Werken met maanenergie? Bezint eer ge begint.

Posted on: 16 maart 2022 by: Sharon

De maan, de maan… Luna…
Dat fascinerende ding aan het hemelgewelf dat zo velen al heeft weten te ‘beroeren’…
Velerlei gedichten in allerlei talen zijn er aan haar gewijd, in heel wat boeken en films heeft zij een prominente rol gespeeld, in verschillende mythen en allerlei kampvuurverhalen duikt zij op en de meeste mensen zijn niet immuun voor haar ogenschijnlijk ‘romantische’ en ‘magische’ aspecten.

Luna… Luna die de geest van mensen kan begoochelen, Luna die maandelijks heel wat mensen wereldwijd onrustige nachten (en dagen) bezorgt, Luna die over krachten beschikt die een fenomeen als eb en vloed kunnen bewerkstelligen.

Luna… die altijd maar één kant van haar gezicht laat zien en veinst te zijn wat zij niet is.
Luna… de grote trickster die door velen aanbeden wordt en die mensen meer, en anders, beïnvloedt dan zij in de gaten hebben.

…………………………………………

Drie titels, één constante

Voordat dit artikel de huidige titel kreeg, was ik aan het stoeien met twee concepttitels. De ene luidde ‘Maanwerk – waanwerk‘, de andere ‘De waan van de Maan.’ Allebei die concepttitels maken meteen goed duidelijk dat dit geen artikel is waarin ik lovend over maanenergie zal schrijven – integendeel. En hoewel ik nog steeds twijfel of ik er toch niet beter aan zou hebben gedaan één van de titels waar het woord ‘waan’ deel van uitmaakt te verkiezen boven de ‘wat-minder-met-gestrekt-been-erin’-titel die nu boven dit artikel staat, is één gegeven een constante, ongeacht welke van de drie ’titelkanshebbers’ er exact boven deze tekst prijkt: in dit artikel wordt de Maan niet bejubeld, maar schijn ik juist licht op haar ‘donkere’ kanten.
Mocht je daar niets over willen weten, lees dan vooral niet verder. Maar voel je weerstand op dit punt omdat jij zelf de Maan wél bejubelt, dan kan het zinvol zijn je over je weerstand heen te zetten en juist wel verder te lezen…

Niet leuk, wel belangrijk

De informatie die ik in dit artikel met je deel, draag ik al heel lang in me en heb ik al met heel wat mensen gedeeld in individuele consulten en persoonlijke gesprekken. En eens in de zoveel tijd zat ik de afgelopen jaren, na een gesprek waarin maanenergie ter sprake was gekomen, voor de zoveelste keer weer te wikken en wegen of ik deze informatie nou wel of niet in een artikel zou moeten publiceren om deze info voor meer mensen toegankelijk te maken.
Tot nu toe heb ik altijd de keuze gemaakt dat niet te doen, om meerdere redenen. Allereerst: ik weet dat mensen pas bereid zijn bepaalde informatie in overweging te nemen wanneer zij daar zelf aan toe zijn en bereid zijn dat te doen. En dat is doorgaans niet het geval wanneer mensen een ‘heilig huisje’ nog koesteren en daar mogelijk zelfs zeer intensief aan gecommitteerd zijn. Daarnaast: ik word vooral blij van het schrijven van teksten die mensen kunnen inspireren, die ‘uplifting‘ zijn of die mensen iets mee kunnen geven dat op één of andere manier als ‘positief’ door hen kan worden aangemerkt. En zo’n soort tekst kan deze tekst simpelweg niet zijn, gezien de inhoud ervan.

Wat ik hier over maanenergie ga delen is niet ‘leuk’, niet ’tof’, niet ‘positief’. Desondanks heb ik besloten deze tekst nu wel te schrijven en publiceren, omdat iets diep in me zegt dat het belangrijk is een eerlijk geluid te laten horen in reactie op de ‘Maan-waan’ die de afgelopen jaren onder invloed van de New (c)Age beweging hand over hand is toegenomen en die hele volksstammen heeft aangezet tot het zichzelf bewust en expliciet openstellen voor het werken met maanenergie – hetgeen niemands hoogste goed dient en wél dingen doet waar geen weldenkend mens uit vrije wil voor zou kiezen, zou hij meer weet hebben van de ware aard van de energie waar hij zich voor openstelt en aan blootstelt.

De merkwaardigheden van de Maan

Laat ik heel duidelijk zijn: ik ben – voor zover ik weet 😉 – niet op de Maan geweest. Maar ik heb wel voldoende informatie over de Maan bestudeerd, via een scala aan invalshoeken, om al lang geleden heel bewust een meervoudig beargumenteerde keuze te hebben gemaakt mezelf nooit meer bewust te verbinden met, of openstellen voor, maanenergie. In plaats daarvan kies ik heel bewust voor het werken met de Zon en zonne-energie – en iedereen die ik heb aangeraden diezelfde keuze te maken heeft daar alleen maar profijt van gehad en is, door te stoppen met het werken met maanenergie, gaan beseffen hoe destabiliserend, fragmenterend, energievretend en kracht-ondermijnend het werken met maanenergie voor hen is geweest. Soortgelijke realisaties hebben enorme aantallen mensen wereldwijd gekregen nadat ook zij gestopt waren met het werken met, en zich openstellen voor, maanenergie.

Destabiliserend? Fragmenterend? Energievretend? Kracht-ondermijnend? Wellicht vraag je je bij het lezen van deze woorden af: “Hoe kan een voorwerp dat zich op een enórme afstand van ons bevindt dat soort effecten in mensen genereren?” Tsja, hoe kan dat eigenlijk? Hoe ‘werkt’ de energie van de Maan en… wat ís de Maan eigenlijk?

De Maan is een merkwaardig voorwerp dat we niet zelf kunnen aanraken en waar we dus niets over te weten kunnen komen middels een directe, persoonlijke, fysieke contact-ervaring. Maar we kunnen wel onderzoeken wat anderen – zoals bijvoorbeeld wetenschappers en instituten als NASA – over de Maan te weten zijn gekomen én we kunnen een indruk krijgen van de aard en effecten van de Maan door fenomenen te bestuderen die onder invloed van de Maan plaatsvinden en/of een sterke correlatie met maan-energie vertonen.
Ik zet hier graag een aantal van die fenomenen voor je op een rijtje, samen met een aantal opmerkelijke bevindingen van anderen, opdat je na het lezen van deze tekst, verrijkt met informatie uit verschillende invalshoeken, opnieuw en ‘met andere ogen’ naar maan-energie kunt gaan kijken:

Lunacy, luna-tics & andere opmerkelijke aspecten

►Tijdens nachten van Volle Maan is er, aantoonbaar en aangetoond, sprake van een significante toename van gewelds-delicten. Hulpdiensten (politie, ambulances) weten dit en houden hier in hun personeelsplanning vaak rekening mee. Ook veel mensen die met psychiatrische patiënten of mensen met psychische problematieken werken zijn bekend met dit fenomeen.

►Tijdens de dagen en nachten rondom een Volle Maan vertonen veel mensen een hogere mate van bovenmatig reactief gedrag en ‘gekte’ dan in de periodes waarin de Maan niet ‘vol’ is. Veel mensen hebben in de periode van een Volle Maan een korter lontje, een lager incasseringsvermogen en hebben moeite zichzelf – en dan met name hun emoties en compulsies – onder controle te houden. Emoties ‘slaan makkelijker door mensen heen’ tijdens een Volle Maan periode, hetgeen vaak resulteert in conflicten en escalaties in de buitenwereld.

