Het menselijke zoeken

In de vorige zaailing kon je lezen dat ik meer ruimte voor autonoom denken, voelen en handelen en voor ‘schouwen op afstand’ ervaar sinds ik mezelf bevrijd heb van veelvuldig ingeplugd zijn op allerlei netwerken van informatie. Er ontstond meer ruimte om werkelijk zélf tot gedachten te komen, mijn werkelijk éigen gevoelens te ervaren en handelingen vorm te geven vanuit een aansturing in mezelf. Ook het van een afstandje kijken naar dingen – in plaats van deel uit te maken van de dingen – werd makkelijker, waardoor er nieuwe perspectieven en inzichten ontstonden die niet makkelijk konden ontstaan toen ik me ín de informatiestromen bevond en deel uitmaakte ván die informatiestromen.

Eén van de dingen die sinds mijn ‘ont-plugging’ steeds scherper op mijn netvlies zijn komen te staan, is de enorm sterke mind-gerichtheid en ‘look at me‘-gerichtheid waaraan massa’s menselijke bewoners van deze wereld ten prooi zijn gevallen en die ons meer kwaad dan goed lijkt te doen.

Hoe meer ik met afstand kijk naar alle informatie die door ‘waarheidszoekers’ en ‘waarheidsroepers’ van allerlei pluimage wordt gepresenteerd – in alle gelederen en alle kanalen die deze realiteit rijk is – hoe meer ik mechanismen zie die me weinig positief stemmen omtrent de stand van zaken in deze wereld in het algemeen en de benaderingswijzen en uitingsvormen van het menselijke zoeken in het bijzonder.

De rabbit holes van deze wereld zijn diep, veel dieper dan zelfs veel doorgewinterde waarheidszoekers – in welk ‘kamp’ ook – beseffen. En wie er ook werkelijk aan de touwtjes trekt: zíj kennen de menselijke mind beter dan de mensen zelf. Zij weten hoe graag de ‘kleine ikjes’ zich belangrijk en ‘in control’ willen voelen, ten overstaan van zo veel dat we niet weten, niet begrijpen, niet kennen, niet kunnen doorgronden. Zij weten hoe graag we wél willen weten, wél willen doorgronden, wél willen begrijpen, zodat we wél ergens grip op kunnen hebben – en dat we onze **mind** daarvoor benutten, de enige ‘processor’ waarmee de meesten van ons op bewust niveau dagelijks werken.

Te midden van duizenden dwaalsporen maakt de menselijke mind-processor overuren, steeds verder afdalend in diepe rabbit holes die complete gangenstelsels blijken te zijn waarvan niemand weet waar ze uiteindelijk toe leiden.

De mens die wil weten duikt erin, graaft, graaft steeds dieper en komt terecht in werelden vol informatie, waarvan niemand echter met zekerheid kan stellen wie die informatie daar geplaatst heeft, wie die werelden gecreëerd heeft en wat er in die werelden werkelijkheid of illusie is.

Maar de mens wil wéten, zoekt, graaft, graaft dóór. En als hij of zij het zelf even niet meer weet, niet weet welke afslag te kiezen bij wéér een T-splitsing, wéér een kruispunt of wéér een rotonde in het gigantische gangenstelsel waarin hij of zij is afgedaald, dan is er altijd wel iets of iemand die hem of haar het gevoel of de impressie geeft dat die éne afslag meer waarheid zou bevatten dan de andere(n) en wordt er een keuze gemaakt die de andere mogelijkheden vanaf dat moment buiten beschouwing laat.

Zoekend en gravend in tunnels… treedt er onvermijdelijkerwijs tunnelvisie op. Maar wanneer medezoekers op precies hetzelfde punt in het gangenstelsel zijn aanbeland als jij, sterkt dat het gevoel ‘op de juiste weg’ te zijn. Samen voel je je sterk – en misschien wel bijzonder, menend dat alleen jullie de juiste weg aan het afleggen zijn. Maar hebben jullie het gelijk aan je kant, of zijn jullie in de greep geraakt van collectieve tunnelvisie, grenzend wellicht aan collectieve zinsbegoocheling of zelfs collectieve psychose – al dan niet geïnduceerd?

Zo veel mensen, zo veel percepties… maar niemand kan bewijzen dat zijn of haar visie onomstotelijk de enige ware of juiste is. En het kan niet anders zijn dan zo. Ongeacht hoeveel we weten of menen te weten: er is nog zo ontzettend veel dat we niét weten – en in onze huidige staat van zijn waarschijnlijk gewoonweg niet kunnen weten.

