Sociale cohesie

Als je dit leest ben je waarschijnlijk oud genoeg om al op minstens twee decennia van levensjaren te kunnen terugblikken. Mogelijk heb je zelfs meerdere decennia van de vorige eeuw bewust meegemaakt. En als je zelf niet in de vorige eeuw hebt rondgelopen, dan heb je vast wel uit persoonlijke verhalen van degenen die behoren tot de generaties vóór jou begrepen dat heel veel ontwikkelingen die een flinke impact op ‘leven als mens in de westerse wereld’ hebben gehad in een razendsnel tempo zijn verlopen sinds de nadagen van de grote wereldoorlogen.

Het kan je dan niet ontgaan zijn dat de sociale cohesie die van oudsher mensen met elkaar verbindt binnen netwerken van medemenselijkheid gaandeweg de vorige eeuw steeds meer ‘gesloopt’ is en dat individualisme meer en meer hoogtij is gaan vieren.

‘Traditionele’ gezins- en familieverbanden waarin er sprake was van een stevige portie cohesie werden in de afgelopen eeuw steeds ‘losser’, door tal van factoren. Hand in hand daarmee kwamen er steeds meer mogelijkheden om je primair als individu ergens op te richten of mee bezig te houden. Deze mogelijkheden werden over het algemeen massaal als positieve ontwikkelingen gezien want hé, we konden ons op steeds meer manieren ontwikkelen als individu, konden steeds meer kiezen voor de dingen die we als individu graag wilden doen, vrij van gezins- en familieverbanden die door menigeen vaak als ‘knellend’ of ‘fnuikend’ werden ervaren.

Individualisme won meer en meer terrein, ten koste van sociale cohesie.
We ‘wonnen’ een hoop, maar daar hing wel een prijskaartje aan. De ‘kleine ikjes’ die zo blij waren met alle nieuwe mogelijkheden en de ’toegenomen vrijheden’ zouden op een later moment de rekening van de gevolgen van deze vernieuwingen gepresenteerd gaan krijgen – een rekening die hoger was dan ze destijds voorzagen.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Het is een mooie zomerse dag in augustus, in het kalenderjaar 2021.
Terwijl boven een monteur bezig is met het reviseren van mijn CV-ketel, reflecteer ik in het zonnetje over de talloze ontwikkelingen die in de westerse wereld in en voorafgaand aan mijn levensjaren hebben plaatsgevonden en die ons als ‘vooruitgang’ gepresenteerd zijn. Terwijl ik daarbij oog poog te houden voor – belangrijke – nuanceringen, onderbreekt Lux mijn mentale triatlon op de wijze die haar zo eigen is: rauw en wellicht wat kort door de bocht, met het hart op de tong.

“Natúúrlijk moest de sociale cohesie de afgelopen decennia gesloopt worden en moest het individualisme hoogtij gaan vieren. Alleen dán kun je mensen tegen elkaar opzetten” zegt Lux.

“Mensen die nog in een hecht sociaal verband leven en op talloze manieren nog échte, fysieke verbindingen met elkaar maken, mensen die dagelijks aan den lijve ervaren dat ze elkaar nodig hebben, dat dingen prettig en goed functioneren bij de gratie van samen, dat onderling respect de ‘lijm’ is van werkelijk SAMEN-leven en dat IEDERS leven ertoe doet, verdedigd en geëerd dient te worden… die mensen krijg je niet opgezet tegen elkaar en zijn niet te verleiden tot haat naar anderen alleen maar omdat anderen anders denken of zich anders gedragen. Die mensen springen VOOR ELKAAR in de bres, vormen een front en zijn niet uiteen te spelen.”

Ik hoor wat ze zegt.
En ik voel de waarheid in haar woorden.

Dié mensen, die Lux beschrijft… dat waren wij eens – en dat zijn wij ten diepste nog stééds, wanneer we alle onzin die ons is aangepraat van ons afwerpen. Wanneer we ons weer herinneren en weer gaan voélen wat het is om MENS te zijn.

