Tools & Soulful Stories

Dat ik Tools aanbied moge duidelijk zijn. Ik reik mensen dingen aan waar zij hun voordeel mee kunnen doen op hun persoonlijke pad van thuiskomen bij zichzelf – informatie, kennis, bouwstenen, puzzelstukjes, schrijfsels, ideeën, perspectieven en materialen waarmee ze zelf aan de slag kunnen gaan. Tools, dus. Dit lijkt me een duidelijk verhaal.

Wat echter niet meteen voor iedereen duidelijk zijn zal, is hoe Soulful Stories een rol spelen in mijn werk.
De kreet Soulful Stories is recent in mijn bewustzijn gekomen nadat ik me realiseerde dat de kern van mijn werk en van alle verschillende activiteiten die ik daarbinnen vormgeef samengevat kan worden in één woord: verhalen. Als ik een mindmap zou moeten maken van al mijn professionele activiteiten, zou in het midden van die mindmap het woord VERHALEN staan.

In de 14 jaren dat ik nu fulltime werkzaam ben in het ondersteunen van mensen in hun persoonlijke processen heb ik, uiteraard, héél veel verhalen gehoord. Ieder individu dat met mij heeft gewerkt heeft een eigen verhaal en heeft mij minstens één verhaal (en vaak meerdere verhalen) verteld: een verhaal of verhalen over zichzelf, al dan niet aangevuld met een verhaal of verhalen over anderen.
Begrijp me goed: wanneer ik het woord ‘verhaal’ gebruik, refereer ik aan ‘verhaal’ als zijnde een beschrijving, een verslag, een weergave, een vertelling: een vertelling van gebeurtenissen, aspecten en wat dies meer zij. Voor mij heeft het woord verhaal geenszins de negatieve connotatie die mensen er tegenwoordig vaak aan geven en die impliceert of insinueert dat iets wellicht niet waar zou zijn. Een verhaal is voor mij een vertelling – iets dat iemand vertelt, dat ik serieus neem en waarover we in gesprek gaan. Waarde-oordelen hebben daarin geen enkele plek. Ik neem elk verhaal serieus omdat het verhaal zoals het verteld wordt datgene is wat de persoon bezighoudt. De persoon ervaart iets, ‘wil’ daar iets mee en daarmee gaan we aan de slag. Aan de hand van het verhaal dat de persoon vertelt.

Enfin, ik heb de afgelopen 14 jaren dus letterlijk duizenden verhalen gehoord. Naar al die verhalen heb ik met oprechte interesse en compassie geluisterd, ik heb ze geanalyseerd, heb ze geduid, heb er mijn professionele licht op geschenen en ben met mensen aan de slag gegaan aan de hand van die verhalen. Mijn werk bestaat, wanneer ik 1 op 1 met mensen werk, uit luisteren naar verhalen, in gesprek gaan over verhalen, verhalen analyseren en duiden, verhalen ontwarren, doorgronden en door een andere lens bekijken en dingen aanreiken die een verschil kunnen maken ten aanzien van de verhalen die mensen met mij delen. Verhalen, verhalen, verhalen dus. Verhalen met ziel, stuk voor stuk, want wie ervoor kiest met mij te werken kiest ervoor de diepte in te gaan en tot de kern van dingen te komen. Ik doe niet aan zwemmen in het pierenbadje en kan alleen maar diepzielduiken.

Al die verhalen van al die cliënten zijn echter bij lange na niet de enige verhalen die in de context van mijn werk een rol spelen. In het werken met mensen put ik op mijn beurt, om hen dingen te bieden die voor hen van waarde zijn, uit heel veel verhalen: verhalen die onder de noemers ‘vakliteratuur’ en ‘informatie van professionele aard’ vallen maar die evengoed verhalen zijn – vertellingen, uiteenzettingen van informatie. Of het nu gaat over informatie van psychologische aard, informatie over persoonlijkheidstypen en -mechanismen, informatie over innerlijk kindwerk of archetypen, informatie over toxische dynamieken of aspecten van hooggevoeligheid en hoogbewustzijn, informatie over traumaverwerking, informatie van enneatypische aard, informatie over neurodivergentie, informatie van mystieke aard of informatie van esoterische aard: ook al die informatie betreft, op de keper beschouwd, verhalen – verhalen waaruit ik put om mijn cliënten te kunnen ondersteunen op manieren die voor hen van waarde zijn, aan de hand van informatie die voor hen relevant en zinvol is.

Daarnaast spelen verhalen op nog een andere wijze een rol in mijn professionele activiteiten. Bij een aantal van mijn activiteiten maak ik expliciet gebruik van mijn psychic vermogens. Ik neem dan via zogeheten buitenzintuiglijke weg informatie waar en deel deze informatie vervolgens in vertellende – dus: verhalende – vorm. Wederom: verhalen.

En Sharon’s Seedlings, de ‘zaailingen’ die ik schrijf… ook dat zijn verhalen. Vertellingen. Stuk voor stuk geschreven vanuit bezieling.

Verhalen alom dus, inherent aan de aard van wat ik doe (het werken met mensen) en de manieren waarop ik werk.
Ik ‘leef te midden van verhalen’, elke dag weer, in de context van mijn werk.
En ik hou van die verhalen; ik heb er niet voor niets mijn werk van gemaakt.

Mijn liefde voor verhalen heeft oude wortels. “Het heeft er altijd al ingezeten” realiseerde ik me recent.
Als kind al was ik dol op alle verhalen die ik in boeken vond en wist ik me vele uren lang prima in mijn eentje te vermaken met boeken uit de bieb. Het ‘verzamelen en doorgronden van verhalen’ door heel veel te lezen en bestuderen, over allerlei verschillende onderwerpen die me interesseerden, is een passionele liefde die er al vroeg in zat en die extra werd aangewakkerd toen ik als adolescent een enorme drang kreeg het gedrag van mensen te doorgronden – om ‘sense‘ te kunnen maken van de mensen om me heen en hun gedragingen.
Ik werd al jong een gretige ‘verzamelaar en doorgronder van verhalen’ en je zou kunnen zeggen dat ik daar uiteindelijk mijn werk van heb gemaakt. En bínnen die werkzaamheden bleek ik zelf over krachtige vermogens op het vlak van storytelling te beschikken – vermogens die me in staat stellen informatie over te brengen op manieren die mensen weten te ‘raken’, met effecten die constructief, inspirerend en krachtgevend kunnen zijn. Het bewust met storytelling kunnen werken, in de context van mijn werkzaamheden, wanneer relevant en passend, is een krachtige tool in mijn toolbox waar ik heel dankbaar voor ben en waar al velen profijt van hebben gehad.

Verhalen dus.
Ik leef en werk te midden van verhalen.
Verhalen met een ziel, en verhalen die de ziel weten te raken.
Soulful Stories.
Niet eerder was een omschrijving zo toepasselijk voor het werk dat ik doe en de manieren waarop ik dat doe.

Waarom vertel ik dit allemaal? Omdat ik je eigenlijk vooral graag het volgende wil zeggen:

Binnen de diensten en creaties die ik aanbied maak ik graag gebruik van mijn vermogens op het vlak van storytelling, omdat verhalen… alle verschil kunnen maken.

Verhalen kunnen wijsheid bevatten. Verhalen kunnen richtlijnen bevatten die de moeite waard zijn te verkennen. Verhalen kunnen houvast bieden. Verhalen kunnen waarschuwingen bevatten. Verhalen kunnen onze neus en gedachten een bepaalde kant opzetten, wat vaak van meer invloed is dan we ons realiseren. Verhalen kunnen zelfs onze gevoelens beïnvloeden – zowel ten gunste als ten nadele van ons welzijn. Verhalen kunnen troost bieden, of een glimlach op ons gezicht toveren. Maar verhalen kunnen ons ook gevangen houden. We kunnen ons verliezen in verhalen, er verstrikt in raken. We kunnen er zelfs aan verslaafd raken.

Hoe je het ook wendt of keert, de realiteit is dat we allemaal omringd zijn met verhalen. We hebben allemaal een verhaal. We leven verhalen. En we zouden soms maar al te graag een ander verhaal willen leven dan het verhaal waar we in zitten.
Op dat soort momenten kunnen verhalen die ánders luiden dan het verhaal waar we in verstrikt zijn geraakt, krachtige inzichten aanreiken. Ze kunnen onze neus een andere kant op zetten en ons nieuwe mogelijkheden laten zien. Ze kunnen lucht geven aan een binnenwereld die zwaar en somber is gaan voelen door alle gedachten, emoties en verhaallijnen die daar leven. En ze kunnen sleutels bevatten die we kunnen gebruiken om de schatkist te openen die zich diep in ons binnenste bevindt, verborgen onder alle verhalen die daaroverheen zijn komen te liggen.

Ik help je graag jouw verhalen te ontwarren, te duiden en er een licht op te schijnen dat behulpzaam voor je kan zijn. Maar bovenal reik ik je graag bekrachtigende verhalen aan, zodat jij jezelf kunt bevrijden van de verhalen die jou niet meer dienen en je zelf een nieuw verhaal kunt gaan schrijven – een verhaal dat past bij wie en hoe jij werkelijk bent en dat uitgelijnd is met jouw authentieke kern. Een verhaal waarin je ziel doorschijnt. Een verhaal dat getuigt van een transformatie. Een verhaal dat duidelijk maakt dat de oude verhalen getransmuteerd zijn tot een verhaal dat een authentieke kern bevat – een verhaal met bezieling.

Tools & Soulful Stories.
Dat is wat ik te bieden heb en waar alles om draait voor mij.
Dat is waar ik voor leef, en waarmee ik een bijdrage kan leveren aan het pad dat jij gaat.

☼ © Sharon Kersten, 7 juni 2022


Whatever you do… don’t choose or do half

☼ ☼ ☼ ☼ ☼ ☼ ☼ ☼ ☼

Do not love half lovers
Do not entertain half friends
Do not indulge in works of the half talented
Do not live half a life
and do not die a half death


If you choose silence, then be silent
When you speak, do so until you are finished
Do not silence yourself to say something
And do not speak to be silent


If you accept, then express it bluntly
Do not mask it
If you refuse then be clear about it
for an ambiguous refusal is but a weak acceptance


Do not accept half a solution
Do not believe half truths
Do not dream half a dream
Do not fantasize about half hopes


Half a drink will not quench your thirst
Half a meal will not satiate your hunger
Half the way will get you no where
Half an idea will bear you no results


Your other half is not the one you love
It is you in another time yet in the same space
It is you when you are not


Half a life is a life you didn’t live,
A word you have not said
A smile you postponed
A love you have not had
A friendship you did not know
To reach and not arrive

Work and not work
Attend only to be absent
What makes you a stranger to them closest to you
and they strangers to you


The half is a mere moment of inability
but you are able for you are not half a being
You are a whole that exists to live a life
not half a life

© Khalil Gibran


Opnieuw… opnieuw

Op 15 mei 2014 publiceerde ik de tekst Opnieuw (hieronder toegevoegd) op mijn website.
Het was de vrucht van bespiegelingen die tussen medio maart en medio mei 2014 hadden plaatsgevonden en ik wist, die 15 mei in 2014, toen de woorden eenmaal door mijn vingertoppen waren gestroomd en op het virtuele papier waren beland, dat ik een tekst geschreven had die verder reikte dan slechts dat ene voorjaar, nu 8 jaar geleden.

Vandaag, werkend aan mijn website om deze beter uit te lijnen met de manieren van werken waar ik nu, in 2022, de voorkeur aan geef, kwam Opnieuw weer onder mijn aandacht. En het trof me hoe wáár die tekst ook nu weer is, in deze meimaand 8 jaar later – niet alleen voor mij, maar voor eenieder die net als ik niet anders kan dan zichzelf telkens weer opnieuw uitvinden.

Vandaag draag ik Opnieuw op aan alle mensen die zich erin herkennen.

Aan de dappere dodo’s die de blik telkens weer naar binnen durven te richten, pijnlijk als dat soms is maar desondanks eerlijk tegenover zichzelf tot op het bot, niets schuwend van alle dingen die in de binnenwereld om aandacht staan te roepen.

Aan de gevoeligen die niet alleen in fijne gevoelens willen rondzwemmen maar óók de gevoelens durven te voelen die nieuwe vraagtekens opwerpen en die uiteindelijk, onvermijdelijkerwijs, zullen leiden tot nieuwe keuzemomenten.

Aan de wonderlijke wezens die simpelweg niet in staat zijn innerlijke frictie te negeren en die niet anders kúnnen dan de frictie onderzoeken, graven tot ze de wortels ervan hebben blootgelegd en vervolgens, pijnlijk als het is, de angel van de frictie eruit halen, opdat er geen nieuw ‘gif’ meer wordt toegevoegd dat het systeem verontreinigt en er een nieuwe vorm van zijn kan gaan ontstaan – een vorm van zijn die past, nu, bij wie ze inmiddels geworden zijn.

Aan de ‘loslaatexperts’, pro’s geworden in loslaten niet omdat ze ooit ambieerden een professional in loslaten te worden maar omdat ze hebben begrepen, geleerd, door het leven zelf, dat nieuwe dingen alleen kunnen ontstaan wanneer daar ruimte voor beschikbaar is – ruimte die vrijkomt door oude dingen los te laten.

