Op 15 mei 2014 publiceerde ik de tekst Opnieuw (hieronder toegevoegd) op mijn website. Het was de vrucht van bespiegelingen die tussen medio maart en medio mei 2014 hadden plaatsgevonden en ik wist, die 15 mei in 2014, toen de woorden eenmaal door mijn vingertoppen waren gestroomd en op het virtuele papier waren beland, dat ik een tekst geschreven had die verder reikte dan slechts dat ene voorjaar, nu 8 jaar geleden.
Vandaag, werkend aan mijn website om deze beter uit te lijnen met de manieren van werken waar ik nu, in 2022, de voorkeur aan geef, kwam Opnieuw weer onder mijn aandacht. En het trof me hoe wáár die tekst ook nu weer is, in deze meimaand 8 jaar later – niet alleen voor mij, maar voor eenieder die net als ik niet anders kan dan zichzelf telkens weer opnieuw uitvinden.
Vandaag draag ik Opnieuw op aan alle mensen die zich erin herkennen.
Aan de dappere dodo’s die de blik telkens weer naar binnen durven te richten, pijnlijk als dat soms is maar desondanks eerlijk tegenover zichzelf tot op het bot, niets schuwend van alle dingen die in de binnenwereld om aandacht staan te roepen.
Aan de gevoeligen die niet alleen in fijne gevoelens willen rondzwemmen maar óók de gevoelens durven te voelen die nieuwe vraagtekens opwerpen en die uiteindelijk, onvermijdelijkerwijs, zullen leiden tot nieuwe keuzemomenten.
Aan de wonderlijke wezens die simpelweg niet in staat zijn innerlijke frictie te negeren en die niet anders kúnnen dan de frictie onderzoeken, graven tot ze de wortels ervan hebben blootgelegd en vervolgens, pijnlijk als het is, de angel van de frictie eruit halen, opdat er geen nieuw ‘gif’ meer wordt toegevoegd dat het systeem verontreinigt en er een nieuwe vorm van zijn kan gaan ontstaan – een vorm van zijn die past, nu, bij wie ze inmiddels geworden zijn.
Aan de ‘loslaatexperts’, pro’s geworden in loslaten niet omdat ze ooit ambieerden een professional in loslaten te worden maar omdat ze hebben begrepen, geleerd, door het leven zelf, dat nieuwe dingen alleen kunnen ontstaan wanneer daar ruimte voor beschikbaar is – ruimte die vrijkomt door oude dingen los te laten.
Aan de ‘afpellers’ wiens ware zelf steeds een beetje meer zichtbaar wordt, met elk aangenomen laagje dat ze afpellen en achter zich laten – als een jasje dat niet langer past maar is gaan knellen en dat bewegen volgens hun ware aard steeds meer is gaan belemmeren.
Aan alle prachtige mensen in wording voor wie stilstand gewoonweg geen optie is. Omdat in hen het leven stroomt en ze, ondanks alles, nog steeds met het leven zijn uitgelijnd. Het leven, dat nooit stilstaat. Het leven, dat niet niét kan stromen. Het leven, dat cyclisch van aard is en dat je telkens weer dezelfde dingen lijkt te presenteren – maar dat je de kans geeft diezelfde dingen te ervaren vanaf nét even een andere trede op de wenteltrap, als je hebt durven doorstappen en niet stil bent blijven staan. Het leven, waarin je ten volle kunt worden opgenomen als je maar bereid bent je over te geven aan haar natuurlijke cycli van transformatie en regeneratie. Het leven, dat als een overweldigende golf over je heen kan slaan als je je schrap zet en je je voor haar bewegingen probeert te behoeden, maar waardoor je je gedragen kunt weten en gegrond kunt voelen als je maar bereid bent méé te bewegen met wat zij je probeert duidelijk te maken…
Opnieuw
Jezelf opnieuw uitvinden, telkens weer.
Jezelf onder de loep leggen,
kijken wie je inmiddels geworden bent
en voelen of wat je doet
nog wel in lijn is met wie, en waar op je pad, je nu bent.
Voelen hoe het voelt, nu.
Objectief kijken naar wat stroomt en wat niet, en naar waarom dat zo is.
Luisteren naar de fluistering van je ziel
die precies weet hoe jouw pad zich verder mag ontvouwen.
Beseffen dat je sommige dingen moest doen
omdat je ziel die ervaringen nodig had –
niet omdat in die activiteiten je levensmissie besloten ligt,
maar omdat je die ervaringen, stuk voor stuk, nodig had
om invulling te kunnen geven
áán je levensmissie.
Zien dat dat wat doelen leken
geen doelen op zich waren,
maar fasen op je pad die nodig waren
om zo goed mogelijk vorm te kunnen geven aan wat wél je doel is.
Komen tot de kern, steeds een beetje meer, stap voor stap, laag voor laag.
We leven in bijzondere tijden nu: tijden van grote transities.
Dit vraagt veel van ons, doet veel met ons en beïnvloedt allerlei facetten van ons leven en ons zijn.
Weten wie jij zélf bent is essentieel, juist nu. Zodat je in je centrum en je kracht kunt blijven, te midden van alles dat gebeurt.
In een wereld waarin de verlokkingen van (vermeende) externe autoriteiten en krachten alom aanwezig zijn is het mijn missie en mijn dagelijkse professionele activiteit mensen te ondersteunen in hun processen van thuiskomen bij zichzelf. Omdat de sleutels tot de positieve, constructieve, mooie en fijne dingen die we zoeken in het leven in onszelf te vinden zijn. Niet ‘daarbuiten’, maar diep van binnen.
Gedurende onze opvoeding en vorming hebben we echter vrijwel allemaal een heel ándere boodschap gekregen. De mensen, groeperingen en instituten die een significante rol in de eerste decennia van ons leven hebben gespeeld, hebben ons vooral geleerd tamelijk veel waarde, kracht en macht toe te kennen aan autoriteiten buiten onszelf die, zo werd ons verteld, wisten hoe het zat, beter wisten hoe dingen werkten en wat juist was en wat niet dan wij zelf en het beste met ons voor zouden hebben. We zijn allemaal geconditioneerd geraakt (ofwel ‘geprogrammeerd’) vooral veel waarde te hechten aan de visies en stellingen van ánderen, terwijl vrijwel niemand ons leerde welke belangrijke sleutels zich in onszélf bevinden, laat staan hoe we ons daar stevig mee zouden kunnen verbinden.
We leerden ons geloof en ons vertrouwen te vestigen in autoriteiten, gevestigde instituten en de leiders of vertegenwoordigers daarvan, in jaren waarin we nog veel te jong waren zélf een kritisch denkvermogen aan de dag te leggen en zelf uit te maken, vanuit een werkelijk vrije wil en met échte keuzevrijheid, in hoeverre we onze kracht en macht wel of niet uit handen wilden geven aan anderen, aan partijen búiten onszelf.
Zo zijn de meesten van ons ver verwijderd geraakt van wie zij zelf in wezen zijn. Maar feit is dat één ding nooit verloren is gegaan, hoezeer je je vertrouwen, je geloof, je kracht en je macht ook uit handen hebt gegeven aan anderen. Jij bent nooit verloren gegaan. Jouw kern, jouw essentie en al het potentieel dat daar deel van uitmaakt, bestaat nog steeds.
Verscholen onder allerlei lagen van programmeringen, conditioneringen, overtuigingen, patronen, verwondingen, blokkades en vervormingen ligt er in jou een ware schat op je te wachten: de prachtige essentie van wie jij werkelijk bent. Een schat die niemand buiten jezelf jou kan aanreiken, maar die jij kunt vinden door stap voor stap de lagen af te leggen die gaandeweg je leven zijn gaan verhullen wie jij werkelijk bent.
En als er ooit een periode was waarin het niet alleen hoog tijd is maar het ook van groot belang is dat mensen zich gaan (her)verbinden met wie ze werkelijk zijn, hun ware zelf manifest laten worden en vanuit authenticiteit in het leven gaan staan en (nieuwe) keuzes gaan maken, dan is het wel nu.
Juist nu heeft de wereld behoefte, misschien wel meer dan ooit tevoren, aan echtheid, puurheid, zuiverheid, authenticiteit. Juist nu is het een briljante tijd om aan jezelf te gaan werken, zodat je zo authentiek mogelijk in het leven kunt gaan staan, als wie, hoe en wat jij werkelijk bent.
Daarnaast geldt:
Juist in roerige tijden worden er allerlei aspecten van ons zijn aangeraakt, vaak op intense manieren, waar we niet op zaten te wachten en die ons niet helpen de onstuimige zeeën op een kalme wijze het hoofd te bieden en de eigen balans en kalmte te bewaren.
In hectische tijden worden we vele malen makkelijker dan in rustigere tijden geconfronteerd met gevoelens, gedachten en emoties die ons uit balans halen, kunnen verzwakken en disharmonie kunnen creëren. We ervaren meer onrust en spanning dan goed voor ons is en wanneer er bovenmatig veel spanning in ons systeem is, worden lontjes korter, incasserings-vermogens zwakker en komen dingen als geduld, begrip en compassie onder druk te staan. Veel makkelijker dan in kalmere tijden dreigen we dan in onze eigen valkuilen terecht te komen, kunnen onze pijnpunten worden aangeraakt en komen onze schaduwkanten naar de oppervlakte – die we, als we niet uitkijken, op anderen gaan projecteren.
Juist in tijden van grote transities is het van immens belang heel goed te weten wie jij zelf bent en hoe je in jezelf kracht, rust en houvast kunt vinden. En juist nu is het van groot belang zicht en grip te hebben op je valkuilen en schaduwkanten, zodat deze niet nóg meer spanningen in je leven brengen dan er al zijn.
Wanneer er een orkaan woedt, is het oog van de orkaan de enige plek waar kalmte heerst: een plek waar rust en stilte te vinden zijn en van waaruit je, wanneer je goed verbonden bent met jezelf, kunt kijken naar de woeste winden die om je heen tekeer gaan zonder daarin meegesleurd te worden.
