Onaangepast

Posted on: 5 augustus 2021 by: Sharon

Jaren geleden zei een goede vriendin eens tegen mij: “Als mensen lang alleen zijn, helemaal op zichzelf, worden ze een beetje ‘eigenaardig’.”

Omdat ik toen niet meteen begreep wat ze daarmee bedoelde, vroeg ik haar dat nader toe te lichten. Haar toelichting ben ik nooit vergeten en is altijd ergens in mijn systeem blijven rondzwerven, eens in de zoveel tijd weer even naar de voorgrond komend – soms wanneer ik reflecteerde over het gedrag van anderen, soms wanneer ik reflecteerde over gedrag van mezelf.

En hoewel ik in de opmerking van die vriendin destijds een wat ‘veroordelend’ smaakje meende te proeven, weet ik inmiddels dat het helemaal geen veroordelende opmerking was, maar slechts een vaststelling op grond van een leven vol ervaringen en het contempleren over feitelijkheden – uit de mond van iemand die zo’n beetje de minst veroordelende persoon is die ik ken.

Inmiddels, nu ik heel wat levensjaren en ervaringen verder ben en mijn vermogen vanuit neutraliteit te schouwen vele malen groter is dan het destijds was, besef ik hoe wáár haar woorden waren. Want ja: mensen die lange tijd alleen zijn worden, inderdaad, een beetje ‘eigenaardig’ – doordat dat wat ze doen, denken, zeggen, zijn, nauwelijks nog ‘gecorrigeerd’ wordt door anderen in hun nabijheid die hen op regelmatige basis van feedback voorzien. Er vinden minder interacties plaats, minder ‘confrontaties’ met de kijk van anderen op het eigen gedrag, gedachtegoed, de eigen woorden en manieren van communiceren en de eigen wijzen van zijn.

Enerzijds kan dit ertoe leiden dat ‘de alleen-ganger’ steeds meer zijn of haar ware zelf wordt, minder onderhevig aan conformeringen, bijstellingen, concessies en allerlei afzwakkingen van dat wat ‘eigen’ is. Dat wat authentiek is krijgt in de alleen-ganger veel meer de kans tot ‘wasdom’ en ‘bloei’ te komen zoals het is dan wanneer anderen met regelmaat feedback geven op dat wat zo ‘eigen’ is en dat wat ‘eigen’ is soms onder de loep moet worden genomen naar aanleiding van de feedback van anderen.

Anderzijds geldt ook dat we dankzij interacties met anderen onze eigen ‘diamant’ kunnen ‘polijsten’. We kunnen als mensen als elkaars ‘slijpstenen’ fungeren en het is dóór fricties met een andere ‘slijpsteen’ dat we geconfronteerd kunnen worden met de essentie en het effect van dat wat ons zo ‘eigen’ is, op anderen – én op onszelf. Feedback en input van anderen geven ons de kans dat wat ons zo ‘eigen’ is – ons gedrag, onze gedachten, onze zienswijzen, onze zijnswijzen – onder de loep te nemen en te onderzoeken of we in dat wat we doen, denken, menen en de manieren waarop we ‘zijn’ misschien een aanpassing willen maken, groei willen laten plaatsvinden, een nuancering willen aanbrengen of een ‘plafond’ of beperking willen weghalen.

Wanneer mensen lang alleen zijn, kan er enerzijds een enorme verruiming plaatsvinden waarin dat wat authentiek is volop de ruimte krijgt ongehinderd tot groei, bloei en wasdom te komen. Tegelijkertijd kan er anderzijds een ‘vernauwing’ plaatsvinden, die niet per sé het grootste goed van de persoon in kwestie dient. En deze combinatie van factoren maakt dat mensen die lang alleen zijn inderdaad vaker wel dan niet een beetje ‘eigenaardig’ worden. Teruggeworpen op zichzelf, al dan niet uit vrije keuze, worden mensen heel erg ‘eigen’, ruim baan gevend aan dat wat in en vanuit henzelf manifest wil worden wanneer dat kan plaatsvinden zonder ‘bemoeienis van buitenaf’.

