Een zomer van loslaten

Posted on: 12 augustus 2021 by: Sharon

Misschien is het je recent opgevallen bij mensen in je omgeving, misschien heb je het wel gemerkt aan dynamieken in jezelf: het loslaten van van alles en nog wat is deze zomer een waar thema in het leven van velen. Opvallend veel mensen zijn deze periode van alles aan het opruimen, wegdoen, herzien en loslaten.

Wanneer je deze vaststelling met een astroloog deelt, zal hij of zij dit naar alle waarschijnlijkheid al snel koppelen aan de retrogradegang van een heleboel planeten die deze periode gaande is. Zou je deze vaststelling met mij delen, dan zou ik je vertellen dat de huidige retrogradegangen van een heel stel planeten wellicht een krachtenveld vormen dat ertoe leidt dat veel mensen nu eindelijk tot de actie van het loslaten overgaan, maar dat het toegroeien náár het loslaten van de dingen die nu losgelaten worden al veel eerder is ingezet – zoals ik in talloze consulten met mensen heb kunnen vaststellen en jij wellicht ook in jezelf hebt kunnen vaststellen.

De stappen die mensen momenteel maken, de besluiten die velen nu nemen ten aanzien van het loslaten van dingen (situaties, activiteiten, gewoontes, bagage, verbindingen), zijn veelal een aan de buitenkant zichtbare expressie van de gevolgen van innerlijke processen die al een hele tijd geleden hebben aangevangen – soms al jaren geleden maar in veel gevallen ergens gaandeweg het jaar 2020.

Grote transities
Het jaar 2020 heeft het begin van een belangrijke nieuwe fase in onze levens ingeleid: een fase die in het teken staat van grote transities, zowel in onze binnenwereld als in de buitenwereld (in het voorjaar van 2020 schreef ik daar de tekst 2020-2025: Tijden van Transitie over).

Op 21 december 2020 kwam het toenmalige Zonnejaar / de toenmalige natuurlijke jaarcyclus ten einde en dat moment werd astrologisch en energetisch bezien gemarkeerd door de grote conjunctie van Jupiter en Saturnus die toen, tijdens ‘midwinter’, plaatsvond. Toen een paar dagen later, op 25 december 2020, het moment van Sol Invictus het begin van een nieuwe jaarcyclus markeerde, zijn we ons eerste Zonnejaar in het zogeheten Watermantijdperk gestart.

Hoewel astrologische gebeurtenissen op een tijdlijn zijn te plaatsen, is het (natuurlijk) niet zo dat dingen opeens radicaal anders zijn zodra er een specifiek astrologisch fenomeen plaatsvindt. Er is niet ‘opeens’ sprake van een compleet andere realiteit en overduidelijk een heel ander tijdperk sinds het staartje van 2020. En voor onze binnenwereld en alle processen die daarin plaatsvinden, geldt hetzelfde: ook daarin is niet ‘opeens’ een heleboel veranderd sinds die laatste dagen van het kalenderjaar 2020. Of we het nu hebben over de processen in de buitenwereld of de processen in onze binnenwereld: we hebben het niet over schakelaars die opeens worden ‘omgezet’; we hebben het over processen die een verloop kennen en die niet op één specifiek punt op de tijdlijn te pinpointen zijn maar zich gedurende een bepaalde fase afspelen – met als uiteindelijke uitkomst een verandering in de binnenwereld die op enig moment zichtbaar kan worden middels een verandering ‘aan de buitenkant’.

‘Herbezinning’
Wat ik in mijn consulten met mensen heb gemerkt, is dat veel mensen al in de aanloop náár het staartje van 2020 bezig waren met innerlijke processen die in het teken stonden van wat we ‘herbezinning’ zouden kunnen noemen. Gedurende het kalenderjaar 2020 zijn heel veel mensen bezig geweest met zich herbezinnen op kwesties als ‘wie ben ik?’, ‘waar sta ik (voor)?’, ‘waar houd ik me mee bezig – en klopt dat nog wel voor mij?’, ‘hoe sta ik in het leven en ben ik daar nog wel congruent mee?’, ‘hoe voel ik me eigenlijk onder de manier waarop ik mijn leven heb ingericht?’, ‘past de manier waarop ik in mijn werk / mijn relatie / mijn verbindingen / de maatschappij / de wereld sta eigenlijk nog wel bij me, of zou ik het eigenlijk liever anders willen gaan vormgeven?’ et cetera.