Juist nú is leven vanuit de kern van wie je bent van groot belang. Juist nú is het zaak je schaduwkanten en je valkuilen te kennen en aan te pakken, zodat deze geen éxtra onrust in je leven creëren. Juist nu ben je gebaat bij het afleggen van oude patronen die je beperken, het loslaten van conditioneringen, overtuigingen, programmeringen en blokkades die je niet dienen en het helen van wonden die je leven nodeloos compliceren. Juist nu is het tijd om… thuis te komen bij jezelf.
Het einde van een tijdperk en de opmaat naar een nieuw begin
De tijd waarin we nu leven is een tijd van grote transities. Er zijn gigantische veranderingen gaande, wereldwijd, die de gehele mensheid aangaan en die een enorme impact hebben op allerlei facetten van ons leven en ons zijn.
Wat we nu beleven is het einde van een tijdperk en de (opmaat naar de) geboorte van een nieuw tijdperk: een overgangsfase die door allerlei stromingen en scholen, vanuit verscheidene perspectieven, al lange tijd was voorzien en aangekondigd.
Vanuit het Hindoeïstische perspectief bezien beleven we nu het einde van het tijdperk van Kali Yuga (het ‘ijzeren tijdperk’), vanuit astrologisch perspectief gezien bevinden we ons in een lange overgangsperiode die ons van het Vissentijdperk naar het Watermantijdperk voert en ook diverse christelijke esoterische tradities en gnostische bronnen hebben veelvuldig gewag gemaakt van een belangrijke overgangsperiode die uiteindelijk zou uitmonden in een geheel nieuw tijdperk, soms wel een ‘gouden tijdperk’ genoemd.
We bevinden ons nu aan het begin van het ‘geboorteproces’ van een nieuw tijdperk. Er wil iets nieuws ‘doorbreken’, een andere manier van zijn, van leven, van omgaan met elkaar, de planeet en alle schepselen die daar deel van zijn. Maar voordat het nieuwe echt ‘geboren’ kan worden, dient het oude eerst te eindigen. En daarvan zien we momenteel allerlei symptomen in de wereld om ons heen.
Er komt van alles aan het licht dat tot nu toe verborgen is geweest. Er worden dingen onthuld, ontmanteld, zichtbaar gemaakt. Maskers vallen af. Corrupte verbanden, dubieuze praktijken en ontransparante dynamieken worden aan de kaak gesteld. Er wordt op allerlei fronten en terreinen hevig gestreden en polarisaties zijn aan de orde van de dag. De hoeveelheid informatie die dagelijks over ons heen wordt uitgestort is immens en het is allesbehalve makkelijk scherp te onderscheiden wat ‘waar’ is en wat niet, welke informatie zuiver en betrouwbaar is en welke niet, welke petten mensen en organisaties op hebben en wie er wel of niet betrouwbaar zijn, welke belangen en agenda’s er spelen en hoe onze realiteit er in de nabije en verder weg gelegen toekomst uit zal zien.
Wat wel duidelijk is, zoals dat aan het einde van een tijdperk altijd het geval is: juist de elementen die zo kenmerkend waren voor het tijdperk dat nu ten einde loopt, steken nu in alle hevigheid hun kop op. Dat wat met ‘sterven’ bedreigd wordt, geeft zich niet zonder slag of stoot gewonnen.
De archetypische strijd tussen ‘donker’ en ‘licht’ – zo buiten, zo binnen
Er is ontzettend veel gaande op het wereldtoneel – en dat zal nog een flinke tijd het geval blijven – en veel van wat er momenteel op het wereldtoneel gebeurt is te zien als een uiting van de archetypische strijd tussen ‘donker’ en ‘licht’. En conform de adagia “zo binnen, zo buiten” en “zo boven, zo beneden” is het zo dat er niet alleen in de buitenwereld nu heel veel gaande is dat met allerlei fricties, spanningen en worstelingen gepaard gaat, maar dat een soortgelijk iets ook in onze bínnenwereld gaande is. Ook in ons wil er iets nieuws doorbreken en is er frictie en strijd gaande – frictie en strijd tussen allerlei aspecten van onszelf. Ook in ons roert zich nu van alles en ook in ons mag ‘het oude’ worden losgelaten om aldus plaats te maken voor het nieuwe.
Het goede nieuws is: juist in de tumultueuze tijd die we nu beleven hebben we legio kansen om beter in zicht te krijgen (en te gaan voélen) wie wíj werkelijk zijn, hoe wij in het leven willen staan, in wat voor wereld wij willen leven, en in onszelf alles los te laten dat ons niet meer dient en ons tot nu toe heeft weggehouden van voluit zijn wie we werkelijk zijn.
De dingen die ons triggeren of raken dóór de huidige gebeurtenissen zijn kansen bij uitstek om ons te realiseren wie wíj zijn, waar wíj voor staan, waar ónze pijnpunten of valkuilen (nog) zitten, welke schaduwkanten en achilleshielen wij nog in ons meedragen en wat wíj graag manifest willen zien worden in deze wereld.
Ontzettend veel van wat er nu gebeurt kan worden benut, door eenieder van ons, om helder in beeld te krijgen wat er in ons, in ons persoonlijke leven en in onze eigen ervaringen gebeurt. En dát kan een geweldige opmaat zijn naar het gaan bouwen aan de fundering in jezelf voor dat wat in jou en vanuit jou nu geboren wil worden.
Juist deze periode is rijk aan enorm veel kansen om te groeien, je verder te ontwikkelen, verder op te ruimen wat nog opgeruimd mag worden, te helen wat nog geheeld mag worden en het potentieel te gaan ontdekken en belichamen dat al in je zit maar dat je nog niet volledig ter hand hebt kunnen nemen. En wanneer we op die manier met dit wonderlijke tijdsgewricht omgaan, kunnen we in onszelf een balans vinden die voorkomt dat we ‘koppie onder gaan’ in de golven die ons vanuit de buitenwereld overspoelen.
Het is – alleen maar – in onszelf dat we een stevige fundering kunnen vinden die ons de balans kan geven waar we juist in dit soort tijden zo’n behoefte aan hebben. Het is in onszelf dat we een ‘still point‘ kunnen vinden van waaruit we gecentreerd kunnen blijven en op kalme wijze in onze kracht kunnen blijven. En het is van daaruit dat we de soevereine macht en kracht die de onze zijn zélf kunnen behouden en hanteren, zonder deze kwijt te raken of weg te geven aan partijen buiten onszelf. En vanuit dié plek en die staat van zijn, kunnen we onze eigen creatiekracht aanwenden – niet om te vechten tegen wat we niet meer willen, maar om vorm te geven aan wat we wél willen.
Het is al vele jaren lang mijn passie, mijn missie en mijn werk mensen te helpen thuiskomen bij zichzelf zodat zij ten voeten uit die ene volstrekt unieke persoon kunnen zijn, en kunnen laten zién in de wereld, die alleen zij kunnen zijn. En momenteel voelt dat als nog vele malen belangrijker dan het voorheen al was. Juist nú hebben we de manifeste uniciteit en authenticiteit van zo veel mogelijk mensen heel hard nodig.
Tegen jou persoonlijk zou ik graag willen zeggen: In het grote web dat we met z’n allen vormen is elk mens een uniek ‘draadje’ en is elk ‘draadje’ van belang.
Zoals jij is er geen tweede ‘draadje’ op deze wereld en dat wat jij kunt vormgeven in deze wereld, wanneer je leeft vanuit je essentie, je ware zelf, kan door niemand anders gedaan worden op de manier waarop alleen *jij* dat kunt doen. En… als jij niet doet wat juist jij als geen ander kunt doen, is er iets belangrijks dat niet tot uiting komt in het grotere geheel…
Jij, met al jouw bijzonderheden, talenten, vermogens, kwaliteiten en eigenaardigheden, bent van meer belang in deze wereld, hier en nu, dan je wellicht beseft. Jij doet ertoe!
Je bent een essentieel onderdeel van het geheel, een belangrijke ‘draad’ in het web dat onze realiteit hier creëert. En hoe meer jij weet thuis te komen bij jezelf, hoe meer en hoe krachtiger je kunt doen waar jij als geen ander toe in staat bent! Dat is belangrijk… voor jezelf én voor de grotere gehelen waar je deel van uitmaakt – nu, in deze tijden, meer dan ooit tevoren.
Dus ga het aan… met jezelf… Maak weer verbinding met je ware zelf, met wie je was voordat de vervormingen begonnen… Kom thuis bij jezelf… je ware, authentieke zelf… … uniek, zoals er geen ander is… … in staat een groot verschil te maken – voor jezelf én voor de wereld om je heen.
Heb je behoefte aan wat ondersteuning bij het weer, of meer, thuiskomen bij jezelf? Verken dan de mogelijkheden op deze site. Sinds 2008 heb ik duizenden mensen in binnen- en buitenland ondersteund in groei-, bewustwordings–, helings- en transformatieprocessen, zowel offline als online, en ik wil ook jou heel graagdingen aanreiken waar je baat bij kunt hebben. Juist nu.
In de vorige zaailing kon je lezen dat ik meer ruimte voor autonoom denken, voelen en handelen en voor ‘schouwen op afstand’ ervaar sinds ik mezelf bevrijd heb van veelvuldig ingeplugd zijn op allerlei netwerken van informatie. Er ontstond meer ruimte om werkelijk zélf tot gedachten te komen, mijn werkelijk éigen gevoelens te ervaren en handelingen vorm te geven vanuit een aansturing in mezelf. Ook het van een afstandje kijken naar dingen – in plaats van deel uit te maken van de dingen – werd makkelijker, waardoor er nieuwe perspectieven en inzichten ontstonden die niet makkelijk konden ontstaan toen ik me ín de informatiestromen bevond en deel uitmaakte ván die informatiestromen.