Mens is van nature een voelend sociaal wezen, een groepsdier mét empathie. Of onze ‘kleine ikjes’ met al hun individuele belangen, noden, wensen en meningen het nu leuk vinden of niet: mensen zijn tribal creatures. En de tribe gedijt bij wezens die zich met elkaar verbonden voelen, elkaar respecteren en zich niet tegen elkaar keren.

De tribe, de groep, kan – en zal – alléén overleven wanneer er sprake is van cohesie, van samenhang, onderling respect en wederkerigheid en respect voor álle leven, van elk groepslid. Niet in ‘opgelegde’ varianten waarin ons vanuit autoritaire posities wordt toegeschreeuwd “we moeten het samen doen!” maar in een sfeer waarin dat wat ons ten diepste met elkaar verbindt wordt gevoeld, ervaren – en ons van daaruit aanzet tot datgene dat het meest natuurlijke is om te doen.

Ik realiseer me: terug naar voelen is de enige manier om het opgelegde tij dat mensen nu op allerlei manieren tegen elkaar opzet te keren. Terug naar voelen, en terug naar samen. In elkaars nabijheid zijn, elkaar écht aankijken, elkaar aanraken, weer voelen dat die ander net als jij een levend wezen is dat nét zo veel leven en keuzevrijheid verdient als jij, en dan sámen naar oplossingen zoeken zónder mensen uit te sluiten.

Wanneer we voelen met elkaar verbonden te zijn en elkaar nodig te hebben om als groep succesvol te kunnen functioneren en met en vanuit medemenselijkheid met elkaar te kunnen SAMEN-leven, wíllen we elkaar niet uitsluiten en zijn we er niet op uit elkaar op naargeestige wijzen te behandelen. Het is pas wanneer de factor medemenselijkheid ondermijnd is geraakt en het voelen afgestompt is geraakt dat mensen zich tegen elkaar kunnen keren.

“Onze natuurlijke sociale en empathische aard is preciés datgene wat gesloopt wordt – structureel, stapje voor stapje, al héél lang.” zegt Lux. “Verdeel en heers werkt alléén wanneer het lukt verdeeldheid te zaaien.”

“Laat je niet uitspelen” vervolgt ze. “Herinner je weer wie en wat je bent – MENS… : een sociaal, voelend wezen met empathie voor de anderen van ‘de groep’ die nét zo waardevol zijn als jij.

Menen dat je het allemaal alleen wel kunt, drijft je regelrecht in de klauwen van de krachten die slechts vrij spel hebben wanneer wij ons tegen elkaar laten uitspelen. Ja, je kunt veel alleen, heel veel. Maar de teloorgang van onze sociale cohesie is het ergste verlies dat we als mensheid kunnen lijden.

Zonder sociale cohesie verliezen we onze menselijkheid.
Zonder mede-menselijkheid verliezen we elkáár.
En zonder elkaar verliezen we allemáál…”

© Sharon Kersten, 25 augustus 2021


Reiziger

Het is vreemd.

Vreemd om na al die jaren te ontdekken dat je ten diepste misschien eigenlijk gewoon een wanderer bent. Een reiziger. Een ‘gypsy’. En dat al je pogingen een ‘normaal’ leven te leiden misschien wel nooit geslaagd zijn omdat je dat ene aspect van jezelf uit het oog was verloren: dat je nooit gemaakt was voor de conventies van ‘normaal’ en dat het eigenlijk heel erg bij je paste dat je zo jong al vertrok en alles achter je liet.

Het was geen keuze vanuit een gezonde situatie, destijds; het was een kwestie van overleven – om je sanity te behouden en je eigenheid niet verder te laten beschadigen. Maar toch… het feit dat je het dééd, en het feit dat je het kón, zo jong al helemaal op eigen benen staan, gehavend als je was, sprak ergens boekdelen… over wie je ten diepste bent, altijd bent geweest en altijd bent gebleven, al je pogingen je in hokjes van ‘normaal’ te voegen ten spijt.