In veel gevallen leidt dat tot prachtige uitingen van authenticiteit, al dan niet in artistieke vorm. Het is niet zonder reden dat kunstenaarschap en andere vormen van ‘creatorschap’ vaak uitermate goed gedijen bij zelfverkozen kluizenaarschap. De werken van talloze kunstenaars, schrijvers en onderzoekers die als alleen-ganger hun mooiste of beste werken hebben gecreëerd laten ons zien wat er mogelijk is wanneer ‘het eigene’ ongehinderd naar buiten kan komen.

En in evenzoveel gevallen leidt het tot ‘eigen-aardigheden’ die door anderen soms als ‘raar’ worden ervaren en het voor anderen niet altijd makkelijk maken met de alleen-ganger om te gaan. De alleen-ganger is vaak ‘raar’, want: onaangepast. En daarmee soms ‘rauw’, ongepolijst, ongenuanceerd, ongecensureerd en zonder concessies te doen. En dáár… vinden we vaak nogal snel van alles van.

Maar daar iets van ‘vinden’, en dan met name onder begeleiding van een denkbeeldig of feitelijk afwijzend of veroordelend vingertje, heeft niet zo veel nut. Het is wat het is. En die dingen waar we wat van vinden, die hebben zo hun bestaansredenen; ze zijn verklaarbaar en zijn niet zomaar opeens ‘uit de lucht komen vallen’.

Ik heb in mijn leven met heel wat alleen-gangers te maken gehad, en op momenten wisten aspecten van hun ‘eigen-aardigheden’ me behoorlijk te irriteren – maar ik zie nu: dat gebeurde eigenlijk alleen wanneer er in míj iets werd aangeraakt doordat zij zich anders gedroegen dan voor míj ‘comfortabel’, ‘prettig’ of ‘normaal’ was. Wanneer ik gefocust blijf op wat er in míj gebeurt en wat ik kan leren uit situaties, kom ik tot de vaststelling dat het in het bijzonder de alleen-gangers met al hun ‘eigen-aardigheden’ zijn geweest die ervoor hebben gezorgd dat ik prachtige kansen kreeg om te leren en te groeien door dieper in mezelf te schouwen en te doorvoelen wat er in mij gebeurde in reactie op mijn interacties met deze ‘onaangepaste’ personen. Zo bezien hebben juist ‘de onaangepasten’ me geweldige mogelijkheden geboden met alchemistisch werk in mezelf aan de slag te gaan en aldus stukjes ‘lood’ om te smeden in ‘goud’.

Tegelijkertijd heeft mijn pad door het leven ertoe geleid dat ik ook zelf een alleen-ganger ben geworden, met alle consequenties van dien. Ook in mij is er ‘onaangepast gedrag’ ontstaan en ook in mij heeft mijn ‘eigenheid’ gaandeweg mijn pad steeds meer Lebensraum gekregen, met alle gevolgen van dien – gevolgen waar mensen allerlei ‘labels’ op zouden kunnen plakken, die echter stuk voor stuk vooral iets zouden zeggen over de perceptie van die ánder en over dat wat mijn ‘eigenheid’, ‘goed’ of ‘slecht’, in die ander aanraakt of teweegbrengt. Ook ik ben een ‘onaangepaste’ geworden die soms van alles in anderen triggert, simpelweg door te zijn wie ik ben, zoals ik in het betreffende moment ben.

Ik wil heel ver weg blijven van labels als ‘goed’ of ‘fout’, ‘positief’ of ‘negatief’, wanneer het gaat om de dynamieken die er in mensen en in interacties tussen mensen gewoonweg bestaan. Het heeft in mijn optiek maar bar weinig nut onszelf bezig te houden met ‘labelen’ en be- of veroordelen. Constructiever en veel waardevoller dan dat is het werken met vragen als ‘Wat gebeurt er nu in mij?’ en ‘Wat zegt dat over míj?’, ‘Wat wordt er nu in mij geraakt door het gedrag van die ander?’, ‘Wat kan ik hiervan leren?’, ‘Hoe kan ik deze situatie aanwenden om te groeien, of iets te helen in mezelf dat kennelijk een pijnpunt is?’.

