2020-2025: Tijden van Transitie

Posted on: 10 mei 2022 by: Sharon

We leven in bijzondere tijden nu: tijden van grote transities.

Dit vraagt veel van ons, doet veel met ons en beïnvloedt allerlei facetten van ons leven en ons zijn.

Weten wie jij zélf bent is essentieel, juist nu. Zodat je in je centrum en je kracht kunt blijven, te midden van alles dat gebeurt.

In een wereld waarin de verlokkingen van (vermeende) externe autoriteiten en krachten alom aanwezig zijn is het mijn missie en mijn dagelijkse professionele activiteit mensen te ondersteunen in hun processen van thuiskomen bij zichzelf. Omdat de sleutels tot de positieve, constructieve, mooie en fijne dingen die we zoeken in het leven in onszelf te vinden zijn. Niet ‘daarbuiten’, maar diep van binnen.

Gedurende onze opvoeding en vorming hebben we echter vrijwel allemaal een heel ándere boodschap gekregen. De mensen, groeperingen en instituten die een significante rol in de eerste decennia van ons leven hebben gespeeld, hebben ons vooral geleerd tamelijk veel waarde, kracht en macht toe te kennen aan autoriteiten buiten onszelf die, zo werd ons verteld, wisten hoe het zat, beter wisten hoe dingen werkten en wat juist was en wat niet dan wij zelf en het beste met ons voor zouden hebben. We zijn allemaal geconditioneerd geraakt (ofwel ‘geprogrammeerd’) vooral veel waarde te hechten aan de visies en stellingen van ánderen, terwijl vrijwel niemand ons leerde welke belangrijke sleutels zich in onszélf bevinden, laat staan hoe we ons daar stevig mee zouden kunnen verbinden.

We leerden ons geloof en ons vertrouwen te vestigen in autoriteiten, gevestigde instituten en de leiders of vertegenwoordigers daarvan, in jaren waarin we nog veel te jong waren zélf een kritisch denkvermogen aan de dag te leggen en zelf uit te maken, vanuit een werkelijk vrije wil en met échte keuzevrijheid, in hoeverre we onze kracht en macht wel of niet uit handen wilden geven aan anderen, aan partijen búiten onszelf.

Zo zijn de meesten van ons ver verwijderd geraakt van wie zij zelf in wezen zijn. Maar feit is dat één ding nooit verloren is gegaan, hoezeer je je vertrouwen, je geloof, je kracht en je macht ook uit handen hebt gegeven aan anderen. Jij bent nooit verloren gegaan. Jouw kern, jouw essentie en al het potentieel dat daar deel van uitmaakt, bestaat nog steeds.

Verscholen onder allerlei lagen van programmeringen, conditioneringen, overtuigingen, patronen, verwondingen, blokkades en vervormingen ligt er in jou een ware schat op je te wachten: de prachtige essentie van wie jij werkelijk bent. Een schat die niemand buiten jezelf jou kan aanreiken, maar die jij kunt vinden door stap voor stap de lagen af te leggen die gaandeweg je leven zijn gaan verhullen wie jij werkelijk bent.

En als er ooit een periode was waarin het niet alleen hoog tijd is maar het ook van groot belang is dat mensen zich gaan (her)verbinden met wie ze werkelijk zijn, hun ware zelf manifest laten worden en vanuit authenticiteit in het leven gaan staan en (nieuwe) keuzes gaan maken, dan is het wel nu.

Juist nu heeft de wereld behoefte, misschien wel meer dan ooit tevoren, aan echtheid, puurheid, zuiverheid, authenticiteit. Juist nu is het een briljante tijd om aan jezelf te gaan werken, zodat je zo authentiek mogelijk in het leven kunt gaan staan, als wie, hoe en wat jij werkelijk bent.

Daarnaast geldt:

Juist in roerige tijden worden er allerlei aspecten van ons zijn aangeraakt, vaak op intense manieren, waar we niet op zaten te wachten en die ons niet helpen de onstuimige zeeën op een kalme wijze het hoofd te bieden en de eigen balans en kalmte te bewaren.

In hectische tijden worden we vele malen makkelijker dan in rustigere tijden geconfronteerd met gevoelens, gedachten en emoties die ons uit balans halen, kunnen verzwakken en disharmonie kunnen creëren. We ervaren meer onrust en spanning dan goed voor ons is en wanneer er bovenmatig veel spanning in ons systeem is, worden lontjes korter, incasserings-vermogens zwakker en komen dingen als geduld, begrip en compassie onder druk te staan. Veel makkelijker dan in kalmere tijden dreigen we dan in onze eigen valkuilen terecht te komen, kunnen onze pijnpunten worden aangeraakt en komen onze schaduwkanten naar de oppervlakte – die we, als we niet uitkijken, op anderen gaan projecteren.

Juist in tijden van grote transities is het van immens belang heel goed te weten wie jij zelf bent en hoe je in jezelf kracht, rust en houvast kunt vinden. En juist nu is het van groot belang zicht en grip te hebben op je valkuilen en schaduwkanten, zodat deze niet nóg meer spanningen in je leven brengen dan er al zijn.

Wanneer er een orkaan woedt, is het oog van de orkaan de enige plek waar kalmte heerst: een plek waar rust en stilte te vinden zijn en van waaruit je, wanneer je goed verbonden bent met jezelf, kunt kijken naar de woeste winden die om je heen tekeer gaan zonder daarin meegesleurd te worden.

Juist nú is leven vanuit de kern van wie je bent van groot belang.
Juist nú is het zaak je schaduwkanten en je valkuilen te kennen en aan te pakken, zodat deze geen éxtra onrust in je leven creëren.
Juist nu ben je gebaat bij het afleggen van oude patronen die je beperken, het loslaten van conditioneringen, overtuigingen, programmeringen en blokkades die je niet dienen en het helen van wonden die je leven nodeloos compliceren.
Juist nu is het tijd om… thuis te komen bij jezelf.

Het einde van een tijdperk en de opmaat naar een nieuw begin

De tijd waarin we nu leven is een tijd van grote transities. Er zijn gigantische veranderingen gaande, wereldwijd, die de gehele mensheid aangaan en die een enorme impact hebben op allerlei facetten van ons leven en ons zijn.

Wat we nu beleven is het einde van een tijdperk en de (opmaat naar de) geboorte van een nieuw tijdperk: een overgangsfase die door allerlei stromingen en scholen, vanuit verscheidene perspectieven, al lange tijd was voorzien en aangekondigd.

Vanuit het Hindoeïstische perspectief bezien beleven we nu het einde van het tijdperk van Kali Yuga (het ‘ijzeren tijdperk’), vanuit astrologisch perspectief gezien bevinden we ons in een lange overgangsperiode die ons van het Vissentijdperk naar het Watermantijdperk voert en ook diverse christelijke esoterische tradities en gnostische bronnen hebben veelvuldig gewag gemaakt van een belangrijke overgangsperiode die uiteindelijk zou uitmonden in een geheel nieuw tijdperk, soms wel een ‘gouden tijdperk’ genoemd.

We bevinden ons nu aan het begin van het ‘geboorteproces’ van een nieuw tijdperk. Er wil iets nieuws ‘doorbreken’, een andere manier van zijn, van leven, van omgaan met elkaar, de planeet en alle schepselen die daar deel van zijn. Maar voordat het nieuwe echt ‘geboren’ kan worden, dient het oude eerst te eindigen. En daarvan zien we momenteel allerlei symptomen in de wereld om ons heen.

Er komt van alles aan het licht dat tot nu toe verborgen is geweest. Er worden dingen onthuld, ontmanteld, zichtbaar gemaakt. Maskers vallen af. Corrupte verbanden, dubieuze praktijken en ontransparante dynamieken worden aan de kaak gesteld. Er wordt op allerlei fronten en terreinen hevig gestreden en polarisaties zijn aan de orde van de dag. De hoeveelheid informatie die dagelijks over ons heen wordt uitgestort is immens en het is allesbehalve makkelijk scherp te onderscheiden wat ‘waar’ is en wat niet, welke informatie zuiver en betrouwbaar is en welke niet, welke petten mensen en organisaties op hebben en wie er wel of niet betrouwbaar zijn, welke belangen en agenda’s er spelen en hoe onze realiteit er in de nabije en verder weg gelegen toekomst uit zal zien.

Wat wel duidelijk is, zoals dat aan het einde van een tijdperk altijd het geval is: juist de elementen die zo kenmerkend waren voor het tijdperk dat nu ten einde loopt, steken nu in alle hevigheid hun kop op. Dat wat met ‘sterven’ bedreigd wordt, geeft zich niet zonder slag of stoot gewonnen.

De archetypische strijd tussen ‘donker’ en ‘licht’ – zo buiten, zo binnen

Er is ontzettend veel gaande op het wereldtoneel – en dat zal nog een flinke tijd het geval blijven – en veel van wat er momenteel op het wereldtoneel gebeurt is te zien als een uiting van de archetypische strijd tussen ‘donker’ en ‘licht’. En conform de adagia “zo binnen, zo buiten” en “zo boven, zo beneden” is het zo dat er niet alleen in de buitenwereld nu heel veel gaande is dat met allerlei fricties, spanningen en worstelingen gepaard gaat, maar dat een soortgelijk iets ook in onze bínnenwereld gaande is. Ook in ons wil er iets nieuws doorbreken en is er frictie en strijd gaande – frictie en strijd tussen allerlei aspecten van onszelf. Ook in ons roert zich nu van alles en ook in ons mag ‘het oude’ worden losgelaten om aldus plaats te maken voor het nieuwe.

Het goede nieuws is: juist in de tumultueuze tijd die we nu beleven hebben we legio kansen om beter in zicht te krijgen (en te gaan voélen) wie wíj werkelijk zijn, hoe wij in het leven willen staan, in wat voor wereld wij willen leven, en in onszelf alles los te laten dat ons niet meer dient en ons tot nu toe heeft weggehouden van voluit zijn wie we werkelijk zijn.

De dingen die ons triggeren of raken dóór de huidige gebeurtenissen zijn kansen bij uitstek om ons te realiseren wie wíj zijn, waar wíj voor staan, waar ónze pijnpunten of valkuilen (nog) zitten, welke schaduwkanten en achilleshielen wij nog in ons meedragen en wat wíj graag manifest willen zien worden in deze wereld.

Ontzettend veel van wat er nu gebeurt kan worden benut, door eenieder van ons, om helder in beeld te krijgen wat er in ons, in ons persoonlijke leven en in onze eigen ervaringen gebeurt. En dát kan een geweldige opmaat zijn naar het gaan bouwen aan de fundering in jezelf voor dat wat in jou en vanuit jou nu geboren wil worden.