De relaties en ‘huisje-boompje-beestje’ scenario’s waar je voluit voor ging… – en die je stuk voor stuk ook weer achter je liet…
De ‘normale’ banen waar je je zo hard voor inzette – en waar je na niet al te lange tijd altijd weer afscheid van nam…
De vele episodes waarin je de ‘gewone’ dingen deed die ‘gewone’ mensen zoal doen…. – waarin je telkens weer merkte dat deze je niet dichter bij je ware zelf brachten, maar je structureel verder bij jezelf vandaan haalden en je eigenheid en authenticiteit juist ondermijnden…

Misschien kón het wel gewoon allemaal nooit ‘kloppen’, nooit ‘werken’, nooit goed voelen, simpelweg omdat het allemaal niet uitgelijnd was met wie en hoe je zelf ten diepste bent…

En hoewel de jaren waarin je ‘dakloos’ was een immens sterk verlangen aanwakkerden naar eindelijk een veilige plek hebben die je de jouwe kon noemen, en je intens blij was toen je eindelijk op geheel eigen kracht een ‘normale’ woonsituatie wist te realiseren… voel je nu, nu rust en een zekere mate van innerlijke heelheid eindelijk deel zijn van wie je nu bent… dat ‘normaal’, wederom, voor jou niet is waar je je ten diepste mee uitgelijnd voelt…

… … …

De ruimte die ik heb nu, in wat momenteel mijn huis is, en alle spullen die daarin aanwezig zijn… ze bezwaren me meer en meer. In mij, diep van binnen, groeit de laatste maanden een roep om meer ‘lichtheid’ – een ‘lichter’ door het leven reizen, met minder bezittingen en minder ‘gedoe’.
Diep in mijn wezen zwelt er, onmiskenbaar, een verlangen aan: een verlangen lichter verder te reizen. Met minder spullen, en minder dingen die voelen als touwen waar ik in verstrikt ben geraakt en die een vrijelijk bewegen belemmeren.
Ik voel me vastgeklonken in een web, en dat voelt niet meer goed.
Ik voel me ‘geparkeerd’, stilstaand tegen wil en dank.

Wat me eens rust en veiligheid gaf, voelt de laatste maanden meer en meer als een doos waarin ik opgesloten zit. Een doos die een vrijuit stromende levensenergie belemmert. Een doos van stagnatie, die zijn nietjes in mij heeft gezet zonder dat ik dat in de gaten had.

Een cocon van veiligheid is gaandeweg verworden tot een kist die soms voelt als een kist van 6 planken. Comfortabel aan de binnenkant, maar… een kist. Log. Lomp. Niet flexibel. Stilstaand. Inperkend. Een hoekige constructie die elke gezonde, natuurlijke stroming van energie de das om doet. En die me meer en meer, figuurlijk, de adem beneemt.

Toen ik min of meer vanuit mijn auto en koffers leefde, her en der te gast maar nergens werkelijk thuis, hunkerde ik naar een plek die ik ‘de mijne’ zou kunnen noemen, waar ik zou kunnen helen en waar ik mijn wortels de Aarde in zou kunnen slaan.

Nu er heel veel geheeld ís, ik ervaar dat mijn wortels overál zijn waar ik ben en ik besef en voel dat ik elke meter waarop ik loop ‘de mijne’ kan noemen, lijkt deze plek die ik mijn woning noem met de dag meer een dissonante noot te zijn in de muziek die ik tegenwoordig creëer en de komende tijd wens te creëren.

Het is vreemd, nu tot het besef te komen dat ik ten diepste veel meer die wanderer, die ‘gypsy’, die reiziger ben dan ik lange tijd gedacht heb. Toen ik het wás, voelde het als een lot waar ik nooit zelf bewust voor gekozen had, niet vanuit vrijheid in elk geval. Maar nu ik het niet ben, besef ik dat ik iets wezenlijks mis wanneer ik mezelf ‘vastklink’ in formats die geen recht doen, geen Lebensraum bieden, aan wie en wat ik ten diepste ben.

Ik snak naar lucht, en beweging.
Ruimte – niet in een huis, maar om me heen.
De grootsheid van het leven omarmen, op talloze ‘kleine’ manieren. In verbinding met ‘buiten’ – de Natuur.