Maar de ‘kleine ikjes’ willen weten. Dus gaan ze zoeken. Verkennen. Graven. En wanneer ze iets ont-dekken waarvan ze menen dat het heel belangrijk is, hebben ze vaak een sterke behoefte dat wat ze ont-dekt hebben te delen met anderen.
Dat is menselijk, daar is niets vreemds aan. Er zijn tal van logische verklaringen te beschrijven waarmee geduid kan worden waarom iemand iets dat hij/zij van belang acht graag wil delen met anderen. En levend in een tijdsgewricht waarin er, in elk geval in de westerse wereld, een scala aan deelmogelijkheden tot vrijwel ieders beschikking staat is het ‘appeltje-eitje’ de eigen ‘ontdekking’ de wereld in te slingeren.

Er zijn legio platformen die gebruikt kunnen worden om een persoonlijk podium te creëren voor dat wat het kleine ikje zo graag wil uiten, wil vertellen, wil delen. En er zijn massa’s dopamine-verslaafden die op de verschillende platformen ingeplugd zijn – en door hun dopamineshots ingeplugd blíjven – die als ‘publiek’, of zelfs ‘volgers’, kunnen dienen.
Dit geeft het kleine ikje het idee dat er écht mensen bereikt kunnen worden vanaf het persoonlijke podium. Wie een behoefte voelt de eigen ontdekking te delen met anderen kan die behoefte tegenwoordig ‘in no time’ bevredigen.

Wat de meeste kleine ikjes echter niet in de gaten hebben, is dat de aansturingen die maken dát ze hun ontdekkingen willen delen grotendeels aansturingen zijn waarvan ze zich niét bewust zijn. Over het geheel van aansturingen dat maakt dat mensen hun ontdekkingen willen delen met anderen, hebben slechts weinigen bewustzijn. Vrijwel elke ‘deler’ zal kunnen verwoorden dat er op bewust niveau een aansturing van sociaal begaan zijn met de medemens speelt, maar de meeste ‘delers’ geven zich geen rekenschap van de meer ‘ondergrondse’ aansturingen die hen ertoe aanzetten hun ontdekkingen met anderen te delen: allerlei minder sociaal nobele aansturingen in de vorm van mechanismen die leegtes pogen te vullen. Leegtes die de mens nou eenmaal in zich draagt en die gekoppeld zijn aan basale behoeftes: behoeftes aan erkenning, gehoord of gezien willen worden, een verschil willen maken, een punt willen maken, opgemerkt willen worden… en tal van andere diep gewortelde behoeftes die we de meer ‘donkere’ schaduwkanten zouden kunnen noemen: de behoeftes van het ego van het kleine ikje – de naar narcisme neigende noden die in ieder van ons aanwezig zijn, of we dat nou erkennen of niet.

De talrijke social media platformen die deze tijd rijk is bieden ‘instant bevrediging’ van tal van behoeftes die in ons leven.
De tragiek van het gegeven dat dát is waarom we zo makkelijk te verleiden zijn tot het gebruiken van die platformen en het erop ‘ingeplugd’ blijven, dat het kanalen en uitlaatkleppen zijn voor noden die in ons leven, dat het ‘zelfmedicatie’ is die leegtes in onszelf vult of dempt, dat het pleisters plakt op en bandages windt om wonden die we niet willen voelen, zien of erkennen, ontgaat de meesten volledig.


De mens is druk bezig met het zoeken naar ‘waarheid’ in de buitenwereld en het delen van de – vermeende of waarlijke – ontdekkingen die in de zoektocht ‘daarbuiten’, onder aanvoering van de mind, gedaan zijn maar is behoorlijk blind ten aanzien van de waarheid over zichzelf… niet alleen nu, maar door alle tijden heen. Altijd zoekend buiten zichzelf… naar een sleutel die de deur zou kunnen openen tot informatie die ontbeerd wordt – een sleutel die gezocht wordt ofwel in de buitenwereld, ofwel in ‘de bovenwereld’, veelal in een queeste die geleid wordt door de mind. De persoonlijke onderwereld en de ándere ‘processoren’ die we als mens tot onze beschikking hebben, worden massaal gemeden – waardoor er op de eigen innerlijke aansturingen nauwelijks zicht is, terwijl zij een enorme wissel trekken op allerlei aspecten die aan de zoektocht in de buitenwereld gekoppeld zijn.