Juist deze periode is rijk aan enorm veel kansen om te groeien, je verder te ontwikkelen, verder op te ruimen wat nog opgeruimd mag worden, te helen wat nog geheeld mag worden en het potentieel te gaan ontdekken en belichamen dat al in je zit maar dat je nog niet volledig ter hand hebt kunnen nemen. En wanneer we op die manier met dit wonderlijke tijdsgewricht omgaan, kunnen we in onszelf een balans vinden die voorkomt dat we ‘koppie onder gaan’ in de golven die ons vanuit de buitenwereld overspoelen.

Het is – alleen maar – in onszelf dat we een stevige fundering kunnen vinden die ons de balans kan geven waar we juist in dit soort tijden zo’n behoefte aan hebben. Het is in onszelf dat we een ‘still point‘ kunnen vinden van waaruit we gecentreerd kunnen blijven en op kalme wijze in onze kracht kunnen blijven. En het is van daaruit dat we de soevereine macht en kracht die de onze zijn zélf kunnen behouden en hanteren, zonder deze kwijt te raken of weg te geven aan partijen buiten onszelf. En vanuit dié plek en die staat van zijn, kunnen we onze eigen creatiekracht aanwenden – niet om te vechten tegen wat we niet meer willen, maar om vorm te geven aan wat we wél willen.

Het is al vele jaren lang mijn passie, mijn missie en mijn werk mensen te helpen thuiskomen bij zichzelf zodat zij ten voeten uit die ene volstrekt unieke persoon kunnen zijn, en kunnen laten zién in de wereld, die alleen zij kunnen zijn. En momenteel voelt dat als nog vele malen belangrijker dan het voorheen al was. Juist nú hebben we de manifeste uniciteit en authenticiteit van zo veel mogelijk mensen heel hard nodig.

Tegen jou persoonlijk zou ik graag willen zeggen:

In het grote web dat we met z’n allen vormen is elk mens een uniek ‘draadje’ en is elk ‘draadje’ van belang.

Zoals jij is er geen tweede ‘draadje’ op deze wereld en dat wat jij kunt vormgeven in deze wereld, wanneer je leeft vanuit je essentie, je ware zelf, kan door niemand anders gedaan worden op de manier waarop alleen *jij* dat kunt doen. En… als jij niet doet wat juist jij als geen ander kunt doen, is er iets belangrijks dat niet tot uiting komt in het grotere geheel…

Jij, met al jouw bijzonderheden, talenten, vermogens, kwaliteiten en eigenaardigheden, bent van meer belang in deze wereld, hier en nu, dan je wellicht beseft. Jij doet ertoe!

Je bent een essentieel onderdeel van het geheel, een belangrijke ‘draad’ in het web dat onze realiteit hier creëert. En hoe meer jij weet thuis te komen bij jezelf, hoe meer en hoe krachtiger je kunt doen waar jij als geen ander toe in staat bent!
Dat is belangrijk… voor jezelf én voor de grotere gehelen waar je deel van uitmaakt – nu, in deze tijden, meer dan ooit tevoren.

Dus ga het aan… met jezelf…
Maak weer verbinding met je ware zelf, met wie je was voordat de vervormingen begonnen…
Kom thuis bij jezelf… je ware, authentieke zelf…
… uniek, zoals er geen ander is…
… in staat een groot verschil te maken – voor jezelf én voor de wereld om je heen.

☼ © Sharon Kersten, 13 mei 2020.
Oorspronkelijk gepubliceerd als pagina op deze site; op 10 mei 2022 omgezet naar een blogpost/Seedling.

Heb je behoefte aan wat ondersteuning bij het weer, of meer, thuiskomen bij jezelf?
Verken dan de mogelijkheden op deze site. Sinds 2008 heb ik duizenden mensen in binnen- en buitenland ondersteund in groei-, bewustwordings–, helings- en transformatieprocessen, zowel offline als online, en ik wil ook jou heel graag dingen aanreiken waar je baat bij kunt hebben. Juist nu.

Over veranderingen, ont-pluggen, autonomie, perspectieven en een lans

Posted on: 7 september 2021 by: Sharon

“Panta rhei”.
“Alles stroomt”, zou Heraclitus hebben gesteld.
Het is een uitspraak, een formule, een in woorden gevangen gedachte waar Plato menigmaal aan gerefereerd heeft, net als Aristoteles. En wie goed om zich heen kijkt kan niet anders dan erkennen dat ‘panta rhei’ inderdaad opgaat, in elk geval voor alles wat natuurlijk is.

Al sinds mijn jonge jaren ben ik me sterk bewust van ‘panta rhei’, in velerlei opzichten. Als kind merkte ik al op dat alles stroomde, aan verandering onderhevig was – voortdurend. Dat stilstand alleen aan niet-natuurlijke dingen leek toe te behoren en dat niets dat natuurlijk van aard is ooit echt stilstaat. We kunnen ‘panta rhei’ heel duidelijk in actie zien wanneer we naar de opeenvolging van de seizoenen kijken, of naar de groeistadia van planten. Maar het principe is ook onmiskenbaar in onszelf werkzaam. Ook wij ‘stromen’, veranderen, zijn altijd in beweging.

Van de ‘beweeglijkheid’ in de mens zelf ben ik, dankzij mijn werk, vrijwel dagelijks getuige. Ik werk met mensen die, bewust en actief, door ontwikkelings- en veranderingsprocessen heen gaan. Dat doe ik inmiddels al 13 jaar, gemiddeld zo’n 6 dagen per week. Aan ‘levende getuigenissen’ van hoe panta rhei in mensen werkzaam is heb ik dus geen gebrek, integendeel.
Daarnaast bewandel ik zelf al decennia lang een pad van bewuste en immer aanhoudende persoonlijke ontwikkeling dat garant staat voor heel wat ‘bewegingen’ in mijn leven, telkens weer. Niét bewust aan mijn persoonlijke ontwikkeling blijven werken is simpelweg geen optie voor mij; het ligt, zo ben ik gaandeweg mijn pad door dit leven gaan begrijpen, in mijn natuur daar voortdurend mee bezig te zijn. Transformatie en innerlijke alchemie zijn voor mij geen abstracte concepten maar dingen die ik lééf, aanhoudend. En dat brengt heel wat ‘beweeglijkheid’ met zich mee; een heleboel ‘panta rhei in actie’ zou je kunnen zeggen.

‘De enige constante is verandering’
Het is logisch dat de meeste mensen niet zo intens met ‘panta rhei in actie’ bezig zijn als ik dat ben. Maar of iemand nou intens met de eigen veranderingsprocessen bezig is of in milde mate of in het geheel niet: we veranderen, als mens. We stromen. We zijn, of iets in ons is, in beweging – altijd. Of we ons daar nou bewust en op constructieve wijze mee bezig houden of niet. Of we de beweging nu leuk, fijn of prettig vinden of niet. Of we de bewegingen in onszelf, die soms heel geleidelijk en subtiel zijn, überhaupt opmerken of niet. Beweging en verandering zijn inherent deel van wie wij als mens, een uitingsvorm van de Natuur, zijn.

We bewegen en veranderen altijd. Soms bewust, soms onbewust. Soms tot onze vreugde, soms op manieren waar we niet zo blij mee zijn. Soms vanuit intentie en wilskracht, soms vanuit aansturingen die we helemaal niet opmerken. Maar de bewegingen en veranderingen zijn een feit.

In Een zomer van loslaten schreef ik over de – vaak tamelijk intense – veranderingsprocessen die momenteel spelen in de levens van velen en het maken van nieuwe keuzes dat daar vaak een gevolg van is. Onderaan die tekst benoemde ik kort dat er ook in mij de afgelopen periode een aantal veranderingen hebben plaatsgevonden die geleid hebben tot het maken van nieuwe keuzes. Het loslaten van allerlei online activiteit was daar een uiting van, evenals het loslaten van diverse offline activiteiten dat waren.

Die uitingen op zich, het flink reduceren van mijn online activiteiten en een deel van mijn offline activiteiten, bleken in de weken die volgden echter niet slechts een uitkomst van een doorgemaakt veranderingsproces te zijn, maar ook het begin van een hele serie nieuwe processen die weer nieuwe ‘bewegingen’ voedden (en voeden).

Externe loslaatprocessen, interne veranderingen
Door afstand te nemen van vooral allerlei online activiteit die tot dat moment jarenlang min of meer dagelijkse kost voor mij was, kwam er – uiteraard – ruimte beschikbaar voor andere dingen. Wanneer we iets loslaten ontstaat er ruimte en wanneer we activiteiten loslaten kunnen we de ruimte die dan vrijkomt gaan besteden aan andere activiteiten. ‘Logisch, gesneden koek, niks nieuws onder de zon’ denk je nu wellicht – en als je dat denkt, heb je daar volkomen gelijk in. Ik wil het hier echter helemaal niet hebben over externe activiteiten, of hoe de ene activiteit losgelaten werd en een andere werd opgepakt, maar over innerlijke processen. Wat ik namelijk ondervonden heb, is dat in de nieuw ontstane ruimte veranderingen begonnen plaats te vinden op het vlak van interne dynamieken. Veranderingen die, zo kan ik inmiddels stellen, een ware ‘gamechanger’ zijn gebleken te zijn voor mij – en dat kunnen ze ook voor jou zijn, vandaar dat ik daar nu wat over deel.

Meer autonome gedachten, gevoelens en handelingen
Ik ontdekte, al vrij snel na mijn ‘ont-plugging’, dat beduidend vaker dan voorheen het geval was gedachten in mij kwamen bovendrijven die we ‘autonome gedachten’ zouden kunnen noemen: gedachten die echt aan iets in míj ontsproten en die geen reactie waren op dingen die ik online had gelezen of anderszins van anderen had vernomen. Gedachten die wel gingen over de onderwerpen waar mensen zich deze periode massaal over uiten, vooral online, maar die ik niet formuleerde in reactie op een uiting van een ander, maar puur vanuit… mezelf.

Dit viel me met name op doordat ik merkte dat mijn gedachten op een aantal punten afweken van gedachten die ik voorheen over bepaalde onderwerpen had. Ik dacht nu nuanceringen die ik voorheen niet dacht. En op een aantal punten veranderde er meer dan slechts nuances. Dat vond ik opmerkelijk. Ik zie mezelf als een ‘vrijdenker’ en probeer altijd te waken voor ongewenste beïnvloeding door externe informatiestromen. Maar nu ik meer ont-plugd was kwamen er, onmiskenbaar, méér autonome gedachten bovendrijven dan voorheen het geval was geweest – authentieke, oorspronkelijke gedachten die ontsproten aan iets in míj en die kennelijk minder ruimte kregen toen ik nog behoorlijk ‘ingeplugd’ was op allerlei externe informatiestromen.