Aan de ‘afpellers’ wiens ware zelf steeds een beetje meer zichtbaar wordt, met elk aangenomen laagje dat ze afpellen en achter zich laten – als een jasje dat niet langer past maar is gaan knellen en dat bewegen volgens hun ware aard steeds meer is gaan belemmeren.

Aan alle prachtige mensen in wording voor wie stilstand gewoonweg geen optie is.
Omdat in hen het leven stroomt en ze, ondanks alles, nog steeds met het leven zijn uitgelijnd.
Het leven, dat nooit stilstaat.
Het leven, dat niet niét kan stromen.
Het leven, dat cyclisch van aard is en dat je telkens weer dezelfde dingen lijkt te presenteren – maar dat je de kans geeft diezelfde dingen te ervaren vanaf nét even een andere trede op de wenteltrap, als je hebt durven doorstappen en niet stil bent blijven staan.
Het leven, waarin je ten volle kunt worden opgenomen als je maar bereid bent je over te geven aan haar natuurlijke cycli van transformatie en regeneratie.
Het leven, dat als een overweldigende golf over je heen kan slaan als je je schrap zet en je je voor haar bewegingen probeert te behoeden, maar waardoor je je gedragen kunt weten en gegrond kunt voelen als je maar bereid bent méé te bewegen met wat zij je probeert duidelijk te maken…

Opnieuw

Jezelf opnieuw uitvinden, telkens weer.

Jezelf onder de loep leggen,

kijken wie je inmiddels geworden bent

en voelen of wat je doet

nog wel in lijn is met wie, en waar op je pad, je nu bent.

Voelen hoe het voelt, nu.

Objectief kijken naar wat stroomt en wat niet, en naar waarom dat zo is.

Luisteren naar de fluistering van je ziel

die precies weet hoe jouw pad zich verder mag ontvouwen.

Beseffen dat je sommige dingen moest doen

omdat je ziel die ervaringen nodig had –

niet omdat in die activiteiten je levensmissie besloten ligt,

maar omdat je die ervaringen, stuk voor stuk, nodig had

om invulling te kunnen geven

áán je levensmissie.

Zien dat dat wat doelen leken

geen doelen op zich waren,

maar fasen op je pad die nodig waren

om zo goed mogelijk vorm te kunnen geven aan wat wél je doel is.

Komen tot de kern, steeds een beetje meer, stap voor stap, laag voor laag.

Jezelf opnieuw uitvinden, telkens weer

omdat niets in deze wereld onveranderlijk is

en ‘jij’ telkens anders bent –

net als elk ander onderdeel van de schepping

continu aan transformatie onderhevig.

☼ © Sharon Kersten, 28 mei 2022


2020-2025: Tijden van Transitie

We leven in bijzondere tijden nu: tijden van grote transities.

Dit vraagt veel van ons, doet veel met ons en beïnvloedt allerlei facetten van ons leven en ons zijn.

Weten wie jij zélf bent is essentieel, juist nu. Zodat je in je centrum en je kracht kunt blijven, te midden van alles dat gebeurt.

In een wereld waarin de verlokkingen van (vermeende) externe autoriteiten en krachten alom aanwezig zijn is het mijn missie en mijn dagelijkse professionele activiteit mensen te ondersteunen in hun processen van thuiskomen bij zichzelf. Omdat de sleutels tot de positieve, constructieve, mooie en fijne dingen die we zoeken in het leven in onszelf te vinden zijn. Niet ‘daarbuiten’, maar diep van binnen.

Gedurende onze opvoeding en vorming hebben we echter vrijwel allemaal een heel ándere boodschap gekregen. De mensen, groeperingen en instituten die een significante rol in de eerste decennia van ons leven hebben gespeeld, hebben ons vooral geleerd tamelijk veel waarde, kracht en macht toe te kennen aan autoriteiten buiten onszelf die, zo werd ons verteld, wisten hoe het zat, beter wisten hoe dingen werkten en wat juist was en wat niet dan wij zelf en het beste met ons voor zouden hebben. We zijn allemaal geconditioneerd geraakt (ofwel ‘geprogrammeerd’) vooral veel waarde te hechten aan de visies en stellingen van ánderen, terwijl vrijwel niemand ons leerde welke belangrijke sleutels zich in onszélf bevinden, laat staan hoe we ons daar stevig mee zouden kunnen verbinden.

We leerden ons geloof en ons vertrouwen te vestigen in autoriteiten, gevestigde instituten en de leiders of vertegenwoordigers daarvan, in jaren waarin we nog veel te jong waren zélf een kritisch denkvermogen aan de dag te leggen en zelf uit te maken, vanuit een werkelijk vrije wil en met échte keuzevrijheid, in hoeverre we onze kracht en macht wel of niet uit handen wilden geven aan anderen, aan partijen búiten onszelf.

Zo zijn de meesten van ons ver verwijderd geraakt van wie zij zelf in wezen zijn. Maar feit is dat één ding nooit verloren is gegaan, hoezeer je je vertrouwen, je geloof, je kracht en je macht ook uit handen hebt gegeven aan anderen. Jij bent nooit verloren gegaan. Jouw kern, jouw essentie en al het potentieel dat daar deel van uitmaakt, bestaat nog steeds.

Verscholen onder allerlei lagen van programmeringen, conditioneringen, overtuigingen, patronen, verwondingen, blokkades en vervormingen ligt er in jou een ware schat op je te wachten: de prachtige essentie van wie jij werkelijk bent. Een schat die niemand buiten jezelf jou kan aanreiken, maar die jij kunt vinden door stap voor stap de lagen af te leggen die gaandeweg je leven zijn gaan verhullen wie jij werkelijk bent.

En als er ooit een periode was waarin het niet alleen hoog tijd is maar het ook van groot belang is dat mensen zich gaan (her)verbinden met wie ze werkelijk zijn, hun ware zelf manifest laten worden en vanuit authenticiteit in het leven gaan staan en (nieuwe) keuzes gaan maken, dan is het wel nu.

Juist nu heeft de wereld behoefte, misschien wel meer dan ooit tevoren, aan echtheid, puurheid, zuiverheid, authenticiteit. Juist nu is het een briljante tijd om aan jezelf te gaan werken, zodat je zo authentiek mogelijk in het leven kunt gaan staan, als wie, hoe en wat jij werkelijk bent.

Daarnaast geldt:

Juist in roerige tijden worden er allerlei aspecten van ons zijn aangeraakt, vaak op intense manieren, waar we niet op zaten te wachten en die ons niet helpen de onstuimige zeeën op een kalme wijze het hoofd te bieden en de eigen balans en kalmte te bewaren.

In hectische tijden worden we vele malen makkelijker dan in rustigere tijden geconfronteerd met gevoelens, gedachten en emoties die ons uit balans halen, kunnen verzwakken en disharmonie kunnen creëren. We ervaren meer onrust en spanning dan goed voor ons is en wanneer er bovenmatig veel spanning in ons systeem is, worden lontjes korter, incasserings-vermogens zwakker en komen dingen als geduld, begrip en compassie onder druk te staan. Veel makkelijker dan in kalmere tijden dreigen we dan in onze eigen valkuilen terecht te komen, kunnen onze pijnpunten worden aangeraakt en komen onze schaduwkanten naar de oppervlakte – die we, als we niet uitkijken, op anderen gaan projecteren.

Juist in tijden van grote transities is het van immens belang heel goed te weten wie jij zelf bent en hoe je in jezelf kracht, rust en houvast kunt vinden. En juist nu is het van groot belang zicht en grip te hebben op je valkuilen en schaduwkanten, zodat deze niet nóg meer spanningen in je leven brengen dan er al zijn.

Wanneer er een orkaan woedt, is het oog van de orkaan de enige plek waar kalmte heerst: een plek waar rust en stilte te vinden zijn en van waaruit je, wanneer je goed verbonden bent met jezelf, kunt kijken naar de woeste winden die om je heen tekeer gaan zonder daarin meegesleurd te worden.

Juist nú is leven vanuit de kern van wie je bent van groot belang.
Juist nú is het zaak je schaduwkanten en je valkuilen te kennen en aan te pakken, zodat deze geen éxtra onrust in je leven creëren.
Juist nu ben je gebaat bij het afleggen van oude patronen die je beperken, het loslaten van conditioneringen, overtuigingen, programmeringen en blokkades die je niet dienen en het helen van wonden die je leven nodeloos compliceren.
Juist nu is het tijd om… thuis te komen bij jezelf.


Het einde van een tijdperk en de opmaat naar een nieuw begin

De tijd waarin we nu leven is een tijd van grote transities. Er zijn gigantische veranderingen gaande, wereldwijd, die de gehele mensheid aangaan en die een enorme impact hebben op allerlei facetten van ons leven en ons zijn.

Wat we nu beleven is het einde van een tijdperk en de (opmaat naar de) geboorte van een nieuw tijdperk: een overgangsfase die door allerlei stromingen en scholen, vanuit verscheidene perspectieven, al lange tijd was voorzien en aangekondigd.

Vanuit het Hindoeïstische perspectief bezien beleven we nu het einde van het tijdperk van Kali Yuga (het ‘ijzeren tijdperk’), vanuit astrologisch perspectief gezien bevinden we ons in een lange overgangsperiode die ons van het Vissentijdperk naar het Watermantijdperk voert en ook diverse christelijke esoterische tradities en gnostische bronnen hebben veelvuldig gewag gemaakt van een belangrijke overgangsperiode die uiteindelijk zou uitmonden in een geheel nieuw tijdperk, soms wel een ‘gouden tijdperk’ genoemd.

We bevinden ons nu aan het begin van het ‘geboorteproces’ van een nieuw tijdperk. Er wil iets nieuws ‘doorbreken’, een andere manier van zijn, van leven, van omgaan met elkaar, de planeet en alle schepselen die daar deel van zijn. Maar voordat het nieuwe echt ‘geboren’ kan worden, dient het oude eerst te eindigen. En daarvan zien we momenteel allerlei symptomen in de wereld om ons heen.

Er komt van alles aan het licht dat tot nu toe verborgen is geweest. Er worden dingen onthuld, ontmanteld, zichtbaar gemaakt. Maskers vallen af. Corrupte verbanden, dubieuze praktijken en ontransparante dynamieken worden aan de kaak gesteld. Er wordt op allerlei fronten en terreinen hevig gestreden en polarisaties zijn aan de orde van de dag. De hoeveelheid informatie die dagelijks over ons heen wordt uitgestort is immens en het is allesbehalve makkelijk scherp te onderscheiden wat ‘waar’ is en wat niet, welke informatie zuiver en betrouwbaar is en welke niet, welke petten mensen en organisaties op hebben en wie er wel of niet betrouwbaar zijn, welke belangen en agenda’s er spelen en hoe onze realiteit er in de nabije en verder weg gelegen toekomst uit zal zien.

Wat wel duidelijk is, zoals dat aan het einde van een tijdperk altijd het geval is: juist de elementen die zo kenmerkend waren voor het tijdperk dat nu ten einde loopt, steken nu in alle hevigheid hun kop op. Dat wat met ‘sterven’ bedreigd wordt, geeft zich niet zonder slag of stoot gewonnen.

De archetypische strijd tussen ‘donker’ en ‘licht’ – zo buiten, zo binnen

Er is ontzettend veel gaande op het wereldtoneel – en dat zal nog een flinke tijd het geval blijven – en veel van wat er momenteel op het wereldtoneel gebeurt is te zien als een uiting van de archetypische strijd tussen ‘donker’ en ‘licht’. En conform de adagia “zo binnen, zo buiten” en “zo boven, zo beneden” is het zo dat er niet alleen in de buitenwereld nu heel veel gaande is dat met allerlei fricties, spanningen en worstelingen gepaard gaat, maar dat een soortgelijk iets ook in onze bínnenwereld gaande is. Ook in ons wil er iets nieuws doorbreken en is er frictie en strijd gaande – frictie en strijd tussen allerlei aspecten van onszelf. Ook in ons roert zich nu van alles en ook in ons mag ‘het oude’ worden losgelaten om aldus plaats te maken voor het nieuwe.

Het goede nieuws is: juist in de tumultueuze tijd die we nu beleven hebben we legio kansen om beter in zicht te krijgen (en te gaan voélen) wie wíj werkelijk zijn, hoe wij in het leven willen staan, in wat voor wereld wij willen leven, en in onszelf alles los te laten dat ons niet meer dient en ons tot nu toe heeft weggehouden van voluit zijn wie we werkelijk zijn.

De dingen die ons triggeren of raken dóór de huidige gebeurtenissen zijn kansen bij uitstek om ons te realiseren wie wíj zijn, waar wíj voor staan, waar ónze pijnpunten of valkuilen (nog) zitten, welke schaduwkanten en achilleshielen wij nog in ons meedragen en wat wíj graag manifest willen zien worden in deze wereld.

Ontzettend veel van wat er nu gebeurt kan worden benut, door eenieder van ons, om helder in beeld te krijgen wat er in ons, in ons persoonlijke leven en in onze eigen ervaringen gebeurt. En dát kan een geweldige opmaat zijn naar het gaan bouwen aan de fundering in jezelf voor dat wat in jou en vanuit jou nu geboren wil worden.

Juist deze periode is rijk aan enorm veel kansen om te groeien, je verder te ontwikkelen, verder op te ruimen wat nog opgeruimd mag worden, te helen wat nog geheeld mag worden en het potentieel te gaan ontdekken en belichamen dat al in je zit maar dat je nog niet volledig ter hand hebt kunnen nemen. En wanneer we op die manier met dit wonderlijke tijdsgewricht omgaan, kunnen we in onszelf een balans vinden die voorkomt dat we ‘koppie onder gaan’ in de golven die ons vanuit de buitenwereld overspoelen.