►Tijdens de dagen en nachten rondom een Nieuwe Maan ervaren veel mensen juist meer gevoelens van disaffectie (jegens anderen) en overgevoeligheid ten aanzien van hun eigen percepties en sensaties dan zij ervaren in de periodes waarin er geen sprake is van nieuwe maan energie. Verschillende maanfasen hebben een ander effect op de (geestelijke en emotionele) gesteldheid van mensen.

►De Maanenergie oefent een enorme kracht uit op het water dat onze planeet rijk is. Eb en vloed zijn niet mogelijk zonder invloed van de maanenergie. Wij mensen bestaan voor een heel groot deel uit water. Ook op het water in ons werkt de kracht van de maanenergie door. Ook aan ons ’trekt’ maanenergie, hetgeen vooral tot uiting komt in wat we wel ‘emotionele wisselvalligheid/instabiliteit’ zouden kunnen noemen.

►Het woord ‘lunatiek’, vaak gebruikt als synoniem voor ‘gek’, grillig’ of ‘wispelturig’, betekent letterlijk ‘maanziek’ (Luna = Maan; lunatiek = onder invloed staand van de Maan). Verhalen over weerwolven en andere creatures die onder invloed van de Maan ‘vreemde dingen gingen doen’ lijken hun wortels te hebben in de realiteit van emotionele wisselvalligheid/instabiliteit en de toename van ‘gekte’ en geweld die de energie van een Volle Maan in mensen kan creëren.

►In de hele wereld hebben inheemse volkeren speciale ceremonies rondom de aanwezigheid van een Volle Maan ontwikkeld – niet om de Maan te eren, maar om zichzelf te **beschermen tegen** de ‘donkere’ invloed van de Maan die zij opmerkten in hun realiteit.

►Over de oorsprong van de Maan is uitgebreid getheoretiseerd door mainstream-onderzoekers, zonder dat het de meest prominente onderzoekers in het veld gelukt is te komen tot iets dat ook maar lijkt op wetenschappelijke consensus.

►De Maan als object is – eigenlijk – veel te groot, veel te dichtbij en veel te licht voor een planeet ter grootte van de Aarde en heeft een onwaarschijnlijke omloopbaan. Een planeet als Aarde (met een zwak zwaartekrachtveld) zou bovendien überhaupt geen maan moeten aantrekken.

►De afstand tussen de Maan en het aardoppervlak doet onnatuurlijk aan wanneer we de kerngegevens van planeet Aarde en de Maan in ogenschouw nemen. Deze merkwaardige afstand creëert een perfecte verduistering van de Zon – dé bron van leven-gevende fotonische informatie voor deze planeet – niet slechts één of twee keer per jaar, maar op dagelijkse basis.
Als een gevolg hiervan is het voor de bewoners van Aarde (planten, mineralen, insecten, dieren, mensen) onmogelijk het volledige spectrum van de frequenties van de Zon te ontvangen, absorberen, ‘vertalen’ en benutten – waarmee de Maan als een soort energetische ‘firewall‘ fungeert.

►De Maan doet het lijken alsof zij ‘licht’ geeft, maar haar licht is slechts een reflectie van het licht van de Zon. Waar de Zon écht licht verstrekt en verspreidt – dat op gezette tijden door de Maan geblokt wordt – verspreidt de Maan ‘vals licht’. Zij is niet wat zij lijkt en ontneemt ons juist het licht dat we nodig hebben.

►Het object Maan laat ons slechts één ‘gezicht’ zien, in plaats van te roteren zoals van nature voorkomende satellieten in een baan om de Aarde doen.

►De Maan houdt de omloopbaan van de Aarde rondom de Zon vast in een elliptische baan, waardoor de beruchte ‘wobble‘ en de daaruit voortkomende Milankovitch-cycli worden gecreëerd die tot gigantische klimatologische omwentelingen hebben geleid (waaronder bijvoorbeeld de laatste IJstijd).

►NASA ontdekte, middels observaties van de impact van asteroïden en andere projectielen op het maanoppervlak, dat de Maan een ‘hollowed-out‘ (of ‘binnenstebuiten’) structuur is die metalen of metaalachtige (‘ringing’) kwaliteiten lijkt te hebben.

►Afgaand op vastleggingen van beschavingen wereldwijd, lijkt de Maan geen onderdeel te zijn van de natuurlijke historie van planeet Aarde. In beschavingen over de hele wereld wordt er gesproken over een tijd vóór de komst van de Maan. De verhalen hierover, zowel overgebracht via orale traditie als via geschreven traditie, stellen dat de Maan in de orbit van de Aarde is gebracht door ‘chariots in the sky‘.

Dat is allemaal nogal wat.
En het werpt een heel ander licht op maanenergie dan de ‘bejubelingen’ van maanenergie doen die binnen de New (c)Age gelederen en in mainstream pop-up spiriwiriland veelvuldig waarneembaar zijn.

…………………………………………

Rare aspecten… en de vragen die zij oproepen

Ik weet natuurlijk niet wat er door jou heen gaat wanneer je kennis neemt van bovenstaande informatie, maar ik zou oprecht verbaasd zijn als je na het lezen van deze informatie niet op zijn minst iets zou denken in de trant van ‘Hm…, er zijn wel een aantal vreemde aspecten aan dat ding, die Maan…’

De Maan lijkt zich te onttrekken aan wetenschappelijke wetmatigheden die gemeengoed zijn binnen de verschillende disciplines van onze hedendaagse wetenschap, onderzoekers kunnen niet tot consensus komen ten aanzien van de oorsprong van de Maan, het ding ontneemt alle leven op Aarde de kans het volledige spectrum van de frequenties van de Zon te ontvangen en dus te benutten, haar energie beïnvloedt mensen op geestelijk en emotioneel vlak, en waar velen van ons meenden dat de ‘maanceremonies’ van inheemse volkeren als functie hadden de maan te eren, blijkt bij nadere bestudering dat de maanceremonies van die volkeren rondom de Volle Maan juist dienden om het volk, de aarde, het plantenrijk en het dierenrijk te beschermen tégen de invloed van de Volle Maan.

Dit roept een aantal vragen op:
Waar verbind je je eigenlijk mee wanneer je je bewust gaat verbinden met maanenergie?
Waar stel je je in vredesnaam precies voor open wanneer je je openstelt voor het ’tot je komen’ van maanenergie?
En waar geef je jouw energie aan weg, wanneer je jouw intenties ‘aan de maan geeft’?

De antwoorden op deze vragen dienen we naar mijn mening allemaal voor onszelf te vinden. En het vinden – en integreren – van die antwoorden is geen kwestie van iets opzoeken in een boek (of online) of de vragen voorleggen aan iemand anders. De antwoorden op deze vragen kunnen in mijn optiek alleen gevonden én geïntegreerd worden door zelf, bewust en actief, op onderzoek uit te gaan. Met de oprechte wil meer te weten te komen over het krachtenveld waarmee je je verbindt als je met maanenergie werkt, de vastberadenheid geen genoegen te nemen met informatie die ‘prettig’ of ‘mooi’ klinkt en die past binnen de ‘hokjes’ die je goed uitkomen, een flinke portie bewustzijn omtrent je eigen schaduwkanten, potentiële blinde vlekken en cognitieve dissonantie en de ambitie informatie te ont-dekken die op waarheid berust – ongeacht hoe vreemd of onplezierig die waarheid je misschien ook in de oren zal klinken.