Eén van de dingen die sinds mijn ‘ont-plugging’ steeds scherper op mijn netvlies zijn komen te staan, is de enorm sterke mind-gerichtheid en ‘look atme‘-gerichtheid waaraan massa’s menselijke bewoners van deze wereld ten prooi zijn gevallen en die ons meer kwaad dan goed lijkt te doen.
Hoe meer ik met afstand kijk naar alle informatie die door ‘waarheidszoekers’ en ‘waarheidsroepers’ van allerlei pluimage wordt gepresenteerd – in alle gelederen en alle kanalen die deze realiteit rijk is – hoe meer ik mechanismen zie die me weinig positief stemmen omtrent de stand van zaken in deze wereld in het algemeen en de benaderingswijzen en uitingsvormen van het menselijke zoeken in het bijzonder.
De rabbit holes van deze wereld zijn diep, veel dieper dan zelfs veel doorgewinterde waarheidszoekers – in welk ‘kamp’ ook – beseffen. En wie er ook werkelijk aan de touwtjes trekt: zíj kennen de menselijke mind beter dan de mensen zelf. Zij weten hoe graag de ‘kleine ikjes’ zich belangrijk en ‘in control’ willen voelen, ten overstaan van zo veel dat we niet weten, niet begrijpen, niet kennen, niet kunnen doorgronden. Zij weten hoe graag we wél willen weten, wél willen doorgronden, wél willen begrijpen, zodat we wél ergens grip op kunnen hebben – en dat we onze **mind** daarvoor benutten, de enige ‘processor’ waarmee de meesten van ons op bewust niveau dagelijks werken.
Te midden van duizenden dwaalsporen maakt de menselijke mind-processor overuren, steeds verder afdalend in diepe rabbit holes die complete gangenstelsels blijken te zijn waarvan niemand weet waar ze uiteindelijk toe leiden.
De mens die wil weten duikt erin, graaft, graaft steeds dieper en komt terecht in werelden vol informatie, waarvan niemand echter met zekerheid kan stellen wie die informatie daar geplaatst heeft, wie die werelden gecreëerd heeft en wat er in die werelden werkelijkheid of illusie is.
Maar de mens wil wéten, zoekt, graaft, graaft dóór. En als hij of zij het zelf even niet meer weet, niet weet welke afslag te kiezen bij wéér een T-splitsing, wéér een kruispunt of wéér een rotonde in het gigantische gangenstelsel waarin hij of zij is afgedaald, dan is er altijd wel iets of iemand die hem of haar het gevoel of de impressie geeft dat die éne afslag meer waarheid zou bevatten dan de andere(n) en wordt er een keuze gemaakt die de andere mogelijkheden vanaf dat moment buiten beschouwing laat.
Zoekend en gravend in tunnels… treedt er onvermijdelijkerwijs tunnelvisie op. Maar wanneer medezoekers op precies hetzelfde punt in het gangenstelsel zijn aanbeland als jij, sterkt dat het gevoel ‘op de juiste weg’ te zijn. Samen voel je je sterk – en misschien wel bijzonder, menend dat alleen jullie de juiste weg aan het afleggen zijn. Maar hebben jullie het gelijk aan je kant, of zijn jullie in de greep geraakt van collectieve tunnelvisie, grenzend wellicht aan collectieve zinsbegoocheling of zelfs collectieve psychose – al dan niet geïnduceerd?
Zo veel mensen, zo veel percepties… maar niemand kan bewijzen dat zijn of haar visie onomstotelijk de enige ware of juiste is. En het kan niet anders zijn dan zo. Ongeacht hoeveel we weten of menen te weten: er is nog zo ontzettend veel dat we niét weten – en in onze huidige staat van zijn waarschijnlijk gewoonweg niet kunnen weten.
Maar de ‘kleine ikjes’ willen weten. Dus gaan ze zoeken. Verkennen. Graven. En wanneer ze iets ont-dekken waarvan ze menen dat het heel belangrijk is, hebben ze vaak een sterke behoefte dat wat ze ont-dekt hebben te delen met anderen. Dat is menselijk, daar is niets vreemds aan. Er zijn tal van logische verklaringen te beschrijven waarmee geduid kan worden waarom iemand iets dat hij/zij van belang acht graag wil delen met anderen. En levend in een tijdsgewricht waarin er, in elk geval in de westerse wereld, een scala aan deelmogelijkheden tot vrijwel ieders beschikking staat is het ‘appeltje-eitje’ de eigen ‘ontdekking’ de wereld in te slingeren.
Er zijn legio platformen die gebruikt kunnen worden om een persoonlijk podium te creëren voor dat wat het kleine ikje zo graag wil uiten, wil vertellen, wil delen. En er zijn massa’s dopamine-verslaafden die op de verschillende platformen ingeplugd zijn – en door hun dopamineshots ingeplugd blíjven – die als ‘publiek’, of zelfs ‘volgers’, kunnen dienen. Dit geeft het kleine ikje het idee dat er écht mensen bereikt kunnen worden vanaf het persoonlijke podium. Wie een behoefte voelt de eigen ontdekking te delen met anderen kan die behoefte tegenwoordig ‘in no time’ bevredigen.
Wat de meeste kleine ikjes echter niet in de gaten hebben, is dat de aansturingen die maken dát ze hun ontdekkingen willen delen grotendeels aansturingen zijn waarvan ze zich niét bewust zijn. Over het geheel van aansturingen dat maakt dat mensen hun ontdekkingen willen delen met anderen, hebben slechts weinigen bewustzijn. Vrijwel elke ‘deler’ zal kunnen verwoorden dat er op bewust niveau een aansturing van sociaal begaan zijn met de medemens speelt, maar de meeste ‘delers’ geven zich geen rekenschap van de meer ‘ondergrondse’ aansturingen die hen ertoe aanzetten hun ontdekkingen met anderen te delen: allerlei minder sociaal nobele aansturingen in de vorm van mechanismen die leegtes pogen tevullen. Leegtes die de mens nou eenmaal in zich draagt en die gekoppeld zijn aan basale behoeftes: behoeftes aan erkenning, gehoord of gezien willen worden, een verschil willen maken, een punt willen maken, opgemerkt willen worden… en tal van andere diep gewortelde behoeftes die we de meer ‘donkere’ schaduwkanten zouden kunnen noemen: de behoeftes van het ego van het kleine ikje – de naar narcisme neigende noden die in ieder van ons aanwezig zijn, of we dat nou erkennen of niet.
De talrijke social media platformen die deze tijd rijk is bieden ‘instant bevrediging’ van tal van behoeftes die in ons leven. De tragiek van het gegeven dat dát is waarom we zo makkelijk te verleiden zijn tot het gebruiken van die platformen en het erop ‘ingeplugd’ blijven, dat het kanalen en uitlaatkleppen zijn voor noden die in ons leven, dat het ‘zelfmedicatie’ is die leegtes in onszelf vult of dempt, dat het pleisters plakt op en bandages windt om wonden die we niet willen voelen, zien of erkennen, ontgaat de meesten volledig.
De mens is druk bezig met het zoeken naar ‘waarheid’ in de buitenwereld en het delen van de – vermeende of waarlijke – ontdekkingen die in de zoektocht ‘daarbuiten’, onder aanvoering van de mind, gedaan zijn maar is behoorlijk blind ten aanzien van de waarheid over zichzelf… niet alleen nu, maar door alle tijden heen. Altijd zoekend buiten zichzelf… naar een sleutel die de deur zou kunnen openen tot informatie die ontbeerd wordt – een sleutel die gezocht wordt ofwel in de buitenwereld, ofwel in ‘de bovenwereld’, veelal in een queeste die geleid wordt door de mind. De persoonlijke onderwereld en de ándere ‘processoren’ die we als mens tot onze beschikking hebben, worden massaal gemeden – waardoor er op de eigen innerlijke aansturingen nauwelijks zicht is, terwijl zij een enorme wissel trekken op allerlei aspecten die aan de zoektocht in de buitenwereld gekoppeld zijn.
Het maakt niet uit naar welk tijdsgewricht we kijken; in alle tijden die ons bekend zijn maken we als mensheid telkens weer dezelfde fout: we richten onze blik massaal op ‘buiten’, of op ‘boven’ (wat slechts een andere vorm van ‘buiten’ is) en we benaderen en ‘processen‘ de informatie die we vinden vanuit een éénpolig bewustzijn: het mind-bewustzijn. Zelfs de tradities en volkeren waarvan we menen dat zij dingen ‘beter begrepen’ dan wij: op enkele uitzonderingen na hadden zij allen de blik gericht op een ‘buiten’, op iets búiten zichzelf dat ze probeerden te doorgronden, en benutten zij hoofdzakelijk hun mind (zij het soms op andere manieren dan wij dat nu doen) om tot inzichten en een expansie van bewustzijn te komen. Het menselijke zoeken is van alle tijden en het leven – en zoeken – vanuit een éénpolig bewustzijn is de grote constante die we telkens weer kunnen opmerken. Tijdsgewrichten veranderen, specifieke scenario’s veranderen, status quo’s veranderen, maar de mens blijft (als collectief) telkens weer hetzelfde doen: zoeken buiten zichzelf, vanuit een éénpolig bewustzijn waarin de mind de scepter zwaait.
De moed en de bescheidenheid de wortel van dingen in onszelfte zoeken en de vastberadenheid in onszelf op zoek te gaan naar de andere ‘processoren’ die we tot onze beschikking hebben en de wegen die ons uit het éénpolige bewustzijn kunnen laten komen, om op dié wijze tot meer ‘weten’ te komen, zien we in slechts weinigen. Door alle tijden heen zijn de weinigen die probeerden het belang van schouwen, zoeken en vinden in jezelf duidelijk te maken impopulair geweest – en dat is vandaag de dag niet anders.
