“Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken
voordat de wereld verregent;
mensen die zomervliegers oplaten
als ’t ijzig wintert
en die confetti strooien tussen de sneeuwvlokken.
Die mensen moeten er zijn…
Er moeten mensen zijn die aan de uitgang van ’t kerkhof ijsjes verkopen
en op de puinhopen mondharmonica spelen.
Er moeten mensen zijn die op een stoel gaan staan
om sterren op te hangen in de mist,
die lente maken van gevallen bladeren
en van gevallen schaduw, licht.
Er moeten mensen zijn die ons verwarmen
en die in een wolkeloze hemel
toch in de wolken zijn,
zó hoog,
ze springen touwtje langs de regenboog
als iemand heeft gezegd:
“Kom maar in m’n armen”.
Bij dat soort mensen wil ik horen:
die op het tuinfeest in de regen blijven dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan.
Er moeten mensen zijn die op het grijze asfalt
in grote witte letters ‘LIEFDE’ verven;
mensen die namen kerven in een boom vol rijpe vruchten
omdat er zoveel anderen zijn die voor de vlinders vluchten
en stenen gooien naar ’t eerste lenteblauw
omdat ze bang zijn voor de bloemen
en bang zijn voor “ik hou van jou”.
Ja, er moeten mensen zijn met tranen als zilveren kralen
die stralen in het donker
en de morgen groeten
als het daglicht binnenkomt op kousenvoeten.
Weet je, er moeten mensen zijn die bellen blazen
en weten van geen tijd,
die zich kinderlijk verbazen
over iets wat barst van mooiigheid.
Ze roepen van de daken dat er liefde is, en wonder;
als al die anderen schreeuwen: “Alles heeft geen zin!”
dan blijven zij roepen: “Nee, de wereld gaat niet onder”
en zij zien in ieder einde weer een nieuw begin.
Zij zijn een beetje clown,
eerst het hart en dan het verstand
en ze schrijven met hun paraplu “I love you” in het zand
omdat ze zo gigantisch in het leven opgaan
en vallen
en vallen
en vallen
en opstaan.
Bij dat soort mensen wil ik horen:
die op het tuinfeest in de regen blijven dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan.
De muziek gaat door
De muziek
gaat
door…”
© Toon Hermans