Wat ik je op deze plek graag wil meegeven is: neem niets van een ander aan maar ga zelf ERVAREN wat maanenergie voor effecten op je heeft. Ga het VOELEN – en voel dan diéper dan de initiële sensaties die misschien als een soort ‘rush‘ voelen die je als bijzonder ervaart (daarover zo meteen meer). En, heel waardevol en leerzaam: vraag feedback aan mensen om je heen: hoe ervaren zij jouw gedrag in tijden van Volle Maan energie? Ben je dan ‘anders’, en zo ja: hoé ben je dan ‘anders’?
De effecten die maanenergie op mensen heeft, vertellen veel over de ware aard van dat wat maanenergie is…

De Zon geeft, de Maan neemt…

Eerder in dit artikel schreef ik dat ik al lang geleden het besluit genomen heb me nooit meer met maanenergie te verbinden en sindsdien heel bewust met de energie van de Zon werk, en gaf ik aan dat het werken met maanenergie destabiliserend, fragmenterend, energievretend en kracht-ondermijnend kan werken. In tegenstelling tot wat Maanenergie met ons doet, heeft de Zon juist een stabiliserend, regenererend, energiegevend en kracht-versterkend effect op ons (en op tal van andere levensvormen).

Hoewel dit artikel niet als doel heeft je ‘in te wijden’ in alle ins & outs over de energetische aspecten van de Zon en de Maan en de effecten daarvan op ons en ons ‘zijn’ (daar is dit niet de plek, noch het medium voor), wil ik je ter afronding van dit artikel wel wat informatie meegeven die de essentie raakt van de redenen waarom ik eenieder aanraad niet met maanenergie te werken en wel met de energie van de Zon te werken.

De Maan, die zoals gezegd ’trekt’ aan het water, trekt niet alleen aan water maar ook aan de energie die zich in ons lichaam bevindt. Zij trekt het zwaartepunt van ons energieveld naar ons hoofd (zoals de sterk sensitieven onder ons die zowel energetisch alsook fysiek goed kunnen voelen zullen kunnen beamen) en ontneemt ons energie – onze energie én energie van de Aarde die zij dóór ons heen tot zich neemt, waarover zo meteen meer – via ons kroonchakra (of kruinchakra).

Wat mensen vaak beogen te doen wanneer zij met maanenergie gaan werken, is bepaalde krachten in zichzelf versterken. Maar je verbinden met maanenergie heeft geen enkel natuurlijk werkelijk versterkend effect op je dat jou ten goede komt, integendeel: de Maan trekt energie dóór jou heen úit je systeem en neemt op die manier kostbare energie tot zich – ten koste van jou en ten koste van de Aarde.
Het werken met maanenergie kan ‘een goed/fijn gevoel geven’, maar als je in staat bent dat ‘goede gevoel’ goed en objectief te analyseren en doorgronden zul je al snel bemerken dat het een soort ‘rush‘ is die zich in je mind bevindt, in je hoofd, daar waar de energie via je hogere chakra’s UIT je systeem wordt getrokken dóór maanenergie. Door het ‘zuigende’/trekkende effect van de Maan wordt er een enorme hoeveelheid Yin-energie uit en via jouw lichaam naar boven getrokken, waardoor jij zeer sterk in de mind-polariteit van je lichaam/systeem terechtkomt (ten koste van het goed verbonden kunnen blijven met een fysieke, belichaamde aanwezigheid van je bewustzijn die stevig geworteld is ín je fysieke lichaam), en al die energie bovenin je lichaam/systeem creëert een grote stuwende kracht ‘in je hoofd’ die op mentaal niveau een rush creërt – en een rush van mind-energie is iets dat we aanvankelijk vaak als ‘positief’ ervaren omdat het ‘een lekker/oppeppend gevoel’ geeft. Objectief bezien is het echter in het geheel niet werkelijk krachtgevend, maar word je juist lééggetrokken wanneer je die rush voelt.
(Slaapproblemen bij Volle Maan? Niet vreemd: je mind wordt overactief gehouden door deze dynamieken, terwijl je niet meer goed diep in je lichaam aanwezig kunt zijn…)

In termen van natuurlijke energieën geldt dat wij, staand op de Aarde, ons letterlijk bevinden tussen de grootste bron van Yang-energie en de grootste bron van Yin-energie die wij hier kennen. De Zon is Yang-energie; de Aarde is Yin-energie. En Yin zal van nature altijd willen opstijgen naar Yang, terwijl Yang van nature altijd connectie zal willen maken met Yin. Als mens bevinden wij ons dus heel letterlijk tussen twee enorme energiebronnen in die elkaar van nature opzoeken. Het is dóór ons heen dat Yang naar Yin beweegt, en het is dóór ons heen dat Yin naar ‘boven’ wil, naar Yang.
De Zon ‘geeft’ zijn energie dus aan de Aarde, terwijl de Aarde-energie met de Zon wil verbinden. De Zon is het Zwaard (Yang) dat in de steen (aarde, Yin) geplaatst wordt. Wij, als levende wezens met een systeem waar energie doorheen kan stromen, zijn ‘kanalen’ waar die twee grote energiestromen doorheen bewegen, in een systeem dat, idealiter (lees: zonder interferenties van maanenergie), gekenmerkt wordt door balans en wederkerigheid.

Wanneer we als mensen werken met de energie van de Zon, dan ontvangen wij Yang-kracht in gelijke mate waarmee de Yin van de Aarde door ons heen haar weg naar de Yang zoekt. We zijn dan ‘conduits‘, kanalen voor een natuurlijke energiestroom die in balans en wederkerig is, en die balans in termen van de energie die door ons heenstroomt hebben wij nodig om zelf in balans te kunnen zijn.

Je verbinden met de Zon helpt je dus méér interne balans te creëren en geeft je de Yang-kracht die essentieel is voor eenieder die zich op de energiebron van Yin-kracht bevindt die de Aarde onder onze voeten is.
De Maan daarentegen trekt ons, en de Aarde, alleen maar leeg – met disbalans op Aarde, op allerlei fronten, als gevolg.

Het voert te ver op deze plek toe te lichten wat exact de reden is die maakt dat de Maan ons gebruikt als ‘batterijen’ voor een energie die zij ‘nodig heeft’ maar feit is dat de Maan alleen aan Yin-energie kan komen door haar te onttrekken aan de wezens die met de natuurlijke grote bron van Yin-energie in verbinding staan. De Maan is een grote energie-extractor die ons leegtrekt en ons uit een gezonde natuurlijke balans haalt.

Het idee dat de Maan zou staan voor ‘godinnenenergie’ of ‘de goddelijke vrouwelijke energie’ is slechts het zoveelste dwaalspoor van de New (c)Age beweging dat alléén maar tot doel heeft mensen te misleiden – opdat zij nooit in heelheid hun ware kracht en essentie kunnen belichamen maar altijd gefragmenteerd, gefopt, versnipperd en UIT balans blijven.

De Maan vertegenwoordigt geen goddelijke vrouwelijke energie. De Maan is de grote trickster die zich voordoet als vrouwelijke energie maar zelf helemaal niet in staat is Yin-energie te genereren – en slechts aan Yin-energie kan komen door deze aan op Aarde levende wezens te onttrekken. Elke keer dat mensen zich voor haar openstellen, heeft zij een feestmaal – ten koste van de balans van degenen die zich voor haar openstellen en de Aarde waar die mensen op staan.