Iets soortgelijks gebeurde ten aanzien van mijn gevoelswereld. Een paar dagen na mijn ont-plugging begon me op te vallen dat gevoelens die zich in mij aandienden veel meer ‘op zichzelf staand en echt van mij’ waren dan dat zij op de één of andere manier deels getriggerd waren door informatie die via externe kanalen tot me was gekomen. Niet alleen in hoé ik me ten aanzien van bepaalde dingen voelde traden er veranderingen op, maar de gevoelens die zich nu aandienden leken (of correcter gezegd: bleken) volledig op funderingen diep in mezelf te stoelen en niet langer deels op funderingen van zaken búiten mezelf te rusten.

Ook ten aanzien van een deel van mijn handelingen merkte ik veranderingen op. Ook acties die ik ondernam ontsproten meer dan voorheen het geval was geweest aan iets in míj, in plaats van aan iets in de buitenwereld dat via het ingeplugd zijn op informatiestromen in mijn blikveld was gekomen.

Mind you: ik ben, over de gehele linie bezien, géén makkelijk te beïnvloeden persoon en mensen die mij goed kennen weten dat juist mijn eigenzinnigheid, autonomie en zelfstandig denkvermogen in veel opzichten eigenschappen zijn die ’ten voeten uit’ bij mij horen. Ik neem niet snel iets van anderen aan en hecht veel waarde en belang aan zelfstandigheid, in allerlei opzichten en zéker ten aanzien van gedachten, analyses, visies en opinies. En toch… had het veelvuldig ingeplugd zijn op externe kanalen kennelijk een wissel getrokken op mijn autonome denken, voelen en doen, zonder dat ik dat in de gaten had gehad.

Na mijn ont-plugging ontstond er ten aanzien van denken, voelen en doen opeens meer ruimte om bewust te ervaren wat zich werkelijk in míj bevond en wat echt ‘van mij’ was, zou je kunnen zeggen. Mijn gedachten, gevoelens en handelingen werden autonomer, meer op zichzelf staand dan voorheen, minder verbonden aan allerlei prikkels afkomstig van plekken buiten mezelf. In de ruimte die ontstaan was, kregen interne aansturingen meer kans mijn gedachten, gevoelens en handelingen mede vorm te geven – aansturingen die, los van hun individuele aard en effect, bij mij hoorden en niet afkomstig waren van, of verweven waren met, de externe informatiestromen waar ik voorheen tamelijk veelvuldig op ingeplugd was.

Van reactief naar autonoom
Mijn denken, mijn voelen en mijn handelen werden dus minder reactief qua aansturingen; in de nieuw ontstane ruimte bleken gedachten, gevoelens en handelingen die werkelijk vanuit een plek in mezelf kwamen veel meer ‘Lebensraum’ te krijgen.

Het was duidelijk waarneembaar: steeds vaker viel me op dat gedachten die kwamen bovendrijven een authenticiteit, een oorspronkelijkheid hadden die me vertelde dat ze werkelijk ontsproten aan iets in mezelf. En het werd steeds makkelijker de oorsprong van zich aandienende gevoelens te traceren en echt contact te maken met wat ik – ikzelf, helemaal op mezelf staand – werkelijk voelde ten aanzien van een kwestie. Uiteraard traden er daardoor ook veranderingen in mijn handelen op, want mijn handelen stoelde meer en meer op ándere gedachten en gevoelens dan voorheen het geval was geweest.

Deze veranderingen had ik niet voorzien toen ik besloot mezelf goeddeels te gaan ont-pluggen – niet in de laatste plaats omdat ik helemaal niet in de gaten had gehad dát er sprake was van een factor reactiviteit die het gevolg was van mijn voormalige ingeplugd zijn. Maar ik verwelkomende ze met verwondering en vreugde, want ze brachten me weer dichter bij mezelf – mijn éigen gedachten, gevoelens en aansturingen – dan voorheen het geval was geweest.

Toen ik me begon te realiseren wát er precies veranderd was, besefte ik al snel dat dit belangrijke stappen waren op het pad van komen tot steeds meer autonomie in denken, voelen en handelen. Autonoom (kunnen) denken, voelen en handelen vereist een bepaalde ‘loskoppeling’ en mijn ontplug-actie bleek me daarbij enorm goede diensten te bewijzen.

Reactiviteit als sneaky indringer die we vaak niet opmerken in onszelf
Hand in hand met de verwondering en de vreugde was er echter ook verbazing en onthutsing: verbazing en onthutsing over de impact die ‘ingeplugd zijn’ op informatiestromen – van welke aard of in welke hoedanigheid ook – ongemerkt heeft op onze binnenwereld en dan met name over de mate waarin dat bijdraagt aan het hebben of vormgeven van gedachten en gevoelens die (deels) berusten op een reactieve aansturing terwijl we helemaal niet in de gaten hebben dát een significant deel van onze gedachten en gevoelens een reactieve component bevat.

Ik ben al lange tijd goed doordrongen van het belang van non-reactiviteit in ons handelen. Ik wéét hoe belangrijk het is te pogen je handelingen, je acties vanuit een soort stillpoint in jezélf te laten ontstaan, in plaats van reactief in te springen op iets in de buitenwereld dat reactief gedrag (‘reageren op’) uitlokt. Ik ben ook één van de eersten die erkent dat handelen vanuit non-reactiviteit helemaal zo makkelijk nog niet is; het is letterlijk makkelijker gezegd dan gedaan, zeker voor mensen die een sterke vuurcomponent en/of veel passie in zich dragen. De jongere versie van mezelf kent de valkuilen van handelen vanuit reactiviteit maar al te goed. Maar die jongere versie is gegroeid en heeft zich verder ontwikkeld en naarmate de jaren vorderden ben ik steeds bekwamer geworden in het beteugelen van de reactiviteit in mijn handelen. Van ‘perfectie’ is in dat opzicht nog zeker geen sprake – niets menselijks is mij vreemd – maar sinds ik me bewust ben geworden van het grote belang van non-reactief handelen probeer ik waar mogelijk te handelen vanuit kalmte in mezelf, vanuit mezelf – en niet vanuit triggers die me verleiden tot ‘reageren op’.

Natuurlijk lukt het me niet altijd volledig non-reactief te handelen (zolang we geen zenmeester zijn die op een hoge bergtop in stilte zit te mediteren zullen er altijd situaties zijn die ons in reactiviteit weten te trekken), maar over de hele linie bezien ben ik tegenwoordig niet een mens dat gekenmerkt wordt door een sterke mate van reactiviteit in haar handelen. En tóch… moest ik nu constateren dat er meer sprake was van reactiviteit dan ik in de gaten had gehad – niet zozeer in mijn externe uitingen, maar aan de binnenkant, op het vlak waar de funderingen onder onze gedachten en gevoelens liggen.

Waaraan ontspruiten actuele gedachten en gevoelens?
Dankzij alles wat ik ge- en bestudeerd heb in de context van mijn werkzaamheden ben ik goed bekend met veel aspecten van de werking van de menselijke psyche en weet ik dat, in elk van ons, tal van onbewuste aansturingen onze huidige gedachten en gevoelens mede vormgeven. Een groot deel van mijn werkzaamheden met individuele mensen is gericht op het bewust maken van aspecten die zich voorheen in het onbewuste of minder bewuste deel van de persoon bevonden, waarbij het dan vooral vaak gaat over aansturingen die te herleiden zijn op ervaringen, dynamieken, pijnpunten en rollen uit het verleden van de persoon. We dragen allemaal een enorme ‘rugzak’ met ons mee die gevuld is met allerlei ervaringen die een wissel op ons getrokken hebben, hebben bijgedragen aan wie en hoe we vandaag zijn en die vaak nog stééds een invloed op ons uitoefenen in het heden, en een belangrijk deel van mijn werk is toegespitst op het werken met de inhoud van die ‘rugzak’ die mensen dragen.

Ik weet, zowel als professional als als mens, heel goed dat het simpelweg onmogelijk is tot enige ware autonomie in denken, voelen en handelen te kunnen komen zo lang mensen zichzelf niet bekend hebben gemaakt met de inhoud van hun ‘rugzak’ en daar niet actief, bewust en met radicale eerlijkheid mee aan de slag zijn gegaan. Wie weigert dat werk te doen, wordt op talloze manieren beïnvloed door factoren die met hem of haar aan de haal gaan en zal nooit ware autonomie over de eigen gedachten, gevoelens en handelingen kunnen claimen. Dat alles weet ik als geen ander en het werken met en aan mijn eigen ‘rugzak’ is al decennia lang een ongoing process, een inherent onderdeel van mijn wijze van in het leven staan en de verantwoordelijkheden nemen en dragen die de mijne zijn – mede omdat ik zo veel mogelijk autonoom wil kunnen zijn in alle opzichten en ik niet in reactiviteit getrokken wil worden door elementen uit mijn rugzak.

Maar verdorie, nu kwam ik, ondanks dat alles, tot de ontdekking dat er in mijn binnenwereld sprake was van een factor reactiviteit die ik met al mijn diepgaande ‘rugzakwerk’ niet had kunnen voorkomen: een reactiviteit die geactiveerd werd niet door elementen uit mijn ‘rugzak’, maar door informatie die vanuit de buitenwereld tot mij kwam en die, zonder dat ik dat in de gaten had gehad, in mijn binnenwereld een wissel bleek te trekken op míjn actuele gedachten en gevoelens. Alles dat ik weet over de werking van de menselijke psyche, al mijn kennis over de manieren waarop beïnvloeding zoal kan werken, al mijn uitvoerige studies van de mechanismen van mind control die op ons uitgeoefend kunnen worden ten spijt bleken de gedachten die ik over bepaalde dingen had en de gevoelens die bepaalde onderwerpen in mij opriepen niet volledig werkelijk de mijne te zijn, maar deels beïnvloed te zijn door de informatiestromen waarop ik ‘ingeplugd’ was geweest.

Een onthutsende vaststelling, niet in de laatste plaats omdat ik besef dat dit geldt voor iederéén die ‘ingeplugd’ is, op wat voor netwerken van informatie dan ook, of het nu online of offline is… We worden ‘in reactiviteit getrokken’ zonder dat we dat in de gaten hebben, óók degenen die wél met hun ‘rugzak’ en diepgaand schaduwkantenwerk aan de slag zijn gegaan…

Het grote cadeau van ont-pluggen
Nu ik, sinds mijn ont-plugging, merk welke oorspronkelijke gedachten er deze weken in mij opkomen, welke op zichzelf staande gevoelens zich nu in mij aandienen en welke handelingen of acties ik nu besluit te ondernemen volledig vanuit mezelf en ik het contrast kan waarnemen tussen hoe het nú is en hoe dingen vóór de ont-plugging waren, kan ik niet anders dan concluderen dat mijn interne processen nu veel autonomer zijn dan voorheen – en dat er voorheen dus sprake was van een portie reactiviteit in mijn denken, voelen en handelen. Een portie reactiviteit die ik niet in beeld had, maar die wel ten koste ging van mijn vermogen autonoom te kunnen denken en goed contact te kunnen maken met wat ík werkelijk voel en wil doen.

Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik de sneaky indringer die reactiviteit heet nu heb opgemerkt en dat deze automatisch een héleboel speelterrein heeft verloren sinds ik mezelf op meerdere vlakken heb ont-plugd. Als iemand me ooit zou hebben verteld over dít voordeel van jezelf ont-pluggen, zou ik waarschijnlijk al veel eerder tot die stap zijn overgegaan…

En… er is méér waar ik blij over ben en dankbaar voor ben, want naast het komen tot meer autonomie in denken, voelen en handelen is er nog een verandering in mijn binnenwereld opgetreden in de ruimte die is ontstaan sinds ik mezelf ont-plugd heb: mijn vermogen tot ‘schouwen op afstand’ is enorm toegenomen en dát bleek ruimte te bieden aan perspectieven en daaruit voortkomende inzichten die voorheen niet de kans kregen aan bod te komen.

Schouwen op afstand
Onder ‘schouwen op afstand’ versta ik het kijken naar dingen ‘vanaf een afstandje’, het kijken naar dingen met enige afstandelijkheid tót de dingen waarnaar gekeken wordt. Het kijken náár de film, in plaats van om je heen kijken terwijl je je ín de film bevindt.

Ook mijn vermogen dat te doen is flink toegenomen sinds ik mezelf ‘ont-plugd’ heb. En dat is eigenlijk hartstikke logisch. Schouwen op afstand is immers alleen mogelijk wanneer we met enige afstand tót dingen náár de dingen kunnen kijken – en niet wanneer we ondergedompeld zijn in, of verstrengeld zijn met, de informatiestromen die gaan over de dingen in kwestie en onze aandacht ín de informatiestroom trekken.

Wanneer we ‘ingeplugd zijn op’ informatiestromen, worden wij zelf, in meer of mindere mate, ‘opgenomen in’ die informatiestromen. Al onze intenties dat niet te laten gebeuren ten spijt: het gebeúrt, of we dat nou willen of niet. Wij pluggen onszelf in op een informatiestroom, en op het moment van ‘inpluggen’ gebeurt er ook iets anders: de informatiestroom krijgt ook een toegang tot óns (informatie in-formeert: het geeft mede vorm aan dingen in onze binnenwereld); er ontstaat een verbinding die ons verbindt mét die informatiestroom en die nooit slechts eenzijdig werkt. We worden ‘deel van de film’, ongeacht onze intentie slechts een toeschouwer te zijn. Van werkelijk schouwen op afstand kan dan geen sprake meer zijn. Je bent immers in de film beland.

Wil je werkelijk kunnen schouwen op afstand, dan dien je jezelf úit de film te halen. Ont-pluggen dus. Loskomen van de informatiestroom waarop je jezelf had ingeplugd.

Een ruimere blik
Eenmaal ont-plugd wordt het, zoals eerder beschreven, een stuk makkelijker contact te maken met wat je nou werkelijk zelf ergens over denkt, wat jíj voelt, wat joúw visie is en welke actie jij, vanuit jezélf, zou willen ondernemen én wordt, logischerwijze, het schouwen op afstand, het kijken náár dingen – in plaats van erin ‘meegezogen’ of ‘opgenomen’ te worden – mogelijk. En dát samenspel van factoren biedt ruimte, zo ontdekte ik, voor het komen tot ruimere perspectieven en, van daaruit, het komen tot inzichten over contexten en dynamieken die ons voorheen ontgingen.

Ont-pluggen geeft ruimte voor het komen tot een ‘ruimere blik’. En dat is logisch. Wanneer reactief denken en reactief gedrag in ons worden getriggerd (bijvoorbeeld doordat we ingeplugd zijn op informatiestromen) ligt onze focus immers al snel op slechts een relatief klein aspect van een groter geheel. We zoomen dan in op dat éne ding waar we re-actief op reageren, in plaats van vanuit een plek van rust in onszelf bewust zélf, autonoom, een gedachte of gedrag vorm te geven. Er treedt een soort bewustzijnsvernauwing op, zou je kunnen zeggen. Een stukje tunnelvisie, waarbij we het grotere geheel uit het oog verliezen. We focussen onze aandacht op dat éne aspect waar we op dat moment op gericht zijn, druk doende met reactief ageren, en doordát we daar zo op gericht zijn vallen andere elementen automatisch buiten ons blikveld.

Ont-plug je jezelf, stap je úit de film, dan ontstaat er opeens ruimte om veel méér waar te nemen dan waarneembaar was toen je ín de film zat. Je ziet niet langer slechts de elementen van de film maar kunt opeens ook het beeldscherm zien waarop de film wordt vertoond, evenals de ruimte waarin de film wordt geprojecteerd, andere bezoekers van dezelfde film, andere films die in hetzelfde gebouw worden vertoond en het publiek dat dáárnaar kijkt, de wijk waarin het gebouw staat waarbinnen de film wordt geprojecteerd, de regio waarin die wijk gelegen is, het land waar die regio in gelegen is, allerlei elementen die zich óók in die omgevingen bevinden en ageren, et cetera. Je kunt opeens een veel ruimer blikveld hebben en dat ruimere blikveld biedt ruimte aan ándere perspectieven, die op hun beurt nieuwe inzichten kunnen (en zullen!) bieden – inzichten in dynamieken en ruimere contexten die voorheen letterlijk niet waarneembaar voor je waren en nu opeens wel. En dat kan een héleboel significant veranderen voor je, kan ik je inmiddels uit ervaring vertellen…

Lans
Het zal je inmiddels wel duidelijk zijn: met deze zaailing wil ik graag een lans breken voor ‘ont-pluggen’. Niet alleen omdat ik sinds mijn ont-plugging aanhoudend ervaar wat ont-pluggen mij allemaal brengt en ik jou soortgelijke ervaringen toewens, maar vooral omdat ik ben gaan beseffen hoezeer ingeplugd zijn grote wissels trekt op ieders binnenwereld en op ieders vermogen werkelijk autonoom te kunnen denken, voelen, handelen, schouwen, waarnemen… en met name dat laatste acht ik van immens belang.

We zijn mensen, behorend tot het collectief dat ‘mensheid’ heet. Ons deel uitmaken van het collectief mensheid maakt dat we in een aantal opzichten allemaal met elkaar verbonden zijn. En verbinding is belangrijk, van wezenlijk belang zelfs in een aantal opzichten. Maar ieder mens is ook een individu, en wanneer het individu ‘meegezogen wordt in’ of ‘opgaat in’ een collectief gaan er dingen die óók van wezenlijk belang zijn verloren.

We hebben als mens allerlei eigenschappen die een uiting zijn van het gegeven dat we ‘tribal creatures‘ zijn, sociale wezens, groepsdieren. Eén van die eigenschappen is dat we graag verbinding ervaren – verbinding met ‘soortgenoten’ of ‘gelijkgestemden’. Maar daarin schuilt ook een grote valkuil die heel gevaarlijk kan zijn: de valkuil dat we ons individuele vermogen autonoom te kunnen denken, voelen, waarnemen en handelen, ondermijnen, beschadigen of zelfs verliezen doordat we verbindingen aangaan die juist dát vermogen ondermijnen…

Willen we als mensen en mensheid op een gezonde en natuurlijke manier ‘voorwaarts’ gaan in onze menselijke evolutie dan is het van essentieel belang dat ons vermogen, joúw vermogen, autonoom, zelfstandig te kunnen denken, voelen, waarnemen en handelen nooit verloren gaat. Wanneer we dat vermogen, die autonomie, kwijtraken of opgeven, verliezen we namelijk een essentieel element van wat het betekent mens te zijn.

Ons huidige massale ‘ingeplugd zijn’ op allerlei informatiestromen, zowel online als offline, is vanuit dit perspectief bezien letterlijk levens-bedreigend – bedreigend voor wat het betekent waarlijk een levend MENS te zijn.

Met onze hang naar verbinding met ‘gelijkgestemden’, onze honger naar (of zelfs verslaving aan) informatie en de conditioneringen die maken dat we het ‘normaal’ zijn gaan vinden veelvuldig ingeplugd te zijn op allerlei netwerken en informatiestromen, riskeren we met de dag meer ten prooi te vallen aan hive mind structuren en mechanismen van mind control (beïnvloeding die middels de mind plaatsvindt, maar van daaruit ook doorwerkt op gevoelens en gedragingen) die langzaam maar zeker, vaak heel subtiel maar daarom niet minder werkzaam, onze autonome vermogens steeds meer ondermijnen en ‘opsnoepen’.

De lans die ik hier breek, breek ik dus niet alleen omwille van jou, maar ook omwille van een veel ruimere context: de context van mens-zijn, en van het belang van het behoud van een aantal vermogens die van mensen… mensen maken.

Wat ont-pluggen jou persoonlijk ‘op microniveau’ kan opleveren, kun je alleen maar zelf ervaren dóór te ont-pluggen. Zelf zie ik mijn recente ‘ont-plugging’ als één van de beste keuzes die ik ooit gemaakt heb, nu ik ervaar en besef dat het niet langer stevig ingeplugd zijn op externe informatiestromen enórm veel verschil maakt in héél veel opzichten.

Wanneer ik vanuit een ruimer perspectief kijk en mijn blik op de mensheid richt, kan ik niet anders dan wensen dat heel veel mensen zichzelf flink gaan ont-pluggen, opdat we een betere kans maken ons vermogen autonoom te kunnen denken, voelen, waarnemen, schouwen en handelen te beschermen en behouden…

Ja, we zijn ‘groepsdieren’. Maar de groep genaamd mensheid wordt gevormd door individuen die beschikken over een set autonome vermogens die te allen tijde beschermd zou moeten worden, willen we kunnen blijven voortbestaan als mensen.
We zijn als mensen natuurlijke, sociale wezens die zowel deel van een collectief als een individu zijn, en hive mind structuren zijn géén natuurlijk onderdeel van mens-zijn.
De hive mind biedt geen ruimte aan autonomie, aan oorspronkelijkheid, aan unieke eigenheid. De hive mind biedt geen ruimte aan alles dat jou werkelijk… jou maakt… Het doet ons onze uniciteit verliezen… en ontneemt ons daarmee een essentieel element van mens-zijn…

☼ © Sharon Kersten, 7 september 2021

Een zomer van loslaten

Posted on: 12 augustus 2021 by: Sharon

Misschien is het je recent opgevallen bij mensen in je omgeving, misschien heb je het wel gemerkt aan dynamieken in jezelf: het loslaten van van alles en nog wat is deze zomer een waar thema in het leven van velen. Opvallend veel mensen zijn deze periode van alles aan het opruimen, wegdoen, herzien en loslaten.