Opvallend méér mensen dan in voorgaande jaren gingen in het jaar 2020 aan de slag met allerlei innerlijke processen die gerelateerd waren aan een zoektocht naar ‘zelf’, naar de eigen essentie, naar normen en waarden die intern gevoéld werden, naar meer authenticiteit en soevereiniteit en naar manieren om (meer) expressie te geven aan datgene waar men zich werkelijk congruent mee voelde of wist te zijn.

Voor vrijwel alle mensen met wie ik in 2020 gewerkt heb gold dat deze processen al lang en breed van start waren gegaan ruim voordat het staartje van 2020 aanbrak. Voor hen lijkt de aanvang van het nieuwe natuurlijke jaar dat eind december zijn beslag kreeg niet zozeer het ‘begin’ van de innerlijke processen te zijn geweest, maar veeleer de start van een fase waarin men toegroeide naar het maken van de concrete stappen die nu, deze zomerperiode, zichtbaar worden ‘aan de buitenkant’.

Daarnaast is er een groep mensen die gaandeweg het jaar 2020 wel ‘uitnodigingen’ heeft gekregen met innerlijk werk aan de slag te gaan (de ‘zachte duwtjes’ daartoe zijn aan velen uitgedeeld, vaak meer dan eens) maar daar, om uiteenlopende redenen, steeds niks mee deed en vervolgens ergens aan het begin van 2021 tóch gehoor is gaan geven aan ‘de oproep’ die telkens weer bleef terugkomen. Voor deze groep lijkt het erop dat de intensivering van krachten die sinds 21 december 2020 op gang is gekomen ertoe heeft geleid dat zij alsnóg met allerlei persoonlijke processen van start zijn gegaan, waarin zij in rap tempo flinke stappen hebben kunnen maken. Dat was vaak pittig en behoorlijk heftig, maar de geboekte progressie die ik bij heel wat mensen uit deze groep heb mogen aanschouwen in termen van zelfkennis, een betere uitlijning met de eigen essentie en een krachtigere belichaming van de eigen authenticiteit is in veel gevallen niks minder dan lovenswaardig.

De winds of change die sinds 21 december 2020 waaien zijn zeer intens en voor eenieder die de eigen processen is aangegaan ín de ‘snelkookpan’ waarin we ons momenteel bevinden, neem ik mijn hoed af en maak ik een diepe buiging – want ik weet uit ervaring hoe heftig ‘de reis naar binnen’ vaak is, eens te meer wanneer we deze afleggen in onstuimige tijden en te midden van chaos en onzekerheden op allerlei fronten.

Nieuwe keuzes
Terug naar het concrete hier en nu, waar we deze zomerperiode dus zien dat heel veel mensen momenteel bezig zijn met allerlei processen van loslaten – een loslaten dat, zoals ik hierboven schreef, een gevolg is van innerlijke processen die de afgelopen periode in hen hebben plaatsgevonden.

Mensen maken massaal nieuwe keuzes momenteel: keuzes die recht doen aan wie en hoe zij nú zijn, aan de andere kant van het veranderingsproces dat de afgelopen maanden in hun binnenwereld heeft plaatsgevonden.

Sommigen hebben recent besloten hun baan op te zeggen en iets anders te gaan doen. Anderen hebben onlangs de keuze gemaakt hun huidige woonplek te gaan verlaten en hun leven op een heel andere manier te gaan invullen. Heel wat mensen hebben zich de afgelopen periode weten te bevrijden van verslavingen van allerlei aard die nu zijn losgelaten. Velen hebben recent de keuze gemaakt afscheid te nemen van activiteiten en gewoontes die hen geen voldoening meer gaven en hebben besloten in plaats daarvan meer activiteiten te gaan ondernemen die meer voldoening, meer levensvreugde en/of meer gezondheid in hun leven brengen. En veel, heel veel mensen, hebben ervoor gekozen verbindingen los te (gaan) laten die niet meer aansluiten bij wie en hoe zij inmiddels, aan de andere kant van het doorgemaakte veranderingsproces, zijn – vaak helemaal niet omdat ‘de ander’ niet meer aardig gevonden zou worden, maar omdat de meer authentieke versie van zelf die nu belichaamd wordt onvoldoende ruimte ervaart om binnen het stramien van de ‘oude’ verbinding zichzelf te kunnen zijn zoals dat nu het geval is.