Telkens weer heeft ‘mentale informatie’ de voorkeur gekregen van de massa; altijd weer zijn groepen en subgroepen aangerend achter degenen die goed in staat waren hun mentale processor hard te laten werken en daarmee aspecten van potentiële realiteit te ‘ont-dekken’ en duiden. De ware weg naar binnen, die van het individu, af te leggen in je ééntje, afdalend van de mind naar de ‘graal’ diep in jezelf, is nooit populair geweest onder de mensheid. Nooit. Omdat het geen pad is dat aantrekkelijk klinkt, lijkt of is. Het geeft geen voldoening aan de noden van het kleine ikje. Het levert geen aandacht, geen erkenning, geen bewondering, geen populariteit, geen heldenstatus op. Het creëert geen volgelingen. Het geeft geen gevoel van ‘macht’ of ‘controle’ hebben over aspecten van de buitenwereld. Het geeft niets van alle ‘beloningen’ waar de mens zo gevoelig voor is. En wat het wel doet, is precies datgene waar het kleine ikje het liefst heel ver bij vandaan wil blijven: het confronteert je met jezelf, op allerlei lagen en velerlei manieren. Het brengt wonden, kwetsuren, blokkades, schaduwkanten, gevoelens van schuld en schaamte, pijnen en verdriet en allerlei emoties in je bewustzijn – niet alleen op mind-niveau maar ook op gevoeld niveau, in een belichaamde staat van bewustzijn. Het laat van alles zien én voelen dat niet fijn of leuk is om te voelen. Het confronteert je met dingen waar je liever niet naar kijkt of over praat, dingen die je liever niet wilt voelen of überhaupt zou willen weten, dingen die moeilijk en pijnlijk zijn om te erkennen en doorvoeld te ervaren en die je zeker niét op je persoonlijke podia tentoon zou willen spreiden.
Het menselijke zoeken zoals we dat massaal tot uiting zien komen in de buitenwereld wordt aangedreven door velerlei krachten en mechanismen die maken dat de kleine ikjes een bevrediging of ‘beloning’ willen behalen terwijl ze tegelijkertijd ver weg willen blijven van de diepste en ‘donkerste’ lagen van hun eigen innerlijke wereld – of we dat nou beseffen en erkennen of niet.
Het eindpunt van al ons zoeken lijkt echter alleen gevonden te kunnen worden via de weg naar binnen: een strikt individuele aangelegenheid, zonder ‘publiek’, zonder ‘volgers’, zonder ‘beloningen’ of snelle bevredigingen, die moed, bescheidenheid en kwetsbaarheid vereist evenals de bereidheid het éénpolige mind-bewustzijn los te laten, en die elk die deze weg gaat zal confronteren met gevoelens en gewaarwordingen die oncomfortabel zijn. Maar dát is de weg die we massaal niet willen gaan. Misschien niet alleen omdat het geen ‘snelle beloningen’ oplevert en het op aspecten oncomfortabel zal zijn, maar omdat we wellicht op een diep niveau voelen, of weten, dat wat we daar aantreffen voorgoed een aantal bubbels om zeep zal helpen. De bubbel van ons superioriteitsdenken en onze zelfoverschatting. De bubbel van onze ‘zelf-medicaties’ die ons geen stap verder helpen maar ons alleen maar verder bij onszelf vandaan brengen. De bubbel van ons denken dat er antwoorden, hulp, ‘redding’ of oplossingen ‘daarbuiten’ te vinden zijn. De bubbel van onze misplaatste overtuiging dat we alles zouden kunnen doorgronden en kennen met slechts onze mind, vanuit een éénpolig bewustzijn dat ons letterlijk maar de helft doet waarnemen van alles dat er is.
Misschien treffen we op de plek waar de weg naar binnen ons uiteindelijk heen leidt wel niks anders aan dan slechts een spiegel. Of slechts een steen met de inscriptie ‘Dit is het’.
Misschien ervaren we dan dat we met al ons mind-denken al eonen in werelden van zelfgecreëerde illusies en spinnenwebben ronddwalen, telkens weer (werelden die wij, mensen, kunnen creëren omdát we de mind hebben die we hebben, waarvan de uiterst complexe werking ons nog steeds grotendeels ontgaat). Dat we telkens weer ronddolen in collectieve gangenstelsels. Dat we verkeren in collectieve zinsbegoochelingen waar we niet alleen onszelf maar ook elkaar telkens weer in doen belanden – waardoor de zelf-vervaardigde hamsterwielen voor het collectief nooit eindigen.
We hebben dit, als mensheid, al zo vaak gedaan. Maar we zijn zo enorm zelf-mijdend wanneer het gaat om het wíllen kennen van de diepere lagen, de ‘donkere’ plekken, de moeilijk te erkennen schaduwkanten en de complexe mechanismen in onszelf die we in beeld zouden moeten krijgen willen we de patronen kunnen doorbreken. We donderen steeds weer in dezelfde valkuilen. Tijden, omgevingen, scenario’s, middelen en hoofdrolspelers veranderen, maar de gedragspatronen van de mensheid ten aanzien van ‘zoeken’ blijven goeddeels hetzelfde.
Alle fantastische verhalen – over ‘5D’, een naderend ‘groot ontwaken’ en wat dies meer zij – van spreekbuizen van de New cAge gelederen en andere ‘sprookjesvertellers’ ten spijt: in termen van de expansie en evolutie van ons bewustzijn zijn we, als groep genaamd mensheid, nog steeds kleuters. Infantiel, nauwelijks zicht en grip hebbend op de werking van onze systemen en onze aansturingen maar onderwijl menend dat we ‘ontwikkeld’ zijn, sterk gericht, in allerlei opzichten, op ‘daarbuiten’, levend, kijkend en de wereld ervarend vanuit een éénpolig perspectief en een éénpolig bewustzijn, slechts schouwend door de lens van onze mind-pool, slechts verbonden met maximaal de helft van wie en wat we als mens werkelijk zijn. De naïviteit van de huidige staat van ons mens-zijn is aandoenlijk. Pijnlijk en tragisch, maar ook aandoenlijk. Het doet me denken aan die woorden van Shakespeare:
“All the world’s a stage, And all the men and women merely players.”
Wil je niet langer ‘merely a player’ zijn? Verleg je focus dan naar je binnenwereld. Maak de innerlijke queeste belangrijker dan het externe zoeken en het uiterlijke vertoon. Het Oudgriekse aformisme ‘ken uzelf’ heeft nog niets aan kracht of waarde ingeboet…
PS Een dierbare vriendin van me schreef me na het lezen van deze zaailing: “Moeilijke materie. Maar fascinerend, ook.” Indien ook jij deze zaailing als ‘moeilijke materie’ ervaart, weet: het klinkt/lijkt/is alleen moeilijk wanneer je in een éénpolig bewustzijn verkeert. Zodra je de verbinding met de tweede pool in jezelf hebt geactiveerd en je niet langer slechts vanuit mind-polariteit functioneert, klinkt bovenstaande opeens als totale logica en ‘gesneden koek’ – omdat je dan niet langer slechts ‘de helft’ van dingen waarneemt maar je de heelheid waarneemt, vanuit een werkelijk belichaamde aanwezigheid en een heelheid in jezelf die rusten op en verankerd worden door jouw verbinding met de ‘graal’ in jezelf. Iemands reactie op het lezen van deze tekst is in die zin een mooie graadmeter die duidelijk maakt in hoeverre iemands staat van zijn rust op een éénpolig bewustzijn of op een bewustzijn dat twee polen omvat die samen een geheel vormen. Een éénpolig bewustzijn heeft moeite met deze materie omdat het de radertjes en machinerie van de mind doet ‘vastlopen’. De beperkingen van het éénpolige mind-bewustzijn maken dat de heelheid waar in deze tekst aan gerefereerd wordt niet echt kan worden ‘gepakt’, waargenomen en begrepen; er zijn twee actieve polen in de mens nodig om die heelheid te kunnen ervaren, vanuit een heelheid in de mens zelf – en wanneer die heelheid ervaren wordt, is de materie van deze zaailing opeens supersimpel, kraakhelder en volkomen logisch.
Misschien is het je recent opgevallen bij mensen in je omgeving, misschien heb je het wel gemerkt aan dynamieken in jezelf: het loslatenvan van alles en nog wat is deze zomer een waar thema in het leven van velen. Opvallend veel mensen zijn deze periode van alles aan het opruimen, wegdoen, herzien en loslaten.
Wanneer je deze vaststelling met een astroloog deelt, zal hij of zij dit naar alle waarschijnlijkheid al snel koppelen aan de retrogradegang van een heleboel planeten die deze periode gaande is. Zou je deze vaststelling met mij delen, dan zou ik je vertellen dat de huidige retrogradegangen van een heel stel planeten wellicht een krachtenveld vormen dat ertoe leidt dat veel mensen nu eindelijk tot de actie van het loslaten overgaan, maar dat het toegroeien náár het loslaten van de dingen die nu losgelaten worden al veel eerder is ingezet – zoals ik in talloze consulten met mensen heb kunnen vaststellen en jij wellicht ook in jezelf hebt kunnen vaststellen.
De stappen die mensen momenteel maken, de besluiten die velen nu nemen ten aanzien van het loslaten van dingen (situaties, activiteiten, gewoontes, bagage, verbindingen), zijn veelal een aan de buitenkant zichtbare expressie van de gevolgen van innerlijke processen die al een hele tijd geleden hebben aangevangen – soms al jaren geleden maar in veel gevallen ergens gaandeweg het jaar 2020.
Grote transities Het jaar 2020 heeft het begin van een belangrijke nieuwe fase in onze levens ingeleid: een fase die in het teken staat van grote transities, zowel in onze binnenwereld als in de buitenwereld (in het voorjaar van 2020 schreef ik daar de tekst 2020-2025: Tijden van Transitieover).
