Het is vreemd.

Vreemd om na al die jaren te ontdekken dat je ten diepste misschien eigenlijk gewoon een wanderer bent. Een reiziger. Een ‘gypsy’. En dat al je pogingen een ‘normaal’ leven te leiden misschien wel nooit geslaagd zijn omdat je dat ene aspect van jezelf uit het oog was verloren: dat je nooit gemaakt was voor de conventies van ‘normaal’ en dat het eigenlijk heel erg bij je paste dat je zo jong al vertrok en alles achter je liet.

Het was geen keuze vanuit een gezonde situatie, destijds; het was een kwestie van overleven – om je sanity te behouden en je eigenheid niet verder te laten beschadigen. Maar toch… het feit dat je het dééd, en het feit dat je het kón, zo jong al helemaal op eigen benen staan, gehavend als je was, sprak ergens boekdelen… over wie je ten diepste bent, altijd bent geweest en altijd bent gebleven, al je pogingen je in hokjes van ‘normaal’ te voegen ten spijt.

De relaties en ‘huisje-boompje-beestje’ scenario’s waar je voluit voor ging… – en die je stuk voor stuk ook weer achter je liet…
De ‘normale’ banen waar je je zo hard voor inzette – en waar je na niet al te lange tijd altijd weer afscheid van nam…
De vele episodes waarin je de ‘gewone’ dingen deed die ‘gewone’ mensen zoal doen…. – waarin je telkens weer merkte dat deze je niet dichter bij je ware zelf brachten, maar je structureel verder bij jezelf vandaan haalden en je eigenheid en authenticiteit juist ondermijnden…

Misschien kón het wel gewoon allemaal nooit ‘kloppen’, nooit ‘werken’, nooit goed voelen, simpelweg omdat het allemaal niet uitgelijnd was met wie en hoe je zelf ten diepste bent…

En hoewel de jaren waarin je ‘dakloos’ was een immens sterk verlangen aanwakkerden naar eindelijk een veilige plek hebben die je de jouwe kon noemen, en je intens blij was toen je eindelijk op geheel eigen kracht een ‘normale’ woonsituatie wist te realiseren… voel je nu, nu rust en een zekere mate van innerlijke heelheid eindelijk deel zijn van wie je nu bent… dat ‘normaal’, wederom, voor jou niet is waar je je ten diepste mee uitgelijnd voelt…

… … …

De ruimte die ik heb nu, in wat momenteel mijn huis is, en alle spullen die daarin aanwezig zijn… ze bezwaren me meer en meer. In mij, diep van binnen, groeit de laatste maanden een roep om meer ‘lichtheid’ – een ‘lichter’ door het leven reizen, met minder bezittingen en minder ‘gedoe’.
Diep in mijn wezen zwelt er, onmiskenbaar, een verlangen aan: een verlangen lichter verder te reizen. Met minder spullen, en minder dingen die voelen als touwen waar ik in verstrikt ben geraakt en die een vrijelijk bewegen belemmeren.
Ik voel me vastgeklonken in een web, en dat voelt niet meer goed.
Ik voel me ‘geparkeerd’, stilstaand tegen wil en dank.

Wat me eens rust en veiligheid gaf, voelt de laatste maanden meer en meer als een doos waarin ik opgesloten zit. Een doos die een vrijuit stromende levensenergie belemmert. Een doos van stagnatie, die zijn nietjes in mij heeft gezet zonder dat ik dat in de gaten had.

Een cocon van veiligheid is gaandeweg verworden tot een kist die soms voelt als een kist van 6 planken. Comfortabel aan de binnenkant, maar… een kist. Log. Lomp. Niet flexibel. Stilstaand. Inperkend. Een hoekige constructie die elke gezonde, natuurlijke stroming van energie de das om doet. En die me meer en meer, figuurlijk, de adem beneemt.

Toen ik min of meer vanuit mijn auto en koffers leefde, her en der te gast maar nergens werkelijk thuis, hunkerde ik naar een plek die ik ‘de mijne’ zou kunnen noemen, waar ik zou kunnen helen en waar ik mijn wortels de Aarde in zou kunnen slaan.