Kies voor de Zon…

Edelstenen opladen? Dat doe je het beste in de Zon (Yang) en in de Aarde (Yin).
Jezélf opladen? Idem. Verbind je met de Aarde (Yin) – en doe dat bij voorkeur heel fysiek (!) – en laad op in de Zon (Yang).
Intentiewerk doen? Werk met de Zon (of met vuur), aangevuld met de Aarde (waarin je zaadjes kunt planten), de wind (die je je intenties kunt laten meenemen), en het water (waar je intenties aan kunt meegeven en waarmee je je zaadjes kunt bewateren).

Werk met de natuurlijke elementen.
Geef je energie niet langer weg aan de grote trickster.
Werk met dat wat jij ook bent: Natuur. Puur, en echt.

☼ © Sharon Kersten, 16 maart 2022 | dag 82 van het natuurlijke jaar

Waarom ik niet met ‘bijzondere kalenderdagen’ werk

Posted on: 15 februari 2022 by: Sharon

Wanneer mensen vernemen dat ik heel bewust niét werk met zogenaamde ‘bijzondere data’ op de kalender (zoals 1-11, 22-2-22, 6-6, 8-8 en 11-11) zijn ze vaak heel verbaasd. Binnen de New (c)Age community worden er allerlei krachten toegedicht aan juist dat soort kalenderdata en er wordt door heel wat individuen van alles op touw gezet, geadviseerd en ondernomen om maar te kunnen werken met de vermeende krachten en energieën die dat soort dagen zouden bevatten. Zelf doe ik heel bewust NIET mee aan dat soort praktijken, om redenen die ik in dit artikel graag voor je uiteenzet zodat je er, hopelijk, je voordeel mee zult doen.

– “Hoezo doe jij daar niet aan mee; jij weet toch heel veel over getallen en energieën?”
Ja, dat klopt.
– “Maar hoezo werk je dan niet met dat soort data en bijzondere dagen? Juist jij… jij lééft spiritualiteit, al zowat je hele leven lang. En je weet zo veel over het werken met energieën!”
Ook dat klopt.
Ik weet veel over het werken met energieën én over de aard van energieën. Maar er is meer dat ik weet. Waaronder ook heel ‘gewone’ dingen, over bijvoorbeeld de aard van de kalender die we nagenoeg wereldwijd gebruiken als ‘officiële’ kalender. En over dat wat natuurlijk is en dat wat niet natuurlijk is.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: die ‘officiële’ kalender van ons… daar is niks natuurlijks aan. En in dat gegeven ligt de kern van de reden waarom ik niet met vermeende ‘bijzondere kalendergetallen’ werk: datanotaties die door mensen gecreëerd zijn, binnen een raamwerk waarvan de onderdelen niet corresponderen met natuurlijke fenomenen, kúnnen de facto niet ‘bijzonder’ zijn in termen van natuurlijke fenomenen en energieën. Zij kunnen slechts corresponderen met zaken die, net als de onderdelen van het raamwerk, niét-natuurlijk zijn…

Kunstmatig

De jaarkalender zoals wij die kennen is, hoe je het ook wendt of keert, een kunstmatige verdeling van het Zonnejaar in een aantal ‘hoofdelementen’ (maanden) en ‘subelementen’ (dagen binnen die maanden). Het is de weergave van een door mensen gecreëerde indeling van het natuurlijke fenomeen dat wel een ’tropisch jaar’ wordt genoemd: de gemiddelde tijd tussen 2 passages van de Zon door het lentepunt.
Een jaar duurt zo lang als het jaar duurt, van de ene passage van de Zon door het lentepunt tot een volgende passage van de Zon door het lentepunt. Maar de jaarkalender die we vandaag de dag gebruiken als ‘officiële’ kalender kent een indeling in maanden en dagen die (ogenschijnlijk) tamelijk lukraak is én gaat bovendien ‘opeens’ in op een dag genaamd ‘1 januari’ die op geen enkele wijze een correlatie heeft met een natuurlijk fenomeen.

Er is niks natuurlijks aan de kalender die nu wereldwijd gebruikt wordt als tijdrekening. Het is een artefact. Een opzettelijk vervaardigd gebruiksvoorwerp, door mensen gecreëerd. Een kunstmatig verschijnsel. En getallen in een kalender die niet natuurlijk maar kunstmatig is, zijn per definitie geen natuurlijke fenomenen. Je hoeft geen esoterische leerschool achter de rug te hebben om dat te kunnen beseffen en begrijpen.

Knutselen met kalenders

De kalender die vandaag de dag vrijwel wereldwijd als officiële kalender wordt gebruikt is de zogeheten Gregoriaanse kalender. Deze kalender is vernoemd naar paus Gregorius XIII, door het Concilie van Trente overgenomen van de Napoletaanse arts Aloisius Lilius en in 1582 officieel ingevoerd middels de pauselijke bul Inter Gravissimas.
Sindsdien leven we binnen, en naar, een jaarlijkse tijdrekening die van start gaat op een dag die men ‘1 januari’ noemt en waarvan de componenten genaamd maanden en maanddagen op geen enkele wijze een 1-op-1-correlatie hebben met natuurlijke fenomenen.

Vóór invoering van de Gregoriaanse kalender werkte men in het grootste deel van de christelijke wereld met de Juliaanse kalender: de van oorsprong Romeinse kalender die vernoemd was naar Julius Caesar, de man die hem in 45 v.C. invoerde als finale correctie op de Romeinse versie van de Egyptische kalender (die door Alexander de Grote verbreid was geraakt over het Middellandse Zeegebied). In de oude Romeinse kalender begon het jaar op ‘1 Martius’ en telde elk ‘lunisolair’ jaar 355 dagen. De discrepanties tussen maanjaar, zonnejaar en burgerlijk jaar waar destijds mee gewerkt werd, boden de toenmalige pontefices ruimte naar eigen goeddunken extra tijdvakken in te voegen, hetgeen mogelijkheden bood voor allerlei gesjoemel.

Wie zich een beetje verdiept in de aard van deze verschillende kalenders en in de wijzigingen die mensen in machtige posities aanbrachten in de tijdrekening/kalender waarmee tot dat moment gewerkt werd, komt al snel tot de conclusie dat er flink ‘geknutseld’ werd, waarbij ieder de eigen visie doorvoerde en tot ‘waarheid’ maakte. Er werd aardig ‘gerommeld met de tijd’, zou je kunnen zeggen. Om nog maar te zwijgen over het ontstaan van onze huidige jaartelling, die eveneens geen enkele correlatie met een natuurlijk fenomeen heeft.

Be careful what you align yourself with…

Enfin, we zitten dus opgescheept met een kunstmatige kalender waar een heleboel op aan te merken valt maar waarvan het grootste probleem een probleem in de fundering betreft: het ‘ding’ is niet in een natuurlijk fenomeen noch in natuurlijke procesmatigheden geworteld. Het is een construct dat héél veel elementen van ons leven beïnvloedt en dat doet het terwijl het op geen enkele wijze geworteld is in, of correspondeert met, iets natuurlijks. Het is niet uitgelijnd met natuurlijke energieën en processen en klinkt ons, onze acties, ons bewustzijn en onze focus vast in een format dat onnatuurlijk is – waarmee het het onszelf uitlijnen met de kern van wat wij zijn, natuur, enorm bemoeilijkt. Gaan we onszelf dan ook nog eens bewust uitlijnen met vermeende ‘bijzondere data’ binnen het niet-natuurlijke raamwerk dat de Gregoriaanse kalender is, dan lijnen we onszelf expliciet uit met dingen die geen natuurlijke wortel, fundering of basis hebben – en dat doen we dan helemaal zelf, uit vrije wil en eigen keuze, terwijl het op ons geen enkele wijze dient.