Het is – alleen maar – in onszelf dat we een stevige fundering kunnen vinden die ons de balans kan geven waar we juist in dit soort tijden zo’n behoefte aan hebben. Het is in onszelf dat we een ‘still point‘ kunnen vinden van waaruit we gecentreerd kunnen blijven en op kalme wijze in onze kracht kunnen blijven. En het is van daaruit dat we de soevereine macht en kracht die de onze zijn zélf kunnen behouden en hanteren, zonder deze kwijt te raken of weg te geven aan partijen buiten onszelf. En vanuit dié plek en die staat van zijn, kunnen we onze eigen creatiekracht aanwenden – niet om te vechten tegen wat we niet meer willen, maar om vorm te geven aan wat we wél willen.

Het is al vele jaren lang mijn passie, mijn missie en mijn werk mensen te helpen thuiskomen bij zichzelf zodat zij ten voeten uit die ene volstrekt unieke persoon kunnen zijn, en kunnen laten zién in de wereld, die alleen zij kunnen zijn. En momenteel voelt dat als nog vele malen belangrijker dan het voorheen al was. Juist nú hebben we de manifeste uniciteit en authenticiteit van zo veel mogelijk mensen heel hard nodig.

Tegen jou persoonlijk zou ik graag willen zeggen:

In het grote web dat we met z’n allen vormen is elk mens een uniek ‘draadje’ en is elk ‘draadje’ van belang.

Zoals jij is er geen tweede ‘draadje’ op deze wereld en dat wat jij kunt vormgeven in deze wereld, wanneer je leeft vanuit je essentie, je ware zelf, kan door niemand anders gedaan worden op de manier waarop alleen *jij* dat kunt doen. En… als jij niet doet wat juist jij als geen ander kunt doen, is er iets belangrijks dat niet tot uiting komt in het grotere geheel…

Jij, met al jouw bijzonderheden, talenten, vermogens, kwaliteiten en eigenaardigheden, bent van meer belang in deze wereld, hier en nu, dan je wellicht beseft. Jij doet ertoe!


Je bent een essentieel onderdeel van het geheel, een belangrijke ‘draad’ in het web dat onze realiteit hier creëert. En hoe meer jij weet thuis te komen bij jezelf, hoe meer en hoe krachtiger je kunt doen waar jij als geen ander toe in staat bent!
Dat is belangrijk… voor jezelf én voor de grotere gehelen waar je deel van uitmaakt – nu, in deze tijden, meer dan ooit tevoren.

Dus ga het aan… met jezelf…
Maak weer verbinding met je ware zelf, met wie je was voordat de vervormingen begonnen…
Kom thuis bij jezelf… je ware, authentieke zelf…
… uniek, zoals er geen ander is
… in staat een groot verschil te maken – voor jezelf én voor de wereld om je heen.

☼ © Sharon Kersten, 13 mei 2020.
Oorspronkelijk gepubliceerd als pagina op deze site; op 10 mei 2022 omgezet naar een blogpost/Seedling.


Heb je behoefte aan wat ondersteuning bij het weer, of meer, thuiskomen bij jezelf?
Verken dan de mogelijkheden op deze site. Sinds 2008 heb ik duizenden mensen in binnen- en buitenland ondersteund in groei-, bewustwordings–, helings- en transformatieprocessen, zowel offline als online, en ik wil ook jou heel graag dingen aanreiken waar je baat bij kunt hebben. Juist nu.


Werken met maanenergie? Bezint eer ge begint.

De maan, de maan… Luna…
Dat fascinerende ding aan het hemelgewelf dat zo velen al heeft weten te ‘beroeren’…
Velerlei gedichten in allerlei talen zijn er aan haar gewijd, in heel wat boeken en films heeft zij een prominente rol gespeeld, in verschillende mythen en allerlei kampvuurverhalen duikt zij op en de meeste mensen zijn niet immuun voor haar ogenschijnlijk ‘romantische’ en ‘magische’ aspecten.

Luna… Luna die de geest van mensen kan begoochelen, Luna die maandelijks heel wat mensen wereldwijd onrustige nachten (en dagen) bezorgt, Luna die over krachten beschikt die een fenomeen als eb en vloed kunnen bewerkstelligen.

Luna… die altijd maar één kant van haar gezicht laat zien.
Luna… door velen aanbeden, door andere de grote trickster genoemd.
Luna… die mensen meer, en anders, beïnvloedt dan de meeste mensen in de gaten hebben.

…………………………………………

Drie titels, één constante

Voordat dit artikel de huidige titel kreeg, heb ik een flinke tijd gestoeid met twee concepttitels die beide refereerden aan ‘de waan van de maan’, de illusoire aspecten die aan maanenergie gekoppeld zijn. Beide concepttitels maakten erg duidelijk dat dit geen artikel is waarin ik lovend over maanenergie zal schrijven – integendeel. En hoewel ik nog steeds twijfel of ik er toch niet beter aan zou hebben gedaan één van die andere twee titels te verkiezen boven de ‘wat-minder-met-gestrekt-been-erin’-titel die nu boven dit artikel staat, is één gegeven een constante, ongeacht welke titel er exact boven deze tekst prijkt: in dit artikel wordt de Maan niet bejubeld, maar schijn ik juist licht op haar ‘donkere’ kanten.
Mocht je daar niets over willen weten, lees dan vooral niet verder. Maar voel je weerstand op dit punt omdat jij zelf de Maan wél bejubelt, dan kan het zinvol zijn je over je weerstand heen te zetten en juist wel verder te lezen.

Niet leuk, wel belangrijk

De informatie die ik in dit artikel met je deel, heb ik al met heel wat mensen gedeeld in individuele consulten en persoonlijke gesprekken. En eens in de zoveel tijd zat ik de afgelopen jaren, na een gesprek waarin maanenergie ter sprake was gekomen, voor de zoveelste keer te wikken en wegen of ik deze informatie nou wel of niet in een artikel zou moeten publiceren om deze info voor meer mensen toegankelijk te maken.
Tot nu toe heb ik altijd de keuze gemaakt dat niet te doen, om meerdere redenen. Allereerst: ik weet dat mensen pas bereid zijn bepaalde informatie in overweging te nemen wanneer zij daar zelf aan toe zijn en bereid zijn dat te doen. En dat is doorgaans niet het geval wanneer mensen een ‘heilig huisje’ koesteren en daar mogelijk zelfs zeer intensief aan gecommitteerd zijn. Daarnaast: ik word vooral blij van het schrijven van teksten die mensen kunnen inspireren, die ‘uplifting‘ zijn of die mensen iets mee kunnen geven dat op één of andere manier als ‘positief’ door hen kan worden aangemerkt. En zo’n soort tekst kan deze tekst simpelweg niet zijn, gezien de inhoud ervan.

Wat ik hier over maanenergie ga delen is niet ‘leuk’, niet ’tof’, niet ‘positief’. Desondanks heb ik besloten deze tekst nu wel te schrijven en publiceren, omdat iets in me zegt dat het belangrijk is een eerlijk geluid te laten horen in reactie op de ‘Maan-waan’ die de afgelopen jaren onder invloed van de New (c)Age beweging hand over hand is toegenomen en hele volksstammen heeft aangezet tot het zichzelf bewust en expliciet openstellen voor het werken met maanenergie – hetgeen niemands hoogste goed dient maar wel dingen doet waar de meeste mensen zich niet van bewust zijn.

De merkwaardigheden van de Maan

Laat ik heel duidelijk zijn: ik ben uiteraard niet op de Maan geweest. Maar ik heb wel voldoende informatie over de Maan bestudeerd, via een scala aan invalshoeken, om al lang geleden heel bewust een meervoudig beargumenteerde keuze te hebben gemaakt mezelf nooit meer bewust te verbinden met maanenergie. In plaats daarvan kies ik heel bewust voor het werken met de Zon en zonne-energie – en iedereen die ik heb aangeraden diezelfde keuze te maken heeft daar alleen maar profijt van gehad en is, door te stoppen met het werken met maanenergie, gaan beseffen hoe destabiliserend, fragmenterend, energievretend en kracht-ondermijnend het werken met maanenergie voor hen is geweest. Soortgelijke realisaties hebben enorme aantallen mensen wereldwijd gekregen nadat ook zij gestopt waren met het werken met, en zich openstellen voor, maanenergie.

Destabiliserend? Fragmenterend? Energievretend? Kracht-ondermijnend? Wellicht vraag je je bij het lezen van deze woorden af: “Hoe kan een voorwerp dat zich op een enórme afstand van ons bevindt dat soort effecten in mensen genereren?” Tsja, hoe kan dat eigenlijk? Hoe ‘werkt’ de energie van de Maan en… wat ís de Maan eigenlijk?

De Maan is een merkwaardig voorwerp dat we niet zelf kunnen aanraken en waar we dus niets over te weten kunnen komen middels een directe, persoonlijke, fysieke contact-ervaring. Maar we kunnen wel onderzoeken wat anderen – zoals bijvoorbeeld wetenschappers en instituten als NASA – over de Maan te weten zijn gekomen én we kunnen een indruk krijgen van de aard en effecten van de Maan door fenomenen te bestuderen die onder invloed van de Maan plaatsvinden en/of een sterke correlatie met maan-energie vertonen.
Ik zet hier graag een aantal van die fenomenen voor je op een rijtje, samen met een aantal opmerkelijke bevindingen van anderen, opdat je na het lezen van deze tekst, verrijkt met informatie uit verschillende invalshoeken, opnieuw en ‘met andere ogen’ naar maan-energie kunt gaan kijken:

Lunacy, luna-tics & andere opmerkelijke aspecten

Tijdens nachten van Volle Maan is er, aantoonbaar en aangetoond, sprake van een significante toename van gewelds-delicten. Hulpdiensten (politie, ambulances) weten dit en houden hier in hun personeelsplanning vaak rekening mee. Ook veel mensen die met psychiatrische patiënten of mensen met psychische problematieken werken zijn bekend met dit fenomeen.

Tijdens de dagen en nachten rondom een Volle Maan vertonen veel mensen een hogere mate van bovenmatig reactief gedrag en ‘gekte’ dan in de periodes waarin de Maan niet ‘vol’ is. Veel mensen hebben in de periode van een Volle Maan een korter lontje, een lager incasseringsvermogen en hebben moeite zichzelf – en dan met name hun emoties en compulsies – onder controle te houden. Emoties ‘slaan makkelijker door mensen heen’ tijdens een Volle Maan periode, hetgeen vaak resulteert in conflicten en escalaties in de buitenwereld.

Tijdens de dagen en nachten rondom een Nieuwe Maan ervaren veel mensen juist meer gevoelens van disaffectie (jegens anderen) en overgevoeligheid ten aanzien van hun eigen percepties en sensaties dan zij ervaren in de periodes waarin er geen sprake is van nieuwe maan energie. Verschillende maanfasen hebben een ander effect op de (geestelijke en emotionele) gesteldheid van mensen.

De Maanenergie oefent een enorme kracht uit op het water dat onze planeet rijk is. Eb en vloed zijn niet mogelijk zonder invloed van de maanenergie. Wij mensen bestaan voor een heel groot deel uit water. Ook op het water in ons werkt de kracht van de maanenergie door. Ook aan ons ’trekt’ maanenergie, hetgeen vooral tot uiting komt in wat we wel ‘emotionele wisselvalligheid/instabiliteit’ zouden kunnen noemen.

Het woord ‘lunatiek’, vaak gebruikt als synoniem voor ‘gek’, grillig’ of ‘wispelturig’, betekent letterlijk ‘maanziek’ (Luna = Maan; lunatiek = onder invloed staand van de Maan). Verhalen over weerwolven en andere creatures die onder invloed van de Maan ‘vreemde dingen gingen doen’ lijken hun wortels te hebben in de realiteit van emotionele wisselvalligheid/instabiliteit en de toename van ‘gekte’ en geweld die de energie van een Volle Maan in mensen kan creëren.

In de hele wereld hebben inheemse volkeren speciale ceremonies rondom de aanwezigheid van een Volle Maan ontwikkeld – niet om de Maan te eren, maar om zichzelf te **beschermen tegen** de ‘donkere’ invloed van de Maan die zij opmerkten in hun realiteit.

Over de oorsprong van de Maan is uitgebreid getheoretiseerd door mainstream-onderzoekers, zonder dat het de meest prominente onderzoekers in het veld gelukt is te komen tot iets dat ook maar lijkt op wetenschappelijke consensus.

De Maan als object is – eigenlijk – veel te groot, veel te dichtbij en veel te licht voor een planeet ter grootte van de Aarde en heeft een onwaarschijnlijke omloopbaan. Een planeet als Aarde (met een zwak zwaartekrachtveld) zou bovendien überhaupt geen maan moeten aantrekken.

De afstand tussen de Maan en het aardoppervlak doet onnatuurlijk aan wanneer we de kerngegevens van planeet Aarde en de Maan in ogenschouw nemen. Deze merkwaardige afstand creëert een perfecte verduistering van de Zon – dé bron van leven-gevende fotonische informatie voor deze planeet – niet slechts één of twee keer per jaar, maar op dagelijkse basis.
Als een gevolg hiervan is het voor de bewoners van Aarde (planten, mineralen, insecten, dieren, mensen) onmogelijk het volledige spectrum van de frequenties van de Zon te ontvangen, absorberen, ‘vertalen’ en benutten – waarmee de Maan als een soort energetische ‘firewall‘ fungeert.