Nu er heel veel geheeld ís, ik ervaar dat mijn wortels overál zijn waar ik ben en ik besef en voel dat ik elke meter waarop ik loop ‘de mijne’ kan noemen, lijkt deze plek die ik mijn woning noem met de dag meer een dissonante noot te zijn in de muziek die ik tegenwoordig creëer en de komende tijd wens te creëren.

Het is vreemd, nu tot het besef te komen dat ik ten diepste veel meer die wanderer, die ‘gypsy’, die reiziger ben dan ik lange tijd gedacht heb. Toen ik het wás, voelde het als een lot waar ik nooit zelf bewust voor gekozen had, niet vanuit vrijheid in elk geval. Maar nu ik het niet ben, besef ik dat ik iets wezenlijks mis wanneer ik mezelf ‘vastklink’ in formats die geen recht doen, geen Lebensraum bieden, aan wie en wat ik ten diepste ben.

Ik snak naar lucht, en beweging.
Ruimte – niet in een huis, maar om me heen.
De grootsheid van het leven omarmen, op talloze ‘kleine’ manieren. In verbinding met ‘buiten’ – de Natuur.

Meevaren op natuurlijke bewegingen, mijn koers bepalen aan de hand van de Zon en de Sterren.
Zijn waar ik voel te willen of moeten zijn.
Gaan waar ik voel te willen of moeten gaan.
Bewegen IN het leven, in plaats van binnen een ‘veilig’ coconnetje dat afgeschermd is van dat wat voor mij leven is.

Het is vreemd.
Maar ik denk dat ik boven alles, ten diepste, vooral een Reiziger ben.

Geen reiziger die verre, fancy, ‘Insta-waardige’ reizen maakt. Dat soort dingen boeien me niet.
Nee, gewoon, een reiziger door het leven, die wil voélen dat ze ‘reist’. Wil voelen dat ze het léven leeft – en niet een verzameling conventies die het label ‘leven’ heeft gekregen.

Misschien had mijn moeder wel gelijk, toen ze meende dat haar familielijn aan rondtrekkende zigeuners ontsproten moest zijn. Misschien leeft in mij het stukje voort dat háár ervan overtuigde dat ze eens geleefd moest hebben in een tijd die resoneerde met de inhoud van de boeken van Jean M. Auel – samen met het stukje van mijn vader dat van hem een ‘reiziger’ maakte binnen de contouren van de veilige, bekende en cultureel geaccepteerde formats waar hij voor koos.

Misschien neem ik net als mijn oma dingen waar in de natuur die ‘normale’ mensen niet waarnemen en voel ik daardoor zo vaak de roep en pull van de bossen, waar ik het allerliefst helemaal alléén in rondstruin, zonder mensen die me alleen maar afleiden van alles wat ik in de bossen ervaar. Misschien leven in mij aspecten voort van voorouders die veel dichter bij de natuur stonden en die leefden en interageerden mét de natuur, meebewogen met de natuur – zowel de Natuur om hen heen als de natuur, hun ware aard, in henzelf.

Misschien doorbreek ik niet alleen de ongezonde patronen van mijn familielijnen, maar ook de beperkingen die gemaakt hebben dat de vrouwen vóór mij niet met de Natuur hebben kunnen samenleven zoals ze dat eigenlijk, heimelijk, ten diepste wilden, en dat de mannen uit mijn andere familielijn hun ‘beweeglijke’ aard aan banden zijn gaan leggen.

Misschien is aan mij in meerdere opzichten ‘de gifbeker’ gegeven, opdat ik deze volledig zou legen en aldus het tij zou keren, de trends zou breken.

En misschien ben ik gewoon… ik.
Heel ‘gewoon’ mezelf.
Stevig verbonden met mijn ware aard – soms tegen wil en dank, maar nooit anders kunnend dan uiteindelijk, als het erop aan komt, de keuze makend dáárnaar te leven. In eenvoud, en in vrijheid. Met lucht in mijn longen, wind in mijn haren, de Aarde onder mijn voeten, de Zon op mijn gezicht, soms water over mijn wangen, een altijd brandend vuur in mijn hart en altijd, hoewel soms eventjes zwak, de schittering van de sterren in mijn ogen.

☼ © Lux, 21 juli 2021
Image: © Ricardo Fernandez Ortega
Lyrics: © Eddie Vedder, ‘Guaranteed’

---