Jezelf uitlijnen met vermeende ‘bijzondere data’ binnen een kunstmatig construct is jezelf uitlijnen met kunstmatige, onnatuurlijke dingen – en niet met natuurlijke energieën.

Als je beseft wat de implicaties zijn van wat ik hierboven heb geschreven, zul je inmiddels inzien dat een datum als bijvoorbeeld ‘6-6′ of ’22-2’ een door mensen gemaakt construct is, gebaseerd op en behorend tot een door mensen gecreëerd knutselwerk, en dus niet kán corresponderen met een authentiek energetisch/kosmisch fenomeen.
Doorzie wat er gebeurt… en kies opnieuw. Kies voor uitlijning met dat wat jij bent: natuur.
Kies voor het werken en jezelf uitlijnen met natuurlijke fenomenen en energieën… zodat je jouw energie niet langer weggeeft aan krachten en praktijken die niet uitgelijnd zijn met natuurlijke fenomenen en energieën.

En wil je graag werken met energieën die wél geworteld zijn in en uitgelijnd zijn met het natuurlijke, verdiep je dan in het werken met, en aan de hand van de cycli van, de grote energiegevende kracht die alles dat natuurlijk is verlicht, verwarmt en informeert: de Zon.

De zonnecyclus als natuurlijke kalender

Door de eeuwen heen heeft de Zon zich van al het menselijke geknutsel met de tijdrekening niks aangetrokken: hij doet gewoon wat hij doet, altijd trouw aan zijn ware aard, zijn natuur. En die Zon… die heeft net zo veel significante correlatie met 1 januari als hij heeft met 1 maart: nul. Niks. Nada. Noppes. De datum 1 januari heeft op geen enkele manier een connectie met een natuurlijk fenomeen.

Waar de Zon wél een uitgesproken significante correlatie mee heeft, is met de momenten in het jaar die we kennen als evening (of equinox) en als solstitium: de lente-evening, het zomersolstitium, de herfstevening en het wintersolstitium. En als we – om allerlei praktische redenen – dan toch graag met een jaarlijkse tijdrekening willen werken, dan laat de stand van zaken rondom het wintersolstitium ons zien waar een jaarlijkse tijdrekening voor het noordelijk halfrond die is uitgelijnd met natuurlijke fenomenen en energieën van start gaat.

Tijdens het wintersolstitium bereikt de Zon, op het noordelijk halfrond, zijn laagste punt. Op het noordelijk halfrond is het wintersolstitium dus te zien als het einde van een jaarcyclus van de Zon. Tijdens het zomersolstitium bereikt de Zon, na een lange klim ‘omhoog’, zijn hoogste punt boven de horizon en in de ‘afdaling’ die volgt op het zomersolstitium bereikt de Zon zijn laagste punt tijdens het wintersolsitium. Een lange reis zit erop en de Zon gaat ’ten ruste’.
In de dagen volgend op het moment van wintersolstitium lijkt de Zon, bezien vanaf de het noordelijk halfrond, 3 dagen lang op exact dezelfde hoogte boven de horizon te staan. Dit zijn de jaarlijkse dagen van Sol-stasis: de dagen waarop Sol, de Zon, in een staat van bewegingloosheid lijkt te zijn.
Ná 3 dagen van ‘stasis’ gaat de Zon vervolgens weer ‘klimmen’ aan de horizon en neemt het licht duidelijk waarneembaar weer toe. Het licht van de Zon overwint het donker en de Zon begint aan zijn zegetocht langs het hemelgewelf, als ‘Sol Invictus’, de onoverwonnen Zon die het wederom gewonnen heeft van het donker.

De zegetocht van de Zon begint op het noordelijk halfrond elk jaar op 25 december – de dag die wereldwijd bekend is geworden door een verhaal over een kindje dat dan geboren zou zijn (vaak afgebeeld met een lichtkrans boven zijn hoofd), maar die in werkelijkheid niks anders is dan de dag waarop er op het noordelijk halfrond een nieuwe zonnecyclus van start gaat. Dát is Dag 1 van het Zonnejaar op het noordelijk halfrond, als we een tijdrekening hanteren die is uitgelijnd met de natuurlijke energieën. Niet 1 januari, maar 25 december is Dag 1 binnen de natuurlijke telling die we kunnen hanteren voor het noordelijk halfrond.

Structureel ‘out of natural sync’ door kunstmatige kalenders en hun getallen

Als 25 december Dag 1 is van de natuurlijke jaartelling die we op het noordelijk halfrond kunnen hanteren, dan is 1 januari, de startdag van het Gregoriaanse kalenderjaar, nooit de 1e maar altijd de 8e dag van de natuurlijke jaartelling en lopen we, zolang we menen dat de Gregoriaanse dagtelling de juiste zou zijn, dus structureel een week ‘out of sync‘ met de natuurlijke cyclus en energieën. En dit heeft verstrekkende gevolgen, onder andere (maar zeker niet alleen) voor ‘energiewerkers’ die met de beste intenties pogen bewust gebruik te maken van de energie van specifieke dagen.

Ja, elke dag van het Zonnejaar heeft een specifieke energetische signatuur.
En ja, getallen hebben betekenis, frequentie, trilling, een geheel eigen energetische signatuur en specifieke krachtaspecten.
En als je bewust met energie wilt werken kun je daartoe heel bewust op specifieke dagen wel, of juist niet, met energiewerk aan de slag gaan, om aldus met bepaalde frequenties en krachten te kunnen werken. Maar dan moet je wel weten wat exact de natuurlijke energie van een specifieke dag is… Weet je dat niet, dan kun je de plank alleen maar misslaan – met allerlei mogelijk vervelende gevolgen van dien.

Als je bijvoorbeeld graag met de energie van ’11’ wilt werken en je besluit dat te gaan doen op 11 januari, dan ben je, op 11 januari, helemaal niet aan het werken met natuurlijke energieën die corresponderen met de frequentie van 11 maar ben je aan het pogen met ’11’ te werken op een dag die niet de natuurlijke energie van 11 draagt, maar de natuurlijke energie van 18 – want 11 januari is niet de 11e maar de 18e dag van een cyclus die is uitgelijnd met de natuurlijke frequenties van het Zonnejaar op het noordelijk halfrond. Oftewel: je poogt dan, waarschijnlijk vanuit oprechte en de beste intenties, iets te doen dat niet uitgelijnd is met de natuurlijke energieën die er op dat moment zijn en dat alleen maar resonantie kan vinden in een onnatuurlijke ’11’-energie – want er is die dag helemaal geen natuurlijke 11-energie beschikbaar.

Of stel dat je graag iets qua energie- of manifestatiewerk wilt gaan doen op 22 februari aanstaande – aangezien de mainstream New (c)Age community al maandenlang aan het roepen is dat ’22-2-22′ een heel belangrijke en krachtige datum zou zijn. Well… don’t shoot the messenger maar 22 februari aanstaande heeft op geen enkele manier ook maar iéts te maken met een natuurlijke frequentie van het getal 22. 22 februari is de 60e dag van het huidige Zonnejaar waarvan Dag 1 op het noordelijk halfrond 25 december jl. was. En de frequentie en krachtaspecten van het getal 60 zijn compleet anders dan de frequentie en krachtaspecten van het getal 22, het getal 222, het getal 22222, het getal 222222, het getal 10/1 (dat de reductie zou zijn van 2+2+2+2+2) en het getal 12 of het getal 3 (dat de reductie zou zijn van 2+2+2+2+0+2+2). Dus wat je ook tot stand gaat brengen in termen van je verbinden met krachten op 22 februari: je gaat je hoe dan ook niet verbinden met een natuurlijke energie die een representant van (een octaaf van) het getal 22 is. Dat wat je intentie is – werken met de kracht van het getal 22 – is helemaal niet mogelijk op die dag. Wat wél kan op die dag, is dat je jezelf gaat verbinden met projecties die aan je eigen ideeën/overtuigingen over ’22’ ontspruiten of, kwalijker, met imposters van de energie van het getal 22. Neppers. Scammers. Vals licht dat zich voordoet als echt licht. Illusionisten of misleiders, die aan de haal gaan met jouw kostbare energie en levenskracht.

