zien – Sharon Kersten

Uiteindelijk spelen we allemaal dezelfde wedstrijd, vaak vele decennia lang: de wedstrijd om gezien te worden… erkend te worden… voor wat we kunnen, maar vooral: voor wie we zijn.
“Kijk dan!”
“Zié mij dan!”
“Zié eens wie ik ben – en hoe graag ik juist door jou gezien wil worden en erkend wil worden zoals ik ben.”

Het is de wedstrijd waarvan de inzet erkenning is. De wedstrijd die al begon in onze kinderjaren en die we vervolgens nog héél lang en vaak spelen, bewust, minder bewust of onbewust, soms te pas en te onpas, vaak met de mensen die ons het meest dierbaar zijn.

Het is de wedstrijd die we telkens weer aangaan met anderen, waarbij er in veel gevallen uiteindelijk alleen maar verliezers zijn. De wedstrijd “die je niet winnen kan… en het gaat maar tegen één man”, zoals Bram Vermeulen zong.

Pas wanneer we inzien dat we deze wedstrijd steeds weer opnieuw pogen uit te spelen tegen iemand búiten onszelf en dat deze per definitie niet gewonnen kan worden omdat een ander ons nooit kán zien en erkennen zoals wij ten diepste graag gezien en erkend willen worden, kunnen we onze verwoede pogingen om de wedstrijd te winnen, gaan staken.

Pas wanneer we onszelf het ‘zien’ en de erkenning gaan geven waar we zo naar snakken, kunnen we stoppen met de wedstrijd die nooit gewonnen kan worden – die wedstrijd tegen maar één man (of vrouw), die helemaal niet ‘gewonnen’ hoeft te worden, maar gestaakt en afgelast mag worden…

Het lied ‘De Wedstrijd’ van Bram Vermeulen vind je hier.

☼ © Sharon Kersten, 27-08-2020

Opeens zag ze het, kraakhelder:
dat het nooit had kunnen werken,
dat ze nooit had kunnen slagen
en dat het nooit had moéten lukken.

Dat er waarheid in die spreuk lag:
‘Rejection is God’s protection’
en dat ergens kunnen zijn
nog niet betekent dat je er moet blijven.

Dat het doel soms helemaal niet is dat iets lukt
maar dat er iets geleerd wordt uit dat wat niet lukt.
Dat ‘mislukken’ soms precies is
wat nodig is om bewuster en wijzer te worden.

Opeens zag ze het, loepzuiver:
hoe alles wat mislukt leek, in wezen helemaal klopte.
Hoe ze faliekant gefaald had in wat ze wilde realiseren
en hoe dat niet anders had kúnnen verlopen dan het gegaan was.

Hoe ze heel hard had gewerkt om gezien te worden
in een omgeving waarin ze volledig onzichtbaar was.
Hoe ze duizenden woorden had gesproken om gehoord te worden
in een taal die niemand om haar heen überhaupt kon verstaan.

Opeens zag ze het, toen alle sluiers neergingen:
hoe ze maandenlang vergeten was wie zíj ook alweer was
en hoe ze daardoor verworden was
tot een schim van zichzelf
die haar vanuit de spiegel aankeek
met grote ogen vol verbazing.

Opeens zag ze het, wat haar een hele tijd ontgaan was
doordat ze zo was opgegaan in haar best doen
om maar te slagen in haar goede intenties:
hoe ze had gepoogd te zijn wat ze helemaal niet is,
zoals wanneer je een stervormpje
in de uitsparing voor een driehoekje probeert te duwen,
of wanneer je een vis probeert te laten lopen,
of een hond probeert te laten vliegen.

Opeens zag ze alles, zonder de vervormingen die waren opgetreden
en toen ze het eenmaal allemaal zag,
zo helder als het maar gezien kon worden,
scheen alles haar zo absurdistisch toe
dat ze uitbarstte in een schaterlach.

Er was van alles ‘mis’ gelopen,
maar het klopte allemaal volledig.
Niks was wat het had geleken
en alles was precies zoals het moest zijn.

Ze moest denken aan Shakespeare’s woorden:

“All the world’s a stage,
And all the men and women merely players;
They have their exits and their entrances,
And one man in his time plays many parts”

Eenieder had zijn rol met verve gespeeld
en had precies gedaan wat nodig was
en dat had alle betrokkenen exact gebracht
wat ervaren, beleefd en geleerd moest worden,
ook al zou menigeen dat pas veel later gaan beseffen.

Ze zag het nu, en wist het weer:
de afspraken waren nagekomen,
de geschenken uitgewisseld
en de contracten vervuld.

Het was goed zo, precies zoals het was.
Ze kon weer zien.
Ze wist het weer.