De Maan doet het lijken alsof zij ‘licht’ geeft, maar haar licht is slechts een reflectie van het licht van de Zon. Waar de Zon écht licht verstrekt en verspreidt – dat op gezette tijden door de Maan geblokt wordt – verspreidt de Maan ‘vals licht’. Zij is niet wat zij lijkt en ontneemt ons juist het licht dat we nodig hebben.

Het object Maan laat ons slechts één ‘gezicht’ zien, in plaats van te roteren zoals van nature voorkomende satellieten in een baan om de Aarde doen.

De Maan houdt de omloopbaan van de Aarde rondom de Zon vast in een elliptische baan, waardoor de beruchte ‘wobble‘ en de daaruit voortkomende Milankovitch-cycli worden gecreëerd die tot gigantische klimatologische omwentelingen hebben geleid (waaronder bijvoorbeeld de laatste IJstijd).

NASA ontdekte, middels observaties van de impact van asteroïden en andere projectielen op het maanoppervlak, dat de Maan een ‘hollowed-out‘ (of ‘binnenstebuiten’) structuur is die metalen of metaalachtige (‘ringing’) kwaliteiten lijkt te hebben.

Afgaand op vastleggingen van beschavingen wereldwijd, lijkt de Maan geen onderdeel te zijn van de natuurlijke historie van planeet Aarde. In beschavingen over de hele wereld wordt er gesproken over een tijd vóór de komst van de Maan. De verhalen hierover, zowel overgebracht via orale traditie als via geschreven traditie, stellen dat de Maan in de orbit van de Aarde is gebracht door ‘chariots in the sky‘.

Dat is allemaal nogal wat.
En het werpt een heel ander licht op maanenergie dan de ‘bejubelingen’ van maanenergie doen die binnen de New (c)Age gelederen en in mainstream fast food pop-up spiriwiriland veelvuldig waarneembaar zijn.

…………………………………………

Rare aspecten… en de vragen die zij oproepen

Ik weet natuurlijk niet wat er door jou heen gaat wanneer je kennis neemt van bovenstaande informatie, maar ik zou oprecht verbaasd zijn als je na het lezen van deze informatie niet op zijn minst iets zou denken in de trant van ‘Hm…, er zijn wel een aantal vreemde aspecten aan dat ding, die Maan…’

De Maan lijkt zich te onttrekken aan wetenschappelijke wetmatigheden die gemeengoed zijn binnen de verschillende disciplines van onze hedendaagse wetenschap, onderzoekers kunnen niet tot consensus komen ten aanzien van de oorsprong van de Maan, het ding ontneemt alle leven op Aarde de kans het volledige spectrum van de frequenties van de Zon te ontvangen en dus te benutten, haar energie beïnvloedt mensen op geestelijk en emotioneel vlak, en waar velen van ons meenden dat de ‘maanceremonies’ van inheemse volkeren als functie hadden de maan te eren, blijkt bij nadere bestudering dat de maanceremonies van die volkeren rondom de Volle Maan juist dienden om het volk, de aarde, het plantenrijk en het dierenrijk te beschermen tégen de invloed van de Volle Maan.

Dit roept een aantal vragen op:
Waar verbind je je eigenlijk mee wanneer je je bewust gaat verbinden met maanenergie?
Waar stel je je in vredesnaam precies voor open wanneer je je openstelt voor het ’tot je komen’ van maanenergie?
En waar geef je jouw energie aan weg, wanneer je jouw intenties ‘aan de maan geeft’?

De antwoorden op deze vragen dienen we naar mijn mening allemaal voor onszelf te vinden. En het vinden – en integreren – van die antwoorden is geen kwestie van iets opzoeken in een boek (of online) of de vragen voorleggen aan iemand anders. De antwoorden op deze vragen kunnen in mijn optiek alleen gevonden én geïntegreerd worden door zelf, bewust en actief, op onderzoek uit te gaan. Met de oprechte wil meer te weten te komen over het krachtenveld waarmee je je verbindt als je met maanenergie werkt, de vastberadenheid geen genoegen te nemen met informatie die ‘prettig’ of ‘mooi’ klinkt en die past binnen de ‘hokjes’ die je goed uitkomen, een flinke portie bewustzijn omtrent je eigen schaduwkanten, potentiële blinde vlekken en cognitieve dissonantie en de ambitie informatie te ont-dekken die op waarheid berust – ongeacht hoe vreemd of onplezierig die waarheid je misschien ook in de oren zal klinken.

Wat ik je op deze plek graag wil meegeven is: neem niets van een ander aan maar ga zelf ERVAREN wat maanenergie voor effecten op je heeft. Ga het VOELEN – en voel dan diéper dan de initiële sensaties die misschien als een soort ‘rush‘ voelen die je als bijzonder ervaart (daarover zo meteen meer). En, heel waardevol en leerzaam: vraag feedback aan mensen om je heen: hoe ervaren zij jouw gedrag in tijden van Volle Maan energie? Ben je dan ‘anders’, en zo ja: hoé ben je dan ‘anders’?
De effecten die maanenergie op mensen heeft, vertellen veel over de ware aard van dat wat maanenergie is…

De Zon geeft, de Maan neemt…

Eerder in dit artikel schreef ik dat ik al lang geleden het besluit genomen heb me nooit meer met maanenergie te verbinden en sindsdien heel bewust met de energie van de Zon werk, en gaf ik aan dat het werken met maanenergie destabiliserend, fragmenterend, energievretend en kracht-ondermijnend kan werken. In tegenstelling tot wat Maanenergie met ons doet, heeft de Zon juist een stabiliserend, regenererend, energiegevend en kracht-versterkend effect op ons (en op tal van andere levensvormen).

Hoewel dit artikel niet als doel heeft je ‘in te wijden’ in alle ins & outs over de energetische aspecten van de Zon en de Maan en de effecten daarvan op ons en ons ‘zijn’ (daar is dit niet de plek, noch het medium voor), wil ik je ter afronding van dit artikel wel wat informatie meegeven die de essentie raakt van de redenen waarom ik eenieder aanraad niet met maanenergie te werken en wel met de energie van de Zon te werken.

De Maan, die zoals gezegd ’trekt’ aan het water, trekt niet alleen aan water maar ook aan de energie die zich in ons lichaam bevindt. Zij trekt het zwaartepunt van ons energieveld naar ons hoofd (zoals de sterk sensitieven onder ons die zowel energetisch alsook fysiek goed kunnen voelen zullen kunnen beamen) en gooit daarmee de energetische balans in ons persoonlijke systeem overhoop. Volgens sommige onderzoekers van energetische fenomenen is het zelfs zo dat de Maan ons Yin-energie ontneemt, doordat de maan een Yin-onttrekkend effect heeft of kan hebben.

Wat mensen vaak beogen te doen wanneer zij met maanenergie gaan werken, is bepaalde krachten in zichzelf versterken. Maar je verbinden met maanenergie heeft geen enkel natuurlijk werkelijk versterkend effect op je dat jou ten goede komt, integendeel: de Maan destabiliseert je systeem, met de al eerder genoemde psycho-emotionele effecten als gevolg.
Het werken met maanenergie kan ‘een goed/fijn gevoel geven’, maar als je in staat bent dat ‘goede gevoel’ goed en objectief te analyseren en doorgronden zul je bemerken dat het een soort ‘rush‘ is die zich in je mind bevindt, in je hoofd – daar waar volgens sommige onderzoekers Yin-energie aan je systeem onttrokken wordt onder invloed van de Maan. Door het ‘zuigende’/ trekkende effect van de Maan wordt er een enorme hoeveelheid Yin-energie in jouw lichaam naar boven getrokken (en mogelijk zelfs aan je systeem onttrokken), waardoor jij zeer sterk in de mind-polariteit van je lichaam/systeem terechtkomt (ten koste van het goed verbonden kunnen blijven met een belichaamde aanwezigheid van je bewustzijn die geworteld is in je fysieke lichaam, in connectie met je basis, de ‘graal’ in je bekkenbodemgebied), en al die energie bovenin je lichaam/systeem creëert een grote stuwende kracht ‘in je hoofd’ die op mentaal niveau een rush creërt – en een rush van mind-energie is iets dat we aanvankelijk vaak als ‘positief’ ervaren omdat het ‘een lekker/oppeppend gevoel’ geeft. Objectief bezien is het echter in het geheel niet werkelijk krachtgevend, maar juist zeer destabiliserend.
(Slaapproblemen bij Volle Maan? Niet vreemd: je mind wordt overactief gehouden door deze dynamieken, terwijl je niet meer goed diep in je lichaam aanwezig kunt zijn…)

In termen van natuurlijke energieën geldt dat wij, staand op de Aarde, ons letterlijk bevinden tussen de grootste bron van Yang-energie en de grootste bron van Yin-energie die wij hier kennen. De Zon is Yang-energie; de Aarde is Yin-energie. En Yin zal van nature altijd willen opstijgen naar Yang, terwijl Yang van nature altijd connectie zal willen maken met Yin. Als mens bevinden wij ons dus heel letterlijk tussen twee enorme energiebronnen in die elkaar van nature opzoeken. Het is dóór ons heen dat Yang naar Yin beweegt, en het is dóór ons heen dat Yin naar ‘boven’ wil, naar Yang.
De Zon ‘geeft’ zijn energie aan de Aarde, terwijl de Aarde-energie met de Zon wil verbinden. De Zon is het mythologische Zwaard (Yang) dat in de mythologische steen (aarde, Yin) geplaatst wordt. Wij, als levende wezens met een systeem waar energie doorheen kan stromen, zijn ‘kanalen’ waar die twee grote energiestromen doorheen bewegen, in een systeem dat, idealiter (lees: zonder interferenties van maanenergie), gekenmerkt wordt door balans en wederkerigheid.

Wanneer we als mensen werken met de energie van de Zon, dan ontvangen wij Yang-kracht in gelijke mate waarmee de Yin van de Aarde door ons heen haar weg naar Yang zoekt. We zijn dan, energetisch gezien, ‘conduits‘, kanalen voor een natuurlijke energiestroom die in balans en wederkerig is, en die balans in termen van de energie die door ons heenstroomt hebben wij nodig om zelf in balans te kunnen zijn.

Je verbinden met de Zon helpt je dus meer interne balans te creëren en geeft je de Yang-kracht die essentieel is voor eenieder die zich op de grote energiebron van Yin-kracht bevindt die de Aarde onder onze voeten is.
De Maan daarentegen trekt ons, en de Aarde, alleen maar uit balans – met disbalans op Aarde, op allerlei fronten, als gevolg.

Het idee dat de Maan zou staan voor ‘godinnenenergie’ of ‘de goddelijke vrouwelijke energie’ is slechts het zoveelste dwaalspoor van de New (c)Age beweging die mensen op allerlei manieren massaal misleidt, verzwakt en destabiliseert.
De Maan vertegenwoordigt geen goddelijke vrouwelijke energie. De Maan is een object dat met name sinds de Romantiek tot de verbeelding van velen spreekt, maar zij is op geen enkele wijze een vertegenwoordiger van Yin-energie en elke 28 dagen kunnen we de destabiliserende effecten van haar ware energetische aard opmerken, in onszelf en/of in de mensen en gebeurtenissen om ons heen.

Als je per sé met een kracht buiten jezelf wilt werken, richt je dan op de Zon – en niet op de Maan die je op geen enkele wijze goed doet. Maar houd vooral voor ogen dat geen enkele kracht buiten jezelf je bij jezelf kan brengen. Jouw kracht is in joú gelegen… en alles start met een gezonde balans in jezelf...