Door niet met de vinger naar de ander te wijzen maar in onszélf aan de slag te gaan met dat wat er in ons geraakt wordt, kunnen we situaties, van welke aard of hoedanigheid ook, benutten als kansen om te komen tot meer bewustzijn, heling, zelf-ontwikkeling en groei. Opdat we zélf steeds authentieker kunnen worden – het risico dat we ‘onaangepast’ worden op manieren die voor anderen niet altijd ‘prettig’ of ‘comfortabel’ zijn, op de koop toe nemend.

☼ © Sharon Kersten, 5 augustus 2021

Reiziger

Posted on: 31 juli 2021 by: Sharon

Het is vreemd.

Vreemd om na al die jaren te ontdekken dat je ten diepste misschien eigenlijk gewoon een wanderer bent. Een reiziger. Een ‘gypsy’. En dat al je pogingen een ‘normaal’ leven te leiden misschien wel nooit geslaagd zijn omdat je dat ene aspect van jezelf uit het oog was verloren: dat je nooit gemaakt was voor de conventies van ‘normaal’ en dat het eigenlijk heel erg bij je paste dat je zo jong al vertrok en alles achter je liet.

Het was geen keuze vanuit een gezonde situatie, destijds; het was een kwestie van overleven – om je sanity te behouden en je eigenheid niet verder te laten beschadigen. Maar toch… het feit dat je het dééd, en het feit dat je het kón, zo jong al helemaal op eigen benen staan, gehavend als je was, sprak ergens boekdelen… over wie je ten diepste bent, altijd bent geweest en altijd bent gebleven, al je pogingen je in hokjes van ‘normaal’ te voegen ten spijt.

De relaties en ‘huisje-boompje-beestje’ scenario’s waar je voluit voor ging… – en die je stuk voor stuk ook weer achter je liet…
De ‘normale’ banen waar je je zo hard voor inzette – en waar je na niet al te lange tijd altijd weer afscheid van nam…
De vele episodes waarin je de ‘gewone’ dingen deed die ‘gewone’ mensen zoal doen…. – waarin je telkens weer merkte dat deze je niet dichter bij je ware zelf brachten, maar je structureel verder bij jezelf vandaan haalden en je eigenheid en authenticiteit juist ondermijnden…

Misschien kón het wel gewoon allemaal nooit ‘kloppen’, nooit ‘werken’, nooit goed voelen, simpelweg omdat het allemaal niet uitgelijnd was met wie en hoe je zelf ten diepste bent…

En hoewel de jaren waarin je ‘dakloos’ was een immens sterk verlangen aanwakkerden naar eindelijk een veilige plek hebben die je de jouwe kon noemen, en je intens blij was toen je eindelijk op geheel eigen kracht een ‘normale’ woonsituatie wist te realiseren… voel je nu, nu rust en een zekere mate van innerlijke heelheid eindelijk deel zijn van wie je nu bent… dat ‘normaal’, wederom, voor jou niet is waar je je ten diepste mee uitgelijnd voelt…

… … …

De ruimte die ik heb nu, in wat momenteel mijn huis is, en alle spullen die daarin aanwezig zijn… ze bezwaren me meer en meer. In mij, diep van binnen, groeit de laatste maanden een roep om meer ‘lichtheid’ – een ‘lichter’ door het leven reizen, met minder bezittingen en minder ‘gedoe’.
Diep in mijn wezen zwelt er, onmiskenbaar, een verlangen aan: een verlangen lichter verder te reizen. Met minder spullen, en minder dingen die voelen als touwen waar ik in verstrikt ben geraakt en die een vrijelijk bewegen belemmeren.
Ik voel me vastgeklonken in een web, en dat voelt niet meer goed.
Ik voel me ‘geparkeerd’, stilstaand tegen wil en dank.

Wat me eens rust en veiligheid gaf, voelt de laatste maanden meer en meer als een doos waarin ik opgesloten zit. Een doos die een vrijuit stromende levensenergie belemmert. Een doos van stagnatie, die zijn nietjes in mij heeft gezet zonder dat ik dat in de gaten had.