Al deze processen… ik hoor ze wekelijks veelvuldig voorbij komen in de consulten die ik met mensen heb – al een hele tijd, maar deze zomer héél erg vaak. De thematiek ‘nieuwe keuzes maken’ is overduidelijk aanwezig in de maanden waarin we momenteel verkeren.

Vreemde eend?
Mocht jij iemand zijn die soms het gevoel heeft de enige ‘vreemde eend in de bijt’ te zijn die deze periode opeens op allerlei fronten het roer omgooit, weet dan dat je absoluut niet de enige bent die momenteel met dit soort dingen bezig is! Er zijn veel, héél veel mensen die deze periode net als jij met dit soort processen en acties van loslaten bezig zijn. Het is het logische gevolg van de innerlijke processen waar jij en velen met jou de afgelopen maanden doorheen zijn gegaan en het is allemaal deel van de grote transities die nu gaande zijn – en die zowel onze binnen- als buitenwereld betreffen.

Dus nee, je bent geen ‘vreemde eend’. Wat je bent, als je nu keuzes maakt die meer of beter passen bij wie jij nu, op dit moment, werkelijk bent, is iemand die voldoende van zichzelf houdt om keuzes te maken die jou recht doen en die jou in staat stellen je authentieke zelf zo goed mogelijk te belichamen en met (zelf)respect en (zelf)liefde te bejegenen. Dat is niet alleen belangrijk, maar in veel opzichten niks minder dan essentieel en cruciaal – en kan daarnaast bovendien enorm inspirerend zijn voor iedereen die heimelijk óók wel dat soort stappen zou willen maken maar dat nog niet durft…

“[…] as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same” schreef Marianne Williamson in het stuk van haar hand getiteld ‘Our Greatest Fear’ (een tekst die velen kennen dankzij de inauguratierede van Nelson Mandela).

Als jij deze periode keuzes maakt die beter passen bij wie jij nu werkelijk bent, ben ik je dankbaar, namens allen voor wie jouw keuzes inspirerend kunnen zijn – dankbaar dat jij nu keuzes maakt die getuigen van moed en krachtige zelfexpressie, waarmee je ook aan anderen een signaal afgeeft dat het oké is dat te doen.

Het siert je dat je nu keuzes maakt die jou recht doen, keuzes die jou eren en die eraan bijdragen dat jij méér je authentieke zelf kunt zijn en kunt laten zien in deze wereld. Als er iets is dat deze wereld heel hard nodig heeft momenteel, is het: méér mensen die vrij zijn van jukken van conventies, restricties en vervormingen, méér mensen die zichzélf zijn en laten zien in de wereld, méér mensen wiens handelen congruent is met wie zij wérkelijk zijn en met waar zij werkelijk, ten diepste, voor staan. Ik ben je dankbaar voor de bijdrage die jij daaraan levert, als jij nu keuzes maakt die jou in staat stellen meer authenticiteit te belichamen en daarmee een signaalfunctie aan anderen geeft dat het oké is dat te doen. Dat maakt van jou geen ‘vreemde eend’, maar een ‘dappere dodo’ – en dat verdient niks minder dan respect. 🙂

PS Lees nog even verder onder deze afbeelding…

De ‘winds of change’ die hevig waaien hebben ook mij niet ongemoeid gelaten en hebben ook hier tot een aantal nieuwe keuzes geleid. Een zichtbare uiting daarvan is dat ik niet langer actief aanwezig ben op social media platforms*) en niet langer met nieuwsbrieven zal werken. Eén dezer dagen verzend ik de laatste nieuwsbrief en vanaf dat moment zal deze website het enige kanaal zijn waar ik geschreven content en informatie over mijn diensten en creaties publiceer.
Ik maak daarmee een bewuste keuze voor minder externe technologie, zodat ik me nog meer kan wijden aan de ‘interne technologie’ van mens-zijn – waar het mij uiteindelijk allemaal om te doen is.
Wil je nieuwe ‘zaailingen’ van mijn hand voortaan automatisch ontvangen, in de omgeving van de reader die jouw voorkeur heeft, klik dan op de SubToMe knop onder deze post of bovenaan de rechterkolom van deze pagina.

*) Er is één ‘social media’ platform waar ik in de nabije toekomst wel gebruik van zal gaan maken en dat is YouTube: een platform dat ik ga benutten om video-materiaal te publiceren. Daarover meer in 2022.