☼ © Sharon Kersten, 16 maart 2022


Over heling, deuken en krasjes

– “Een kwartje voor je gedachten.”
“…..”
– “Hallooooooo, Aarde voor Sharon…”
“Ja, ik hoor je wel, Lux…”
– “Maar….?”
“Maar right now... ben ik aan het nadenken over hoé ik je kan vertellen wat me bezighoudt. Welke woorden te kiezen. Of waar te beginnen, überhaupt.”
– “Ojee, dat klinkt serieus…”
“Ja, dat is het ook wel.”
– “Well… shoot. Spit it out. I’m all ears.”
I know…. maar ik weet nog steeds niet hoe te beginnen.”
– “Oké, geef me een sleutelwoord. Wat is de kern van dat wat je nu bezighoudt?”
“Heling.”
– “Heling…. als in…. heling van een wond? Heling van een coachee? Heling van een trauma? Heling van iemand die je kent? Je eigen heling?”
“Heling als woord. Of beter gezegd misschien: heling als concept.”
– “Please explain…”
“Ik denk de laatste tijd vaak na over dat woord en wat mensen daar zoal onder verstaan. En over allerlei gedoe dat dat weer met zich meebrengt.”
– “Gedoe als in….?”
“Aannames. Veronderstellingen. Misconcepties. Verwachtingen die vaak niet alleen niet waargemaakt kunnen worden, maar ook niet realistisch zijn.”
– “Aha, dat spoor…”
“Yup, dat spoor. Punt is: als je in mijn ’tak van sport’ werkzaam bent en over de inhoud van je werk praat, ontkom je er niet aan het soms te hebben over ‘heling’, ‘helen’ of ‘meer heel-wording’. Maar ik vind het zo’n lastige termen omdat er al snel van alles onder verstaan wordt dat er niet mee bedoeld wordt, of dat ík er althans niet mee bedoel. Het zijn van die woorden die veel te makkelijk tot Babylonische spraakverwarringen kunnen leiden, omdat eenieder er een éigen idee over heeft, een eigen invulling aan geeft en er eigen associaties bij heeft. Van die woorden waarvoor geldt dat twee mensen die hetzelfde woord gebruiken, het over twee compleet verschillende dingen kunnen hebben zonder dat ze dat in het gesprek in de gaten hebben. Riskante woorden, dus.”
– “En toch gebruik je ze…”
“Ja… en het zit me soms niet lekker dat mensen daar dan van alles aan toedichten dat ík er helemaal niet mee bedoel.”
– “Onvermijdelijk, lijkt me…”
“Ik peins me al weken suf over een betere term, die voor mijn gevoel beter de lading dekt van wat ik eronder versta. Maar ik kom er niet uit. Ik heb het nog niet gevonden… Dus mocht jij een briljante ingeving hebben, Lux, dan hoor ik het graag…”
– “Zodra ik iets weet, ben je de eerste die het hoort…”
“Thanks, Lux.”
– “Vertel eens… wat stoort je het meest aan deze kwestie?”
“Huh?”
– “Ik ken je door en door, ik weet hoe jouw gedachte- en bespiegelingsprocessen zoal verlopen en ik weet als geen ander hoeveel waarde jij hecht aan zorgvuldige nuanceringen. Dus ik meen met behoorlijk grote zekerheid te kunnen stellen dat het je irriteert wanneer mensen het woord ‘heling’ vertalen als ‘weer puntgaaf worden, alsof er niets gebeurd is en alle pijnen en ongemakken nooit gebeurd zijn.”
Spot on…
– “Maar jij bent communicatief meer dan vaardig genoeg om mensen preciés uit te kunnen leggen wat jíj eronder verstaat – wat je er wel, en vooral ook wat je er niét onder verstaat.”
“Ja, dat is waar. Eigenlijk heb ik er in de praktijk ook nooit misverstanden over gehad. En wanneer ik bespeur dat een potentiële coachee onder processen van heling en de aard van heling iets heel anders verstaat dan ik, maak ik dat direct bespreekbaar en maak ik heel duidelijk wat ik er wel, en wat ik er niet onder versta.”
– “Dus het is geen ‘feitelijk’ probleem, in relatie tot je werk, maar meer een… filosofische kwestie. Zeg ik dat goed?”
“Ja, dat zeg je goed.”
Bon. En in die filosofische kwestie… wat stoort je daarin het meest? Waar komt dat bedrukte koppie vandaan waar ik nu al veel langer dan me lief is naar zit te kijken?”
“De illusie van maakbaarheid…”
– “….”
“De waanzin van het gedachtegoed dat alles maakbaar en dus ook ‘heelbaar’ zou zijn…”
– “Aha. Now we are talking.”
“Ik vind het een kwalijke zaak Lux, hoe in de westerse wereld het idee is gaan woekeren dat alles maakbaar en dus ook ‘heelbaar’ zou zijn. Het idee dat alles ‘goed’ of zelfs ‘perfect’ moet zijn en dat dingen die dat niet zijn, niet alleen niet oké worden bevonden maar ook coûte que coûte weer hersteld moeten worden in een staat van ‘perfectie’ of ‘ongeschondenheid’, willen ze nog voor vol worden aangezien of überhaupt méédoen. En ik erger me soms groen en geel aan het compleet misplaatste en volkomen idiote idee dat dingen die niet meer heel zijn dat wél weer zouden kunnen worden als men dat maar voldoende zou willen, of daar maar voldoende hard zijn best voor doet – eens te meer wanneer die dingen mensen zijn…”
– “Ik hoor je….”
“Niemand van ons is een onbeschreven blad. We hebben allemaal al een heleboel ‘leven’ achter de rug en dat ‘leven’ heeft in ieder van ons deuken en krassen achtergelaten. En niet alle deuken en krassen kunnen worden weggepolijst of ‘gefixt’. Oppervlakkige krasjes in de lak kunnen hersteld worden, met enige toewijding, net als kleine deukjes. Maar sommigen krassen en deuken zijn te diep om ooit nog ‘weggewerkt’ te kunnen worden….”
– “…. en wanneer men mensen met dát soort krassen en deuken het idee geeft dat ze pas weer meedoen als ze weer ‘heel’ zijn geworden, wordt er iets heel kwalijks gedaan…”
“Precies. Het is mede daarom dat ik een enorme hekel heb aan de New cAge pseudo-spiritualiteit die claimt dat alles ’te manifesteren’ zou zijn als je het maar écht wilt en dat je alles zelf in de hand zou hebben en overal 100% zelf verantwoordelijk voor zou zijn… Ze konden er niet méér naast zitten… en zouden er goed aan doen eens een paar weken mee te gaan lopen in een praktijk waar mensen komen die diepgaande traumata hebben waar ze op geen enkele wijze ooit zelf om gevraagd hebben…”
– “I hear ya…”
“Het zet zoveel scheef, dat soort misplaatste ideeën. Om nog maar te zwijgen over wat menigeen zichzélf aandoet die in dat soort onzin gelooft.”
– “Wat bedoel je?”
“Er lopen legio mensen rond die diepe krassen en deuken hebben, ten gevolge van serieuze traumata, en die door de New cAge pseudo-spiritualiteit zijn gaan geloven dat alles dat zij in termen van beschadiging hebben opgelopen op één of andere manier ‘ongedaan’ kan worden gemaakt, als ze het maar graag genoeg willen, maar toegewijd genoeg zijn aan hun ‘manifestatiewerk’ of maar de juiste ‘heler’ weten te vinden… Mensen die een volkomen misplaatst idee over heling hebben… Mensen die daadwerkelijk menen dat iemand anders hen zou kunnen helen, of dat een kracht buiten henzelf de opgelopen schade zou kunnen ‘wegpoetsen’… Mensen die het zichzélf kwalijk nemen dat ze nog steeds niet ‘heel’ zijn, volgens de compleet onhaalbare verwachting van ‘heel zijn’ die zij hebben ontwikkeld, en die zo alleen maar méér schade oplopen… Mensen met een rugzak vol misconcepties die alleen maar kunnen ‘falen’ in de missie die zij ondernomen hebben, omdat dat wat ze zijn gaan geloven helemaal niet haalbaar is…”
– “… Triest… dieptriest….”
“Dat is het ja. Intens triest. En ik ben dankbaar voor elk consult waarin ik één van dat soort mensen mag ondersteunen in het weer bijeenrapen en integreren van de ontstane brokstukken, maar de totale waanzin van wat er zoal geroeptoeterd wordt maakt me op momenten furieus. Want daar wordt zo veel méér schade mee berokkend dan er toch al was…”
– “Gelukkig doe jij wat je doet…”
“Tsja. Maar het voelt vaak als een druppel op de fameuze gloeiende plaat. En het heeft er dus toe geleid dat ik steeds meer moeite heb met het gebruik van de woorden ‘heling’ en ‘heel-worden’, puur vanwege de misplaatste connotaties die daarover zijn gaan woekeren en de plank finaal misslaan.”
– “Dat snap ik – volkomen.”
“Niet alles kan geheeld worden, Lux. Sommige dingen kunnen alleen maar gedragen worden.”
– “En met het leren dragen van die dingen is soms de rest van het leven gemoeid…”
“Precies. En dáár gaat heling dan over. Over voldoende ‘stevig’ worden om jezelf inclusief die dingen steeds een beetje beter te kunnen dragen… omdat jij en die dingen samen hoe dan ook….een geheel vormen…”


☼ © Sharon Kersten, 23 februari 2022 | dag 61 van het natuurlijke jaar




Waarom ik niet met ‘bijzondere kalenderdagen’ werk

Ik hecht geen enkele waarde aan vermeende ‘bijzondere data’ op de kalender (zoals 1-11, 22-2-22, 6-6, 8-8, 11-11 etc). En dat leidt steevast tot grote verbazing bij ‘zoekers’ die in het New Age gedachtegoed verstrikt zijn geraakt. Binnen de New (c)Age community worden er allerlei krachten toegedicht aan juist dat soort kalenderdata en er wordt door heel wat individuen van alles op touw gezet, geadviseerd en ondernomen om maar te kunnen werken met de vermeende krachten en energieën die dat soort dagen zouden bevatten. Zelf doe ik in het geheel niet aan dat soort praktijken, om redenen die ik in dit artikel graag voor je uiteenzet zodat je er, hopelijk, je voordeel mee zult doen.

– “Hoezo doe jij daar niet aan mee; jij weet toch heel veel over getallen en energieën?”
Ja, dat klopt.
– “Maar hoezo werk je dan niet met dat soort data en bijzondere dagen? Juist jij… je weet zo veel over allerlei esoterische en metafysiche dingen!”
Ook dat klopt.
Ik weet veel over dat soort zaken. Ik ben al meer dan 30 jaar bezig met het grondig bestuderen van allerlei fenomenen, ‘occulte’ kennis en een diversiteit aan esoterische en metafysische concepten – én de werking van de menselijke psyche/mind én allerlei heel ‘gewone’ dingen – zoals bijvoorbeeld de aard van de kalender die we nagenoeg wereldwijd gebruiken als ‘officiële’ kalender.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: die ‘officiële’ kalender van ons… daar is niks natuurlijks aan. En in dat gegeven ligt de kern van de reden waarom ik niet met vermeende ‘bijzondere kalendergetallen’ werk: datanotaties die door mensen gecreëerd zijn, binnen een raamwerk waarvan de onderdelen niet corresponderen met natuurlijke fenomenen, kúnnen de facto niet ‘bijzonder’ zijn in termen van natuurlijke fenomenen en energieën. Zij kunnen slechts corresponderen met zaken die, net als de onderdelen van het raamwerk, niét-natuurlijk zijn…

Kunstmatig

De jaarkalender zoals wij die kennen is, hoe je het ook wendt of keert, een kunstmatige verdeling van het Zonnejaar in een aantal ‘hoofdelementen’ (maanden) en ‘subelementen’ (dagen binnen die maanden). Het is de weergave van een door mensen gecreëerde indeling van het natuurlijke fenomeen dat wel een ’tropisch jaar’ wordt genoemd: de gemiddelde tijd tussen 2 passages van de Zon door het lentepunt.
Een jaar duurt zo lang als het jaar duurt, van de ene passage van de Zon door het lentepunt tot een volgende passage van de Zon door het lentepunt. Maar de jaarkalender die we vandaag de dag gebruiken als ‘officiële’ kalender kent een indeling in maanden en dagen die (ogenschijnlijk) tamelijk lukraak is én gaat bovendien ‘opeens’ in op een dag genaamd ‘1 januari’ die op geen enkele wijze een correlatie heeft met een natuurlijk fenomeen.

Er is niks natuurlijks aan de kalender die nu wereldwijd gebruikt wordt als tijdrekening. Het is een artefact. Een opzettelijk vervaardigd gebruiksvoorwerp, door mensen gecreëerd. Een kunstmatig verschijnsel. En getallen in een kalender die niet natuurlijk maar kunstmatig is, zijn per definitie geen natuurlijke fenomenen. Je hoeft geen esoterische leerschool achter de rug te hebben om dat te kunnen beseffen en begrijpen.


Knutselen met kalenders

De kalender die vandaag de dag vrijwel wereldwijd als officiële kalender wordt gebruikt is de zogeheten Gregoriaanse kalender. Deze kalender is vernoemd naar paus Gregorius XIII, door het Concilie van Trente overgenomen van de Napoletaanse arts Aloisius Lilius en in 1582 officieel ingevoerd middels de pauselijke bul Inter Gravissimas.
Sindsdien leven we binnen, en naar, een jaarlijkse tijdrekening die van start gaat op een dag die men ‘1 januari’ noemt en waarvan de componenten genaamd maanden en maanddagen op geen enkele wijze een 1-op-1-correlatie hebben met natuurlijke fenomenen.

Vóór invoering van de Gregoriaanse kalender werkte men in het grootste deel van de christelijke wereld met de Juliaanse kalender: de van oorsprong Romeinse kalender die vernoemd was naar Julius Caesar, de man die hem in 45 v.C. invoerde als finale correctie op de Romeinse versie van de Egyptische kalender (die door Alexander de Grote verbreid was geraakt over het Middellandse Zeegebied). In de oude Romeinse kalender begon het jaar op ‘1 Martius’ en telde elk ‘lunisolair’ jaar 355 dagen. De discrepanties tussen maanjaar, zonnejaar en burgerlijk jaar waar destijds mee gewerkt werd, boden de toenmalige pontefices ruimte naar eigen goeddunken extra tijdvakken in te voegen, hetgeen mogelijkheden bood voor allerlei gesjoemel.

Wie zich een beetje verdiept in de aard van deze verschillende kalenders en in de wijzigingen die mensen in machtige posities aanbrachten in de tijdrekening/kalender waarmee tot dat moment gewerkt werd, komt al snel tot de conclusie dat er flink ‘geknutseld’ werd, waarbij ieder de eigen visie doorvoerde en tot ‘waarheid’ maakte. Er werd aardig ‘gerommeld met de tijd’, zou je kunnen zeggen. Om nog maar te zwijgen over het ontstaan van onze huidige jaartelling, die eveneens geen enkele correlatie met een natuurlijk fenomeen heeft.