Een cocon van veiligheid is gaandeweg verworden tot een kist die soms voelt als een kist van 6 planken. Comfortabel aan de binnenkant, maar… een kist. Log. Lomp. Niet flexibel. Stilstaand. Inperkend. Een hoekige constructie die elke gezonde, natuurlijke stroming van energie de das om doet. En die me meer en meer, figuurlijk, de adem beneemt.

Toen ik min of meer vanuit mijn auto en koffers leefde, her en der te gast maar nergens werkelijk thuis, hunkerde ik naar een plek die ik ‘de mijne’ zou kunnen noemen, waar ik zou kunnen helen en waar ik mijn wortels de Aarde in zou kunnen slaan.

Nu er heel veel geheeld ís, ik ervaar dat mijn wortels overál zijn waar ik ben en ik besef en voel dat ik elke meter waarop ik loop ‘de mijne’ kan noemen, lijkt deze plek die ik mijn woning noem met de dag meer een dissonante noot te zijn in de muziek die ik tegenwoordig creëer en de komende tijd wens te creëren.

Het is vreemd, nu tot het besef te komen dat ik ten diepste veel meer die wanderer, die ‘gypsy’, die reiziger ben dan ik lange tijd gedacht heb. Toen ik het wás, voelde het als een lot waar ik nooit zelf bewust voor gekozen had, niet vanuit vrijheid in elk geval. Maar nu ik het niet ben, besef ik dat ik iets wezenlijks mis wanneer ik mezelf ‘vastklink’ in formats die geen recht doen, geen Lebensraum bieden, aan wie en wat ik ten diepste ben.

Ik snak naar lucht, en beweging.
Ruimte – niet in een huis, maar om me heen.
De grootsheid van het leven omarmen, op talloze ‘kleine’ manieren. In verbinding met ‘buiten’ – de Natuur.

Meevaren op natuurlijke bewegingen, mijn koers bepalen aan de hand van de Zon en de Sterren.
Zijn waar ik voel te willen of moeten zijn.
Gaan waar ik voel te willen of moeten gaan.
Bewegen IN het leven, in plaats van binnen een ‘veilig’ coconnetje dat afgeschermd is van dat wat voor mij leven is.

Het is vreemd.
Maar ik denk dat ik boven alles, ten diepste, vooral een Reiziger ben.

Geen reiziger die verre, fancy, ‘Insta-waardige’ reizen maakt. Dat soort dingen boeien me niet.
Nee, gewoon, een reiziger door het leven, die wil voélen dat ze ‘reist’. Wil voelen dat ze het léven leeft – en niet een verzameling conventies die het label ‘leven’ heeft gekregen.

Misschien had mijn moeder wel gelijk, toen ze meende dat haar familielijn aan rondtrekkende zigeuners ontsproten moest zijn. Misschien leeft in mij het stukje voort dat háár ervan overtuigde dat ze eens geleefd moest hebben in een tijd die resoneerde met de inhoud van de boeken van Jean M. Auel – samen met het stukje van mijn vader dat van hem een ‘reiziger’ maakte binnen de contouren van de veilige, bekende en cultureel geaccepteerde formats waar hij voor koos.

Misschien neem ik net als mijn oma dingen waar in de natuur die ‘normale’ mensen niet waarnemen en voel ik daardoor zo vaak de roep en pull van de bossen, waar ik het allerliefst helemaal alléén in rondstruin, zonder mensen die me alleen maar afleiden van alles wat ik in de bossen ervaar. Misschien leven in mij aspecten voort van voorouders die veel dichter bij de natuur stonden en die leefden en interageerden mét de natuur, meebewogen met de natuur – zowel de Natuur om hen heen als de natuur, hun ware aard, in henzelf.

Misschien doorbreek ik niet alleen de ongezonde patronen van mijn familielijnen, maar ook de beperkingen die gemaakt hebben dat de vrouwen vóór mij niet met de Natuur hebben kunnen samenleven zoals ze dat eigenlijk, heimelijk, ten diepste wilden, en dat de mannen uit mijn andere familielijn hun ‘beweeglijke’ aard aan banden zijn gaan leggen.

Misschien is aan mij in meerdere opzichten ‘de gifbeker’ gegeven, opdat ik deze volledig zou legen en aldus het tij zou keren, de trends zou breken.