Op 21 december 2020 kwam het toenmalige Zonnejaar / de toenmalige natuurlijke jaarcyclus ten einde en dat moment werd astrologisch en energetisch bezien gemarkeerd door de grote conjunctie van Jupiter en Saturnus die toen, tijdens ‘midwinter’, plaatsvond. Toen een paar dagen later, op 25 december 2020, het moment van Sol Invictus het begin van een nieuwe jaarcyclus markeerde, zijn we ons eerste Zonnejaar in het zogeheten Watermantijdperk gestart.
Hoewel astrologische gebeurtenissen op een tijdlijn zijn te plaatsen, is het (natuurlijk) niet zo dat dingen opeens radicaal anders zijn zodra er een specifiek astrologisch fenomeen plaatsvindt. Er is niet ‘opeens’ sprake van een compleet andere realiteit en overduidelijk een heel ander tijdperk sinds het staartje van 2020. En voor onze binnenwereld en alle processen die daarin plaatsvinden, geldt hetzelfde: ook daarin is niet ‘opeens’ een heleboel veranderd sinds die laatste dagen van het kalenderjaar 2020. Of we het nu hebben over de processen in de buitenwereld of de processen in onze binnenwereld: we hebben het niet over schakelaars die opeens worden ‘omgezet’; we hebben het over processen die een verloop kennen en die niet op één specifiek punt op de tijdlijn te pinpointen zijn maar zich gedurende een bepaalde fase afspelen – met als uiteindelijke uitkomst een verandering in de binnenwereld die op enig moment zichtbaar kan worden middels een verandering ‘aan de buitenkant’.
‘Herbezinning’ Wat ik in mijn consulten met mensen heb gemerkt, is dat veel mensen al in de aanloop náár het staartje van 2020 bezig waren met innerlijke processen die in het teken stonden van wat we ‘herbezinning’ zouden kunnen noemen. Gedurende het kalenderjaar 2020 zijn heel veel mensen bezig geweest met zich herbezinnen op kwesties als ‘wie ben ik?’, ‘waar sta ik (voor)?’, ‘waar houd ik me mee bezig – en klopt dat nog wel voor mij?’, ‘hoe sta ik in het leven en ben ik daar nog wel congruent mee?’, ‘hoe voel ik me eigenlijk onder de manier waarop ik mijn leven heb ingericht?’, ‘past de manier waarop ik in mijn werk / mijn relatie / mijn verbindingen / de maatschappij / de wereld sta eigenlijk nog wel bij me, of zou ik het eigenlijk liever anders willen gaan vormgeven?’ et cetera.
Opvallend méér mensen dan in voorgaande jaren gingen in het jaar 2020 aan de slag met allerlei innerlijke processen die gerelateerd waren aan een zoektocht naar ‘zelf’, naar de eigen essentie, naar normen en waarden die intern gevoéld werden, naar meer authenticiteit en soevereiniteit en naar manieren om (meer) expressie te geven aan datgene waar men zich werkelijk congruent mee voelde of wist te zijn.
Voor vrijwel alle mensen met wie ik in 2020 gewerkt heb gold dat deze processen al lang en breed van start waren gegaan ruim voordat het staartje van 2020 aanbrak. Voor hen lijkt de aanvang van het nieuwe natuurlijke jaar dat eind december zijn beslag kreeg niet zozeer het ‘begin’ van de innerlijke processen te zijn geweest, maar veeleer de start van een fase waarin men toegroeide naar het maken van de concrete stappen die nu, deze zomerperiode, zichtbaar worden ‘aan de buitenkant’.
Daarnaast is er een groep mensen die gaandeweg het jaar 2020 wel ‘uitnodigingen’ heeft gekregen met innerlijk werk aan de slag te gaan (de ‘zachte duwtjes’ daartoe zijn aan velen uitgedeeld, vaak meer dan eens) maar daar, om uiteenlopende redenen, steeds niks mee deed en vervolgens ergens aan het begin van 2021 tóch gehoor is gaan geven aan ‘de oproep’ die telkens weer bleef terugkomen. Voor deze groep lijkt het erop dat de intensivering van krachten die sinds 21 december 2020 op gang is gekomen ertoe heeft geleid dat zij alsnóg met allerlei persoonlijke processen van start zijn gegaan, waarin zij in rap tempo flinke stappen hebben kunnen maken. Dat was vaak pittig en behoorlijk heftig, maar de geboekte progressie die ik bij heel wat mensen uit deze groep heb mogen aanschouwen in termen van zelfkennis, een betere uitlijning met de eigen essentie en een krachtigere belichaming van de eigen authenticiteit is in veel gevallen niks minder dan lovenswaardig.
De winds of change die sinds 21 december 2020 waaien zijn zeer intens en voor eenieder die de eigen processen is aangegaan ín de ‘snelkookpan’ waarin we ons momenteel bevinden, neem ik mijn hoed af en maak ik een diepe buiging – want ik weet uit ervaring hoe heftig ‘de reis naar binnen’ vaak is, eens te meer wanneer we deze afleggen in onstuimige tijden en te midden van chaos en onzekerheden op allerlei fronten.
Nieuwe keuzes Terug naar het concrete hier en nu, waar we deze zomerperiode dus zien dat heel veel mensen momenteel bezig zijn met allerlei processen van loslaten – een loslaten dat, zoals ik hierboven schreef, een gevolg is van innerlijke processen die de afgelopen periode in hen hebben plaatsgevonden.
Mensen maken massaal nieuwe keuzes momenteel: keuzes die recht doen aan wie en hoe zij nú zijn, aan de andere kant van het veranderingsproces dat de afgelopen maanden in hun binnenwereld heeft plaatsgevonden.
Sommigen hebben recent besloten hun baan op te zeggen en iets anders te gaan doen. Anderen hebben onlangs de keuze gemaakt hun huidige woonplek te gaan verlaten en hun leven op een heel andere manier te gaan invullen. Heel wat mensen hebben zich de afgelopen periode weten te bevrijden van verslavingen van allerlei aard die nu zijn losgelaten. Velen hebben recent de keuze gemaakt afscheid te nemen van activiteiten en gewoontes die hen geen voldoening meer gaven en hebben besloten in plaats daarvan meer activiteiten te gaan ondernemen die meer voldoening, meer levensvreugde en/of meer gezondheid in hun leven brengen. En veel, heel veel mensen, hebben ervoor gekozen verbindingen los te (gaan) laten die niet meer aansluiten bij wie en hoe zij inmiddels, aan de andere kant van het doorgemaakte veranderingsproces, zijn – vaak helemaal niet omdat ‘de ander’ niet meer aardig gevonden zou worden, maar omdat de meer authentieke versie van zelf die nu belichaamd wordt onvoldoende ruimte ervaart om binnen het stramien van de ‘oude’ verbinding zichzelf te kunnen zijn zoals dat nu het geval is.
Al deze processen… ik hoor ze wekelijks veelvuldig voorbij komen in de consulten die ik met mensen heb – al een hele tijd, maar deze zomer héél erg vaak. De thematiek ‘nieuwe keuzes maken’ is overduidelijk aanwezig in de maanden waarin we momenteel verkeren.
Vreemde eend? Mocht jij iemand zijn die soms het gevoel heeft de enige ‘vreemde eend in de bijt’ te zijn die deze periode opeens op allerlei fronten het roer omgooit, weet dan dat je absoluut niet de enige bentdie momenteel met dit soort dingen bezig is! Er zijn veel, héél veel mensen die deze periode net als jij met dit soort processen en acties van loslaten bezig zijn. Het is het logische gevolg van de innerlijke processen waar jij en velen met jou de afgelopen maanden doorheen zijn gegaan en het is allemaal deel van de grote transities die nu gaande zijn – en die zowel onze binnen- als buitenwereld betreffen.
Dus nee, je bent geen ‘vreemde eend’. Wat je bent, als je nu keuzes maakt die meer of beter passen bij wie jij nu, op dit moment, werkelijk bent, is iemand die voldoende van zichzelf houdt om keuzes te maken die jou recht doenen die jou in staat stellen je authentieke zelf zo goed mogelijk te belichamen en met (zelf)respect en (zelf)liefde te bejegenen. Dat is niet alleen belangrijk, maar in veel opzichten niks minder dan essentieel en cruciaal – en kan daarnaast bovendien enorm inspirerend zijn voor iedereen die heimelijk óók wel dat soort stappen zou willen maken maar dat nog niet durft…
“[…] as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same” schreef Marianne Williamson in het stuk van haar hand getiteld ‘Our Greatest Fear’ (een tekst die velen kennen dankzij de inauguratierede van Nelson Mandela).
Als jij deze periode keuzes maakt die beter passen bij wie jij nu werkelijk bent, ben ik je dankbaar, namens allen voor wie jouw keuzes inspirerend kunnen zijn – dankbaar dat jij nu keuzes maakt die getuigen van moed en krachtige zelfexpressie, waarmee je ook aan anderen een signaal afgeeft dat het oké is dat te doen.