Er wordt binnen de mainstream New (c)Age gelederen gegoocheld en gestrooid met getallen en kalenderdata dat het een lieve lust is, maar hoe mooi, aantrekkelijk, fascinerend en ‘magisch’ het ook kan klinken: het heeft allemaal geen enkele worteling in natuurlijke fenomenen en energieën. Wat het wél doet, is de energie van grote groepen mensen min of meer gelijktijdig ‘funnelen’ in een bepaald kanaal waarbinnen iets dat niet-natuurlijk van aard is kan ‘aanhaken’ bij het signaal dat wordt ‘uitgezonden’…
In eenvoudiger woorden: door te focussen op ’22’ (om maar even bij dat voorbeeld te blijven) op een dag waarop er geen resonantie met een natuurlijke ’22’ kan plaatsvinden (omdat die er die dag simpelweg niet is), zijn de enige ’22-resonanties’ die kunnen plaatsvinden resonanties tussen de ‘zenders’ die gefocust zijn op het getal 22 en ofwel – in het meest gunstige geval – geprojecteerde idee-fixen die aan de eigen imaginatiekracht van de zenders ontspruiten, ofwel – vaker voorkomend en allesbehalve onschuldig – ‘ontvangers’ of ‘beantwoorders’ die niet zijn uitgelijnd met natuurlijke frequenties van het getal waarop gefocust wordt en die aan de haal gaan met de energie die hen wordt toegezonden… en dit ‘aan de haal gaan met’ kan vele vormen hebben die hoe dan ook allemaal met elkaar gemeen hebben dat ze niét het hoogste goed van de ‘zender’ dienen en altijd kracht-ondermijnend werken (hoewel de zender dat zelden in de gaten heeft omdat hem/haar de illusie wordt gegeven met iets heel tofs aan het werk te zijn).
Deze principes en dynamieken zijn van toepassing op het werken met elke ‘bijzondere’ datum van de ‘officiële’, kunstmatige kalender.

Dus… bijzonder?

Ik hoop dat de strekking van de informatie in dit artikel je duidelijk is: ‘bijzondere’ data in een kunstmatige kalendertelling zijn vooral bijzonder… kunstmatig. En als je daar wel je ‘ziel en zaligheid’, je totale focus en je kostbare levensenergie in steekt, middels intentiewerk en pogingen tot het manifesteren van dingen, zonder eigenlijk goed te weten waar je nou precies mee aan het ‘spelen’ bent en in welk veld je je werkelijk bevindt en begeeft… betreed je terrein dat allesbehalve onschuldig speelterrein is.
Er bestaan natuurlijke dingen, fenomenen en energieën, en er bestaan onnatuurlijke dingen, fenomenen en energieën. Én er bestaan wetmatigheden van resonantie die zich niets aantrekken van een eventueel gebrek aan kennis dat wij hebben omtrent de ware aard der dingen, en onnatuurlijke energieën die zich heel goed kunnen voordoen als iets dat zij niet zijn en die een feestmaal vinden bij eenieder die het pad van ‘gullible’s travels‘ bewandelt.
A word to the wise is sufficient. Of, in de woorden van Colton & Sangster:

“It is the briefest yet wisest maxim which tells us to meddle not.” – Charles Caleb Colton

“But if you choose to meddle […] , then you must be prepared to face the consequences, whatever they are.”
– Jimmy Sangster

NB Interessant in de context van de ‘officiële’ kalender is de betekenis van het woord ‘officieel’. ‘Officieel’ betekent: wettig / formeel / erkend door het bevoegd gezag / volgens de regels van de instanties die erover gaan. ‘Officieel’ heeft dus betrekking op iets dat mensen tot wet hebben gemaakt en/of iets waar bepaalde menselijke gezagsdragers al dan niet erkenning aan geven en/of iets waar mensen een bepaalde vorm aan hebben gegeven en/of iets dat gebonden is aan regels van instanties. Het heeft dus niets met natuurlijke fenomenen te maken, maar met zaken die door mensen op één of andere manier in een regel, wet of vorm zijn gegoten.

☼ © Sharon Kersten, 15-02-2022 / dag 53 van het natuurlijke jaar

Reiziger

Posted on: 31 juli 2021 by: Sharon

Het is vreemd.

Vreemd om na al die jaren te ontdekken dat je ten diepste misschien eigenlijk gewoon een wanderer bent. Een reiziger. Een ‘gypsy’. En dat al je pogingen een ‘normaal’ leven te leiden misschien wel nooit geslaagd zijn omdat je dat ene aspect van jezelf uit het oog was verloren: dat je nooit gemaakt was voor de conventies van ‘normaal’ en dat het eigenlijk heel erg bij je paste dat je zo jong al vertrok en alles achter je liet.

Het was geen keuze vanuit een gezonde situatie, destijds; het was een kwestie van overleven – om je sanity te behouden en je eigenheid niet verder te laten beschadigen. Maar toch… het feit dat je het dééd, en het feit dat je het kón, zo jong al helemaal op eigen benen staan, gehavend als je was, sprak ergens boekdelen… over wie je ten diepste bent, altijd bent geweest en altijd bent gebleven, al je pogingen je in hokjes van ‘normaal’ te voegen ten spijt.

De relaties en ‘huisje-boompje-beestje’ scenario’s waar je voluit voor ging… – en die je stuk voor stuk ook weer achter je liet…
De ‘normale’ banen waar je je zo hard voor inzette – en waar je na niet al te lange tijd altijd weer afscheid van nam…
De vele episodes waarin je de ‘gewone’ dingen deed die ‘gewone’ mensen zoal doen…. – waarin je telkens weer merkte dat deze je niet dichter bij je ware zelf brachten, maar je structureel verder bij jezelf vandaan haalden en je eigenheid en authenticiteit juist ondermijnden…

Misschien kón het wel gewoon allemaal nooit ‘kloppen’, nooit ‘werken’, nooit goed voelen, simpelweg omdat het allemaal niet uitgelijnd was met wie en hoe je zelf ten diepste bent…

En hoewel de jaren waarin je ‘dakloos’ was een immens sterk verlangen aanwakkerden naar eindelijk een veilige plek hebben die je de jouwe kon noemen, en je intens blij was toen je eindelijk op geheel eigen kracht een ‘normale’ woonsituatie wist te realiseren… voel je nu, nu rust en een zekere mate van innerlijke heelheid eindelijk deel zijn van wie je nu bent… dat ‘normaal’, wederom, voor jou niet is waar je je ten diepste mee uitgelijnd voelt…

… … …

De ruimte die ik heb nu, in wat momenteel mijn huis is, en alle spullen die daarin aanwezig zijn… ze bezwaren me meer en meer. In mij, diep van binnen, groeit de laatste maanden een roep om meer ‘lichtheid’ – een ‘lichter’ door het leven reizen, met minder bezittingen en minder ‘gedoe’.
Diep in mijn wezen zwelt er, onmiskenbaar, een verlangen aan: een verlangen lichter verder te reizen. Met minder spullen, en minder dingen die voelen als touwen waar ik in verstrikt ben geraakt en die een vrijelijk bewegen belemmeren.
Ik voel me vastgeklonken in een web, en dat voelt niet meer goed.
Ik voel me ‘geparkeerd’, stilstaand tegen wil en dank.