Wanneer je deze vaststelling met een astroloog deelt, zal hij of zij dit naar alle waarschijnlijkheid al snel koppelen aan de retrogradegang van een heleboel planeten die deze periode gaande is. Zou je deze vaststelling met mij delen, dan zou ik je vertellen dat de huidige retrogradegangen van een heel stel planeten wellicht een krachtenveld vormen dat ertoe leidt dat veel mensen nu eindelijk tot de actie van het loslaten overgaan, maar dat het toegroeien náár het loslaten van de dingen die nu losgelaten worden al veel eerder is ingezet – zoals ik in talloze consulten met mensen heb kunnen vaststellen en jij wellicht ook in jezelf hebt kunnen vaststellen.

De stappen die mensen momenteel maken, de besluiten die velen nu nemen ten aanzien van het loslaten van dingen (situaties, activiteiten, gewoontes, bagage, verbindingen), zijn veelal een aan de buitenkant zichtbare expressie van de gevolgen van innerlijke processen die al een hele tijd geleden hebben aangevangen – soms al jaren geleden maar in veel gevallen ergens gaandeweg het jaar 2020.

Grote transities
Het jaar 2020 heeft het begin van een belangrijke nieuwe fase in onze levens ingeleid: een fase die in het teken staat van grote transities, zowel in onze binnenwereld als in de buitenwereld (in het voorjaar van 2020 schreef ik daar de tekst 2020-2025: Tijden van Transitie over).

Op 21 december 2020 kwam het toenmalige Zonnejaar / de toenmalige natuurlijke jaarcyclus ten einde en dat moment werd astrologisch en energetisch bezien gemarkeerd door de grote conjunctie van Jupiter en Saturnus die toen, tijdens ‘midwinter’, plaatsvond. Toen een paar dagen later, op 25 december 2020, het moment van Sol Invictus het begin van een nieuwe jaarcyclus markeerde, zijn we ons eerste Zonnejaar in het zogeheten Watermantijdperk gestart.

Hoewel astrologische gebeurtenissen op een tijdlijn zijn te plaatsen, is het (natuurlijk) niet zo dat dingen opeens radicaal anders zijn zodra er een specifiek astrologisch fenomeen plaatsvindt. Er is niet ‘opeens’ sprake van een compleet andere realiteit en overduidelijk een heel ander tijdperk sinds het staartje van 2020. En voor onze binnenwereld en alle processen die daarin plaatsvinden, geldt hetzelfde: ook daarin is niet ‘opeens’ een heleboel veranderd sinds die laatste dagen van het kalenderjaar 2020. Of we het nu hebben over de processen in de buitenwereld of de processen in onze binnenwereld: we hebben het niet over schakelaars die opeens worden ‘omgezet’; we hebben het over processen die een verloop kennen en die niet op één specifiek punt op de tijdlijn te pinpointen zijn maar zich gedurende een bepaalde fase afspelen – met als uiteindelijke uitkomst een verandering in de binnenwereld die op enig moment zichtbaar kan worden middels een verandering ‘aan de buitenkant’.

‘Herbezinning’
Wat ik in mijn consulten met mensen heb gemerkt, is dat veel mensen al in de aanloop náár het staartje van 2020 bezig waren met innerlijke processen die in het teken stonden van wat we ‘herbezinning’ zouden kunnen noemen. Gedurende het kalenderjaar 2020 zijn heel veel mensen bezig geweest met zich herbezinnen op kwesties als ‘wie ben ik?’, ‘waar sta ik (voor)?’, ‘waar houd ik me mee bezig – en klopt dat nog wel voor mij?’, ‘hoe sta ik in het leven en ben ik daar nog wel congruent mee?’, ‘hoe voel ik me eigenlijk onder de manier waarop ik mijn leven heb ingericht?’, ‘past de manier waarop ik in mijn werk / mijn relatie / mijn verbindingen / de maatschappij / de wereld sta eigenlijk nog wel bij me, of zou ik het eigenlijk liever anders willen gaan vormgeven?’ et cetera.

Opvallend méér mensen dan in voorgaande jaren gingen in het jaar 2020 aan de slag met allerlei innerlijke processen die gerelateerd waren aan een zoektocht naar ‘zelf’, naar de eigen essentie, naar normen en waarden die intern gevoéld werden, naar meer authenticiteit en soevereiniteit en naar manieren om (meer) expressie te geven aan datgene waar men zich werkelijk congruent mee voelde of wist te zijn.

Voor vrijwel alle mensen met wie ik in 2020 gewerkt heb gold dat deze processen al lang en breed van start waren gegaan ruim voordat het staartje van 2020 aanbrak. Voor hen lijkt de aanvang van het nieuwe natuurlijke jaar dat eind december zijn beslag kreeg niet zozeer het ‘begin’ van de innerlijke processen te zijn geweest, maar veeleer de start van een fase waarin men toegroeide naar het maken van de concrete stappen die nu, deze zomerperiode, zichtbaar worden ‘aan de buitenkant’.

Daarnaast is er een groep mensen die gaandeweg het jaar 2020 wel ‘uitnodigingen’ heeft gekregen met innerlijk werk aan de slag te gaan (de ‘zachte duwtjes’ daartoe zijn aan velen uitgedeeld, vaak meer dan eens) maar daar, om uiteenlopende redenen, steeds niks mee deed en vervolgens ergens aan het begin van 2021 tóch gehoor is gaan geven aan ‘de oproep’ die telkens weer bleef terugkomen. Voor deze groep lijkt het erop dat de intensivering van krachten die sinds 21 december 2020 op gang is gekomen ertoe heeft geleid dat zij alsnóg met allerlei persoonlijke processen van start zijn gegaan, waarin zij in rap tempo flinke stappen hebben kunnen maken. Dat was vaak pittig en behoorlijk heftig, maar de geboekte progressie die ik bij heel wat mensen uit deze groep heb mogen aanschouwen in termen van zelfkennis, een betere uitlijning met de eigen essentie en een krachtigere belichaming van de eigen authenticiteit is in veel gevallen niks minder dan lovenswaardig.

De winds of change die sinds 21 december 2020 waaien zijn zeer intens en voor eenieder die de eigen processen is aangegaan ín de ‘snelkookpan’ waarin we ons momenteel bevinden, neem ik mijn hoed af en maak ik een diepe buiging – want ik weet uit ervaring hoe heftig ‘de reis naar binnen’ vaak is, eens te meer wanneer we deze afleggen in onstuimige tijden en te midden van chaos en onzekerheden op allerlei fronten.

Nieuwe keuzes
Terug naar het concrete hier en nu, waar we deze zomerperiode dus zien dat heel veel mensen momenteel bezig zijn met allerlei processen van loslaten – een loslaten dat, zoals ik hierboven schreef, een gevolg is van innerlijke processen die de afgelopen periode in hen hebben plaatsgevonden.

Mensen maken massaal nieuwe keuzes momenteel: keuzes die recht doen aan wie en hoe zij nú zijn, aan de andere kant van het veranderingsproces dat de afgelopen maanden in hun binnenwereld heeft plaatsgevonden.

Sommigen hebben recent besloten hun baan op te zeggen en iets anders te gaan doen. Anderen hebben onlangs de keuze gemaakt hun huidige woonplek te gaan verlaten en hun leven op een heel andere manier te gaan invullen. Heel wat mensen hebben zich de afgelopen periode weten te bevrijden van verslavingen van allerlei aard die nu zijn losgelaten. Velen hebben recent de keuze gemaakt afscheid te nemen van activiteiten en gewoontes die hen geen voldoening meer gaven en hebben besloten in plaats daarvan meer activiteiten te gaan ondernemen die meer voldoening, meer levensvreugde en/of meer gezondheid in hun leven brengen. En veel, heel veel mensen, hebben ervoor gekozen verbindingen los te (gaan) laten die niet meer aansluiten bij wie en hoe zij inmiddels, aan de andere kant van het doorgemaakte veranderingsproces, zijn – vaak helemaal niet omdat ‘de ander’ niet meer aardig gevonden zou worden, maar omdat de meer authentieke versie van zelf die nu belichaamd wordt onvoldoende ruimte ervaart om binnen het stramien van de ‘oude’ verbinding zichzelf te kunnen zijn zoals dat nu het geval is.

Al deze processen… ik hoor ze wekelijks veelvuldig voorbij komen in de consulten die ik met mensen heb – al een hele tijd, maar deze zomer héél erg vaak. De thematiek ‘nieuwe keuzes maken’ is overduidelijk aanwezig in de maanden waarin we momenteel verkeren.

Vreemde eend?
Mocht jij iemand zijn die soms het gevoel heeft de enige ‘vreemde eend in de bijt’ te zijn die deze periode opeens op allerlei fronten het roer omgooit, weet dan dat je absoluut niet de enige bent die momenteel met dit soort dingen bezig is! Er zijn veel, héél veel mensen die deze periode net als jij met dit soort processen en acties van loslaten bezig zijn. Het is het logische gevolg van de innerlijke processen waar jij en velen met jou de afgelopen maanden doorheen zijn gegaan en het is allemaal deel van de grote transities die nu gaande zijn – en die zowel onze binnen- als buitenwereld betreffen.

Dus nee, je bent geen ‘vreemde eend’. Wat je bent, als je nu keuzes maakt die meer of beter passen bij wie jij nu, op dit moment, werkelijk bent, is iemand die voldoende van zichzelf houdt om keuzes te maken die jou recht doen en die jou in staat stellen je authentieke zelf zo goed mogelijk te belichamen en met (zelf)respect en (zelf)liefde te bejegenen. Dat is niet alleen belangrijk, maar in veel opzichten niks minder dan essentieel en cruciaal – en kan daarnaast bovendien enorm inspirerend zijn voor iedereen die heimelijk óók wel dat soort stappen zou willen maken maar dat nog niet durft…

“[…] as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same” schreef Marianne Williamson in het stuk van haar hand getiteld ‘Our Greatest Fear’ (een tekst die velen kennen dankzij de inauguratierede van Nelson Mandela).

Als jij deze periode keuzes maakt die beter passen bij wie jij nu werkelijk bent, ben ik je dankbaar, namens allen voor wie jouw keuzes inspirerend kunnen zijn – dankbaar dat jij nu keuzes maakt die getuigen van moed en krachtige zelfexpressie, waarmee je ook aan anderen een signaal afgeeft dat het oké is dat te doen.

