Soulful Stories & Tools for Transformation

Posted on: 7 juni 2022 by: Sharon

‘Soulful Stories & Tools for Transformation’ prijkt bovenaan deze pagina.

Dat ik Tools for Transformation aanbied moge duidelijk zijn: alles dat ik aanbied is erop gericht mensen dingen aan te reiken waarmee zij hun voordeel kunnen doen op hun persoonlijke pad van transformatie. Ik reik informatie, kennis, bouwstenen, puzzelstukjes, schrijfsels, ideeën, perspectieven en materialen aan waarmee mensen zelf aan de slag kunnen gaan en het geheel van dat alles heeft de verzamelnaam Tools for Transformation gekregen. Dit lijkt me een vrij duidelijk verhaal.

Wat echter niet meteen voor iedereen duidelijk zijn zal, is hoe Soulful Stories een rol spelen in mijn werk.
De kreet Soulful Stories is recent in mijn bewustzijn gekomen nadat ik me realiseerde dat de kern van mijn werk en van alle verschillende activiteiten die ik daarbinnen vormgeef samengevat kan worden in één woord: verhalen. Als ik een mindmap zou moeten maken van al mijn professionele activiteiten, zou in het midden van die mindmap het woord VERHALEN staan.

In de 14 jaren dat ik nu fulltime werkzaam ben in het ondersteunen van mensen in hun persoonlijke processen heb ik, uiteraard, héél veel verhalen gehoord. Ieder individu dat met mij heeft gewerkt heeft een eigen verhaal en heeft mij minstens één verhaal (en vaak meerdere verhalen) verteld: een verhaal of verhalen over zichzelf, al dan niet aangevuld met een verhaal of verhalen over anderen.
Begrijp me goed: wanneer ik het woord ‘verhaal’ gebruik, refereer ik aan ‘verhaal’ als zijnde een beschrijving, een verslag, een weergave, een vertelling: een vertelling van gebeurtenissen, aspecten en wat dies meer zij. Voor mij heeft het woord verhaal geenszins de negatieve connotatie die mensen er tegenwoordig vaak aan geven en die impliceert of insinueert dat iets wellicht niet waar zou zijn. Een verhaal is voor mij een vertelling – iets dat iemand vertelt, dat ik serieus neem en waarover we in gesprek gaan. Waarde-oordelen hebben daarin geen enkele plek. Ik neem elk verhaal serieus omdat het verhaal zoals het verteld wordt datgene is wat de persoon bezighoudt. De persoon ervaart iets, ‘wil’ daar iets mee en daarmee gaan we aan de slag. Aan de hand van het verhaal dat de persoon vertelt.

Enfin, ik heb de afgelopen 14 jaren dus letterlijk duizenden verhalen gehoord. Naar al die verhalen heb ik met oprechte interesse en compassie geluisterd, ik heb ze geanalyseerd, heb ze geduid, heb er mijn professionele licht op geschenen en ben met mensen aan de slag gegaan aan de hand van die verhalen. Mijn werk bestaat, wanneer ik 1 op 1 met mensen werk, uit luisteren naar verhalen, in gesprek gaan over verhalen, verhalen analyseren en duiden, verhalen ontwarren, doorgronden en door een andere lens bekijken en dingen aanreiken die een verschil kunnen maken ten aanzien van de verhalen die mensen met mij delen. Verhalen, verhalen, verhalen dus. Verhalen met ziel, stuk voor stuk, want wie ervoor kiest met mij te werken kiest ervoor de diepte in te gaan en tot de kern van dingen te komen. Ik doe niet aan zwemmen in het pierenbadje en kan alleen maar diepzielduiken.

Al die verhalen van al die cliënten zijn echter bij lange na niet de enige verhalen die in de context van mijn werk een rol spelen. In het werken met mensen put ik op mijn beurt, om hen dingen te bieden die voor hen van waarde zijn, uit heel veel verhalen: verhalen die onder de noemers ‘vakliteratuur’ en ‘informatie van professionele aard’ vallen maar die evengoed verhalen zijn – vertellingen, uiteenzettingen van informatie. Of het nu gaat over informatie van psychologische aard, informatie over persoonlijkheidstypen en -mechanismen, informatie over innerlijk kindwerk of archetypen, informatie over toxische dynamieken of aspecten van hooggevoeligheid en hoogbewustzijn, informatie over traumaverwerking, informatie van enneatypische aard, informatie van astrologische aard, informatie van mystieke aard of informatie van esoterische aard: ook al die informatie betreft, op de keper beschouwd, verhalen – verhalen waaruit ik put om mijn cliënten te kunnen ondersteunen op manieren die voor hen van waarde zijn, aan de hand van informatie die voor hen relevant en zinvol is.