En misschien ben ik gewoon… ik.
Heel ‘gewoon’ mezelf.
Stevig verbonden met mijn ware aard – soms tegen wil en dank, maar nooit anders kunnend dan uiteindelijk, als het erop aan komt, de keuze makend dáárnaar te leven. In eenvoud, en in vrijheid. Met lucht in mijn longen, wind in mijn haren, de Aarde onder mijn voeten, de Zon op mijn gezicht, soms water over mijn wangen, een altijd brandend vuur in mijn hart en altijd, hoewel soms eventjes zwak, de schittering van de sterren in mijn ogen.

“On bended knee is no way to be free
Lifting up an empty cup, I ask silently
that all my destinations will accept the one that’s me
so I can breathe…

Circles they grow and they swallow people whole
Half their lives they say goodnight to wives they’ll never know
Got a mind full of questions and a teacher in my soul
And so it goes…

Don’t come closer or I’ll have to go
Owning me like gravity are places that pull…

Everyone I come across in cages they bought
They think of me and my wandering but I’m never what they thought
Got my indignation but I’m pure in all my thoughts
I’m alive…

Wind in my hair I feel part of everywhere
Underneath my being is a road that disappeared

Leave it to me as I find a way to be
Consider me a satellite forever orbiting
I knew all the rules but the rules did not know me
Guaranteed…”

De onzichtbare erfenis

Posted on: 12 april 2021 by: Sharon

We zijn op talloze manieren verbonden met tijden die aan ons leven vooraf zijn gegaan, de mensen die ons zijn voorgegaan en de dingen die zij hebben meegemaakt. Wat onze ouders en voorouders is overkomen leeft door in ons, in het lichaam/systeem dat wij nu ‘hebben’, het biologisch-energetische systeem dat we in het hier en nu belichamen.

Traumatiserende gebeurtenissen uit eerdere tijden en plekken leven voort in ons; aspecten daarvan en zelfs (onbewuste) herinneringen daaraan zijn aanwezig in het lichaam-systeem dat wij nu bewonen.

Ongeacht door welke lens je naar dit gegeven kijkt (vanuit het perspectief van miasma’s (overerfd of verworven), intergenerationeel trauma, DNA, reïncarnatie): in ons zijn elementen aanwezig van traumata die personen geschaad hebben in andere tijden en plaatsen.

En wat gebeurt er wanneer ons lichaam-systeem in het hier en nu bestookt wordt met elementen die een connectie hebben met traumata waar wij elementen van in ons lichaam-systeem dragen? :

De prikkel die in het hier en nu op ons wordt ‘afgevuurd’ kan een hele lading oude traumata activeren, waardoor mensen buitensporig OVER-reactief reageren op een prikkel die an sich, in het hier en nu, éigenlijk niet voldoende zou moeten zijn om zó’n heftige reactie (met veel emotionele intensiteit) te triggeren. Maar de ‘pijl’ die in het hier en nu wordt afgevuurd, raakt van alles dat in onze diepste lagen verborgen ligt, waar de meesten van ons zich totaal geen rekenschap van geven en niet of nauwelijks een bewustzijn over hebben. En lukt het eenmaal het oude trauma, of de oude traumata te activeren, dan zullen ook een heleboel aan dat trauma of die traumata gekoppelde **gedragingen** worden geactiveerd – in ons, in het hier en nu.

Wanneer je je afvraagt hoe het in vredesnaam mogelijk is dat je zo veel mensen om je heen in deze tijden van extreme (over)spanning zo veel idiote dingen ziet doen en zo merkwaardig ziet meebewegen in de dingen die over ons worden uitgestort en op ons worden afgevuurd… neem dan ook bovenstaande in ogenschouw.

Het is niet alleen een kwestie van structurele over-spanning, cognitieve dissonantie, onwetendheid omtrent feiten en/of het slaafs willen voldoen aan wat ‘Vadertje Staat’ of andere vermeende autoriteiten vragen of opleggen. We worden non-stop bestookt met prikkels die in staat zijn allerlei oude traumata te triggeren, te her-activeren, IN ONS. En wie zich geen rekenschap geeft van dit soort dynamieken, hier geen zicht en grip op heeft, is de facto niet in staat zich NIET te laten triggeren en niet in de gedragingen te schieten die de afgevuurde prikkels beogen te creëren.