Het siert je dat je nu keuzes maakt die jou recht doen, keuzes die jou eren en die eraan bijdragen dat jij méér je authentieke zelf kunt zijn en kunt laten zien in deze wereld. Als er iets is dat deze wereld heel hard nodig heeft momenteel, is het: méér mensen die vrij zijn van jukken van conventies, restricties en vervormingen, méér mensen die zichzélf zijn en laten zien in de wereld, méér mensen wiens handelen congruent is met wie zij wérkelijk zijn en met waar zij werkelijk, ten diepste, voor staan. Ik ben je dankbaar voor de bijdrage die jij daaraan levert, als jij nu keuzes maakt die jou in staat stellen meer authenticiteit te belichamen en daarmee een signaalfunctie aan anderen geeft dat het oké is dat te doen. Dat maakt van jou geen ‘vreemde eend’, maar een ‘dappere dodo’ – en dat verdient niks minder dan respect. 🙂

PS Lees nog even verder onder deze afbeelding…

De ‘winds of change’ die hevig waaien hebben ook mij niet ongemoeid gelaten en hebben ook hier tot een aantal nieuwe keuzes geleid. Een zichtbare uiting daarvan is dat ik niet langer actief aanwezig ben op social media platforms*) en niet langer met nieuwsbrieven zal werken. Eén dezer dagen verzend ik de laatste nieuwsbrief en vanaf dat moment zal deze website het enige kanaal zijn waar ik geschreven content en informatie over mijn diensten en creaties publiceer.
Ik maak daarmee een bewuste keuze voor minder externe technologie, zodat ik me nog meer kan wijden aan de ‘interne technologie’ van mens-zijn – waar het mij uiteindelijk allemaal om te doen is.
Wil je nieuwe ‘zaailingen’ van mijn hand voortaan automatisch ontvangen, in de omgeving van de reader die jouw voorkeur heeft, klik dan op de SubToMe knop onder deze post of bovenaan de rechterkolom van deze pagina.

*) Er is één ‘social media’ platform waar ik in de nabije toekomst wel gebruik van zal gaan maken en dat is YouTube: een platform dat ik ga benutten om video-materiaal te publiceren. Daarover meer in 2022.

☼ © Sharon Kersten, 12 augustus 2021

Jongleren met waarnemingen

Posted on: 11 augustus 2021 by: Sharon

Heb jij dat ook – het gevoel dat je momenteel leeft te midden van een geheel dat we een verzameling ‘parallelle realiteiten’ zouden kunnen noemen?

Je leeft je eigen leven, met allerlei dingen die daarbinnen voor jou ‘normaal’ zijn. Tegelijkertijd lees je berichten over de waanzin in de wereld en ben je je bewust van verschillende – veelal pittige – toekomstscenario’s die zich momenteel stuk voor stuk in een fase van ‘potentieel mogelijk’ lijken te bevinden. Je ziet verschillende potentiële toekomstscenario’s naast elkaar bestaan en het is onmogelijk met 100% zekerheid te stellen dat het ene mogelijke scenario wel, en het andere mogelijke scenario niet bewaarheid zal worden. Toch pretenderen een heleboel mensen die wijsheid wel in pacht te hebben en léven velen daar ook steeds meer naar: naar dat ene scenario waarvan zij menen dat dat ‘de waarheid’ is – of weldra zal blijken te zijn. Jij overziet nog steeds een gigantisch speelveld waarin er, op dit moment, verschillende mogelijke toekomstscenario’s naast elkaar bestaan. Maar in het hier en nu lijken er al verschillende realiteiten te bestaan, uitgeleefd door verschillende groepen mensen.

Ongeacht hoe jij precies in de huidige chaos staat: er zijn mensen die er heel anders in staan dan jij en die momenteel een heel andere ervaring van ‘de realiteit’ hebben dan jij hebt. En soms, buitenshuis vooral, kruisen die verschillende ‘wereld-ervaringen’ elkaar en lijk jij even in een realiteit rond te lopen die helemaal niet als ‘de jouwe’ voelt. Jij en ‘die ander’ bewandelen op dat moment dezelfde vierkante meters, fysiek gezien, maar jullie ervaring van wat er gaande is is niet identiek en soms zijn jullie ervaringen van ‘leven’, op diezelfde vierkante meters, in datzelfde moment, ronduit radicaal verschillend.

Alle verschillende scenario’s zien en deze op de één of andere manier managen in je eigen mind en systeem zónder jezelf te verliezen, is eigenlijk alleen mogelijk als je een bepaalde mate van ‘heelheid’ in jezelf hebt en weet te bewaren. Voor veel mensen geldt helaas dat ze de minimaal daartoe benodigde mate van heelheid in zichzelf gaandeweg hun levenspad niet hebben weten te bewaren en voor die mensen is het simpelweg niet te doen – heel letterlijk – de verschillende realiteiten en scenario’s gelijktijdig te blijven managen zonder zich in één van de opties te verliezen en op enig moment een keuze te maken zichzelf met één van de realiteiten of scenario’s te laten samenvallen. Als een jongleur die op enig moment niet langer in staat is nog alle ballen hoog te houden en dan de keuze maakt één bal vast te houden en de rest te laten vallen, zien we dat mensen op enig moment een keuze maken, wanneer ze niet, of niet meer, in staat zijn de verschillende realiteiten en scenario’s nog gelijktijdig te hanteren.

Het individuele systeem kan slechts aan wat het individuele systeem aan kan. En wanneer er een ‘system overload‘ ontstaat, dient er een keuze te worden gemaakt voor dat wat nog wél ’te handelen‘ is. Is die keuze eenmaal gemaakt, dan zal het individuele systeem er alles aan doen de gemaakte keuze te legitimeren; zo werkt dat systeem nou eenmaal. Het nog hoog houden van meerdere realiteiten of scenario’s tegelijkertijd was niet langer mogelijk en op het moment van system overload (of ‘kortsluiting’) is besloten één ‘bal’ vast te grijpen en alle andere ballen te laten vallen en uit het eigen systeem te laten verdwijnen. De andere ballen doen vanaf dat moment simpelweg niet meer mee – en wie zich nog wel met die andere ballen bezig houdt wordt ‘fout gemaakt’, want dat is de makkelijkste manier om zelf rust in het individuele systeem te borgen.

Met de gigantische hoeveelheden prikkels die tot ons komen en alle scenario’s die over ons heen worden uitgestort, is het niet verbazingwekkend dat de meeste mensen op enig moment één ‘bal’ vastgrijpen en de rest laten vallen. We kunnen dat mensen niet kwalijk nemen. Het individuele systeem kan slechts aan wat het individuele systeem aan kan.

Maar wat doe jij ondertussen, jij die nog wel aan het jongleren bent, jij die nog wel in staat bent de verschillende mogelijkheden allemáál te bekijken, te bezien, in overweging te nemen terwijl je in staat bent je eigen heelheid en balans te behouden te midden van een uiterst complex krachtenveld?

Hoe hou jij jezelf staande, gezond, gecentreerd en mentaal in balans, in een levenservaring waarin verschillende groepen elk in een eigen realiteit lijken te leven?

We leven allemaal hier en nu, allemaal tegelijkertijd, en toch verkeert elk van ons in een strikt individuele realiteits-ervaring. Dat is natuurlijk altijd al zo geweest maar niet eerder was, heel concreet, zo zichtbaar hoezeer dit werkelijk het geval is.

En… is alles, elke realiteit, elk scenario, dan ‘waar’, als dat maar is waar iemand in gelooft en/of waar iemand zichzelf van overtuigd heeft (of van heeft laten overtuigen)? Of is juist alles niets meer dan ‘maya‘, illusie, en beleeft ieder van ons per definitie alleen maar de ervaring die we gekózen hebben te beleven en die we met onze eigen mindkracht ‘levenskracht’ inblazen?

Te midden van alle huidige chaos worden we uitgenodigd ons met een aantal belangrijke concepten en vraagstukken bezig te houden en bij het contempleren daarover op diepere lagen te schouwen dan slechts de oppervlaktelagen. Het menselijke gedrag dat boven het wateroppervlak zichtbaar is, is makkelijk te duiden op allerlei simplistische manieren. Maar wat bevindt zich ónder het wateroppervlak, wat is de basis van de ijsberg, het deel dat we niet zien zolang we aan de oppervlakte blijven zwemmen en schouwen? Wat zijn de dingen waaraan de schaduwen op de muur ontspruiten? Wat is de ware aard van dat wat wij waarnemen; welke wortel bevindt zich diep in de Aarde, daar waar het leven van het zaadje dat wij nu als plant, bloem of boom aanschouwen ooit begonnen is?

Wie werkelijk wil groeien in termen van bewust-zijn, heeft daartoe kansen te over in de ervaringen die we momenteel beleven. Momenteel is elke dag rijk aan allerlei dingen die als ‘input’ of ’trigger’ kunnen dienen om eenieder van ons de reis naar binnen te laten maken – de reis waarin we ons niet langer laten afleiden door de schaduwen op de muur, maar we op zoek gaan naar de essentie áchter de schaduwen op de muur die ons proberen wijs te maken dat zij ’the real thing‘ zijn.

“Nous ne voyons pas les choses comme elles sont, nous les voyons comme nous sommes” schreef Anaïs Nin eens.
“We zien de dingen niet zoals zij zijn; we zien de dingen zoals wij zijn.”

Onze waarnemingen zijn subjectief bezien altijd ‘echt’: als we iets waarnemen, is dat op dat moment echt wat we waarnemen. Of onze waarnemingen echter congruent zijn met een objectieve realiteit, dat is een ander vraagstuk. Onze individuele mind haalt vaak allerlei fratsen uit die de boel een draai geven. Zij is een meester in het aanbrengen van vervormingen en verdraaiingen en het in werking stellen van een heel scala aan sabotage-mechanismen. ‘Mind the mind‘ is een zinvolle stelregel. Want op momenten geldt, zoals ze in het Italiaans zeggen: ‘La mente… mente‘ – de mind… liegt. Daarnáást is er het complexe vraagstuk wat realiteit is, en of er überhaupt zoiets als ‘objectieve realiteit’ bestaat.

De meeste mensen hebben nooit enige ambitie gehad zich met dit soort dingen bezig te houden. Maar wie nog niet helemaal afgestompt is en graag wil begrijpen wat er nu in vredesnaam allemaal wérkelijk aan de hand is in het waanzinnige wereldcircus waarin we ons momenteel bevinden, kán eigenlijk niet anders dan zich op enig moment nu wel met dit soort dingen gaan bezig houden. En daarmee… begint een aantal mensen nu eindelijk dan toch, ten langen leste, aan de reis die ze zo lang niet hebben willen maken en vaak decennia lang zorgvuldig hebben gemeden: de reis naar… binnen. De reis naar de plek waar het enige ‘anker’ en ‘kompas’ te vinden zijn die ons in staat stellen onszelf door heftige, complexe tijden heen te loodsen zonder onszelf te versplinteren of verliezen: de reis naar de graal in onszelf, diep verscholen in de basis van ons individuele mens-zijn.