☼ © Sharon Kersten, 12 augustus 2021

Jongleren met waarnemingen

Posted on: 11 augustus 2021 by: Sharon

Heb jij dat ook – het gevoel dat je momenteel leeft te midden van een geheel dat we een verzameling ‘parallelle realiteiten’ zouden kunnen noemen?

Je leeft je eigen leven, met allerlei dingen die daarbinnen voor jou ‘normaal’ zijn. Tegelijkertijd lees je berichten over de waanzin in de wereld en ben je je bewust van verschillende – veelal pittige – toekomstscenario’s die zich momenteel stuk voor stuk in een fase van ‘potentieel mogelijk’ lijken te bevinden. Je ziet verschillende potentiële toekomstscenario’s naast elkaar bestaan en het is onmogelijk met 100% zekerheid te stellen dat het ene mogelijke scenario wel, en het andere mogelijke scenario niet bewaarheid zal worden. Toch pretenderen een heleboel mensen die wijsheid wel in pacht te hebben en léven velen daar ook steeds meer naar: naar dat ene scenario waarvan zij menen dat dat ‘de waarheid’ is – of weldra zal blijken te zijn. Jij overziet nog steeds een gigantisch speelveld waarin er, op dit moment, verschillende mogelijke toekomstscenario’s naast elkaar bestaan. Maar in het hier en nu lijken er al verschillende realiteiten te bestaan, uitgeleefd door verschillende groepen mensen.

Ongeacht hoe jij precies in de huidige chaos staat: er zijn mensen die er heel anders in staan dan jij en die momenteel een heel andere ervaring van ‘de realiteit’ hebben dan jij hebt. En soms, buitenshuis vooral, kruisen die verschillende ‘wereld-ervaringen’ elkaar en lijk jij even in een realiteit rond te lopen die helemaal niet als ‘de jouwe’ voelt. Jij en ‘die ander’ bewandelen op dat moment dezelfde vierkante meters, fysiek gezien, maar jullie ervaring van wat er gaande is is niet identiek en soms zijn jullie ervaringen van ‘leven’, op diezelfde vierkante meters, in datzelfde moment, ronduit radicaal verschillend.

Alle verschillende scenario’s zien en deze op de één of andere manier managen in je eigen mind en systeem zónder jezelf te verliezen, is eigenlijk alleen mogelijk als je een bepaalde mate van ‘heelheid’ in jezelf hebt en weet te bewaren. Voor veel mensen geldt helaas dat ze de minimaal daartoe benodigde mate van heelheid in zichzelf gaandeweg hun levenspad niet hebben weten te bewaren en voor die mensen is het simpelweg niet te doen – heel letterlijk – de verschillende realiteiten en scenario’s gelijktijdig te blijven managen zonder zich in één van de opties te verliezen en op enig moment een keuze te maken zichzelf met één van de realiteiten of scenario’s te laten samenvallen. Als een jongleur die op enig moment niet langer in staat is nog alle ballen hoog te houden en dan de keuze maakt één bal vast te houden en de rest te laten vallen, zien we dat mensen op enig moment een keuze maken, wanneer ze niet, of niet meer, in staat zijn de verschillende realiteiten en scenario’s nog gelijktijdig te hanteren.

Het individuele systeem kan slechts aan wat het individuele systeem aan kan. En wanneer er een ‘system overload‘ ontstaat, dient er een keuze te worden gemaakt voor dat wat nog wél ’te handelen‘ is. Is die keuze eenmaal gemaakt, dan zal het individuele systeem er alles aan doen de gemaakte keuze te legitimeren; zo werkt dat systeem nou eenmaal. Het nog hoog houden van meerdere realiteiten of scenario’s tegelijkertijd was niet langer mogelijk en op het moment van system overload (of ‘kortsluiting’) is besloten één ‘bal’ vast te grijpen en alle andere ballen te laten vallen en uit het eigen systeem te laten verdwijnen. De andere ballen doen vanaf dat moment simpelweg niet meer mee – en wie zich nog wel met die andere ballen bezig houdt wordt ‘fout gemaakt’, want dat is de makkelijkste manier om zelf rust in het individuele systeem te borgen.

Met de gigantische hoeveelheden prikkels die tot ons komen en alle scenario’s die over ons heen worden uitgestort, is het niet verbazingwekkend dat de meeste mensen op enig moment één ‘bal’ vastgrijpen en de rest laten vallen. We kunnen dat mensen niet kwalijk nemen. Het individuele systeem kan slechts aan wat het individuele systeem aan kan.