Het siert je dat je nu keuzes maakt die jou recht doen, keuzes die jou eren en die eraan bijdragen dat jij méér je authentieke zelf kunt zijn en kunt laten zien in deze wereld. Als er iets is dat deze wereld heel hard nodig heeft momenteel, is het: méér mensen die vrij zijn van jukken van conventies, restricties en vervormingen, méér mensen die zichzélf zijn en laten zien in de wereld, méér mensen wiens handelen congruent is met wie zij wérkelijk zijn en met waar zij werkelijk, ten diepste, voor staan. Ik ben je dankbaar voor de bijdrage die jij daaraan levert, als jij nu keuzes maakt die jou in staat stellen meer authenticiteit te belichamen en daarmee een signaalfunctie aan anderen geeft dat het oké is dat te doen. Dat maakt van jou geen ‘vreemde eend’, maar een ‘dappere dodo’ – en dat verdient niks minder dan respect. 🙂
PS Lees nog even verder onder deze afbeelding…
De ‘winds of change’ die hevig waaien hebben ook mij niet ongemoeid gelaten en hebben ook hier tot een aantal nieuwe keuzes geleid. Een zichtbare uiting daarvan is dat ik niet langer actief aanwezig ben op social media platforms*) en niet langer met nieuwsbrieven zal werken. Eén dezer dagen verzend ik de laatste nieuwsbrief en vanaf dat moment zal deze website het enige kanaal zijn waar ik geschreven content en informatie over mijn diensten en creaties publiceer. Ik maak daarmee een bewuste keuze voor minder externe technologie, zodat ik me nog meer kan wijden aan de ‘interne technologie’ van mens-zijn – waar het mij uiteindelijk allemaal om te doen is. Wil je nieuwe ‘zaailingen’ van mijn hand voortaan automatisch ontvangen, in de omgeving van de reader die jouw voorkeur heeft, klik dan op de SubToMe knop onder deze post of bovenaan de rechterkolom van deze pagina.
*) Er is één ‘social media’ platform waar ik in de nabije toekomst wel gebruik van zal gaan maken en dat is YouTube: een platform dat ik ga benutten om video-materiaal te publiceren. Daarover meer in 2022.
Er is iets dat elke ‘empath’* op enig moment gaat inzien, wanneer hij/zij eenmaal actief aan de slag is gegaan met oprechte zelfreflectie, eerlijke introspectie en bewuste persoonlijke groei en ontwikkeling:
het gaat, in de verbindingen die een empath aangaat met anderen en de dingen waar hij/zij dan tegenaan loopt, allemaal om persoonlijke en interpersoonlijke grenzen, en verantwoordelijkheden dáár plaatsen en laten waar ze thuis horen: die van de ander bij de ander, die van jezelf bij jezelf.
Lieve empath,
Het is niet jouw taak als ‘boksbal’ voor de triggers, pijnpunten en schaduwkanten van een ander te fungeren. Je hoeft niemand te ‘redden’ en je hoeft niemands ‘voetveeg’ te zijn, noch iemands energetische tankstation of ‘emotionele kliko’ waar maar in gedumpt kan worden al naar gelang de behoeften van de ander.
Jouw taak is zelf de verantwoordelijkheid nemen voor jouw eigen welzijn. En dat behelst: je grenzen kennen, stellen en bewaken en werken aan je éigen triggers, pijnpunten en schaduwkanten.
Verbindingen waarin emotionele chaos, leegloop aan energie en toxiciteit hoogtij vieren worden stuk voor stuk gekenmerkt door de afwezigheid van duidelijke persoonlijke en interpersoonlijke grenzen die bewaakt en gerespecteerd worden, verstrikkingen omtrent misplaatste verantwoordelijkheden en een veelvoud aan projecties van éigen wonden, pijnpunten en andere schaduwaspecten op de ander, al dan niet over en weer.
Niemand zal ooit een ander kunnen veranderen. Jouw ‘job’ is niet het sleutelen aan een ander. Jouw ‘job’ is aan de slag gaan met jezelf, zodat jíj gezond in verbindingen kunt gaan staan, met bewustzijn omtrent al deze dingen, een gedegen dosis zelfkennis en eerlijke introspectie zonder vooringenomenheid, en voldoende kracht om je éigen verantwoordelijkheden te dragen – en die van de ander bij de ander te laten.
*) De term ‘empath’ wordt in Engelstalige literatuur gebruikt om te refereren aan mensen die in staat zijn de emoties van anderen in het eigen lichaam/systeem te ervaren. Het is van belang deze term niet te verwarren met het woord ‘empathisch’, dat refereert aan de eigenschap empathie voor anderen te kunnen voelen. Een ‘empath’ zijn is niet de overtreffende trap van empathisch zijn. In de woorden van psychiater Judith Orloff: “Being empathetic is when your heart goes out to someone else; beingan empath means you can actually feel another person’s happiness or sadness in your own body.”
Nu meer en meer New (c)Age ‘grootheden’ zich opwerpen als voorstanders van pro-establishment maatregelen die in veel gevallen haaks staan op wat de ‘grootheden’ zelf zoal gepredikt hebben, zou velen duidelijk moeten worden wat ik en vele anderen met mij al jaren lang roepen: de New Age beweging is een beweging die doelbewust gecreëerd is om mensen te misleiden. *)
Slim inspelend op de menselijke behoefte aan zingeving en spiritualiteit in tijden van ontzuiling, heeft de New Age beweging de afgelopen decennia op structurele basis via de sandwichmethode (een laagje waarheid, een laagje leugen, een laagje waarheid) bizarre verdraaiingen aan spirituele waarheden gegeven, waar velen klakkeloos in mee zijn gegaan – omdat het allemaal zo mooi en fantastisch klonk: alles zou uiteindelijk alleen maar ‘licht en liefde’ zijn en er zou weldra een ‘gouden tijd’ aan komen, een fantastische ‘nieuwe wereld’ die het gevolg zou zijn van een ‘kwantumsprong in bewustzijn’ die de hele mensheid ‘5D’ in zou katapulteren.
Begint het iemand inmiddels te dagen dat de binnen New Age gelederen zo bezongen ‘nieuwe wereld’ een kreet is die twee woorden bevat die ook in de kreet ‘nieuwe wereld orde’ voorkomen? Dat de ‘New Age’ beweging een new CAGE is, wéér een begoocheling, wéér een ‘kooitje’ waarin mensen zich hebben laten ‘parkeren’, wéér een wortel die mensen is voorgehouden om onderwijl heel ándere plannen ten uitvoer te brengen? – plannen waar wij machteloos tegenover staan zolang we menen dat alles ‘licht en liefde’ is, ‘alles goed komt’, ‘verlichting nabij is’, de mensheid weldra een ‘kwantumsprong in bewustzijn zal gaan maken’ en we passief toekijkend wachten op het moment waarop één of andere ‘redder’ ons opeens een ‘prachtige nieuwe wereld’ zal gaan geven…
Als we echte, wezenlijke veranderingen willen die gezondere tijden mogelijk maken, zullen we het zélf en samen moeten doen en zal de veranderingin ónsmoeten beginnen, in het concrete hier en nu – niet alleen in termen van bewustwording maar ook in termen van actie.
Het wachten op een ‘externe redder’ is een diepgewortelde programmering die het écht in onze eigen kracht en soevereniteit stappen belemmert – zoals elke georganiseerde religie maar al te goed weet.
Ons welzijn in handen leggen van een ‘vadertje Staat (of welke externe autoriteit ook) die het beste met ons voorheeft’, is ook zo’n diepgewortelde programmering – ééntje die ons zelfstandig denk- en onderscheidingsvermogen in slaap sust, ‘slaafs gedrag’ in de hand werkt, onze soevereine kracht ondermijnt en ons enorm manipuleerbaar maakt.
Menen dat uiteindelijk ‘het goed altijd wint van het kwaad’ is nog zo’n diepgewortelde programmering – ééntje die ons in afwachtende passiviteit vasthoudt terwijl het ons ‘hopium’ geeft: een hoop die onze actie verlamt en die ons kostbare tijd laat verspillen met ‘in hoopvolle afwachting zijn’.
Menen dat ‘alle mensen in wezen goed en hetzelfde zijn’, is een andere diepgewortelde programmering die velen misleidt. Het is er één die aantoonbaar niet op waarheid berust en die bijdraagt aan het verkeren in een staat van ‘hopium’. De geschiedenis staat bol van gebeurtenissen die het tegendeel van deze programmering al ruimschoots hebben aangetoond.
Je hebt geen ‘open derde oog’ nodig om de realiteit van de stand van zaken in deze aardse realiteit te kunnen zien. Je twee fysieke ogen goed openen is stap 1 van welke gewenste positieve verandering ook. We moeten het zélf doen, samen met elkaar, wij ‘gewone mensen’. In het HIER en NU. In en vanuit onze eigen kracht. Startend op het vierkante metertje waarop we ons bevinden.
*) Neem niks van mij aan, maar doe je eigen onderzoek naar de ontstaansgeschiedenis van de New Age beweging. Daar is van alles over te vinden online. Een waarschuwing daarbij: wees bereid een aantal wellicht diepgekoesterde denkbeelden los te laten. En weet: spiritualiteit is géén synoniem van ‘New Age’. Spiritualiteit is in joú te vinden, vanuit het aardse hier en nu, op je eigen vierkante metertje. Jij. Hier. Nu.
Uiteindelijk spelen we allemaal dezelfde wedstrijd, vaak vele decennia lang: de wedstrijd om gezien te worden… erkend te worden… voor wat we kunnen, maar vooral: voor wie we zijn. “Kijk dan!” “Zié mij dan!” “Zié eens wie ik ben – en hoe graag ik juist door jou gezien wil worden en erkend wil worden zoals ik ben.”
Het is de wedstrijd waarvan de inzet erkenning is. De wedstrijd die al begon in onze kinderjaren en die we vervolgens nog héél lang en vaak spelen, bewust, minder bewust of onbewust, soms te pas en te onpas, vaak met de mensen die ons het meest dierbaar zijn.
Het is de wedstrijd die we telkens weer aangaan met anderen, waarbij er in veel gevallen uiteindelijk alleen maar verliezers zijn. De wedstrijd “die je niet winnen kan… en het gaat maar tegen één man”, zoals Bram Vermeulen zong.
Pas wanneer we inzien dat we deze wedstrijd steeds weer opnieuw pogen uit te spelen tegen iemand búiten onszelf en dat deze per definitie niet gewonnen kan worden omdat een ander ons nooit kán zien en erkennen zoals wij ten diepste graag gezien en erkend willen worden, kunnen we onze verwoede pogingen om de wedstrijd te winnen, gaan staken.