Meevaren op natuurlijke bewegingen, mijn koers bepalen aan de hand van de Zon en de Sterren.
Zijn waar ik voel te willen of moeten zijn.
Gaan waar ik voel te willen of moeten gaan.
Bewegen IN het leven, in plaats van binnen een ‘veilig’ coconnetje dat afgeschermd is van dat wat voor mij leven is.

Het is vreemd.
Maar ik denk dat ik boven alles, ten diepste, vooral een Reiziger ben.

Geen reiziger die verre, fancy, ‘Insta-waardige’ reizen maakt. Dat soort dingen boeien me niet.
Nee, gewoon, een reiziger door het leven, die wil voélen dat ze ‘reist’. Wil voelen dat ze het léven leeft – en niet een verzameling conventies die het label ‘leven’ heeft gekregen.

Misschien had mijn moeder wel gelijk, toen ze meende dat haar familielijn aan rondtrekkende zigeuners ontsproten moest zijn. Misschien leeft in mij het stukje voort dat háár ervan overtuigde dat ze eens geleefd moest hebben in een tijd die resoneerde met de inhoud van de boeken van Jean M. Auel – samen met het stukje van mijn vader dat van hem een ‘reiziger’ maakte binnen de contouren van de veilige, bekende en cultureel geaccepteerde formats waar hij voor koos.

Misschien neem ik net als mijn oma dingen waar in de natuur die ‘normale’ mensen niet waarnemen en voel ik daardoor zo vaak de roep en pull van de bossen, waar ik het allerliefst helemaal alléén in rondstruin, zonder mensen die me alleen maar afleiden van alles wat ik in de bossen ervaar. Misschien leven in mij aspecten voort van voorouders die veel dichter bij de natuur stonden en die leefden en interageerden mét de natuur, meebewogen met de natuur – zowel de Natuur om hen heen als de natuur, hun ware aard, in henzelf.

Misschien doorbreek ik niet alleen de ongezonde patronen van mijn familielijnen, maar ook de beperkingen die gemaakt hebben dat de vrouwen vóór mij niet met de Natuur hebben kunnen samenleven zoals ze dat eigenlijk, heimelijk, ten diepste wilden, en dat de mannen uit mijn andere familielijn hun ‘beweeglijke’ aard aan banden zijn gaan leggen.

Misschien is aan mij in meerdere opzichten ‘de gifbeker’ gegeven, opdat ik deze volledig zou legen en aldus het tij zou keren, de trends zou breken.

En misschien ben ik gewoon… ik.
Heel ‘gewoon’ mezelf.
Stevig verbonden met mijn ware aard – soms tegen wil en dank, maar nooit anders kunnend dan uiteindelijk, als het erop aan komt, de keuze makend dáárnaar te leven. In eenvoud, en in vrijheid. Met lucht in mijn longen, wind in mijn haren, de Aarde onder mijn voeten, de Zon op mijn gezicht, soms water over mijn wangen, een altijd brandend vuur in mijn hart en altijd, hoewel soms eventjes zwak, de schittering van de sterren in mijn ogen.

On bended knee is no way to be free
Lifting up an empty cup, I ask silently
that all my destinations will accept the one that’s me
so I can breathe

Circles they grow and they swallow people whole
Half their lives they say goodnight to wives they’ll never know

Got a mind full of questions and a teacher in my soul
And so it goes

Don’t come closer or I’ll have to go
Owning me like gravity are places that pull

Everyone I come across in cages they bought
They think of me and my wandering but I’m never what they thought
Got my indignation but I’m pure in all my thoughts
I’m alive

Wind in my hair I feel part of everywhere
Underneath my being is a road that disappeared

Leave it to me as I find a way to be
Consider me a satellite forever orbiting
I knew all the rules but the rules did not know me
Guaranteed
…”

☼ © Lux, 21 juli 2021
Image: © Ricardo Fernandez Ortega
Lyrics: © Eddie Vedder, ‘Guaranteed’


