Wat een geluk
dat het voorjaar hier nu aanbreekt
de zon weer schijnt
het licht weer toeneemt
er weer bomen in bloesem staan
er weer narcissen en blauwe en witte druifjes zichtbaar zijn
de knoppen in de bomen aan het ontluiken zijn
en de vogels luid hun nieuwe lied zingen.

Wat een geluk
dat we weer zonder winterjas naar buiten kunnen
door de bossen kunnen wandelen
en een eind kunnen fietsen
met de zon op ons gezicht
en de wind in onze oren
onder luchten die nu schoner zijn
dan zij waren.

Wat een mooie gewaarwording
dat de ‘ratrace’ van ons rennen en vliegen van hot naar her
nu stilgelegd is
dat winkelstraten rustig en vredig zijn
en mensen nu alleen naar winkels gaan
om te kopen wat ze écht nodig hebben.

Wat een bijzondere ervaring
dat we ons nu weer realiseren wat écht belangrijk is in het leven
en dat er iets als dit voor nodig was
om ons dat ten diepste te doen beseffen.

Wat een opvallend gegeven
dat we nu beginnen vast te stellen
in groten getale
dat wanneer we kalmer zijn
wanneer we vertragen
wanneer we meer pas op de plaats maken
we veel beter dan voorheen kunnen voelen en vaststellen
wat er écht toe doet
en dat we onszelf – en elkaar – te midden van de gekte
behoorlijk kwijt waren geraakt.

Wat een enorm waardevol ‘bij-effect’,
al deze ontdekkingen, ervaringen en realisaties,
te midden van heel veel heftigheid.

Wat een bijzondere periode,
hoe je het ook wendt of keert.
Een periode waar niemand om gevraagd heeft
maar iedereen heel veel van kan leren.

In het Chinees bestaat het woord ‘crisis’ uit twee karakters.
Het ene karakter betekent ‘gevaar’,
het andere karakter betekent ‘kans’.

Ik kijk om me heen, online en in real life,
en zie een overvloed aan kansen nu
te midden van het ‘gevaar’ dat er ook is.

Twee kanten van dezelfde medaille,
twee aspecten van dezelfde munt.
Beide heel belangrijk,
beide met een boodschap.

Gaan we de boodschappen ‘pakken’?
Gaan we de kansen die we nu krijgen benutten?
Ik hoop het met heel mijn hart.

Want we verdienen allemaal een leven
dat er niet uitziet als een hamsterwiel
en waarin er gewoonweg genoeg is
voor iedereen.
Een leven waarin we in vrede met elkaar kunnen samenleven
zonder onszelf, elkaar
en de belangrijkste kernwaarden die we als mens kunnen belichamen
compleet kwijt te raken.

De ratrace heeft meer dan lang genoeg geduurd.
Het is tijd voor een verandering, een grote.
Een collectieve, een planetaire.

En volgens mij…
is dat precies wat hier, nu, overal, aan de hand is.

~ ~ ~ ~

Sharon ❤️

☼ © Sharon Kersten, 17-03-2020