Pas wanneer we onszelf het ‘zien’ en de erkenning gaan geven waar we zo naar snakken, kunnen we stoppen met de wedstrijd die nooit gewonnen kan worden – die wedstrijd tegen maar één man (of vrouw), die helemaal niet ‘gewonnen’ hoeft te worden, maar gestaakt en afgelast mag worden…
Het lied ‘De Wedstrijd’ van Bram Vermeulen vind je hier.
Of: hoe we onze diepste overtuigingen telkens zelf weer nieuw leven inblazen en ‘self fulfilling prophecies‘ creëren…
Elk enneatype wordt in de basis aangestuurd door een pijnlijke en doorgaans onbewuste kernovertuiging waar – onbewust – complete gedragsstructuren omheen worden gebouwd die vervolgens kenmerkend worden voor de persoon in kwestie. De tragiek zit hem erin dat juist dóór deze combinatie van gecreëerde gedragsstructuren en de bijbehorende kernovertuiging elk enneatype de eigen grootste angst (en overtuiging) steeds weer bevestigd ziet worden…
Enneatype 1 (“de perfectionist”) vindt (op onbewust niveau) en vreest dat hij/zij niet perfect is en doet er alles aan wél perfect te zijn en alle imperfectie uit te bannen, om er vervolgens telkens weer achter te komen dat, alle inspanningen ten spijt, perfectie niet haalbaar is en hij/zij dus, toch, niét perfect is.
Enneatype 2 (“de helper”) vindt (onbewust) en vreest dat hij/zij niet goed genoeg is en zet alles in het werk om maar goed genoeg voor ànderen te zijn, in de onbewuste hoop op die manier toch een goed gevoel over zichzelf te krijgen. Maar anderen geven zelden zo veel als een enneatype 2 geeft en de verwachtingen die onvervuld blijven leiden ertoe dat type 2 aan het einde van de rit tóch weer denkt: “zie je wel, ik ben – kennelijk – niet goed genoeg”.
Enneatype 3 (“de winnaar”) vindt zichzelf op onbewust niveau een loser en wil de angst een loser te zijn never nooit bevestigd zien en stelt dus alles in het werk om vooral maar een “winnaar” te zijn. Daar is type 3 doorgaans ook erg goed in maar bij de eerste de beste tegenslag die hem/haar het gevoel geeft te falen, komt de kernovertuiging weer bovendrijven: “ik ben een loser…” – want als je geen winnaar bent, dan ben je, dus, een loser.
Enneatype 4 (“de tragische romanticus”) is er op een diep (onbewust) niveau van overtuigd dat hij/zij niet om van te houden is. Dat brengt een diepe existentiële pijn met zich mee en als gevolg daarvan een enorme behoefte zich te verbinden met anderen. Maar gekoppeld aan deze verbindingsdrang speelt óók de angst bevestigd te worden in het idee dat type 4 niet om van te houden zou zijn en deze twee elementen samen leiden tot een ‘spel’ van aantrekken en weer afstoten, waarbij type 4 éigenlijk, onbewust, hoopt dat de ander ‘bewijst’ wél van hem/haar te houden, zelfs als de 4 zich onuitstaanbaar gedraagt. Wanneer de ander afhaakt, ziet de 4 de eigen kernovertuiging bevestigd: “zie je wel, ik ben niet om van te houden…”
Enneatype 5 (“de waarnemer”) wordt aangestuurd door de (onbewuste) overtuiging “ik begrijp het niet” en dingen niet begrijpen geeft type 5 het gevoel alle grip op het leven kwijt te zijn. Dus wordt het een uitmuntende ‘begrijper’: een waarnemer, een kennisverzamelaar, een ‘diepe denker’ die steeds gericht is op het begríjpen van dingen – omdat dát type 5 de illusie geeft controle en grip te hebben op de dingen, op het eigen leven, op hét leven, überhaupt. Maar aangezien nooit álles te kennen, te doorgronden en te begrijpen is, loopt de waarnemer uiteindelijk steeds weer stuk op deze aanpak en ziet type 5 de eigen overtuiging steeds weer bevestigd: hij/zij begrijpt het, nog steeds, niet…
Enneatype 6 (“de loyale scepticus”) wordt aangestuurd door de (onbewuste) overtuiging dat hij/zij niet veilig is en dat de wereld eigenlijk een gevaarlijke plek is. Type 6 ontwikkelt een ware radar voor (vermeend) gevaar en onveiligheid, en scepsis en wantrouwen raken sterk in hem/haar geworteld. Om maar ‘veilig’ te zijn is type 6 loyaal aan anderen, maar altijd met een zekere dosis scepsis, wantrouwen, twijfels en achterdocht. En zodra er één aspect niet voldoet aan het illusionaire plaatje van ‘veiligheid’ dat type 6 gecreëerd had, of er een persoon ‘afhaakt’ omdat deze het soms lichtelijke paranoïde gedrag van de 6 niet meer trekt, ziet de 6 de eigen overtuiging(en) bevestigd: “zie je wel: het is niet veilig, het is niet betrouwbaar, de wereld is een gevaarlijke plek”.
Enneatype 7 (“de levensgenieter”) wordt aangestuurd door de (onbewuste) overtuiging dat hij/zij éigenlijk ‘een lege huls’ is, niets voorstelt, niets te bieden heeft. Om dat vooral maar niet bewaarheid te zien worden, ontwikkelt type 7 zich tot een joviaal persoon met vermakelijke verhalen die altijd wel wat leuks te vertellen heeft en overal een eindje over mee kan praten. Maar juist dáárin slaat type 7 makkelijk door, waardoor mensen vroeg of laat de conclusie trekken dat het allemaal wel erg veel gebakken lucht en ‘buitenkant’ is – en daarmee wordt de 7 bevestigd in diens diepe overtuiging en angst: dat hij/zij een ‘lege huls’ is, die eigenlijk niets voorstelt en niet écht iets te bieden heeft…
Enneatype 8 (“de baas”) heeft de (onbewuste) kernovertuiging dat hij/zij in wezen machteloos is, geen controle heeft. Dat geeft type 8 een intens kwetsbaar gevoel en juist dát wil een type 8 eigenlijk NOOIT voelen. Dus ontwikkelt type 8 een krachtige focus op ‘macht, kracht en controle’: de touwtjes in handen houden, wat er ook gebeurt, want anders ben je ‘machteloos’ en dat is het ergste wat er kan gebeuren. Type 8 ontwikkelt geen natuurlijk leiderschap, maar ‘baas-gedrag’, en dáármee jaagt hij/zij heel wat mensen tegen zich in het harnas – mensen die vervolgens ofwel gaan rebelleren, ofwel simpelweg de benen nemen en de 8 lekker de koning in diens eigen koninkrijk laten spelen, zonder hen… En dan ziet type 8 de eigen overtuiging bevestigd: hij/zij heeft, uiteindelijk, géén controle en is in wezen machteloos…
Enneatype 9 (“de liefdevolle bemiddelaar”) heeft de (onbewuste) kernovertuiging de oorzaak van een conflict of een crisis te zijn. En dat is alles wat een type 9 niét wil, dus ontwikkelt type 9 zich tot een zogenaamd voorbeeldig harmonieus persoon, altijd gericht op vrede, liefde, harmonie, om maar geen conflicten of crises te veroorzaken. Maar hierbij overschrijdt type 9 de eigen grenzen vaak enorm en kan deze zich zó veel en zó vaak aan anderen conformeren dat het uiteindelijk gaat wringen in de 9 zelf. En als dát gebeurt, knalt allerlei tot dat moment verdrongen woede en boosheid er in één klap uit, als een ware explosie die niemand had voorzien bij die liefdevolle 9. En type 9 zelf… ziet de eigen diepe overtuiging en pijn bevestigd: hij/zij is, toch weer, de oorzaak van een conflict…
Ziehier, in een notendop, de tragiek van de 9 enneatypen, zolang het type in de persoon nog niet in balans is gebracht en men nog vastzit in de onbewuste structuren en mechanismen die het enneatypische gedrag aansturen. De angel in het hele verhaal is telkens de kernovertuiging van het type. Zolang deze niet wordt losgelaten, blijven er complete gedragsstructuren overeind die in de kern primair gebaseerd en gericht zijn op het wégblijven bij de pijn van de kernovertuiging maar die, ironisch en tragisch genoeg, er vaak alleen maar toe leiden dat de persoon zich uiteindelijk bevestigd ziet in de specifieke kernovertuiging… Een vicieuze cirkel, die alleen maar tot ‘meer van hetzelfde’ leidt.
Het is echter mogelijk hieruit te stappen. Met genoeg bewustzijn, de juiste inzichten en tools en de juiste begeleiding. En eruit stappen is niet alleen mogelijk: het is een gigantisch CADEAU aan jezelf, dat heel veel ruimte geeft om voortaan ánders in het leven te staan en je gedrag in bewustere mate zélf te bepalen – in plaats van telkens weer te ervaren dat allerlei onbewuste mechanismen met jou aan de haal gaan…
Wil je hier meer over weten en meer zicht en grip krijgen op de enneatypische structuren die in jou aanwezig zijn? Neem dan gerust contact met me op om te ontdekken hoe ik je daarbij van dienst kan zijn.
Ik houd me al sinds 2008 professioneel bezig met Het Enneagram, de esoterische grondslag van het Enneagrammodel, de persoonlijkheidstypologie die aan het Enneagram ontleend is (de 9 enneatypen)en de wijzen waarop de 9 energieën waar het Enneagram over spreekt gereflecteerd worden in allerlei processen die aanwezig zijn in en deel zijn van ons mens-zijn, zowel intern als extern.
Door kennis te nemen van de enneatypische structuren die in jezelf werkzaam zijn en de ‘ins & outs’ daarvan te leren kennen, ga je zien waar jouw mogelijkheden liggen om het voortaan ánders te gaan doen. En dat kan héél verhelderend en uiteindelijk heel bevrijdend voor je zijn.