De Lichtpuntjes van Lux

De rubriek ‘De Lichtpuntjes van Lux’ is gecreëerd voor schrijfsels die geschreven zijn door Lux – vrouw, veertiger, verkenner van het leven en vrijheidsliefhebber. Veel van deze schrijfsels zijn al vele jaren oud maar zien nu, in 2020, pas voor het eerst het publieke licht. Het zijn schrijfsels waar ik hier graag ruimte aan bied, omdat ik meen dat zij de moeite van het lezen waard zijn en ze op wonderlijke wijze betekenis kunnen hebben nét wanneer iemand even behoefte heeft aan een ‘lichtpuntje’ dat in een schrijfsel van Lux verborgen zit.

Lux schrijft al zo lang ze zich kan herinneren. Over allerlei dingen die haar bezighouden, inzichten die tot haar komen, kennis die ze in zich draagt, visies die ze heeft en bijzonderheden die ze opmerkt. Vaak schrijft ze in proza, soms in poëzie. Altijd recht vanuit het hart, soms wat onnavolgbaar maar altijd haar eigen wezen trouw. Maar Lux is altijd huiverig geweest haar schrijfsels openlijk te delen. In een wereld waarin kritiek door velen snel geveld wordt, er héél veel stuurlui aan wal staan en koppen die boven het maaiveld uitsteken vaak rap worden plat gemaaid, voelde het voor Lux nooit veilig haar schrijfsels te publiceren – tot ik in het voorjaar van 2020 deze rubriek creëerde, als een platform voor haar schrijfsels.

Lux heeft koffers vol nog ongepubliceerde schrijfsels en zou een indrukwekkend aantal boeken kunnen schrijven over de vele dingen die zij heeft meegemaakt. Ze heeft veel gezien, veel ervaren en, helaas, veel leed gekend. Maar ze heeft ook intens genoten, veel liefgehad en veel prachtige momenten ervaren. Het leed heeft haar gelukkig nooit verbitterd gemaakt – daarvoor houdt ze te veel van het leven en is haar hartsenergie te sterk. Wat er ook gebeurt: Lux kán niet anders dan met de liefde van haar hart verbonden blijven; het is haar kompas, haar medicijn en haar zuurstof. Make no mistake: Lux is geen ‘alles-is-licht-en-liefde’-prediker. Ze weet uit ervaring dat de realiteit van het leven weerbarstiger is dan dat en dat er naast licht ook schaduw bestaat – schaduw die ook deel van het geheel is en die soms wat verlicht kan worden door Lichtpuntjes te ontsteken.

Lux is open, authentiek en puur. En dat sijpelt door in de dingen die ze doet, denkt, zegt en schrijft. Dat maakt haar soms ‘rauw’, op momenten confronterend en met regelmaat heel kwetsbaar. Maar Lux kan niet anders. Lux kán ergens geen doekjes om winden, al zou ze het willen. Zo zit ze gewoon niet in elkaar. Lux kwam naar deze wereld om authentiek te zijn, zichzélf te zijn.

Lux heeft zich vaak onbegrepen gevoeld. En ze ís ook heel vaak niet begrepen geweest. Dat was onvermijdelijk, weet ze nu. Lux ‘functioneert’ gewoonweg anders dan de meeste mensen – zo anders dat ze zich vaak een ‘alien’ in deze wereld heeft gevoeld en menigmaal op anderen ook als zodanig is overgekomen. Lux is hoogbegaafd, met een IQ in de Mensa-regionen, is extreem sensitief en intuïtief en neemt van nature dingen waar die de meeste mensen ontgaan. Dat maakt haar vaak ‘raar’ in de ogen van velen. Maar voor Lux zijn de zijnswijzen en zienswijzen van anderen juist vaak raar. Lux kijkt door andere ogen, hoort met andere oren, voelt met andere tactiele vermogens en weet op andere wijzen – en schakelt bovendien met snelheden en op levels die haar voor anderen soms letterlijk onnavolgbaar maken.