Maar wat doe jij ondertussen, jij die nog wel aan het jongleren bent, jij die nog wel in staat bent de verschillende mogelijkheden allemáál te bekijken, te bezien, in overweging te nemen terwijl je in staat bent je eigen heelheid en balans te behouden te midden van een uiterst complex krachtenveld?

Hoe hou jij jezelf staande, gezond, gecentreerd en mentaal in balans, in een levenservaring waarin verschillende groepen elk in een eigen realiteit lijken te leven?

We leven allemaal hier en nu, allemaal tegelijkertijd, en toch verkeert elk van ons in een strikt individuele realiteits-ervaring. Dat is natuurlijk altijd al zo geweest maar niet eerder was, heel concreet, zo zichtbaar hoezeer dit werkelijk het geval is.

En… is alles, elke realiteit, elk scenario, dan ‘waar’, als dat maar is waar iemand in gelooft en/of waar iemand zichzelf van overtuigd heeft (of van heeft laten overtuigen)? Of is juist alles niets meer dan ‘maya‘, illusie, en beleeft ieder van ons per definitie alleen maar de ervaring die we gekózen hebben te beleven en die we met onze eigen mindkracht ‘levenskracht’ inblazen?

Te midden van alle huidige chaos worden we uitgenodigd ons met een aantal belangrijke concepten en vraagstukken bezig te houden en bij het contempleren daarover op diepere lagen te schouwen dan slechts de oppervlaktelagen. Het menselijke gedrag dat boven het wateroppervlak zichtbaar is, is makkelijk te duiden op allerlei simplistische manieren. Maar wat bevindt zich ónder het wateroppervlak, wat is de basis van de ijsberg, het deel dat we niet zien zolang we aan de oppervlakte blijven zwemmen en schouwen? Wat zijn de dingen waaraan de schaduwen op de muur ontspruiten? Wat is de ware aard van dat wat wij waarnemen; welke wortel bevindt zich diep in de Aarde, daar waar het leven van het zaadje dat wij nu als plant, bloem of boom aanschouwen ooit begonnen is?

Wie werkelijk wil groeien in termen van bewust-zijn, heeft daartoe kansen te over in de ervaringen die we momenteel beleven. Momenteel is elke dag rijk aan allerlei dingen die als ‘input’ of ’trigger’ kunnen dienen om eenieder van ons de reis naar binnen te laten maken – de reis waarin we ons niet langer laten afleiden door de schaduwen op de muur, maar we op zoek gaan naar de essentie áchter de schaduwen op de muur die ons proberen wijs te maken dat zij ’the real thing‘ zijn.

“Nous ne voyons pas les choses comme elles sont, nous les voyons comme nous sommes” schreef Anaïs Nin eens.
“We zien de dingen niet zoals zij zijn; we zien de dingen zoals wij zijn.”

Onze waarnemingen zijn subjectief bezien altijd ‘echt’: als we iets waarnemen, is dat op dat moment echt wat we waarnemen. Of onze waarnemingen echter congruent zijn met een objectieve realiteit, dat is een ander vraagstuk. Onze individuele mind haalt vaak allerlei fratsen uit die de boel een draai geven. Zij is een meester in het aanbrengen van vervormingen en verdraaiingen en het in werking stellen van een heel scala aan sabotage-mechanismen. ‘Mind the mind‘ is een zinvolle stelregel. Want op momenten geldt, zoals ze in het Italiaans zeggen: ‘La mente… mente‘ – de mind… liegt. Daarnáást is er het complexe vraagstuk wat realiteit is, en of er überhaupt zoiets als ‘objectieve realiteit’ bestaat.

De meeste mensen hebben nooit enige ambitie gehad zich met dit soort dingen bezig te houden. Maar wie nog niet helemaal afgestompt is en graag wil begrijpen wat er nu in vredesnaam allemaal wérkelijk aan de hand is in het waanzinnige wereldcircus waarin we ons momenteel bevinden, kán eigenlijk niet anders dan zich op enig moment nu wel met dit soort dingen gaan bezig houden. En daarmee… begint een aantal mensen nu eindelijk dan toch, ten langen leste, aan de reis die ze zo lang niet hebben willen maken en vaak decennia lang zorgvuldig hebben gemeden: de reis naar… binnen. De reis naar de plek waar het enige ‘anker’ en ‘kompas’ te vinden zijn die ons in staat stellen onszelf door heftige, complexe tijden heen te loodsen zonder onszelf te versplinteren of verliezen: de reis naar de graal in onszelf, diep verscholen in de basis van ons individuele mens-zijn.

