Op 15 mei 2014 publiceerde ik de tekst Opnieuw (hieronder toegevoegd) op mijn website.
Het was de vrucht van bespiegelingen die tussen medio maart en medio mei 2014 hadden plaatsgevonden en ik wist, die 15 mei in 2014, toen de woorden eenmaal door mijn vingertoppen waren gestroomd en op het virtuele papier waren beland, dat ik een tekst geschreven had die verder reikte dan slechts dat ene voorjaar, nu 8 jaar geleden.
Vandaag, werkend aan mijn website om deze beter uit te lijnen met de manieren van werken waar ik nu, in 2022, de voorkeur aan geef, kwam Opnieuw weer onder mijn aandacht. En het trof me hoe wáár die tekst ook nu weer is, in deze meimaand 8 jaar later – niet alleen voor mij, maar voor eenieder die net als ik niet anders kan dan zichzelf telkens weer opnieuw uitvinden.
Vandaag draag ik Opnieuw op aan alle mensen die zich erin herkennen.
Aan de dappere dodo’s die de blik telkens weer naar binnen durven te richten, pijnlijk als dat soms is maar desondanks eerlijk tegenover zichzelf tot op het bot, niets schuwend van alle dingen die in de binnenwereld om aandacht staan te roepen.
Aan de gevoeligen die niet alleen in fijne gevoelens willen rondzwemmen maar óók de gevoelens durven te voelen die nieuwe vraagtekens opwerpen en die uiteindelijk, onvermijdelijkerwijs, zullen leiden tot nieuwe keuzemomenten.
Aan de wonderlijke wezens die simpelweg niet in staat zijn innerlijke frictie te negeren en die niet anders kúnnen dan de frictie onderzoeken, graven tot ze de wortels ervan hebben blootgelegd en vervolgens, pijnlijk als het is, de angel van de frictie eruit halen, opdat er geen nieuw ‘gif’ meer wordt toegevoegd dat het systeem verontreinigt en er een nieuwe vorm van zijn kan gaan ontstaan – een vorm van zijn die past, nu, bij wie ze inmiddels geworden zijn.
Aan de ‘loslaatexperts’, pro’s geworden in loslaten niet omdat ze ooit ambieerden een professional in loslaten te worden maar omdat ze hebben begrepen, geleerd, door het leven zelf, dat nieuwe dingen alleen kunnen ontstaan wanneer daar ruimte voor beschikbaar is – ruimte die vrijkomt door oude dingen los te laten.
Aan de ‘afpellers’ wiens ware zelf steeds een beetje meer zichtbaar wordt, met elk aangenomen laagje dat ze afpellen en achter zich laten – als een jasje dat niet langer past maar is gaan knellen en dat bewegen volgens hun ware aard steeds meer is gaan belemmeren.
Aan alle prachtige mensen in wording voor wie stilstand gewoonweg geen optie is.
Omdat in hen het leven stroomt en ze, ondanks alles, nog steeds met het leven zijn uitgelijnd.
Het leven, dat nooit stilstaat.
Het leven, dat niet niét kan stromen.
Het leven, dat cyclisch van aard is en dat je telkens weer dezelfde dingen lijkt te presenteren – maar dat je de kans geeft diezelfde dingen te ervaren vanaf nét even een andere trede op de wenteltrap, als je hebt durven doorstappen en niet stil bent blijven staan.
Het leven, waarin je ten volle kunt worden opgenomen als je maar bereid bent je over te geven aan haar natuurlijke cycli van transformatie en regeneratie.
Het leven, dat als een overweldigende golf over je heen kan slaan als je je schrap zet en je je voor haar bewegingen probeert te behoeden, maar waardoor je je gedragen kunt weten en gegrond kunt voelen als je maar bereid bent méé te bewegen met wat zij je probeert duidelijk te maken…
Opnieuw
Jezelf opnieuw uitvinden, telkens weer.
Jezelf onder de loep leggen,
kijken wie je inmiddels geworden bent
en voelen of wat je doet
nog wel in lijn is met wie, en waar op je pad, je nu bent.
Voelen hoe het voelt, nu.
Objectief kijken naar wat stroomt en wat niet, en naar waarom dat zo is.
Luisteren naar de fluistering van je ziel
die precies weet hoe jouw pad zich verder mag ontvouwen.
Beseffen dat je sommige dingen moest doen
omdat je ziel die ervaringen nodig had –
niet omdat in die activiteiten je levensmissie besloten ligt,
maar omdat je die ervaringen, stuk voor stuk, nodig had
om invulling te kunnen geven
áán je levensmissie.
Zien dat dat wat doelen leken
geen doelen op zich waren,
maar fasen op je pad die nodig waren
om zo goed mogelijk vorm te kunnen geven aan wat wél je doel is.
Komen tot de kern, steeds een beetje meer, stap voor stap, laag voor laag.
Jezelf opnieuw uitvinden, telkens weer
omdat niets in deze wereld onveranderlijk is
en ‘jij’ telkens anders bent –
net als elk ander onderdeel van de schepping
continu aan transformatie onderhevig.
☼ © Sharon Kersten, 28 mei 2022