☼ © Sharon Kersten, 11 augustus 2021

Schaduwen en afstand

Posted on: 31 juli 2021 by: Sharon

De enige manier waarop we kunnen voorkomen dat we met elkáár in de clinch komen te liggen, is werken aan onze eígen schaduwaspecten – onze persoonlijke pijnen, verwondingen, irritaties, frustraties en allerlei daaraan gekoppelde gevoelens en emoties.

Weten waar je ‘pijnpunten’ zitten en hoe / waar / wanneer / waardoor deze geraakt kunnen worden, geeft je een belangrijk stuk regie in handen: de regie bewust te kunnen kiezen waar je je op enig moment wel – en waar je je op enig moment niet – aan blootstelt.

Wanneer we weten wat de situaties of dingen zijn die het potentieel hebben pijnpunten of andere schaduwaspecten te triggeren (met alle mogelijk destructieve gevolgen van dien) kunnen we de keuze maken ons met bepaalde situaties niet in te laten of ons aan bepaalde zaken niet bloot te stellen – of niet op dat moment, of niet ‘zonder meer’. En in de ruimte die dan ‘vrijkomt’ kunnen we aan onze eigen schaduwaspecten werken, opdat de hoeveelheid ’triggerbare’ dingen die we in onszelf dragen kan gaan afnemen.

Tijdelijk afstand nemen van mensen of situaties kan aldus vaak by far de ‘betere’ (wijzere, zinvollere, constructievere, strategisch slimmere) keuze zijn dan per sé ‘nu’ samen door een deur willen gaan die een groot ’trigger-gevaar’ met zich meebrengt.

Afstand nemen is helemaal niet per definitie een kwestie van ergens voor ‘weglopen’.
Soms is afstand nemen de grootste daad van liefde, om dat wat inherent goed is te beschermen.

Door niet weg te lopen voor, maar weg te lopen van dat wat een potentieel ‘slagveld’ is en in plaats daarvan te gaan werken aan de eigen schaduwaspecten, kan voorkomen worden dat iets goeds averij oploopt alleen maar doordat de ‘kleine ikjes’ nog niet in staat zijn hun eigen triggers te managen op een constructieve, volwassen, verantwoordelijke wijze die niet in méér pijn of schade resulteert.

Deze wijze van ‘afstand nemen’ is allesbehalve laf.
Wie afstand neemt om, teruggeworpen op zichzelf, actief aan de eigen schaduwaspecten te gaan werken, in plaats van ervoor te kiezen getriggerde schaduwaspecten maar naar boven te laten komen en te botvieren op een ander, doet iets waar vele malen méér kracht en moed voor nodig is dan voor ‘blijven en er een puinhoop van maken’.

Hurt people hurt people. Zolang we pijnen en frustraties in ons dragen waar we geen verantwoordelijkheid voor nemen en waar we niet op een constructieve manier mee weten om te gaan, zullen ketenen van pijn alleen maar verlengd worden in onze interacties met anderen.

Het helen van de eigen wonden en schaduwkanten is de enige manier om ketenen van pijn tot een einde te brengen.

En dat helen gebeurt in beginsel in solitude, in een staat van alleen-zijn, teruggeworpen op jezelf, dealend met wat er in jou speelt, leeft, gebeurt. Niet langer met een focus op de schaduwen op de muur – vruchten van projecties die als coping mechanisme dienen om niét te hoeven dealen met de essentie van dingen en de pijnen, angsten, frustraties die in onszelf leven en allerlei emoties die daaraan gekoppeld zijn – maar doorvoelend wat er in de kern werkelijk in jezélf aanwezig is, geraakt wordt, opgeslagen ligt.

Om het innerlijke alchemistische werk van het omsmeden van ‘lood’ in ‘goud’ te kunnen verrichten, is een afstand nemen van ‘de ander’ soms noodzakelijk – een ‘weglopen’; geen weglopen vóór, maar een weglopen van een situatie om aan jezelf te kunnen werken.

Échte transformatie kan alleen maar plaatsvinden wanneer we bereid zijn écht naar binnen te gaan en echt volledig met onszelf te ‘dealen’. It’s an inside job – alles.

Een weglopen van is soms de eerste stap van een transformatie die realiteiten diepgaand, ten goede, kan veranderen.
Maar dat kunnen we alleen ontdekken wanneer we bereid zijn… weg te lopen van…
… op weg náár… het potentieel levensveranderende alchemistenwerk in onszelf.

De onzichtbare erfenis

Posted on: 12 april 2021 by: Sharon

We zijn op talloze manieren verbonden met tijden die aan ons leven vooraf zijn gegaan, de mensen die ons zijn voorgegaan en de dingen die zij hebben meegemaakt. Wat onze ouders en voorouders is overkomen leeft door in ons, in het lichaam/systeem dat wij nu ‘hebben’, het biologisch-energetische systeem dat we in het hier en nu belichamen.

Traumatiserende gebeurtenissen uit eerdere tijden en plekken leven voort in ons; aspecten daarvan en zelfs (onbewuste) herinneringen daaraan zijn aanwezig in het lichaam-systeem dat wij nu bewonen.

Ongeacht door welke lens je naar dit gegeven kijkt (vanuit het perspectief van miasma’s (overerfd of verworven), intergenerationeel trauma, DNA, reïncarnatie): in ons zijn elementen aanwezig van traumata die personen geschaad hebben in andere tijden en plaatsen.

En wat gebeurt er wanneer ons lichaam-systeem in het hier en nu bestookt wordt met elementen die een connectie hebben met traumata waar wij elementen van in ons lichaam-systeem dragen? :

De prikkel die in het hier en nu op ons wordt ‘afgevuurd’ kan een hele lading oude traumata activeren, waardoor mensen buitensporig OVER-reactief reageren op een prikkel die an sich, in het hier en nu, éigenlijk niet voldoende zou moeten zijn om zó’n heftige reactie (met veel emotionele intensiteit) te triggeren. Maar de ‘pijl’ die in het hier en nu wordt afgevuurd, raakt van alles dat in onze diepste lagen verborgen ligt, waar de meesten van ons zich totaal geen rekenschap van geven en niet of nauwelijks een bewustzijn over hebben. En lukt het eenmaal het oude trauma, of de oude traumata te activeren, dan zullen ook een heleboel aan dat trauma of die traumata gekoppelde **gedragingen** worden geactiveerd – in ons, in het hier en nu.

Wanneer je je afvraagt hoe het in vredesnaam mogelijk is dat je zo veel mensen om je heen in deze tijden van extreme (over)spanning zo veel idiote dingen ziet doen en zo merkwaardig ziet meebewegen in de dingen die over ons worden uitgestort en op ons worden afgevuurd… neem dan ook bovenstaande in ogenschouw.

Het is niet alleen een kwestie van structurele over-spanning, cognitieve dissonantie, onwetendheid omtrent feiten en/of het slaafs willen voldoen aan wat ‘Vadertje Staat’ of andere vermeende autoriteiten vragen of opleggen. We worden non-stop bestookt met prikkels die in staat zijn allerlei oude traumata te triggeren, te her-activeren, IN ONS. En wie zich geen rekenschap geeft van dit soort dynamieken, hier geen zicht en grip op heeft, is de facto niet in staat zich NIET te laten triggeren en niet in de gedragingen te schieten die de afgevuurde prikkels beogen te creëren.

We dragen allemaal een onzichtbare ‘erfenis’ in ons, in het diepst van ons wezen. Een erfenis waar de meesten zich niet van bewust zijn maar die er desondanks wel ís en die een grote wissel op ons functioneren trekt. Zolang we deze ‘erfenis’ niet erkennen kunnen we middels onze ‘blindheid’ ten aanzien van dit aspect enorm bespeeld en gemanipuleerd worden. Over dat we we niet erkennen, kunnen we zelf immers geen enkele bewuste regie ter hand nemen. En op alle terreinen waarop we niet zelf bewust de regie in handen kunnen nemen zijn we in wezen niet veel meer dan ‘Pavlov-poppetjes’: marionetjes die in een bepaalde ‘houding’ schieten zodra de juiste prikkel daartoe geleverd wordt.

‘De geschiedenis herhaalt zich’ wanneer deze zich kán herhalen omdat we het nalaten onszelf ten voeten uit te leren kennen. Pas wanneer we zelf heel goed weten hoe we in elkaar zitten, wat zich allemaal in ons herbergt en wat we kunnen doen om ons eigen gedrag te bevrijden van onzichtbare ketenen en marionettentouwtjes maken we een kans in de buurt te komen van iets dat we ‘vrijheid’ zouden kunnen noemen.

Ware vrijheid kan en zal nooit ‘gegeven’ worden door externe partijen.
Ware vrijheid is an inside job.
Het start, volledig, bij jou. Bij zelfkennis en zelfwerk, betrekking hebbend op jou en alles dat in jou leeft.

Gnothi seauton luidde de eerste inscriptie in de pronaos van de tempel van Apollo in Delphi. Ken Uzelf.
En dat voert véél verder en dieper dan je wellicht ‘comfortabel’ vindt.

Jij bent een schakel in een heel lange keten, niet losstaand van degenen die jou zijn voorgegaan. Een schakel met een ‘erfenis’. Wil je weten wie jij bent en hoe jij in elkaar zit en wil je in staat zijn zélf je gedrag te bepalen, actief en bewust, vanuit vrijheid in jezelf, dan ontkom je er niet aan je óók rekenschap te geven van de onzichtbare erfenis die je in je draagt en de manieren waarop deze jou beïnvloedt.

Zolang mensen er massaal voor blijven kiezen zich niét met dit soort dingen bezig te houden, zal ‘de geschiedenis herhaalt zich’ een gegeven blijven, op heel veel méér manieren en niveaus dan we doorgaans in de gaten hebben…

☼ ® Sharon Kersten, 12 april 2021

Voorouders

Posted on: 7 april 2021 by: Sharon

“You are the result of the love of thousands” schreef Linda Hogan.

Zonder je voorouders was jij hier nu niet geweest.
Zonder hun liefde was jij hier nu niet geweest.
Zonder hun ontberingen, en hun volharding, was jij hier nu niet geweest.

