“Waarom heb je me achter een schild geplaatst?” vroeg het hart.
– “Voor je eigen bestwil” antwoordde het hoofd.
“Hoe dat zo?” vroeg het hart.
– “Het schild zal je beschermen tegen pijn” zei het hoofd.
“Weet je dat zeker?” vroeg het hart.
– “Behoorlijk zeker, ja” antwoordde het hoofd.
“Maar vraag je je wel eens af of ik wel blij ben met deze situatie?” vroeg het hart.
“Je hebt mij nooit gevraagd of ik achter een schild wilde leven. Je hebt het daar gewoon geplaatst, op de dag dat jij besloot dat dat nodig was.”
– “En vanaf die dag heb je geen hartenpijn meer gehad, toch?” reageerde het hoofd.
“Dat is wat jij denkt,” zei het hart “maar dat is slechts gedeeltelijk waar…”
“Het is waar dat mij sinds die dag geen pijn meer is aangedaan door mensen die zo dichtbij konden komen dat ze me pijn konden doen. Maar pijn heb ik wel, continu. Want ik ben hier alleen achtergelaten, ben hier helemaal in mijn uppie en niemand, zelfs jij niet, verbindt zich nog met mij.
Ik ben een hart, en liefde is mijn levensenergie. Ik ben op m’n best wanneer ik zowel liefde kan geven als ontvangen. Maar niets van dat alles gebeurt nog. Vanwege het schild. Het schild dat jij besloot voor me te plaatsen, zonder mij te vragen hoe ik dat vond… Ik weet dat je het geplaatst hebt vanuit de beste intenties, maar het schild doet me meer kwaad dan goed. Ik ben een hart! Ik moet liefhebben! Liefde voelen! Liefde geven! Liefde ontvangen! Als ik dat niet kan doen, wat voor nut heeft het dan dat ik er überhaupt ben?”
Het hoofd was stil nu. Verward.
Het begreep dat het hart zojuist iets heel belangrijks had gezegd.
Maar hoe moest het dan met de angsten? Hoe zat het met bescherming? Zonder het schild zou het hart zo vreselijk kwetsbaar zijn! Het zou gekwetst kunnen worden. Weer. En dat was altijd erg pijnlijk…
– “Maar hart,” zei het hoofd ” zou je werkelijk liever zonder het schild willen leven? Wil je echt dat ik het schild wegneem, waardoor ik je blootstel aan zo veel gevaren, aan de mogelijkheid dat je weer gekwetst wordt?
“Ja” zei het hart. “Want ik ben niet gemaakt om achter een schild te leven. Dan kan ik net zo goed doodgaan. Achter een schild kan ik niets doen van alle dingen die ik te doen hebt. Ik kan niet ademen. Ik kan niet delen. Ik kan mijn energie niet laten stromen. Ik kan niet ZIJN wie ik ben, in feite.
Ik begrijp je zorgen, maar begrijp alsjeblieft ook dit: achter het schild zal ik sterven, en dan zal mijn leven zinloos zijn geweest, want dan ben ik niet in staat geweest mijn energie aan de wereld te geven… Ik heb het echt nodig dat je het schild wegneemt. Zodat ik kan LEVEN en ZIJN, volledig, helemaal… Je zult verrast worden door de dingen die we zullen ervaren zonder schild. Er zijn zoveel GOEDE dingen beschikbaar voor ons, als we dat schild maar zouden weggooien!
Vertrouw me… en help me, alsjeblieft… Help me door me te vertrouwen en door aan mijn zijde te staan… Heb vertrouwen dat de kracht van mijn energie veel, veel sterker is dan de kracht van de angsten en zorgen die in jou leven. En weet dat ik, zelfs als ik gekwetst word, altijd in staat zal zijn weer te helen. Vertrouw me daarin. Ik kan het aan. Het is het leven.
Als ik het leven niet aan zou kunnen, zou ik hier niet zijn…”
☼ © Sharon Kersten, 03-12-2013