Ik heb altijd een hekel aan rechtlijnigheid gehad.
Of correcter gezegd: aan dat woord, ‘rechtlijnigheid’.
Het had voor mij altijd een negatieve connotatie.
Het deed me denken aan starheid, rigiditeit
en meer van dat soort ‘hardheden’
die doen denken aan blokken beton
en onneembare vestingen.
Maar gisteren complimenteerde een vriend me
met mijn rechtlijnigheid.
Waarop ik hem direct corrigeerde:
“Nee, rechtlijnig ben ik in het geheel niet.
Nooit geweest ook. Integendeel.
Ik heb juist veel te vaak
veel te lang
meegebogen
met de noden en behoeften
en wensen en verlangens
van anderen.
Tot vervelens toe
en tegen beter weten in.”
“Jawel,” zei die vriend
“maar uiteindelijk ben je nooit écht van je plek geweken.
Uiteindelijk ben je altijd blijven staan
voor de dingen die voor jou ‘heilig’ zijn,
sacred, essentieel en niet-onderhandelbaar.
Uiteindelijk heb je, als het erop aan kwam,
altijd gekozen voor dat wat het enige juiste was.
Voor dat wat rechtvaardig is
en nooit geweld mag worden aangedaan.
Je boog wel, en vaak heel veel,
veel verder dan goed voor je was,
maar je hebt je nooit helemaal uit je kracht laten halen.
Als het erop aan kwam, bleef je stáán,
stevig geworteld in je eigen kern en kracht.
Je was zéér buigbaar
maar hebt je nooit laten breken.
Je bent vaak tot het uiterste gegaan
maar hebt altijd een rechte lijn weten te behouden:
de lijn van jou, van wie jij bent
en van alles waar jij ten diepste voor staat.
En dát is een rechtlijnigheid
die goud waard is:
zelf een rechte lijn weten te blijven,
hoezeer en hoe ver anderen je ook
uit het lood proberen te duwen.”
En opeens zag ik het
in mijn geestesoog:
het beeld van de rietstengel.
Buigzaam, zéér buigzaam,
maar altijd een rechte lijn houdend,
altijd geworteld blijvend in de eigen basis
en nooit brekend,
hoe heftig de winden soms ook waaiden
en de stengel tot het uiterste dreven.
Rechtlijnig
zoals een rietstengel dat is.
Ja, in dat beeld herken ik mezelf wel.
En meer dan dat:
dat beeld zegt,
in al haar visuele en symbolische facetten,
meer over mij
dan een pagina vol woorden zou kunnen zeggen.
Vandaag kwam ik tot twee maal toe
een groep rietstengels tegen
tijdens mijn wandeling.
Een vriendelijk briesje deed hen dansen
en de zon accentueerde hun prachtige vormen.
Ik zag schoonheid, souplesse en fierheid.
Flexibiliteit en kracht,
stevigheid en dynamiek,
sierlijkheid en geworteldheid
allemaal tegelijkertijd.
‘Rechtlijnig’ zou nooit meer dezelfde betekenis hebben.
Vandaag sloot ik ‘rechtlijnigheid’ in mijn hart.
Maar eigenlijk was dat helemaal niet nodig:
het had daar
op de juiste manier
altijd al gezeten.
~ Sharon
☼ © Sharon Kersten, 14-03-2020