Denk je er wel eens aan, aan alles dat in het universum heeft moeten samenkomen en gebeuren voordat jij in dit leven geboren kon worden?
Aan de vele liefdes waaraan jij ontsproten bent, het bloed dat door je aderen stroomt en dat je deelt met je voorouders, de cellen die nu jouw lichaam vormen en het genetische materiaal dat daarin opgeslagen ligt, afkomstig van je voorouders?

En realiseer je je dan ook wat velen vóór jou hebben moeten doorstaan en doen, opdat jij nu hier kunt zijn?

Besef je dat je voorouders strijd hebben geleverd en tegen verdrukkingen zijn opgestaan, opdat het leven zou zegevieren?

Realiseer je je dat je voorouders hebt die hun leven hebben geriskeerd en in een aantal gevallen zelfs hebben gegeven, opdat hun nageslacht in vrijheid zou kunnen leven?

Kijk in de spiegel.
Schouw diep in je ogen.
Kun je het vinden, daar, in die weerspiegeling van jouw ziel: het licht van je voorouders?

Kijk goed.
Voel.
Verbind.

Doe jij je voorouders eer aan, nu?
Kunnen ze trots op je zijn, op hoe jij nu in het leven staat – jouw leven, dat zonder hen nooit mogelijk zou zijn geweest?

Zo veel van je voorouders leeft voort in jou.
Maak hen trots.

Zij kunnen het verschil in het hier en nu niet meer maken.
Jij wel.

Je hebt geen New (c)Age of externe redder nodig. Het gaat om jou, hier, nu.

Posted on: 28 oktober 2020 by: Sharon

Nu meer en meer New (c)Age ‘grootheden’ zich opwerpen als voorstanders van pro-establishment maatregelen die in veel gevallen haaks staan op wat de ‘grootheden’ zelf zoal gepredikt hebben, zou velen duidelijk moeten worden wat ik en vele anderen met mij al jaren lang roepen: de New Age beweging is een beweging die doelbewust gecreëerd is om mensen te misleiden. *)

Slim inspelend op de menselijke behoefte aan zingeving en spiritualiteit in tijden van ontzuiling, heeft de New Age beweging de afgelopen decennia op structurele basis via de sandwichmethode (een laagje waarheid, een laagje leugen, een laagje waarheid) bizarre verdraaiingen aan spirituele waarheden gegeven, waar velen klakkeloos in mee zijn gegaan – omdat het allemaal zo mooi en fantastisch klonk: alles zou uiteindelijk alleen maar ‘licht en liefde’ zijn en er zou weldra een ‘gouden tijd’ aan komen, een fantastische ‘nieuwe wereld’ die het gevolg zou zijn van een ‘kwantumsprong in bewustzijn’ die de hele mensheid ‘5D’ in zou katapulteren.

Begint het iemand inmiddels te dagen dat de binnen New Age gelederen zo bezongen ‘nieuwe wereld’ een kreet is die twee woorden bevat die ook in de kreet ‘nieuwe wereld orde’ voorkomen?
Dat de ‘New Age’ beweging een new CAGE is, wéér een begoocheling, wéér een ‘kooitje’ waarin mensen zich hebben laten ‘parkeren’, wéér een wortel die mensen is voorgehouden om onderwijl heel ándere plannen ten uitvoer te brengen? – plannen waar wij machteloos tegenover staan zolang we menen dat alles ‘licht en liefde’ is, ‘alles goed komt’, ‘verlichting nabij is’, de mensheid weldra een ‘kwantumsprong in bewustzijn zal gaan maken’ en we passief toekijkend wachten op het moment waarop één of andere ‘redder’ ons opeens een ‘prachtige nieuwe wereld’ zal gaan geven…

Als we echte, wezenlijke veranderingen willen die gezondere tijden mogelijk maken, zullen we het zélf en samen moeten doen en zal de verandering in óns moeten beginnen, in het concrete hier en nu – niet alleen in termen van bewustwording maar ook in termen van actie.

Het wachten op een ‘externe redder’ is een diepgewortelde programmering die het écht in onze eigen kracht en soevereniteit stappen belemmert – zoals elke georganiseerde religie maar al te goed weet.

Ons welzijn in handen leggen van een ‘vadertje Staat (of welke externe autoriteit ook) die het beste met ons voorheeft’, is ook zo’n diepgewortelde programmering – ééntje die ons zelfstandig denk- en onderscheidingsvermogen in slaap sust, ‘slaafs gedrag’ in de hand werkt, onze soevereine kracht ondermijnt en ons enorm manipuleerbaar maakt.

Menen dat uiteindelijk ‘het goed altijd wint van het kwaad’ is nog zo’n diepgewortelde programmering – ééntje die ons in afwachtende passiviteit vasthoudt terwijl het ons ‘hopium’ geeft: een hoop die onze actie verlamt en die ons kostbare tijd laat verspillen met ‘in hoopvolle afwachting zijn’.

Menen dat ‘alle mensen in wezen goed en hetzelfde zijn’, is een andere diepgewortelde programmering die velen misleidt. Het is er één die aantoonbaar niet op waarheid berust en die bijdraagt aan het verkeren in een staat van ‘hopium’. De geschiedenis staat bol van gebeurtenissen die het tegendeel van deze programmering al ruimschoots hebben aangetoond.

Je hebt geen ‘open derde oog’ nodig om de realiteit van de stand van zaken in deze aardse realiteit te kunnen zien.
Je twee fysieke ogen goed openen is stap 1 van welke gewenste positieve verandering ook.
We moeten het zélf doen, samen met elkaar, wij ‘gewone mensen’.
In het HIER en NU.
In en vanuit onze eigen kracht.
Startend op het vierkante metertje waarop we ons bevinden.

Zoals Melissa Etheridge al zong: “We are the ones we’ve been waiting for”.

*) Neem niks van mij aan, maar doe je eigen onderzoek naar de ontstaansgeschiedenis van de New Age beweging. Daar is van alles over te vinden online. Een waarschuwing daarbij: wees bereid een aantal wellicht diepgekoesterde denkbeelden los te laten. En weet: spiritualiteit is géén synoniem van ‘New Age’. Spiritualiteit is in joú te vinden, vanuit het aardse hier en nu, op je eigen vierkante metertje. Jij. Hier. Nu.

☼ © Sharon Kersten, 28 oktober 2020

Loslaten

Posted on: 11 oktober 2020 by: Sharon

In deze intense tijden worden velen van ons geconfronteerd met processen van loslaten. Visies, conditioneringen, levenswijzen, gedachtegoed, manieren van zijn en manieren van dingen doen: er wordt massaal van alles losgelaten.

Hand in hand daarmee zien velen zich nu ook geconfronteerd met het moeten loslaten van mensen – mensen met wie we eens van alles deelden, beleefden en gemeen hadden, maar met wie we nu nog onvoldoende ‘common ground’ ervaren om nog langer samen door één deur te kunnen gaan op een wijze die voor beide partijen prettig of acceptabel is of die beide partijen recht doet.

Deze loslaatprocessen zijn vaak allesbehalve makkelijk – en in veel gevallen ronduit moeilijk, pijnlijk en verdrietig makend. Maar soms is laten gaan de keuze die het meest van liefde en respect getuigt – méér dan per se willen vasthouden en zo in fricties verstrikt raken die alleen maar tot verkrampingen en ‘gevechten’ leiden.

Liefde en respect betekent soms ook: loslaten.
Zodat er weer ‘lucht’ kan komen en beide partijen weer het ‘Lebensraum’ krijgen dat zij, ieder voor zich, verdienen.

Wijsheid is weten wanneer los te laten.

En loslaten in rust, met vrede in je hart, ís mogelijk.
Ook al lijkt dat soms niet zo en kan het even duren voordat je zo ver bent….

Liedje: ‘Elk einde is een nieuw begin‘.

☼ © Sharon Kersten, 26-08-2020, toen gepubliceerd op deze Facebookpagina (die niet meer actief is sinds ik in 2021 met Facebook ben gestopt).

Je kunt een rups niet meenemen naar vlinderland

Posted on: 11 juni 2020 by: Sharon

Well… you can try, but it’s a recipe for disaster.

Het wereldbeeld en de ervaringen van een vlinder zijn wezenlijk en diepgaand anders dan het wereldbeeld en de ervaringen van een rups. En hoewel een vlinder nog herinneringen kan hebben aan hoe het was een rups te zijn, is het onmogelijk een rups al te laten zien, weten of ervaren hoe het is een vlinder te zijn. De rups ís daar nog niet en kan zich van veel dingen die de vlinder al ervaren heeft nog totaal geen idee maken, simpelweg omdat deze behoren tot een andere ‘realiteit’ dan de realiteit van de rups.

Als de rups het pad van zijn evolutie volgt, doorgroeit en zich verder ontwikkelt, zal ook hij op een dag kunnen ervaren hoe het is een vlinder te zijn. Maar tot die dag spreken vlinder en rups in veel opzichten een totaal andere taal, gebaseerd op een compleet ander wereldbeeld en wezenlijk andere ervaringen.

Hoe graag we het als ‘vlinders’ soms ook zouden willen: we kúnnen ‘rupsen’ niet bij de hand pakken en meenemen naar de fase van groei, ontwikkeling en ‘evolutie’ waarin wij ons bevinden. Elke rups heeft zijn eigen pad te gaan en moet zélf willen uitgroeien tot vlinder en doen wat ervoor nodig is dat te laten gebeuren – zoals ook wij dat zelf hebben moeten doen. Pas dán zullen we ‘dezelfde taal’ met elkaar kunnen spreken en kan communicatie stromen zonder wederzijdse frustraties en zonder in ‘strijd over gelijk’ te ontaarden.

Aan alle ‘vlinders’ die het prachtige vlinder-potentieel kunnen zien dat de rups in zich draagt en die niets liever willen dan dat hun geliefde rups zo snel mogelijk de vlinder zal zijn die zij al kunnen zien, voelen en gewaarworden: je kunt je geliefde rups niet meetrekken naar ‘vlinderland’, hoe graag je dat ook zou willen. Sommige dingen hebben we zélf te doen, allemaal. En op het pad van evolutie en transformatie dat een rups in een vlinder transformeert kan geen enkele fase worden overgeslagen.

Wens je geliefde rups alle liefde toe die in je is, maar staak je pogingen de rups naar ‘vlinderland’ te trekken. Zo werkt het simpelweg niet. Nooit. Een rups kan nu, op dit moment, alleen maar de rups zijn die hij/zij nu is.
Het pad om een vlinder te worden is beschikbaar voor je rups, zoals dat voor elke rups beschikbaar is. Of dat pad genomen en volbracht gaat worden, kan alleen de rups zelf bepalen.

Je kunt de rivier niet duwen.
Je kunt gras niet sneller laten groeien door eraan te trekken.
En je kunt een rups niet meenemen naar vlinderland.
Hoe graag je dat ook zou willen.

❤️