Wat me eens rust en veiligheid gaf, voelt de laatste maanden meer en meer als een doos waarin ik opgesloten zit. Een doos die een vrijuit stromende levensenergie belemmert. Een doos van stagnatie, die zijn nietjes in mij heeft gezet zonder dat ik dat in de gaten had.

Een cocon van veiligheid is gaandeweg verworden tot een kist die soms voelt als een kist van 6 planken. Comfortabel aan de binnenkant, maar… een kist. Log. Lomp. Niet flexibel. Stilstaand. Inperkend. Een hoekige constructie die elke gezonde, natuurlijke stroming van energie de das om doet. En die me meer en meer, figuurlijk, de adem beneemt.

Toen ik min of meer vanuit mijn auto en koffers leefde, her en der te gast maar nergens werkelijk thuis, hunkerde ik naar een plek die ik ‘de mijne’ zou kunnen noemen, waar ik zou kunnen helen en waar ik mijn wortels de Aarde in zou kunnen slaan.

Nu er heel veel geheeld ís, ik ervaar dat mijn wortels overál zijn waar ik ben en ik besef en voel dat ik elke meter waarop ik loop ‘de mijne’ kan noemen, lijkt deze plek die ik mijn woning noem met de dag meer een dissonante noot te zijn in de muziek die ik tegenwoordig creëer en de komende tijd wens te creëren.

Het is vreemd, nu tot het besef te komen dat ik ten diepste veel meer die wanderer, die ‘gypsy’, die reiziger ben dan ik lange tijd gedacht heb. Toen ik het wás, voelde het als een lot waar ik nooit zelf bewust voor gekozen had, niet vanuit vrijheid in elk geval. Maar nu ik het niet ben, besef ik dat ik iets wezenlijks mis wanneer ik mezelf ‘vastklink’ in formats die geen recht doen, geen Lebensraum bieden, aan wie en wat ik ten diepste ben.

Ik snak naar lucht, en beweging.
Ruimte – niet in een huis, maar om me heen.
De grootsheid van het leven omarmen, op talloze ‘kleine’ manieren. In verbinding met ‘buiten’ – de Natuur.

Meevaren op natuurlijke bewegingen, mijn koers bepalen aan de hand van de Zon en de Sterren.
Zijn waar ik voel te willen of moeten zijn.
Gaan waar ik voel te willen of moeten gaan.
Bewegen IN het leven, in plaats van binnen een ‘veilig’ coconnetje dat afgeschermd is van dat wat voor mij leven is.

Het is vreemd.
Maar ik denk dat ik boven alles, ten diepste, vooral een Reiziger ben.

Geen reiziger die verre, fancy, ‘Insta-waardige’ reizen maakt. Dat soort dingen boeien me niet.
Nee, gewoon, een reiziger door het leven, die wil voélen dat ze ‘reist’. Wil voelen dat ze het léven leeft – en niet een verzameling conventies die het label ‘leven’ heeft gekregen.

Misschien had mijn moeder wel gelijk, toen ze meende dat haar familielijn aan rondtrekkende zigeuners ontsproten moest zijn. Misschien leeft in mij het stukje voort dat háár ervan overtuigde dat ze eens geleefd moest hebben in een tijd die resoneerde met de inhoud van de boeken van Jean M. Auel – samen met het stukje van mijn vader dat van hem een ‘reiziger’ maakte binnen de contouren van de veilige, bekende en cultureel geaccepteerde formats waar hij voor koos.

Misschien neem ik net als mijn oma dingen waar in de natuur die ‘normale’ mensen niet waarnemen en voel ik daardoor zo vaak de roep en pull van de bossen, waar ik het allerliefst helemaal alléén in rondstruin, zonder mensen die me alleen maar afleiden van alles wat ik in de bossen ervaar. Misschien leven in mij aspecten voort van voorouders die veel dichter bij de natuur stonden en die leefden en interageerden mét de natuur, meebewogen met de natuur – zowel de Natuur om hen heen als de natuur, hun ware aard, in henzelf.

Misschien doorbreek ik niet alleen de ongezonde patronen van mijn familielijnen, maar ook de beperkingen die gemaakt hebben dat de vrouwen vóór mij niet met de Natuur hebben kunnen samenleven zoals ze dat eigenlijk, heimelijk, ten diepste wilden, en dat de mannen uit mijn andere familielijn hun ‘beweeglijke’ aard aan banden zijn gaan leggen.

Misschien is aan mij in meerdere opzichten ‘de gifbeker’ gegeven, opdat ik deze volledig zou legen en aldus het tij zou keren, de trends zou breken.

En misschien ben ik gewoon… ik.
Heel ‘gewoon’ mezelf.
Stevig verbonden met mijn ware aard – soms tegen wil en dank, maar nooit anders kunnend dan uiteindelijk, als het erop aan komt, de keuze makend dáárnaar te leven. In eenvoud, en in vrijheid. Met lucht in mijn longen, wind in mijn haren, de Aarde onder mijn voeten, de Zon op mijn gezicht, soms water over mijn wangen, een altijd brandend vuur in mijn hart en altijd, hoewel soms eventjes zwak, de schittering van de sterren in mijn ogen.

“On bended knee is no way to be free
Lifting up an empty cup, I ask silently
that all my destinations will accept the one that’s me
so I can breathe…

Circles they grow and they swallow people whole
Half their lives they say goodnight to wives they’ll never know
Got a mind full of questions and a teacher in my soul
And so it goes…

Don’t come closer or I’ll have to go
Owning me like gravity are places that pull…

Everyone I come across in cages they bought
They think of me and my wandering but I’m never what they thought
Got my indignation but I’m pure in all my thoughts
I’m alive…

Wind in my hair I feel part of everywhere
Underneath my being is a road that disappeared

Leave it to me as I find a way to be
Consider me a satellite forever orbiting
I knew all the rules but the rules did not know me
Guaranteed…”

“I love not man the less, but Nature more”

Posted on: 28 april 2021 by: Sharon

12 mieren op een blad, gepositioneerd in 4 groepjes van 3 rondom een waterdruppel.

Door de specifieke verdeling in 4 groepjes zorgen de mieren ervoor dat de waterdruppel in balans blijft, waardoor deze niet van het blad af rolt. De mieren werken samen en verdelen het water gelijkmatig onder allen, zodat elk een gelijk deel krijgt.

Hoe langer ik hier in deze maffe ervaring genaamd ‘leven op Aarde’ rondloop, hoe meer het me begint te dagen dat de soort genaamd ‘mens’ misschien wel tot de minst intelligente wezens op Aarde behoort.

De mens meent ‘slim’ te zijn en kijkt neer op allerlei vormen van leven die hij als ‘minder intelligent’ beschouwt maar is, op de keper beschouwd, in veel opzichten vooral enorm hoogmoedig, arrogant, leidend aan grootsheidswaanzin en aan een superioriteitscomplex dat zijn weerga niet kent, laatdunkend neerkijkend op allerlei andere levenssoorten die een hoge mate van intelligentie aan de dag leggen, terwijl hij zijn eigen habitat – op macroniveau én op microniveau – structureel beschadigt, sloopt, vergiftigt en om zeep helpt.