We dragen allemaal een onzichtbare ‘erfenis’ in ons, in het diepst van ons wezen. Een erfenis waar de meesten zich niet van bewust zijn maar die er desondanks wel ís en die een grote wissel op ons functioneren trekt. Zolang we deze ‘erfenis’ niet erkennen kunnen we middels onze ‘blindheid’ ten aanzien van dit aspect enorm bespeeld en gemanipuleerd worden. Over dat we we niet erkennen, kunnen we zelf immers geen enkele bewuste regie ter hand nemen. En op alle terreinen waarop we niet zelf bewust de regie in handen kunnen nemen zijn we in wezen niet veel meer dan ‘Pavlov-poppetjes’: marionetjes die in een bepaalde ‘houding’ schieten zodra de juiste prikkel daartoe geleverd wordt.

‘De geschiedenis herhaalt zich’ wanneer deze zich kán herhalen omdat we het nalaten onszelf ten voeten uit te leren kennen. Pas wanneer we zelf heel goed weten hoe we in elkaar zitten, wat zich allemaal in ons herbergt en wat we kunnen doen om ons eigen gedrag te bevrijden van onzichtbare ketenen en marionettentouwtjes maken we een kans in de buurt te komen van iets dat we ‘vrijheid’ zouden kunnen noemen.

Ware vrijheid kan en zal nooit ‘gegeven’ worden door externe partijen.
Ware vrijheid is an inside job.
Het start, volledig, bij jou. Bij zelfkennis en zelfwerk, betrekking hebbend op jou en alles dat in jou leeft.

Gnothi seauton luidde de eerste inscriptie in de pronaos van de tempel van Apollo in Delphi. Ken Uzelf.
En dat voert véél verder en dieper dan je wellicht ‘comfortabel’ vindt.

Jij bent een schakel in een heel lange keten, niet losstaand van degenen die jou zijn voorgegaan. Een schakel met een ‘erfenis’. Wil je weten wie jij bent en hoe jij in elkaar zit en wil je in staat zijn zélf je gedrag te bepalen, actief en bewust, vanuit vrijheid in jezelf, dan ontkom je er niet aan je óók rekenschap te geven van de onzichtbare erfenis die je in je draagt en de manieren waarop deze jou beïnvloedt.

Zolang mensen er massaal voor blijven kiezen zich niét met dit soort dingen bezig te houden, zal ‘de geschiedenis herhaalt zich’ een gegeven blijven, op heel veel méér manieren en niveaus dan we doorgaans in de gaten hebben…

☼ ® Sharon Kersten, 12 april 2021

Lééf

Posted on: 11 september 2018 by: Sharon

Het is duidelijk een tijd van veranderingen. Van grote bewegingen. Van radicale ommezwaaien die geheel nieuwe hoofdstukken inleiden.

Hoewel we elk jaar een zogeheten ‘eclips-seizoen’ hebben en eclipsen erom bekend staan dat ze dingen “je leven in eclipsen” én dingen “je leven uit eclipsen”, heeft het eclipsseizoen van dit jaar op velen een uitwerking gekend die ik in eerdere jaren niet in die mate gezien of ervaren heb. Wat is er veel ‘om’ gegaan, en nog aan het gaan, in de levens van velen!

Ik zie en spreek deze weken grote hoeveelheden mensen die opeens stappen maken die, ook voor henzelf, een half jaar geleden nog totaal niet (te) voorzien waren. Huizen die jarenlang ontzettend dierbaar waren worden tegen alle voorgaande verwachtingen in nu ‘opeens’ losgelaten, van woonplekken waarvan mensen dachten dat ze deze nooit zouden verlaten wordt ‘opeens’ liefdevol afscheid genomen om dóór te kunnen, carrièrepaden die jarenlang van immens belang waren (of leken te zijn) worden ‘opeens’ aan de wilgen gehangen, relaties – van welke aard ook – die al lange tijd wiebelig waren maar toch doorsudderden worden nu ‘opeens’ beëindigd en met levensstijlen die jarenlang, soms decennialang goed bevielen wordt nu ‘opeens’ gebroken. En dat alles gebeurt niét vanuit impulsiviteit (zoals het woord ‘opeens’ zou kunnen doen vermoeden) maar juist vanuit sereniteit en een diep innerlijk weten: weten dat het tijd is om dóór te gaan, op een manier die past bij wie we nú zijn.