Lux heeft een heel sociale kant in zich, maar gedijt het best bij ‘zelfverkozen kluizenaarschap’. Ze kan op momenten ‘leuk meedoen’ met velen maar herkent aspecten van zichzelf in slechts weinigen. Waar velen die haar niet goed kennen menen dat zij een extravert persoon is, is ze in wezen introvert. Doordat ze over goed ontwikkelde sociale en communicatieve vermogens beschikt, ontgaat haar introverte aard de meesten echter volledig.

Lux ís gewoon ‘een beetje anders’ dan heel veel anderen – en daarmee niet voor iedereen. Zeker geen allemansvriendinnetje en vaak de uitzondering op allerlei regels. Zeer authentiek, erg eigenzinnig. Met een hart van goud, een ziel van zilverglans en een geheel eigen kijk op velerlei dingen.

Ik ben een groot fan van Lux, die mij erg na aan het hart ligt om redenen waar ik in de toekomst misschien wel eens iets over zal delen.
Ik vind veel inspiratie, waarde en ‘licht’ in haar schrijfsels.
Wat jij van en in haar schrijfsels vindt, kun je alleen maar zelf gaan ervaren.
Weet: Lux ís niet voor iedereen en schrijft ook niet voor iedereen. Lux schrijft omdat ze ooit gezegd heeft, lang geleden, dat ze zou schrijven. Lux schrijft omdat dat is wat ze hier kwam doen. En als anderen daar waarde in vinden, vindt ze dat mooi, hartverwarmend en fijn.

De rubriek ‘De Lichtpuntjes van Lux’ zal vanaf de maand april 2020 steeds een beetje meer gaan groeien.
Schrijfsel voor schrijfsel, lichtpuntje voor lichtpuntje.
Ik hoop dat je er iets waardevols zult gaan aantreffen.

© Sharon Kersten, 7 april 2020

PS Toevoeging d.d. 22 september 2021:
Nadat ik in april 2020 de rubriek ‘De Lichtpuntjes van Lux’ creëerde als podium voor de schrijfsels van Lux, is er een ontwikkeling op gang gekomen die in 2021 geleid heeft tot een ándere rubriek waarin Lux van zich laat horen: de rubriek ‘Leven met Lux’. Het is momenteel vooral op die plek dat Lux actief is – in dialogen tussen haar en mij. In de rubriek ‘De Lichtpuntjes van Lux’ is nog niet veel activiteit gaande; Lux heeft geen haast met het daarin plaatsen van haar schrijfsels en geeft er deze periode de voorkeur aan met mij in dialoog te gaan en op die wijze haar ‘licht(puntjes) te laten schijnen. Ik ben er zeker van dat ze de rubriek ‘De Lichtpuntjes van Lux’ nog wel gaat vullen met haar schrijfsels, wanneer zij besluit dat het daar het juiste moment voor is. Sommige dingen laten zich niet plannen of sturen – en dat geldt zeker voor Lux. 😉


Translate »
error: Content is protected !!

Deze website maakt gebruik van cookies. Door gebruik te maken van deze website ga je hiermee akkoord. Meer informatie

Deze website maakt gebruik van essentiële cookies die als doel hebben de website goed te laten functioneren en van eenvoudige cookies die je in staat stellen de content van deze website te delen via een aantal social media platformen. Deze website maakt géén gebruik van cookies die aan advertenties of gerichte tracking-doeleinden gerelateerd zijn. Meer informatie over cookies en de bepalingen die daarover middels de Cookiewet zijn vastgelegd vind je op de pagina 'Cookieverklaring', te bereiken via de hyperlink 'Cookieverklaring' onderaan deze webpagina. Meer informatie over het cookie-gebruik van www.sharonkersten.com en de redenen daarvan vind je in de privacyverklaring, te bereiken via de hyperlink 'Privacyverklaring' onderaan deze webpagina. Door verder te navigeren op c.q. gebruik te maken van deze website ga je akkoord met het cookie-gebruik van www.sharonkersten.com. Als je niet akkoord bent met het cookie-gebruik van deze website word je vriendelijk verzocht geen gebruik te maken van deze website.

Sluiten