Wat een gigantische kosmische grap – en een enorm hard gelag – zou het zijn als na ons leven in deze ervaring genaamd ‘leven op Aarde’ zou blijken dat deze dimensie niet aan ons toebehoort, maar aan de organismen die wij kennen als ‘dieren’ en ‘planten’…
Als dan duidelijk zou worden dat wij hier slechts wat mochten rondwandelen opdat middels onze acties onomstotelijk duidelijk zou worden hoe het gesteld is met onze vermeende ‘ontwikkeling’ en ‘intelligentie’ en waar wij ons nou eigenlijk werkelijk op het pad van groei en bewustwording bevinden…

Wat als ‘karma’ straks het gezicht blijkt te hebben van alle planten die we vertrapt en vergiftigd hebben en alle dieren waar we compleet achteloos mee om zijn gegaan, alles grosso modo zonder een greintje respect voor het leven en het bewustzijn dat zij belichamen en alles dat zij ons geven?

Wat hebben we een gigantische schade aangericht, als mensen.
Wat zijn we ongelooflijk stupide, kortzichtig en egoïstisch bezig geweest. Egocentrisch. Arrogant. Mis-handelend. Tiranniek. En vérre van intelligent.

Hoe meer tijd er hier verstrijkt, hoe duidelijker zichtbaar wordt ‘waar mensen staan’, hoe kortzichtig en weinig intelligent velen van deze soort zijn en met hoe weinig respect voor leven en **het natuurlijke** de meeste mensen leven.

En ik realiseer me opeens heel scherp: van wezens die, op talloze manieren, het niet-natuurlijke verkiezen boven het natuurlijke kan niet verwacht worden dat zij ooit goed zorg zullen dragen voor de Natuur en alle leven dat daar deel van uitmaakt.
Het natuurlijke lijdt, en masse, onder de waan van mensen die hun eigen connectie met het natuurlijke zijn kwijtgeraakt. Van zoiets kan nooit iets goeds komen. Waar leven niet geëerd wordt, kan alleen het pad van verval, verderf en dood bewandeld worden.

Ik heb altijd een groot hart gehad voor mensen, in velerlei ‘soorten en maten’ en van allerlei allooi en pluimage. Maar hoe langer ik hier rondloop, hoe meer ik me thuis voel niet bij mensen maar bij planten en dieren, en hoe meer ik wil samenzijn met en opgaan in de Natuur. Al het andere schijnt me meer en meer toe als niks minder dan totale, collectieve waanzinnigheid.

Na al mijn omzwervingen en ervaringen in deze merkwaardige ervaring die ‘leven op Aarde’ heet, kom ik meer en meer uit op de woorden waarmee George Gordon Byron zijn ervaringen eens beschreef. Na 46 jaren op ‘Aarde’ geldt voor mij steeds meer: ‘I love not man the less, but Nature more’.

There Is Pleasure In The Pathless Woods

There is a pleasure in the pathless woods,
There is a rapture on the lonely shore,
There is society, where none intrudes,
By the deep sea, and music in its roar:
I love not man the less, but Nature more,
From these our interviews, in which I steal
From all I may be, or have been before,
To mingle with the Universe, and feel
What I can ne’er express, yet cannot all conceal.

– George Gordon Byron

Midwinter, Sol-stasis & Sol Invictus: de wedergeboorte van het Licht

Posted on: 25 december 2020 by: Sharon

Op 21 december, nu vier dagen geleden, was het op het Noordelijk halfrond Midwinter.
Het was het etmaal waarin de nacht het langst was, de dag het kortst was en de winter officieel begon.

Midwinter (ook wel het wintersolstitium of de winterzonnewende genoemd) wordt altijd gevolgd door een aantal dagen waarin de Zon lijkt stil te staan: de dagen van Sol-stasis. Kijken we die dagen vanaf het Noordelijk halfrond naar de baan van de zon, dan lijkt Sol, de zon, in stasis te zijn: in een staat van bewegingloosheid. Die staat van ogenschijnlijke bewegingloosheid eindigt vervolgens altijd op (ongeveer) 25 december, wanneer – kijkend vanaf het Noordelijk halfrond – weer duidelijk zichtbaar is dat de hoeveelheid zonlicht per etmaal weer toeneemt en dat de Zon weer aan het ‘winnen’ is.

25 december is het jaarlijkse moment van Sol Invictus, de onoverwonnen zon die het weer gewonnen heeft van het donker en dan aan zijn zegetocht langs de hemel begint. Het is de overwinning van het Licht op het donker, een moment van vreugde en nieuwe hoop – want nu de Zon weer gewonnen heeft, weten we dat het leven weer voort kan gaan. Zonder Zonlicht immers geen leven, geen groei van gewassen én geen groei in termen van bewustwording – want in de stralen van de Zon ligt veel méér dan alleen maar licht, warmte en levenskracht besloten: het licht dat van onze Zon afkomstig is, bevat informatie die ’tot ons komt’ met elke lichtstraal die onze ogen bereikt en via die wijze ons systeem binnenkomt.

Het immense belang van de Zon, voor het leven hier op Aarde, wordt al erkend zolang er mensen op deze planeet rondwaren. En dat rond deze dagen in het jaar de Zon, het Licht, zegeviert op het donker, werd al gevierd ver voordat georganiseerde religies hun intrede deden.

Volkeren die nauw verbonden zijn met de Natuur en haar cycli hebben het moment van ‘zege’ van de Zon altijd gevierd. Zij wisten als geen ander hoe enorm belangrijk de Zon en het Zonlicht zijn – voor hun gewassen, voor het leven van talloze wezens, voor hun innerlijke processen én voor de spirituele aspecten van hun leven en bestaan. Landbouwers, jager-verzamelaars, degenen die hen voorgingen: allen wisten hoe ontzettend belangrijk de Zon was en eerden en vierden om die reden de terugkeer van het Zonlicht.

Sol Invictus, ‘de onoverwonnen zon’, werd in 274 na Christus de officiële zonnegod van het latere Romeinse Rijk. Keizer Aurelianus besloot ‘Sol Invictus’ toen tot een officiële cultus in het Romeinse Rijk te maken en dat deed hij op… 25 december van dat jaar. Er stonden toen echter al meerdere tempels in Rome die aan Sol gewijd waren; Rome heeft doorlopend een cultus van de Zon gekend, net zoals ook het oude Egypte een lange traditie van Zon-verering kende.

Het Christendom, erg bekwaam in het ‘recyclen’ van elementen van reeds bestaande gebruiken en rituelen die hun wortels in heel ándere tradities hebben, heeft diverse elementen van de zonnecultus geadopteerd. Hierdoor kreeg Christus een ‘zonnekroon’, werd het zonnerad of zonnewiel een Christussymbool en viert men binnen het Christendom de ‘geboorte’ van een ‘kindje’, op 25 december – op het moment waarop de Zon weer ‘wint’, het Licht het donker overwint en er, daardoor, weer nieuw leven, nieuwe groei en nieuwe bewustwording mogelijk wordt.

25 december is de dag van het Licht dat ‘wint’.
Het is het moment van Sol Invictus, de onoverwonnen Zon die aan zijn zegetocht langs het hemelgewelf begint.
Het is het moment waarop er een nieuwe Zonnecyclus start, rijk aan nieuwe kansen tot groei & bloei.
Een dag om bij stil te staan, in vrede en met vreugde en dankbaarheid, beseffend dat er zonder het Licht van de Zon maar bar weinig mogelijk zou zijn hier op Aarde.

Ik wens je een mooie, vruchtbare nieuwe Zonnecyclus toe, vol Licht en Zonnestralen.
Fiat Lux! ☼
… en laat ook joúw Licht schijnen! ♥