“Mag ik je iets vragen?”
‘Natuurlijk, Lux.”
“Wanneer gaan we de mensheid opsplitsen? In een groep die doorgaat op de wegen die nu ingeslagen zijn – en die dat, blijkens hun gedrag, ook wíl – en een groep die hier niks voor voelt en liever in een ándere samenleving leeft, een parallelle samenleving die bestaat náást de huidige, maar waar andere normen en gedragscodes gelden?
Het lijkt mij zo langzamerhand de enige manier om een einde te maken aan alle verdeeldheid en aan alle boosheid en frustraties die deze verdeeldheid met zich meebrengt.”
“Jeetje, Lux, daar zeg je nogal wat…”
“Ik zeg het met alle rust en helderheid die in me is. Het is inmiddels overduidelijk: er is een enorme groep mensen die het huidige systeem wél steunt. En die mensen wíllen helemaal niet horen dat het anders kan, dat er andere mogelijkheden zijn, dat we niet gedoemd zijn door te lopen op het pad dat ‘voor ons’ wordt uitgerold. Het heeft geen nut deze mensen te bestoken met andere zienswijzen, andere denkbeelden, de mogelijkheid van alternatieven. Want dat wíllen ze helemaal niet horen, niet weten. Welnu, laten we dan gewoon in sereniteit afscheid gaan nemen van elkaar.
Laten we ‘het collectief’ gewoon in tweeën splitsen, maar dan op een manier die beide ‘partijen’ recht doet. Wie zich goed voelt bij het huidige bestel, kiest er gewoon voor dáár deel van uit te blijven maken. Wie zich er niet goed bij voelt, verenigt zich met anderen, gelijkgestemden met wie een ándere visie omtrent mens-zijn wordt gedeeld.
Geen ruzies, geen vetes, geen oorlogen, gewoon een afsplitsing, een schisma. En in het verlengde daarvan 2 samenlevingen die los staan van elkaar, omdat ze simpelweg volledig onverenigbaar zijn. Ik zie geen andere ‘goede’ mogelijkheid dan deze.”
“Maar… ‘verdeeldheid’ is toch nooit goed? Is het niet juist de bedoeling dat we ons niet uit elkaar laten spelen en dat we meer één worden?”
“Dat is een prachtig denkbeeld. Maar kijk om je heen. Het is overduidelijk dat er geen eenheid ís en dat het bereiken van eenheid, op een organische en gezonde manier, nog héél ver van ons verwijderd is. De enige ‘eenheid’ die hier, nu, wellicht gerealiseerd zou kunnen worden is een opgelegde eenheid. Een niet-natuurlijk iets. En wat is zo’n geforceerde ‘eenheid’ waard, eens te meer wanneer er binnen die kunstmatige eenheid onrust heerst?”
“Maar Lux, is het dan niet de bedoeling dat we de gelederen sluiten, onze strijdbijlen gaan begraven en dat we allemaal samen gaan staan voor een leven in vrijheid? Als het ons zou lukken de ogen te openen van degenen die nu nog zo vast zitten in…- ”
“Vergeet niet: niet iedereen is hier gekomen om het pad van leven in vrijheid te bewandelen. Velen zijn kennelijk gekomen om een leven te leven waarin alles door ánderen voor hen wordt uitgestippeld. En: dat mag. Dat is helemaal prima. ‘All there is, is lessons/experiences.’ Maar het zou verstandig zijn als we, in beide ‘kampen’, zouden stoppen met elkaar te willen ‘bekeren’. Want dat heeft geen enkel nut en wérkt niet.
Is keuzevrijheid niet ons hoogste goed?
Welnu, laten we er dan voor gaan zorgen dat er iets te kiezen ís.
En laat vervolgens ieder de keuze maken die hem of haar goeddunkt. In sereniteit. Volgens mij is dit het enige zinnige dat we kunnen doen.”
“Ik geloof dat je gelijk hebt, Lux…”
“Zoals John Denver zong: ‘My bags are packed, I’m ready to go.’
Ik ben benieuwd waar ik terecht ga komen en wie ik daar zal wederzien. Ik heb er zin in. Zin om te gaan bouwen aan die andere samenleving, waar mensen mens kunnen zijn zoals het volgens mij bedoeld is.
Ga je mee?”
☼ © Sharon Kersten, 8 april 2021