Het maakt niet uit naar welk tijdsgewricht we kijken; in alle tijden die ons bekend zijn maken we als mensheid telkens weer dezelfde fout: we richten onze blik massaal op ‘buiten’, of op ‘boven’ (wat slechts een andere vorm van ‘buiten’ is) en we benaderen en ‘processen‘ de informatie die we vinden vanuit een éénpolig bewustzijn: het mind-bewustzijn. Zelfs de tradities en volkeren waarvan we menen dat zij dingen ‘beter begrepen’ dan wij: op enkele uitzonderingen na hadden zij allen de blik gericht op een ‘buiten’, op iets búiten zichzelf dat ze probeerden te doorgronden, en benutten zij hoofdzakelijk hun mind (zij het soms op andere manieren dan wij dat nu doen) om tot inzichten en een expansie van bewustzijn te komen.
Het menselijke zoeken is van alle tijden en het leven – en zoeken – vanuit een éénpolig bewustzijn is de grote constante die we telkens weer kunnen opmerken. Tijdsgewrichten veranderen, specifieke scenario’s veranderen, status quo’s veranderen, maar de mens blijft (als collectief) telkens weer hetzelfde doen: zoeken buiten zichzelf, vanuit een éénpolig bewustzijn waarin de mind de scepter zwaait.

De moed en de bescheidenheid de wortel van dingen in onszelf te zoeken en de vastberadenheid in onszelf op zoek te gaan naar de andere ‘processoren’ die we tot onze beschikking hebben en de wegen die ons uit het éénpolige bewustzijn kunnen laten komen, om op dié wijze tot meer ‘weten’ te komen, zien we in slechts weinigen. Door alle tijden heen zijn de weinigen die probeerden het belang van schouwen, zoeken en vinden in jezelf duidelijk te maken impopulair geweest – en dat is vandaag de dag niet anders.

Telkens weer heeft ‘mentale informatie’ de voorkeur gekregen van de massa; altijd weer zijn groepen en subgroepen aangerend achter degenen die goed in staat waren hun mentale processor hard te laten werken en daarmee aspecten van potentiële realiteit te ‘ont-dekken’ en duiden. De ware weg naar binnen, die van het individu, af te leggen in je ééntje, afdalend van de mind naar de ‘graal’ diep in jezelf, is nooit populair geweest onder de mensheid. Nooit. Omdat het geen pad is dat aantrekkelijk klinkt, lijkt of is.
Het geeft geen voldoening aan de noden van het kleine ikje. Het levert geen aandacht, geen erkenning, geen bewondering, geen populariteit, geen heldenstatus op. Het creëert geen volgelingen. Het geeft geen gevoel van ‘macht’ of ‘controle’ hebben over aspecten van de buitenwereld. Het geeft niets van alle ‘beloningen’ waar de mens zo gevoelig voor is.
En wat het wel doet, is precies datgene waar het kleine ikje het liefst heel ver bij vandaan wil blijven: het confronteert je met jezelf, op allerlei lagen en velerlei manieren. Het brengt wonden, kwetsuren, blokkades, schaduwkanten, gevoelens van schuld en schaamte, pijnen en verdriet en allerlei emoties in je bewustzijn – niet alleen op mind-niveau maar ook op gevoeld niveau, in een belichaamde staat van bewustzijn. Het laat van alles zien én voelen dat niet fijn of leuk is om te voelen. Het confronteert je met dingen waar je liever niet naar kijkt of over praat, dingen die je liever niet wilt voelen of überhaupt zou willen weten, dingen die moeilijk en pijnlijk zijn om te erkennen en doorvoeld te ervaren en die je zeker niét op je persoonlijke podia tentoon zou willen spreiden.

Het menselijke zoeken zoals we dat massaal tot uiting zien komen in de buitenwereld wordt aangedreven door velerlei krachten en mechanismen die maken dat de kleine ikjes een bevrediging of ‘beloning’ willen behalen terwijl ze tegelijkertijd ver weg willen blijven van de diepste en ‘donkerste’ lagen van hun eigen innerlijke wereld – of we dat nou beseffen en erkennen of niet.

Het eindpunt van al ons zoeken lijkt echter alleen gevonden te kunnen worden via de weg naar binnen: een strikt individuele aangelegenheid, zonder ‘publiek’, zonder ‘volgers’, zonder ‘beloningen’ of snelle bevredigingen, die moed, bescheidenheid en kwetsbaarheid vereist evenals de bereidheid het éénpolige mind-bewustzijn los te laten, en die elk die deze weg gaat zal confronteren met gevoelens en gewaarwordingen die oncomfortabel zijn. Maar dát is de weg die we massaal niet willen gaan. Misschien niet alleen omdat het geen ‘snelle beloningen’ oplevert en het op aspecten oncomfortabel zal zijn, maar omdat we wellicht op een diep niveau voelen, of weten, dat wat we daar aantreffen voorgoed een aantal bubbels om zeep zal helpen. De bubbel van ons superioriteitsdenken en onze zelfoverschatting. De bubbel van onze ‘zelf-medicaties’ die ons geen stap verder helpen maar ons alleen maar verder bij onszelf vandaan brengen. De bubbel van ons denken dat er antwoorden, hulp, ‘redding’ of oplossingen ‘daarbuiten’ te vinden zijn. De bubbel van onze misplaatste overtuiging dat we alles zouden kunnen doorgronden en kennen met slechts onze mind, vanuit een éénpolig bewustzijn dat ons letterlijk maar de helft doet waarnemen van alles dat er is.