Be careful what you align yourself with…

Enfin, we zitten dus opgescheept met een kunstmatige kalender waar een heleboel op aan te merken valt maar waarvan het grootste probleem een probleem in de fundering betreft: het ‘ding’ is niet in een natuurlijk fenomeen noch in natuurlijke procesmatigheden geworteld. Het is een construct dat héél veel elementen van ons leven beïnvloedt en dat doet het terwijl het op geen enkele wijze geworteld is in, of correspondeert met, iets natuurlijks. Het is niet uitgelijnd met natuurlijke energieën en processen en klinkt ons, onze acties, ons bewustzijn en onze focus vast in een format dat onnatuurlijk is – waarmee het het onszelf uitlijnen met de kern van wat wij zijn, natuur, enorm bemoeilijkt. Gaan we onszelf dan ook nog eens bewust uitlijnen met vermeende ‘bijzondere data’ binnen het niet-natuurlijke raamwerk dat de Gregoriaanse kalender is, dan lijnen we onszelf expliciet uit met dingen die geen natuurlijke wortel, fundering of basis hebben – en dat doen we dan helemaal zelf, uit vrije wil en eigen keuze, terwijl het op ons geen enkele wijze dient.

Jezelf uitlijnen met vermeende ‘bijzondere data’ binnen een kunstmatig construct is jezelf uitlijnen met kunstmatige, onnatuurlijke dingen – en niet met natuurlijke energieën.

Als je beseft wat de implicaties zijn van wat ik hierboven heb geschreven, zul je inmiddels inzien dat een datum als bijvoorbeeld ‘6-6′ of ’22-2’ een door mensen gemaakt construct is, gebaseerd op en behorend tot een door mensen gecreëerd knutselwerk, en dus niet kán corresponderen met een authentiek energetisch/kosmisch fenomeen.
Doorzie wat er gebeurt… en kies opnieuw. Kies voor uitlijning met dat wat jij bent: natuur.
Kies voor het werken en jezelf uitlijnen met natuurlijke fenomenen en energieën… zodat je jouw energie niet langer weggeeft aan krachten en praktijken die niet uitgelijnd zijn met natuurlijke fenomenen en energieën.

En wil je graag werken met energieën die wél geworteld zijn in en uitgelijnd zijn met het natuurlijke, verdiep je dan in het werken met, en aan de hand van de cycli van, de grote energiegevende kracht die alles dat natuurlijk is verlicht, verwarmt en informeert: de Zon.

De zonnecyclus als natuurlijke kalender

Door de eeuwen heen heeft de Zon zich van al het menselijke geknutsel met de tijdrekening niks aangetrokken: hij doet gewoon wat hij doet, altijd trouw aan zijn ware aard, zijn natuur. En die Zon… die heeft net zo veel significante correlatie met 1 januari als hij heeft met 1 maart: nul. Niks. Nada. Noppes. De datum 1 januari heeft op geen enkele manier een connectie met een natuurlijk fenomeen.

Waar de Zon wél een uitgesproken significante correlatie mee heeft, is met de momenten in het jaar die we kennen als evening (of equinox) en als solstitium: de lente-evening, het zomersolstitium, de herfstevening en het wintersolstitium. En als we – om allerlei praktische redenen – dan toch graag met een jaarlijkse tijdrekening willen werken, dan laat de stand van zaken rondom het wintersolstitium ons zien waar een jaarlijkse tijdrekening voor het noordelijk halfrond die is uitgelijnd met natuurlijke fenomenen en energieën van start gaat.

Tijdens het wintersolstitium bereikt de Zon, op het noordelijk halfrond, zijn laagste punt. Op het noordelijk halfrond is het wintersolstitium dus te zien als het einde van een jaarcyclus van de Zon. Tijdens het zomersolstitium bereikt de Zon, na een lange klim ‘omhoog’, zijn hoogste punt boven de horizon en in de ‘afdaling’ die volgt op het zomersolstitium bereikt de Zon zijn laagste punt tijdens het wintersolsitium. Een lange reis zit erop en de Zon gaat ’ten ruste’.
In de dagen volgend op het moment van wintersolstitium lijkt de Zon, bezien vanaf de het noordelijk halfrond, 3 dagen lang op exact dezelfde hoogte boven de horizon te staan. Dit zijn de jaarlijkse dagen van Sol-stasis: de dagen waarop Sol, de Zon, in een staat van bewegingloosheid lijkt te zijn.
Ná 3 dagen van ‘stasis’ gaat de Zon vervolgens weer ‘klimmen’ aan de horizon en neemt het licht duidelijk waarneembaar weer toe. Het licht van de Zon overwint het donker en de Zon begint aan zijn zegetocht langs het hemelgewelf, als ‘Sol Invictus’, de onoverwonnen Zon die het wederom gewonnen heeft van het donker.

De zegetocht van de Zon begint op het noordelijk halfrond elk jaar op 25 december – de dag die wereldwijd bekend is geworden door een verhaal over een kindje dat dan geboren zou zijn (vaak afgebeeld met een lichtkrans boven zijn hoofd), maar die in werkelijkheid niks anders is dan de dag waarop er op het noordelijk halfrond een nieuwe zonnecyclus van start gaat. Dát is Dag 1 van het Zonnejaar op het noordelijk halfrond, als we een tijdrekening hanteren die is uitgelijnd met de natuurlijke energieën. Niet 1 januari, maar 25 december is Dag 1 binnen de natuurlijke telling die we kunnen hanteren voor het noordelijk halfrond.


Structureel ‘out of natural sync’ door kunstmatige kalenders en hun getallen

Als 25 december Dag 1 is van de natuurlijke jaartelling die we op het noordelijk halfrond kunnen hanteren, dan is 1 januari, de startdag van het Gregoriaanse kalenderjaar, nooit de 1e maar altijd de 8e dag van de natuurlijke jaartelling en lopen we, zolang we menen dat de Gregoriaanse dagtelling de juiste zou zijn, dus structureel een week ‘out of sync met de natuurlijke cyclus en energieën. En dit heeft verstrekkende gevolgen, onder andere (maar zeker niet alleen) voor ‘energiewerkers’ die met de beste intenties pogen bewust gebruik te maken van de energie van specifieke dagen.

Ja, elke dag van het Zonnejaar heeft een specifieke energetische signatuur.
En ja, getallen hebben betekenis, frequentie, trilling, een geheel eigen energetische signatuur en specifieke krachtaspecten.
En als je bewust met energie wilt werken kun je daartoe heel bewust op specifieke dagen wel, of juist niet, met energiewerk aan de slag gaan, om aldus met bepaalde frequenties en krachten te kunnen werken. Maar dan moet je wel weten wat exact de natuurlijke energie van een specifieke dag is… Weet je dat niet, dan kun je de plank alleen maar misslaan – met allerlei mogelijk vervelende gevolgen van dien.

Als je bijvoorbeeld graag met de energie van ’11’ wilt werken en je besluit dat te gaan doen op 11 januari, dan ben je, op 11 januari, helemaal niet aan het werken met natuurlijke energieën die corresponderen met de frequentie van 11 maar ben je aan het pogen met ’11’ te werken op een dag die niet de natuurlijke energie van 11 draagt, maar de natuurlijke energie van 18 – want 11 januari is niet de 11e maar de 18e dag van een cyclus die is uitgelijnd met de natuurlijke frequenties van het Zonnejaar op het noordelijk halfrond. Oftewel: je poogt dan, waarschijnlijk vanuit oprechte en de beste intenties, iets te doen dat niet uitgelijnd is met de natuurlijke energieën die er op dat moment zijn en dat alleen maar resonantie kan vinden in een onnatuurlijke ’11’-energie – want er is die dag helemaal geen natuurlijke 11-energie beschikbaar.

Of stel dat je graag iets qua energie- of manifestatiewerk wilt gaan doen op 22 februari aanstaande – aangezien de mainstream New (c)Age community al maandenlang aan het roeptoeteren is dat ’22-2-22′ een heel belangrijke en krachtige datum zou zijn. Well… don’t shoot the messenger maar 22 februari aanstaande heeft op geen enkele manier ook maar iéts te maken met een natuurlijke frequentie van het getal 22. 22 februari is de 60e dag van het huidige Zonnejaar waarvan Dag 1 op het noordelijk halfrond 25 december jl. was. En de frequentie en krachtaspecten van het getal 60 zijn compleet anders dan de frequentie en krachtaspecten van het getal 22, het getal 222, het getal 22222, het getal 222222, het getal 10/1 (dat de reductie zou zijn van 2+2+2+2+2) en het getal 12 of het getal 3 (dat de reductie zou zijn van 2+2+2+2+0+2+2). Dus wat je ook tot stand gaat brengen in termen van je verbinden met krachten op 22 februari: je gaat je hoe dan ook niet verbinden met een natuurlijke energie die een representant van (een octaaf van) het getal 22 is. Dat wat je intentie is – werken met de kracht van het getal 22 – is helemaal niet mogelijk op die dag. Wat wél kan op die dag, is dat je jezelf gaat verbinden met projecties die aan je eigen ideeën/overtuigingen over ’22’ ontspruiten of, kwalijker, met imposters van de energie van het getal 22. Neppers. Scammers. Vals licht dat zich voordoet als echt licht. Illusionisten of misleiders, die aan de haal gaan met jouw kostbare energie en levenskracht.

Er wordt binnen de mainstream New (c)Age gelederen gegoocheld en gestrooid met getallen en kalenderdata dat het een lieve lust is, maar hoe mooi, aantrekkelijk, fascinerend en ‘magisch’ het ook kan klinken: het heeft allemaal geen enkele worteling in natuurlijke fenomenen en energieën. Wat het wél doet, is de energie van grote groepen mensen min of meer gelijktijdig ‘funnelen’ in een bepaald kanaal waarbinnen iets dat niet-natuurlijk van aard is kan ‘aanhaken’ bij het signaal dat wordt ‘uitgezonden’…
In eenvoudiger woorden: door te focussen op ’22’ (om maar even bij dat voorbeeld te blijven) op een dag waarop er geen resonantie met een natuurlijke ’22’ kan plaatsvinden (omdat die er die dag simpelweg niet is), zijn de enige ’22-resonanties’ die kunnen plaatsvinden resonanties tussen de ‘zenders’ die gefocust zijn op het getal 22 en ofwel – in het meest gunstige geval – geprojecteerde idee-fixen die aan de eigen imaginatiekracht van de zenders ontspruiten, ofwel – vaker voorkomend en allesbehalve onschuldig – ‘ontvangers’ of ‘beantwoorders’ die niet zijn uitgelijnd met natuurlijke frequenties van het getal waarop gefocust wordt en die aan de haal gaan met de energie die hen wordt toegezonden… en dit ‘aan de haal gaan met’ kan vele vormen hebben die hoe dan ook allemaal met elkaar gemeen hebben dat ze niét het hoogste goed van de ‘zender’ dienen en altijd kracht-ondermijnend werken (hoewel de zender dat zelden in de gaten heeft omdat hem/haar de illusie wordt gegeven met iets heel tofs aan het werk te zijn).
Deze principes en dynamieken zijn van toepassing op het werken met elke ‘bijzondere’ datum van de ‘officiële’, kunstmatige kalender.

Dus… bijzonder?

Ik hoop dat de strekking van de informatie in dit artikel je duidelijk is: ‘bijzondere’ data in een kunstmatige kalendertelling zijn vooral bijzonder… kunstmatig. En als je daar je ‘ziel en zaligheid’, je totale focus en je kostbare levensenergie in steekt, middels intentiewerk en pogingen tot het manifesteren van dingen, zonder eigenlijk goed te weten waar je nou precies mee aan het ‘spelen’ bent en in welk veld je je werkelijk bevindt en begeeft… betreed je terrein dat allesbehalve onschuldig speelterrein is.
Er bestaan natuurlijke dingen, fenomenen en energieën, en er bestaan onnatuurlijke dingen, fenomenen en energieën. Én er bestaan wetmatigheden van resonantie die zich niets aantrekken van een eventueel gebrek aan kennis dat wij hebben omtrent de ware aard der dingen, en onnatuurlijke energieën die zich heel goed kunnen voordoen als iets dat zij niet zijn en die een feestmaal vinden bij eenieder die het pad van ‘gullible’s travels‘ bewandelt.
A word to the wise is sufficient. Of, in de woorden van Colton & Sangster:

“It is the briefest yet wisest maxim which tells us to meddle not.” – Charles Caleb Colton

“But if you choose to meddle […] , then you must be prepared to face the consequences, whatever they are.”
– Jimmy Sangster


NB Interessant in de context van de ‘officiële’ kalender is de betekenis van het woord ‘officieel’. ‘Officieel’ betekent: wettig / formeel / erkend door het bevoegd gezag / volgens de regels van de instanties die erover gaan. ‘Officieel’ heeft dus betrekking op iets dat mensen tot wet hebben gemaakt en/of iets waar bepaalde menselijke gezagsdragers al dan niet erkenning aan geven en/of iets waar mensen een bepaalde vorm aan hebben gegeven en/of iets dat gebonden is aan regels van instanties. Het heeft dus niets met natuurlijke fenomenen te maken, maar met zaken die door mensen op één of andere manier in een regel, wet of vorm zijn gegoten.