Schaduwen en afstand

Posted on: 31 juli 2021 by: Sharon

De enige manier waarop we kunnen voorkomen dat we met elkáár in de clinch komen te liggen, is werken aan onze eígen schaduwaspecten – onze persoonlijke pijnen, verwondingen, irritaties, frustraties en allerlei daaraan gekoppelde gevoelens en emoties.

Weten waar je ‘pijnpunten’ zitten en hoe / waar / wanneer / waardoor deze geraakt kunnen worden, geeft je een belangrijk stuk regie in handen: de regie bewust te kunnen kiezen waar je je op enig moment wel – en waar je je op enig moment niet – aan blootstelt.

Wanneer we weten wat de situaties of dingen zijn die het potentieel hebben pijnpunten of andere schaduwaspecten te triggeren (met alle mogelijk destructieve gevolgen van dien) kunnen we de keuze maken ons met bepaalde situaties niet in te laten of ons aan bepaalde zaken niet bloot te stellen – of niet op dat moment, of niet ‘zonder meer’. En in de ruimte die dan ‘vrijkomt’ kunnen we aan onze eigen schaduwaspecten werken, opdat de hoeveelheid ’triggerbare’ dingen die we in onszelf dragen kan gaan afnemen.

Tijdelijk afstand nemen van mensen of situaties kan aldus vaak by far de ‘betere’ (wijzere, zinvollere, constructievere, strategisch slimmere) keuze zijn dan per sé ‘nu’ samen door een deur willen gaan die een groot ’trigger-gevaar’ met zich meebrengt.

Afstand nemen is helemaal niet per definitie een kwestie van ergens voor ‘weglopen’.
Soms is afstand nemen de grootste daad van liefde, om dat wat inherent goed is te beschermen.

Door niet weg te lopen voor, maar weg te lopen van dat wat een potentieel ‘slagveld’ is en in plaats daarvan te gaan werken aan de eigen schaduwaspecten, kan voorkomen worden dat iets goeds averij oploopt alleen maar doordat de ‘kleine ikjes’ nog niet in staat zijn hun eigen triggers te managen op een constructieve, volwassen, verantwoordelijke wijze die niet in méér pijn of schade resulteert.

Deze wijze van ‘afstand nemen’ is allesbehalve laf.
Wie afstand neemt om, teruggeworpen op zichzelf, actief aan de eigen schaduwaspecten te gaan werken, in plaats van ervoor te kiezen getriggerde schaduwaspecten maar naar boven te laten komen en te botvieren op een ander, doet iets waar vele malen méér kracht en moed voor nodig is dan voor ‘blijven en er een puinhoop van maken’.

Hurt people hurt people. Zolang we pijnen en frustraties in ons dragen waar we geen verantwoordelijkheid voor nemen en waar we niet op een constructieve manier mee weten om te gaan, zullen ketenen van pijn alleen maar verlengd worden in onze interacties met anderen.

Het helen van de eigen wonden en schaduwkanten is de enige manier om ketenen van pijn tot een einde te brengen.

En dat helen gebeurt in beginsel in solitude, in een staat van alleen-zijn, teruggeworpen op jezelf, dealend met wat er in jou speelt, leeft, gebeurt. Niet langer met een focus op de schaduwen op de muur – vruchten van projecties die als coping mechanisme dienen om niét te hoeven dealen met de essentie van dingen en de pijnen, angsten, frustraties die in onszelf leven en allerlei emoties die daaraan gekoppeld zijn – maar doorvoelend wat er in de kern werkelijk in jezélf aanwezig is, geraakt wordt, opgeslagen ligt.

Om het innerlijke alchemistische werk van het omsmeden van ‘lood’ in ‘goud’ te kunnen verrichten, is een afstand nemen van ‘de ander’ soms noodzakelijk – een ‘weglopen’; geen weglopen vóór, maar een weglopen van een situatie om aan jezelf te kunnen werken.

Échte transformatie kan alleen maar plaatsvinden wanneer we bereid zijn écht naar binnen te gaan en echt volledig met onszelf te ‘dealen’. It’s an inside job – alles.

Een weglopen van is soms de eerste stap van een transformatie die realiteiten diepgaand, ten goede, kan veranderen.
Maar dat kunnen we alleen ontdekken wanneer we bereid zijn… weg te lopen van…
… op weg náár… het potentieel levensveranderende alchemistenwerk in onszelf.