Misschien treffen we op de plek waar de weg naar binnen ons uiteindelijk heen leidt wel niks anders aan dan slechts een spiegel.
Of slechts een steen met de inscriptie ‘Dit is het’.

Misschien ervaren we dan dat we met al ons mind-denken al eonen in werelden van zelfgecreëerde illusies en spinnenwebben ronddwalen, telkens weer (werelden die wij, mensen, kunnen creëren omdát we de mind hebben die we hebben, waarvan de uiterst complexe werking ons nog steeds grotendeels ontgaat). Dat we telkens weer ronddolen in collectieve gangenstelsels. Dat we verkeren in collectieve zinsbegoochelingen waar we niet alleen onszelf maar ook elkaar telkens weer in doen belanden – waardoor de zelf-vervaardigde hamsterwielen voor het collectief nooit eindigen.

We hebben dit, als mensheid, al zo vaak gedaan. Maar we zijn zo enorm zelf-mijdend wanneer het gaat om het wíllen kennen van de diepere lagen, de ‘donkere’ plekken, de moeilijk te erkennen schaduwkanten en de complexe mechanismen in onszelf die we in beeld zouden moeten krijgen willen we de patronen kunnen doorbreken. We donderen steeds weer in dezelfde valkuilen. Tijden, omgevingen, scenario’s, middelen en hoofdrolspelers veranderen, maar de gedragspatronen van de mensheid ten aanzien van ‘zoeken’ blijven goeddeels hetzelfde.

Alle fantastische verhalen – over ‘5D’, een naderend ‘groot ontwaken’ en wat dies meer zij – van spreekbuizen van de New cAge gelederen en andere ‘sprookjesvertellers’ ten spijt: in termen van de expansie en evolutie van ons bewustzijn zijn we, als groep genaamd mensheid, nog steeds kleuters. Infantiel, nauwelijks zicht en grip hebbend op de werking van onze systemen en onze aansturingen maar onderwijl menend dat we ‘ontwikkeld’ zijn, sterk gericht, in allerlei opzichten, op ‘daarbuiten’, levend, kijkend en de wereld ervarend vanuit een éénpolig perspectief en een éénpolig bewustzijn, slechts schouwend door de lens van onze mind-pool, slechts verbonden met maximaal de helft van wie en wat we als mens werkelijk zijn.
De naïviteit van de huidige staat van ons mens-zijn is aandoenlijk. Pijnlijk en tragisch, maar ook aandoenlijk.
Het doet me denken aan die woorden van Shakespeare:

“All the world’s a stage,
And all the men and women merely players.”

Wil je niet langer ‘merely a player’ zijn? Verleg je focus dan naar je binnenwereld.
Maak de innerlijke queeste belangrijker dan het externe zoeken en het uiterlijke vertoon.
Het Oudgriekse aformisme ‘ken uzelf’ heeft nog niets aan kracht of waarde ingeboet…

© Sharon Kersten, 14 september 2021

PS Een dierbare vriendin van me schreef me na het lezen van deze zaailing: “Moeilijke materie. Maar fascinerend, ook.”
Indien ook jij deze zaailing als ‘moeilijke materie’ ervaart, weet: het klinkt/lijkt/is alleen moeilijk wanneer je in een éénpolig bewustzijn verkeert. Zodra je de verbinding met de tweede pool in jezelf hebt geactiveerd en je niet langer slechts vanuit mind-polariteit functioneert, klinkt bovenstaande opeens als totale logica en ‘gesneden koek’ – omdat je dan niet langer slechts ‘de helft’ van dingen waarneemt maar je de heelheid waarneemt, vanuit een werkelijk belichaamde aanwezigheid en een heelheid in jezelf die rusten op en verankerd worden door jouw verbinding met de ‘graal’ in jezelf.

Iemands reactie op het lezen van deze tekst is in die zin een mooie graadmeter die duidelijk maakt in hoeverre iemands staat van zijn rust op een éénpolig bewustzijn of op een bewustzijn dat twee polen omvat die samen een geheel vormen.
Een éénpolig bewustzijn heeft moeite met deze materie omdat het de radertjes en machinerie van de mind doet ‘vastlopen’. De beperkingen van het éénpolige mind-bewustzijn maken dat de heelheid waar in deze tekst aan gerefereerd wordt niet echt kan worden ‘gepakt’, waargenomen en begrepen; er zijn twee actieve polen in de mens nodig om die heelheid te kunnen ervaren, vanuit een heelheid in de mens zelf – en wanneer die heelheid ervaren wordt, is de materie van deze zaailing opeens supersimpel, kraakhelder en volkomen logisch.


Share or email
Translate »
error: Content is protected !!