Ik wist het wel, dat ze een rol in zijn leven speelde, maar ik had geen idee hoe groot haar rol was.
Ik wist van haar bestaan; daar had hij nooit over gezwegen.
En ik geloofde hem toen hij me zei dat niet zij, maar hij de regie in handen had.
Dat hij controle over haar had. En dat haar invloed op hem wel meeviel.
Ik geloofde hem, toen hij dat zei.
Omdat ik hem wílde geloven.
Omdat ik mensen op hun woord wil kunnen geloven, ook al is me dat in dit leven al vaak duur komen te staan.
Ik wist van haar bestaan en ik wist dat ze regelmatig tijd samen doorbrachten, vaak met name in de kleine uurtjes.
En eigenlijk heb ik ook altijd wel geweten dat hij méér tijd met haar doorbracht dan hij mij vertelde, meer uren en op meer momenten in de week dan hij beweerde, maar hij vertelde me telkens dat het allemaal geen kwaad kon en geen bedreiging was voor ons, en ik koos ervoor hem te geloven.
Als ik hem niet op zijn woord kon geloven, wat hadden we dan überhaupt samen?
Ze bleek echter wel degelijk een bedreiging te zijn. Op allerlei manieren die ik niet had voorzien – manieren die ik niet had kúnnen voorzien, aangezien ik niet eerder met dit bijltje had gehakt.
Ze lag niet met hem in bed, maar kaapte wel zijn geest.
Ze deed niets dat ik ‘overspel’ zou kunnen noemen, maar berokkende wel schade op vele fronten.
Ze vertroebelde zijn geest, structureel.
Ze vormde een aanslag op zijn fysieke gestel, op zijn nachtrust en op zijn gemoedsrust.
En ze voedde zijn angsten en onzekerheden, hetgeen zich meer en meer tegen míj ging keren.
Onder haar invloed werd ík steeds meer als ‘de vijand’ gezien.
Door haar invloed ging hij kwaad spreken over míj, omtrent zaken waar ik part noch deel aan had en die alleen maar aan háár influisteringen ontsproten waren – aan haar influisteringen en de sabotage-acties die híj daardoor in onze relatie bracht.
De mensen tegen wie hij zich negatief over mij uitte, wisten echter niets van de schaduwen op de wand die hij meende te zien, onder invloed van haar.
Zij wisten niets van de spoken in zijn geest die zíj liet uitgroeien tot monsters.
Zij wisten niet dat zijn smaad over mij slechts berustte op door háár gecreëerde hersenspinsels en de acties waar zij hem toe aanzette, gericht tégen mij.
Listig als ze was, plantte ze zaadjes van verderf en wantrouwen in zijn geest en bouwde ze in stilte aan schimmen die hem uit zijn slaap hielden.
En langzaam maar zeker wist ze het zo te draaien dat hij mij als een vijand, een bedreiging ging zien – een bedreiging van de status quo van wat zíj met elkaar hadden.
Hoe meer tijd hij met haar doorbracht, hoe vermoeider hij werd en hoe slechter hij eruit ging zien.
En hoe meer hij haar aan zijn lippen liet komen, hoe verwarder hij werd en hoe meer moeite hij kreeg met in het hier en nu aanwezig zijn wanneer ík bij hem was.
Steeds vaker sprak hij kwetsende woorden en deed hij rare dingen, onder invloed van haar.
Dingen die absoluut niet oké waren, maar die ik vaak met de mantel der liefde bedekte en liet passeren – niet altijd, maar vele malen vaker wel dan niet.
Slechts wanneer het écht niet door de beugel kon wat er onder haar invloed gebeurde, gaf ik tegengas.
Maar vele malen zweeg ik liever, omdat ik zo graag de liefde wilde laten winnen, en wilde laten zien dat mijn liefde wél echt was – in tegenstelling tot wat zij hem wijsmaakte.
Maar hoe groot de mantel der liefde ook was die ik over hem en ons heen spreidde, telkens weer: het mocht niet baten.
Zij, met haar verleidelijke vormen en listige streken, won steeds meer terrein.
En hij had het niet door. Zag het niet. Of wílde het misschien niet zien…
Hoe het ook zij: zíj had hem in haar macht en de liefde die hij voor mij had sneuvelde onder haar invloed meer en meer.
Hij werd harder, steeds harder. Botter. Steeds kwetsender.
De empathie die eens in hem was brokkelde steeds verder af, terwijl het egocentrisme groeide.
Logisch, zie ik nu: zíj was gebaat bij zijn egocentrisme, en zeker niet bij empathie naar anderen.
Waar ik probeerde dingen een gezondere richting op te sturen door hem tot inzichten en groei aan te zetten, keerde zij zich steeds feller tegen mij. Uiteraard: zij was fel gekant tegen elke verandering ten goede die voor háár verhouding met hem het einde zou betekenen…
Zij was duidelijk niet blij met mijn aanwezigheid in zijn leven en naarmate de tijd verstreek begon ze hem steeds meer te manipuleren en zijn geest steeds meer te vergiftigen.
Onder haar invloed begon hij steeds meer leugens te vertellen.
Werd ik steeds vaker zwartgemaakt, terwijl zij volledig buiten schot werd gehouden.
En nóg bedekte ik hem met mijn mantel der liefde, omdat ik zag wie hij óók was, op de zeldzame momenten waarop zij niét aan de touwtjes trok.
Hij had me gezegd dat het allemaal wel meeviel.
Dat zij geen bedreiging was.
En dat hij de controle over haar had.
Maar niks was minder waar, weet ik nu.
Zij heeft altijd álle controle gehad.
En hoe meer ik zijn hart aanraakte en zijn ziel beroerde, hoe feller zij ging strijden om hem voor haarzelf te behouden.
Door haar toedoen is de liefde kapot gemaakt – zó vaak gekwetst en geschoffeerd dat de liefde uiteindelijk niet anders meer kón dan met een gebroken hart en haar mantel en ziel onder de arm het pand verlaten.
Waar zij heerst, kan liefde niet leven, niet winnen.
Waar zij heerst, worden alleen maar mensen diepgaand gekwetst en beschadigd en kunnen harten niet anders dan sneuvelen.
Waar zij heerst, wordt alles dat goed is kapot gemaakt.
Zij, met haar verleidelijke vormen, haar bedwelmende aard en haar vertroebelende effect…
Zij, de listige verleidster die haar prooi kost wat kost wil vasthouden in het alles verwoestende web waar zij hem in gevangen heeft…
Zij, de giftige verleidster genaamd Alcohol.
☼ © Sharon Kersten, 22-09-2020
Op 8 oktober 2020 gepubliceerd, na schriftelijk akkoord van ‘hem’ die ik met heel mijn hart toewens dat hij de kracht en de moed gaat vinden zich van ‘haar’ te ontdoen. Ik ben hem dankbaar voor zijn akkoord bovenstaande tekst te delen met een breder publiek, opdat velen er iets aan kunnen hebben.
Hoe ik er nu op terugkijk, lees je hier.