© Sharon Kersten, 15-02-2022 / dag 53 van het natuurlijke jaar op het noordelijk halfrond


Retro

– “Het is duidelijk weer raak hè?”
“Wat, Lux?”
– “Het gedonderstraal van Mercurius retrograde.”
“Zeg dat wel… Vertragingen, gedoe met contracten en ICT-toepassingen, weer opduikende connecties uit het verleden en krommunicatie in plaats van communicatie: ik heb het allemaal weer voorbij horen komen in consulten de afgelopen dagen.”
– “Yep, Mercurius retro is weer lekker aan het huishouden.”
“Ik weet hoe het werkt maar ik blijf het bizar vinden, Lux. Zoals elke astroloog die de essentie van zijn vakgebied grondig heeft bestudeerd weet: Astra inclinant, non necessitant – de sterren doen neigen maar zijn niet dwingend.”
– “Klopt. Ze hebben geen enkele dwingende kracht of macht.”
“… en toch werkt hun invloed op velen weergaloos door…”
– “Alleen op de degenen die als veertjes zijn.”
“Als veertjes?”
– “Als veertjes op de wind. Meebewegend met de wind die waait.”
“Als bootjes zonder stuurman…”
– “Precies. Bij gebrek aan een stuurman die zijn wilskracht en handelingen benut om zelf vorm te geven aan de koers van het bootje, zal het bootje daar gaan waar de golven het heen stuwen.”
Right. Sterren, winden en golven kunnen slechts vrij spel hebben wanneer hun effecten op geen enkele manier gebroken worden…”
– “Exact. Maar sterke windbrekers, stevige golfbrekers en wilskrachtige stuurlieden zijn schaars in deze wereld.”
“Inderdaad… Ik liep vanmiddag nog te denken aan Gurdjieffs visie daarop…”
– “Ah, de mens als automaton. ‘Every one of you is a rather uninteresting example of an animated automaton.‘”
“Ja, dat ja… de zin die een grotere kern van waarheid bevat dan de meeste mensen willen erkennen….”
– “Kan een automaton beseffen – laat staan erkennen – dat het een automaton is?”
“Goede vraag…”
– “Als Gurdjieffs visie klopt is het helemaal niet verwonderlijk dat de astra in de levens van velen méér doen dan slechts laten neigen…”
“Muntje erin, liedje eruit…”
– “Precies. U vraagt, wij draaien – ook als u helemaal niets vraagt.”
“Het stemt me verdrietig, Lux, dat veel mensen zo reactief zijn en hun acties zo voorspelbaar… Ik bedoel: het is best handig dingen al aan te kunnen zien komen, maar het is toch een intens trieste stand van zaken dat de automaton-factor in mensen zo hoog is?”
– “Enorm. Triest, en… gevaarlijk.”
“Ik neem aan dat je nu refereert aan de mate waarin we te bespelen zijn, right?”
– “Kijk om je heen…”
I know…”
– “Over het concept vrije wil zullen we het maar even helemaal niet hebben hè?”
“Nee Lux, laten we dat maar voor een andere keer bewaren.”
– Dansje dan maar?”
“Huh?”
– “Een dansje, om de zinnen te verzetten!”
“Goed plan. Ja, graag. Als het maar niet op Pearl Jams Retrograde is…”
– “Nee, ik dacht meer aan retro-disco. Blame it on the Boogie ofzo.”
Yeah, laten we de Boogie maar even de schuld geven van alles.”
“I just can’t, I just can’t, I just can’t control my feet!
“Automaton, much? Liedje erin, voetjes omhoog…”
– “Boogies inclinant!

☼ © Sharon Kersten, 1 oktober 2021


Wilde paarden

“Hoe buig ik het om, Lux?”
– “Wat?”
“De stroom van de gedachten die in mijn hoofd zijn gaan wonen.”
– “Waarom wil je het ombuigen?”
“Omdat het met me aan de haal gaat.”
– “Aha. De galopperende paarden voor de koets, en de koetsier die niet de teugels pakt.”
“Wat?”
– “Jij bent de koetsier – maar kennelijk is er een reden waarom je de paarden niet in toom houdt.”
“Hm.”
– “Misschien wil je de paarden wel laten rennen… Je zou zo de teugels kunnen pakken. Maar dat doe je niet.”
“Ik heb niet het gevoel dat ik de teugels überhaupt in handen heb, Lux.”
– “Toch liggen ze daar. In jouw handen. Maar je doet er niets mee. Kennelijk vind je het heimelijk wel prettig die paarden vrijuit te laten rennen.”
“Kennelijk…”
– “Wat levert het je op, die paarden te laten rennen?”
“Vooral veel dat ik niet prettig vind.”
– “Maar toch grijp je niet in. Dus er is ook iets dat het je ‘oplevert’.”
“……”
– “Wat levert het je op?”
Wild horses….”
– “… could not drag you away….”
“Ze sleuren me anders flink mee, Lux…”
– “Tsja, wilde paarden laten zich niet makkelijk temmen. Zeker niet door een koetsier die de teugels niet stevig ter hand neemt.”
“Wat gebeurt er als ik ze gewoon laat uitrazen, Lux? Houdt de stroom dan een keer vanzelf op?”
– “Dan rennen ze naar de plek waar ze heen willen. De plek waar ze zich willen laven, of waar ze tot rust wíllen komen, geheel uit eigen beweging.”
“Zou dat goed zijn?”
– “Dat hangt ervan af: goed voor wie? Voor wat? Voor hen? Voor jou? Als de koetsier niet weet waar hij heen wil, hoe kan hij dan ooit bepalen of het eindpunt ‘goed’ is?”
“Ik geloof dat ik helemaal geen koetsier wil zijn…”
– “Aha… nu komen we ergens…”
“Wat als ik me helemaal niet in staat voel mijn paarden te mennen, omdat ik zelf niet weet waar ik heen wil?”
– “Dan lijkt het me tijd te gaan voelen…”
“Wat te gaan voelen?”
– “Te gaan voelen wat je wilt, waar je heen wilt.”
“Het zijn niet die paarden hè, die me dat gaan vertellen?”
– “Waarom stel je vragen waar je het antwoord al op weet?”
“…… “
– “Ja?”
“Als mijn gedachten paarden zijn, wat zijn dan mijn gevoelens?”
– “Dat is aan jou om uit te vinden. Maar ik raad je aan daar niet over te dénken. Voel.”
“Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, Lux.”
– “Je hoeft het ook niet te doén. Voelen is geen kwestie van doen. Voelen is een kwestie van zijn.”
“Van zijn, zeg je… Wát zijn, precies?”
– “Jou zijn. Zijn waar je bent, zoals je bent. Gewoon zitten, en zijn. En dan durven voelen wat er gebeurt, wanneer je bént. Hoe je hart klopt. Hoe je buik voelt. Wat er in je lichaam gebeurt. Waar je voeten heen willen lopen.”
“En dan?”
– “Dan weet je.”
“En dan?”
– “Dán kun je je paarden gaan mennen.”

☼ © Sharon Kersten, 18 september 2021



Het menselijke zoeken

In de vorige zaailing kon je lezen dat ik meer ruimte voor autonoom denken, voelen en handelen en voor ‘schouwen op afstand’ ervaar sinds ik mezelf bevrijd heb van veelvuldig ingeplugd zijn op allerlei netwerken van informatie. Er ontstond meer ruimte om werkelijk zélf tot gedachten te komen, mijn werkelijk éigen gevoelens te ervaren en handelingen vorm te geven vanuit een aansturing in mezelf. Ook het van een afstandje kijken naar dingen – in plaats van deel uit te maken van de dingen – werd makkelijker, waardoor er nieuwe perspectieven en inzichten ontstonden die niet makkelijk konden ontstaan toen ik me ín de informatiestromen bevond en deel uitmaakte ván die informatiestromen.

Eén van de dingen die sinds mijn ‘ont-plugging’ steeds scherper op mijn netvlies zijn komen te staan, is de enorm sterke mind-gerichtheid en ‘look at me‘-gerichtheid waaraan massa’s menselijke bewoners van deze wereld ten prooi zijn gevallen en die ons meer kwaad dan goed lijkt te doen.

Hoe meer ik met afstand kijk naar alle informatie die door ‘waarheidszoekers’ en ‘waarheidsroepers’ van allerlei pluimage wordt gepresenteerd – in alle gelederen en alle kanalen die deze realiteit rijk is – hoe meer ik mechanismen zie die me weinig positief stemmen omtrent de stand van zaken in deze wereld in het algemeen en de benaderingswijzen en uitingsvormen van het menselijke zoeken in het bijzonder.

De rabbit holes van deze wereld zijn diep, veel dieper dan zelfs veel doorgewinterde waarheidszoekers – in welk ‘kamp’ ook – beseffen. En wie er ook werkelijk aan de touwtjes trekt: zíj kennen de menselijke mind beter dan de mensen zelf. Zij weten hoe graag de ‘kleine ikjes’ zich belangrijk en ‘in control’ willen voelen, ten overstaan van zo veel dat we niet weten, niet begrijpen, niet kennen, niet kunnen doorgronden. Zij weten hoe graag we wél willen weten, wél willen doorgronden, wél willen begrijpen, zodat we wél ergens grip op kunnen hebben – en dat we onze **mind** daarvoor benutten, de enige ‘processor’ waarmee de meesten van ons op bewust niveau dagelijks werken.

Te midden van duizenden dwaalsporen maakt de menselijke mind-processor overuren, steeds verder afdalend in diepe rabbit holes die complete gangenstelsels blijken te zijn waarvan niemand weet waar ze uiteindelijk toe leiden.

De mens die wil weten duikt erin, graaft, graaft steeds dieper en komt terecht in werelden vol informatie, waarvan niemand echter met zekerheid kan stellen wie die informatie daar geplaatst heeft, wie die werelden gecreëerd heeft en wat er in die werelden werkelijkheid of illusie is.

Maar de mens wil wéten, zoekt, graaft, graaft dóór. En als hij of zij het zelf even niet meer weet, niet weet welke afslag te kiezen bij wéér een T-splitsing, wéér een kruispunt of wéér een rotonde in het gigantische gangenstelsel waarin hij of zij is afgedaald, dan is er altijd wel iets of iemand die hem of haar het gevoel of de impressie geeft dat die éne afslag meer waarheid zou bevatten dan de andere(n) en wordt er een keuze gemaakt die de andere mogelijkheden vanaf dat moment buiten beschouwing laat.

Zoekend en gravend in tunnels… treedt er onvermijdelijkerwijs tunnelvisie op. Maar wanneer medezoekers op precies hetzelfde punt in het gangenstelsel zijn aanbeland als jij, sterkt dat het gevoel ‘op de juiste weg’ te zijn. Samen voel je je sterk – en misschien wel bijzonder, menend dat alleen jullie de juiste weg aan het afleggen zijn. Maar hebben jullie het gelijk aan je kant, of zijn jullie in de greep geraakt van collectieve tunnelvisie, grenzend wellicht aan collectieve zinsbegoocheling of zelfs collectieve psychose – al dan niet geïnduceerd?

Zo veel mensen, zo veel percepties… maar niemand kan bewijzen dat zijn of haar visie onomstotelijk de enige ware of juiste is. En het kan niet anders zijn dan zo. Ongeacht hoeveel we weten of menen te weten: er is nog zo ontzettend veel dat we niét weten – en in onze huidige staat van zijn waarschijnlijk gewoonweg niet kunnen weten.

Maar de ‘kleine ikjes’ willen weten. Dus gaan ze zoeken. Verkennen. Graven. En wanneer ze iets ont-dekken waarvan ze menen dat het heel belangrijk is, hebben ze vaak een sterke behoefte dat wat ze ont-dekt hebben te delen met anderen.
Dat is menselijk, daar is niets vreemds aan. Er zijn tal van logische verklaringen te beschrijven waarmee geduid kan worden waarom iemand iets dat hij/zij van belang acht graag wil delen met anderen. En levend in een tijdsgewricht waarin er, in elk geval in de westerse wereld, een scala aan deelmogelijkheden tot vrijwel ieders beschikking staat is het ‘appeltje-eitje’ de eigen ‘ontdekking’ de wereld in te slingeren.

Er zijn legio platformen die gebruikt kunnen worden om een persoonlijk podium te creëren voor dat wat het kleine ikje zo graag wil uiten, wil vertellen, wil delen. En er zijn massa’s dopamine-verslaafden die op de verschillende platformen ingeplugd zijn – en door hun dopamineshots ingeplugd blíjven – die als ‘publiek’, of zelfs ‘volgers’, kunnen dienen.
Dit geeft het kleine ikje het idee dat er écht mensen bereikt kunnen worden vanaf het persoonlijke podium. Wie een behoefte voelt de eigen ontdekking te delen met anderen kan die behoefte tegenwoordig ‘in no time’ bevredigen.