Hoewel eclipsperiodes vaak gezien worden als tijden van ‘sudden changes‘, zijn de veranderingen die zij kunnen helpen teweegbrengen op een dieper niveau vaak allesbehalve ‘sudden‘ of impulsief. Zij zijn het resultaat van allerlei dingen die, doorgaans op een minder bewust of zelfs onbewust niveau, al lange tijd aan het ‘pruttelen’ waren. Dingen die zich al langere tijd aan het roeren waren in ons innerlijk, maar die tijd – en vele processtapjes – nodig hadden om tot rijping en tot wasdom te komen. Wat de energie van eclipsen vervolgens doet, is ons en onze processen voorzien van een flinke ‘boost‘ energie die ons kan helpen de moed, de daadkracht en de liefde voor onszelf te mobiliseren die nodig zijn om de gewenste of zelfs benodigde stappen echt te gaan máken.

Ik zie mensen deze weken de meest geweldige geheel nieuwe keuzes maken, die stuk voor stuk getuigen van meer liefde voor henzelf en nieuwe levenslust. Het oude wordt in dankbaarheid en liefde losgelaten en daarmee wordt ruim baan gemaakt voor het nieuwe, voor dat wat past bij wie mensen nú zijn. En ik realiseer me hoezeer dit naadloos aansluit bij de essentie van het leven zoals we dat hier op deze planeet, in deze realiteit kennen: panta rhei. Alles stroomt. Niks dat leven bevat staat ooit stil en de enige constante die we hier kennen is verandering.

Ik geniet van wat ik zie en hoor van de mensen om me heen en van degenen die ik zie en spreek in mijn consulten – én van wat ik zelf beleef deze periode. Ook in mij is er van alles aan het schakelen en veranderen, zijn en worden oude dingen losgelaten en begint het nieuwe te ontstaan. “The times, they are a-changing” zong Bob Dylan ooit. Maar ik zie dat het niet zozeer de tijden zijn die aan het veranderen zijn, maar de mensen zelf. Doordat ze meer en meer in contact komen met hun kern, met wie ze wérkelijk zijn, en steeds meer dúrven voelen wat wérkelijk in lijn is met wie zij zijn – en daar gehoor aan durven geven. Ik zie meer zelfkennis en een toegenomen eerlijkheid over ‘zelf’ en over wat we nodig hebben om te doen wat we gekomen zijn te doen. Meer moed ook, om te gaan stáán voor wat onze waarheid is en wat onze ware behoeften en verlangens zijn. Meer sereniteit, die het mogelijk maakt op een gezonde en gebalanceerde manier nieuwe keuzes te maken. En bovenal: meer liefde. Voor het unieke individu dat we zijn en de wereld om ons heen. En het lijkt erop dat het bij steeds meer mensen begint te dagen: als je voluit bent wie jij werkelijk bent, geef je de wereld iets van onschatbare waarde, iets dat alleen jíj aan deze wereld kunt geven, aangezien er niemand anders net zo is als jij.

Lééf je uniciteit. BEN wie je waarlijk bent. En maak keuzes en stappen die dáárbij passen. Zelfs als de mensen om je heen daar (nu) geen snars van snappen. Volg je innerlijke kompas, want dat weet de weg, beter dan wie of wat dan ook buiten jezelf. Leef JOUW leven. En zorg dat dat een ervaring is die jou zielsgelukkig maakt, een glimlach op je gezicht brengt en een prachtig lied vanuit je hart doet weerklinken. Hoe dan ook, waar dan ook, met wie dan ook.

Lééf.

Sharon Kersten

Tools for coming home to yourself

zelfrealisatie

Onaangepast

Reiziger

De onzichtbare erfenis

Lééf