Het is duidelijk een tijd van veranderingen. Van grote bewegingen. Van radicale ommezwaaien die geheel nieuwe hoofdstukken inleiden.
Hoewel we elk jaar een zogeheten ‘eclips-seizoen’ hebben en eclipsen erom bekend staan dat ze dingen “je leven in eclipsen” én dingen “je leven uit eclipsen”, heeft het eclipsseizoen van dit jaar op velen een uitwerking gekend die ik in eerdere jaren niet in die mate gezien of ervaren heb. Wat is er veel ‘om’ gegaan, en nog aan het gaan, in de levens van velen!
Ik zie en spreek deze weken grote hoeveelheden mensen die opeens stappen maken die, ook voor henzelf, een half jaar geleden nog totaal niet (te) voorzien waren. Huizen die jarenlang ontzettend dierbaar waren worden tegen alle voorgaande verwachtingen in nu ‘opeens’ losgelaten, van woonplekken waarvan mensen dachten dat ze deze nooit zouden verlaten wordt ‘opeens’ liefdevol afscheid genomen om dóór te kunnen, carrièrepaden die jarenlang van immens belang waren (of leken te zijn) worden ‘opeens’ aan de wilgen gehangen, relaties – van welke aard ook – die al lange tijd wiebelig waren maar toch doorsudderden worden nu ‘opeens’ beëindigd en met levensstijlen die jarenlang, soms decennialang goed bevielen wordt nu ‘opeens’ gebroken. En dat alles gebeurt niét vanuit impulsiviteit (zoals het woord ‘opeens’ zou kunnen doen vermoeden) maar juist vanuit sereniteit en een diep innerlijk weten: weten dat het tijd is om dóór te gaan, op een manier die past bij wie we nú zijn.
Hoewel eclipsperiodes vaak gezien worden als tijden van ‘sudden changes‘, zijn de veranderingen die zij kunnen helpen teweegbrengen op een dieper niveau vaak allesbehalve ‘sudden‘ of impulsief. Zij zijn het resultaat van allerlei dingen die, doorgaans op een minder bewust of zelfs onbewust niveau, al lange tijd aan het ‘pruttelen’ waren. Dingen die zich al langere tijd aan het roeren waren in ons innerlijk, maar die tijd – en vele processtapjes – nodig hadden om tot rijping en tot wasdom te komen. Wat de energie van eclipsen vervolgens doet, is ons en onze processen voorzien van een flinke ‘boost‘ energie die ons kan helpen de moed, de daadkracht en de liefde voor onszelf te mobiliseren die nodig zijn om de gewenste of zelfs benodigde stappen echt te gaan máken.
Ik zie mensen deze weken de meest geweldige geheel nieuwe keuzes maken, die stuk voor stuk getuigen van meer liefde voor henzelf en nieuwe levenslust. Het oude wordt in dankbaarheid en liefde losgelaten en daarmee wordt ruim baan gemaakt voor het nieuwe, voor dat wat past bij wie mensen nú zijn. En ik realiseer me hoezeer dit naadloos aansluit bij de essentie van het leven zoals we dat hier op deze planeet, in deze realiteit kennen: panta rhei. Alles stroomt. Niks dat leven bevat staat ooit stil en de enige constante die we hier kennen is verandering.
Ik geniet van wat ik zie en hoor van de mensen om me heen en van degenen die ik zie en spreek in mijn consulten – én van wat ik zelf beleef deze periode. Ook in mij is er van alles aan het schakelen en veranderen, zijn en worden oude dingen losgelaten en begint het nieuwe te ontstaan. “The times, they are a-changing” zong Bob Dylan ooit. Maar ik zie dat het niet zozeer de tijden zijn die aan het veranderen zijn, maar de mensen zelf. Doordat ze meer en meer in contact komen met hun kern, met wie ze wérkelijk zijn, en steeds meer dúrven voelen wat wérkelijk in lijn is met wie zij zijn – en daar gehoor aan durven geven. Ik zie meer zelfkennis en een toegenomen eerlijkheid over ‘zelf’ en over wat we nodig hebben om te doen wat we gekomen zijn te doen. Meer moed ook, om te gaan stáán voor wat onze waarheid is en wat onze ware behoeften en verlangens zijn. Meer sereniteit, die het mogelijk maakt op een gezonde en gebalanceerde manier nieuwe keuzes te maken. En bovenal: meer liefde. Voor het unieke individu dat we zijn en de wereld om ons heen. En het lijkt erop dat het bij steeds meer mensen begint te dagen: als je voluit bent wie jij werkelijk bent, geef je de wereld iets van onschatbare waarde, iets dat alleen jíj aan deze wereld kunt geven, aangezien er niemand anders net zo is als jij.
Lééf je uniciteit. BEN wie je waarlijk bent. En maak keuzes en stappen die dáárbij passen. Zelfs als de mensen om je heen daar (nu) geen snars van snappen. Volg je innerlijke kompas, want dat weet de weg, beter dan wie of wat dan ook buiten jezelf. Leef JOUW leven. En zorg dat dat een ervaring is die jou zielsgelukkig maakt, een glimlach op je gezicht brengt en een prachtig lied vanuit je hart doet weerklinken. Hoe dan ook, waar dan ook, met wie dan ook.
Ik spreek er wekelijks heel wat: sterke vrouwen. Vrouwen die weten wat ze waard zijn, vaak niet omdat ze dat altijd al geweten hebben maar omdat ze dat zijn gaan inzien – na allerlei situaties die ze hebben doorgemaakt en het daarop volgende besluit aan heling van hun verwondingen en het versterken van hun gevoel van eigenwaarde te werken.
Ik ken er velen en heb er al velen mogen begeleiden: vrouwen die eens vleugellam zijn gemaakt en wiens zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde ernstig ondermijnd zijn geweest, voordat ze hun eigen kracht hervonden en leerden hoe ze mét die kracht in de wereld konden staan, op een gezonde manier.
Het zijn de vrouwen die voor velen als een voorbeeld gelden en die door velen worden geliefd. Maar het zijn ook de vrouwen die weten hoe het kaf zich van het koren scheidt wanneer zij hun grenzen stellen, daar waar ze dat voorheen niet of onvoldoende deden. Vrouwen die aan den lijve hebben ervaren hoe flinterdun de illusie is van de ‘liefde’ die ze dachten te krijgen van mensen, maar die door menigeen prompt werd teruggetrokken of ingehouden op de dag dat ze hun grenzen gingen aangeven. Vrouwen die weten hoeveel pijn dat doet: ervaren dat de ‘liefde’ die ze dachten te krijgen slechts voorwaardelijk was, slechts gegeven werd zolang ze toestonden dat over hun grenzen heen werd gegaan.
Het zijn de vrouwen die vaak even ‘breken’ wanneer ik ze spreek, wanneer ze in tranen uitbarsten als ze net wéér een illusie armer zijn geworden. Wanneer wéér iemand die stelde liefde voor hen te voelen de vermeende ‘liefde’ terugtrok op het moment dat ze aangaven bepaalde dingen niet meer prettig te vinden en niet langer toe te staan. Wanneer ze zich in tranen en met hartverscheurend verdriet hardop afvragen waar ze dat alles aan te danken hebben, en of er dan niks echt goeds bestaat in deze wereld. En waarom ‘jezelf zijn’ toch zo vaak wordt afgestraft door mensen om je heen, terwijl allerlei boeken en goeroes stellen dat je vooral jezelf moet zijn en dat het belangrijk is je grenzen te kennen, aan te geven, te stellen en te bewaken.
Sterke vrouwen worden niet geboren. Sterke vrouwen zijn het resultaat van het pad dat ze hebben afgelegd, ervaringen die ze hebben doorgemaakt en het doorgaans lange traject van heling en weer leren opstaan na alles wat geïncasseerd en gedragen is, dit keer mét hun eigen kracht, ín hun eigen kracht en met een sterk besef van het belang van het stellen van grenzen.
Sterke vrouwen zijn vrouwen die dingen zijn áángegaan, in zichzelf en met de wereld om hen heen. Sterk geworden, door hard te werken op velerlei fronten. Vrouwen die menigeen fascineren en bij wie velen graag in de buurt willen zijn, maar met wie niet iedereen even goed om kan gaan. Omdát ze sterk zijn, bij zichzelf blijven en heel goed weten wat ze willen – én wat ze niet meer willen. Mét en ondanks al hun kwetsbaarheid.
Het zijn de vrouwen naar wie mijn hart uitgaat. Omdat ik weet wat het gaan van hun pad behelst. En tegen al die prachtige, krachtige vrouwen zeg ik: je doet het hartstikke goed, lieverd. Je bent het waard. Je bent het o zo waard. Je bent zo veel meer waard dan je vaak gegeven is. ♥♥♥
Deze website maakt gebruik van cookies. Door gebruik te maken van deze website ga je hiermee akkoord. Meer informatie
Deze website maakt gebruik van essentiële cookies die als doel hebben de website goed te laten functioneren en van eenvoudige cookies die je in staat stellen de content van deze website te delen via een aantal social media platformen. Deze website maakt géén gebruik van cookies die aan advertenties of gerichte tracking-doeleinden gerelateerd zijn. Meer informatie over cookies en de bepalingen die daarover middels de Cookiewet zijn vastgelegd vind je op de pagina 'Cookieverklaring', te bereiken via de hyperlink 'Cookieverklaring' onderaan deze webpagina. Meer informatie over het cookie-gebruik van www.sharonkersten.com en de redenen daarvan vind je in de privacyverklaring, te bereiken via de hyperlink 'Privacyverklaring' onderaan deze webpagina.
Door verder te navigeren op c.q. gebruik te maken van deze website ga je akkoord met het cookie-gebruik van www.sharonkersten.com.
Als je niet akkoord bent met het cookie-gebruik van deze website word je vriendelijk verzocht geen gebruik te maken van deze website.