Wat de meeste kleine ikjes echter niet in de gaten hebben, is dat de aansturingen die maken dát ze hun ontdekkingen willen delen grotendeels aansturingen zijn waarvan ze zich niét bewust zijn. Over het geheel van aansturingen dat maakt dat mensen hun ontdekkingen willen delen met anderen, hebben slechts weinigen bewustzijn. Vrijwel elke ‘deler’ zal kunnen verwoorden dat er op bewust niveau een aansturing van sociaal begaan zijn met de medemens speelt, maar de meeste ‘delers’ geven zich geen rekenschap van de meer ‘ondergrondse’ aansturingen die hen ertoe aanzetten hun ontdekkingen met anderen te delen: allerlei minder sociaal nobele aansturingen in de vorm van mechanismen die leegtes pogen te vullen. Leegtes die de mens nou eenmaal in zich draagt en die gekoppeld zijn aan basale behoeftes: behoeftes aan erkenning, gehoord of gezien willen worden, een verschil willen maken, een punt willen maken, opgemerkt willen worden… en tal van andere diep gewortelde behoeftes die we de meer ‘donkere’ schaduwkanten zouden kunnen noemen: de behoeftes van het ego van het kleine ikje – de naar narcisme neigende noden die in ieder van ons aanwezig zijn, of we dat nou erkennen of niet.

De talrijke social media platformen die deze tijd rijk is bieden ‘instant bevrediging’ van tal van behoeftes die in ons leven.
De tragiek van het gegeven dat dát is waarom we zo makkelijk te verleiden zijn tot het gebruiken van die platformen en het erop ‘ingeplugd’ blijven, dat het kanalen en uitlaatkleppen zijn voor noden die in ons leven, dat het ‘zelfmedicatie’ is die leegtes in onszelf vult of dempt, dat het pleisters plakt op en bandages windt om wonden die we niet willen voelen, zien of erkennen, ontgaat de meesten volledig.


De mens is druk bezig met het zoeken naar ‘waarheid’ in de buitenwereld en het delen van de – vermeende of waarlijke – ontdekkingen die in de zoektocht ‘daarbuiten’, onder aanvoering van de mind, gedaan zijn maar is behoorlijk blind ten aanzien van de waarheid over zichzelf… niet alleen nu, maar door alle tijden heen. Altijd zoekend buiten zichzelf… naar een sleutel die de deur zou kunnen openen tot informatie die ontbeerd wordt – een sleutel die gezocht wordt ofwel in de buitenwereld, ofwel in ‘de bovenwereld’, veelal in een queeste die geleid wordt door de mind. De persoonlijke onderwereld en de ándere ‘processoren’ die we als mens tot onze beschikking hebben, worden massaal gemeden – waardoor er op de eigen innerlijke aansturingen nauwelijks zicht is, terwijl zij een enorme wissel trekken op allerlei aspecten die aan de zoektocht in de buitenwereld gekoppeld zijn.

Het maakt niet uit naar welk tijdsgewricht we kijken; in alle tijden die ons bekend zijn maken we als mensheid telkens weer dezelfde fout: we richten onze blik massaal op ‘buiten’, of op ‘boven’ (wat slechts een andere vorm van ‘buiten’ is) en we benaderen en ‘processen‘ de informatie die we vinden vanuit een éénpolig bewustzijn: het mind-bewustzijn. Zelfs de tradities en volkeren waarvan we menen dat zij dingen ‘beter begrepen’ dan wij: op enkele uitzonderingen na hadden zij allen de blik gericht op een ‘buiten’, op iets búiten zichzelf dat ze probeerden te doorgronden, en benutten zij hoofdzakelijk hun mind (zij het soms op andere manieren dan wij dat nu doen) om tot inzichten en een expansie van bewustzijn te komen.
Het menselijke zoeken is van alle tijden en het leven – en zoeken – vanuit een éénpolig bewustzijn is de grote constante die we telkens weer kunnen opmerken. Tijdsgewrichten veranderen, specifieke scenario’s veranderen, status quo’s veranderen, maar de mens blijft (als collectief) telkens weer hetzelfde doen: zoeken buiten zichzelf, vanuit een éénpolig bewustzijn waarin de mind de scepter zwaait.

De moed en de bescheidenheid de wortel van dingen in onszelf te zoeken en de vastberadenheid in onszelf op zoek te gaan naar de andere ‘processoren’ die we tot onze beschikking hebben en de wegen die ons uit het éénpolige bewustzijn kunnen laten komen, om op dié wijze tot meer ‘weten’ te komen, zien we in slechts weinigen. Door alle tijden heen zijn de weinigen die probeerden het belang van schouwen, zoeken en vinden in jezelf duidelijk te maken impopulair geweest – en dat is vandaag de dag niet anders.

Telkens weer heeft ‘mentale informatie’ de voorkeur gekregen van de massa; altijd weer zijn groepen en subgroepen aangerend achter degenen die goed in staat waren hun mentale processor hard te laten werken en daarmee aspecten van potentiële realiteit te ‘ont-dekken’ en duiden. De ware weg naar binnen, die van het individu, af te leggen in je ééntje, afdalend van de mind naar de ‘graal’ diep in jezelf, is nooit populair geweest onder de mensheid. Nooit. Omdat het geen pad is dat aantrekkelijk klinkt, lijkt of is.
Het geeft geen voldoening aan de noden van het kleine ikje. Het levert geen aandacht, geen erkenning, geen bewondering, geen populariteit, geen heldenstatus op. Het creëert geen volgelingen. Het geeft geen gevoel van ‘macht’ of ‘controle’ hebben over aspecten van de buitenwereld. Het geeft niets van alle ‘beloningen’ waar de mens zo gevoelig voor is.
En wat het wel doet, is precies datgene waar het kleine ikje het liefst heel ver bij vandaan wil blijven: het confronteert je met jezelf, op allerlei lagen en velerlei manieren. Het brengt wonden, kwetsuren, blokkades, schaduwkanten, gevoelens van schuld en schaamte, pijnen en verdriet en allerlei emoties in je bewustzijn – niet alleen op mind-niveau maar ook op gevoeld niveau, in een belichaamde staat van bewustzijn. Het laat van alles zien én voelen dat niet fijn of leuk is om te voelen. Het confronteert je met dingen waar je liever niet naar kijkt of over praat, dingen die je liever niet wilt voelen of überhaupt zou willen weten, dingen die moeilijk en pijnlijk zijn om te erkennen en doorvoeld te ervaren en die je zeker niét op je persoonlijke podia tentoon zou willen spreiden.

Het menselijke zoeken zoals we dat massaal tot uiting zien komen in de buitenwereld wordt aangedreven door velerlei krachten en mechanismen die maken dat de kleine ikjes een bevrediging of ‘beloning’ willen behalen terwijl ze tegelijkertijd ver weg willen blijven van de diepste en ‘donkerste’ lagen van hun eigen innerlijke wereld – of we dat nou beseffen en erkennen of niet.

Het eindpunt van al ons zoeken lijkt echter alleen gevonden te kunnen worden via de weg naar binnen: een strikt individuele aangelegenheid, zonder ‘publiek’, zonder ‘volgers’, zonder ‘beloningen’ of snelle bevredigingen, die moed, bescheidenheid en kwetsbaarheid vereist evenals de bereidheid het éénpolige mind-bewustzijn los te laten, en die elk die deze weg gaat zal confronteren met gevoelens en gewaarwordingen die oncomfortabel zijn. Maar dát is de weg die we massaal niet willen gaan. Misschien niet alleen omdat het geen ‘snelle beloningen’ oplevert en het op aspecten oncomfortabel zal zijn, maar omdat we wellicht op een diep niveau voelen, of weten, dat wat we daar aantreffen voorgoed een aantal bubbels om zeep zal helpen. De bubbel van ons superioriteitsdenken en onze zelfoverschatting. De bubbel van onze ‘zelf-medicaties’ die ons geen stap verder helpen maar ons alleen maar verder bij onszelf vandaan brengen. De bubbel van ons denken dat er antwoorden, hulp, ‘redding’ of oplossingen ‘daarbuiten’ te vinden zijn. De bubbel van onze misplaatste overtuiging dat we alles zouden kunnen doorgronden en kennen met slechts onze mind, vanuit een éénpolig bewustzijn dat ons letterlijk maar de helft doet waarnemen van alles dat er is.

Misschien treffen we op de plek waar de weg naar binnen ons uiteindelijk heen leidt wel niks anders aan dan slechts een spiegel.
Of slechts een steen met de inscriptie ‘Dit is het’.

Misschien ervaren we dan dat we met al ons mind-denken al eonen in werelden van zelfgecreëerde illusies en spinnenwebben ronddwalen, telkens weer (werelden die wij, mensen, kunnen creëren omdát we de mind hebben die we hebben, waarvan de uiterst complexe werking ons nog steeds grotendeels ontgaat). Dat we telkens weer ronddolen in collectieve gangenstelsels. Dat we verkeren in collectieve zinsbegoochelingen waar we niet alleen onszelf maar ook elkaar telkens weer in doen belanden – waardoor de zelf-vervaardigde hamsterwielen voor het collectief nooit eindigen.

We hebben dit, als mensheid, al zo vaak gedaan. Maar we zijn zo enorm zelf-mijdend wanneer het gaat om het wíllen kennen van de diepere lagen, de ‘donkere’ plekken, de moeilijk te erkennen schaduwkanten en de complexe mechanismen in onszelf die we in beeld zouden moeten krijgen willen we de patronen kunnen doorbreken. We donderen steeds weer in dezelfde valkuilen. Tijden, omgevingen, scenario’s, middelen en hoofdrolspelers veranderen, maar de gedragspatronen van de mensheid ten aanzien van ‘zoeken’ blijven goeddeels hetzelfde.

Alle fantastische verhalen – over ‘5D’, een naderend ‘groot ontwaken’ en wat dies meer zij – van spreekbuizen van de New cAge gelederen en andere ‘sprookjesvertellers’ ten spijt: in termen van de expansie en evolutie van ons bewustzijn zijn we, als groep genaamd mensheid, nog steeds kleuters. Infantiel, nauwelijks zicht en grip hebbend op de werking van onze systemen en onze aansturingen maar onderwijl menend dat we ‘ontwikkeld’ zijn, sterk gericht, in allerlei opzichten, op ‘daarbuiten’, levend, kijkend en de wereld ervarend vanuit een éénpolig perspectief en een éénpolig bewustzijn, slechts schouwend door de lens van onze mind-pool, slechts verbonden met maximaal de helft van wie en wat we als mens werkelijk zijn.
De naïviteit van de huidige staat van ons mens-zijn is aandoenlijk. Pijnlijk en tragisch, maar ook aandoenlijk.
Het doet me denken aan die woorden van Shakespeare:

“All the world’s a stage,
And all the men and women merely players.”

Wil je niet langer ‘merely a player’ zijn? Verleg je focus dan naar je binnenwereld.
Maak de innerlijke queeste belangrijker dan het externe zoeken en het uiterlijke vertoon.
Het Oudgriekse aformisme ‘ken uzelf’ heeft nog niets aan kracht of waarde ingeboet…

© Sharon Kersten, 14 september 2021

PS Een dierbare vriendin van me schreef me na het lezen van deze zaailing: “Moeilijke materie. Maar fascinerend, ook.”
Indien ook jij deze zaailing als ‘moeilijke materie’ ervaart, weet: het klinkt/lijkt/is alleen moeilijk wanneer je in een éénpolig bewustzijn verkeert. Zodra je de verbinding met de tweede pool in jezelf hebt geactiveerd en je niet langer slechts vanuit mind-polariteit functioneert, klinkt bovenstaande opeens als totale logica en ‘gesneden koek’ – omdat je dan niet langer slechts ‘de helft’ van dingen waarneemt maar je de heelheid waarneemt, vanuit een werkelijk belichaamde aanwezigheid en een heelheid in jezelf die rusten op en verankerd worden door jouw verbinding met de ‘graal’ in jezelf.

Iemands reactie op het lezen van deze tekst is in die zin een mooie graadmeter die duidelijk maakt in hoeverre iemands staat van zijn rust op een éénpolig bewustzijn of op een bewustzijn dat twee polen omvat die samen een geheel vormen.
Een éénpolig bewustzijn heeft moeite met deze materie omdat het de radertjes en machinerie van de mind doet ‘vastlopen’. De beperkingen van het éénpolige mind-bewustzijn maken dat de heelheid waar in deze tekst aan gerefereerd wordt niet echt kan worden ‘gepakt’, waargenomen en begrepen; er zijn twee actieve polen in de mens nodig om die heelheid te kunnen ervaren, vanuit een heelheid in de mens zelf – en wanneer die heelheid ervaren wordt, is de materie van deze zaailing opeens supersimpel, kraakhelder en volkomen logisch.


Translate »
error: Content is protected !!

Deze website maakt gebruik van cookies. Door gebruik te maken van deze website ga je hiermee akkoord. Meer informatie

Deze website maakt gebruik van essentiële cookies die als doel hebben de website goed te laten functioneren en van eenvoudige cookies die je in staat stellen de content van deze website te delen via een aantal social media platformen. Deze website maakt géén gebruik van cookies die aan advertenties of gerichte tracking-doeleinden gerelateerd zijn. Meer informatie over cookies en de bepalingen die daarover middels de Cookiewet zijn vastgelegd vind je op de pagina 'Cookieverklaring', te bereiken via de hyperlink 'Cookieverklaring' onderaan deze webpagina. Meer informatie over het cookie-gebruik van www.sharonkersten.com en de redenen daarvan vind je in de privacyverklaring, te bereiken via de hyperlink 'Privacyverklaring' onderaan deze webpagina. Door verder te navigeren op c.q. gebruik te maken van deze website ga je akkoord met het cookie-gebruik van www.sharonkersten.com. Als je niet akkoord bent met het cookie-gebruik van deze website word je vriendelijk verzocht geen gebruik te maken van deze website.

Sluiten