Daarnaast spelen verhalen op nog een andere wijze een rol in mijn professionele activiteiten. Naast individuele consulten en de verschillende Tools die ik aanbied, bied ik ook readings aan. Wanneer ik een reading vormgeef gebruik ik mijn psychic vermogens om informatie waar te nemen in de energie- en informatievelden die ik dan ‘lees’, en deze informatie deel ik vervolgens met degene voor wie de reading bedoeld is in vertellende – dus: verhalende – vorm. Wanneer ik een reading doe, ‘lees’ ik verhalen en geef ik de verhalen die ik lees door aan de ontvanger van de reading. Wederom: verhalen. Verhalen die vaak iets weten te raken in de ziel van de ontvanger ervan. Verhalen die een impact hebben die dieper gaat dan slechts de woorden van het verhaal zouden doen vermoeden.

En Sharon’s Seedlings, de ‘zaailingen’ die ik schrijf… ook dat zijn verhalen. Vertellingen. Stuk voor stuk geschreven vanuit bezieling.

Verhalen alom dus, inherent aan de aard van wat ik doe (het werken met mensen) en de manieren waarop ik werk.
Ik ‘leef te midden van verhalen’, elke dag weer, in de context van mijn werk.
En ik hou van die verhalen; ik heb er niet voor niets mijn werk van gemaakt.

Mijn liefde voor verhalen heeft oude wortels. “Het heeft er altijd al ingezeten” realiseerde ik me recent.
Als kind al was ik dol op alle verhalen die ik in boeken vond en wist ik me vele uren lang prima in mijn eentje te vermaken met boeken uit de bieb. Het ‘verzamelen en doorgronden van verhalen’ door heel veel te lezen en bestuderen, over allerlei verschillende onderwerpen die me interesseerden, is een passionele liefde die er al vroeg in zat en die extra werd aangewakkerd toen ik als adolescent een enorme drang kreeg het gedrag van mensen te doorgronden – om ‘sense‘ te kunnen maken van de mensen om me heen en hun gedragingen.
Ik werd al jong een gretige ‘verzamelaar en doorgronder van verhalen’ en je zou kunnen zeggen dat ik daar uiteindelijk mijn werk van heb gemaakt. En bínnen die werkzaamheden bleek ik de afgelopen 14 jaren zelf over krachtige vermogens op het vlak van storytelling te beschikken – vermogens die me in staat stellen informatie over te brengen op manieren die mensen weten te ‘raken’, met effecten die constructief, inspirerend en krachtgevend kunnen zijn. Het bewust met storytelling kunnen werken, in de context van mijn werkzaamheden, wanneer relevant en passend, is een krachtige tool in mijn toolbox waar ik heel dankbaar voor ben en waar al velen profijt van hebben gehad.

Verhalen dus.
Ik leef en werk te midden van verhalen.
Verhalen met een ziel, en verhalen die de ziel weten te raken.
Soulful Stories.
Niet eerder was een omschrijving zo toepasselijk voor het werk dat ik doe en de manieren waarop ik dat doe.

Waarom vertel ik dit allemaal? Omdat ik je eigenlijk vooral graag het volgende wil zeggen:

Binnen de diensten en creaties die ik aanbied maak ik graag gebruik van mijn vermogens op het vlak van storytelling, omdat verhalen… alle verschil kunnen maken.

Verhalen kunnen wijsheid bevatten. Verhalen kunnen richtlijnen bevatten die de moeite waard zijn te verkennen. Verhalen kunnen houvast bieden. Verhalen kunnen waarschuwingen bevatten. Verhalen kunnen onze neus en gedachten een bepaalde kant opzetten, wat vaak van meer invloed is dan we ons realiseren. Verhalen kunnen zelfs onze gevoelens beïnvloeden – zowel ten gunste als ten nadele van ons welzijn. Verhalen kunnen troost bieden, of een glimlach op ons gezicht toveren. Maar verhalen kunnen ons ook gevangen houden. We kunnen ons verliezen in verhalen, er verstrikt in raken. We kunnen er zelfs aan verslaafd raken.

Hoe je het ook wendt of keert, de realiteit is dat we allemaal omringd zijn met verhalen. We hebben allemaal een verhaal. We leven verhalen. En we zouden soms maar al te graag een ander verhaal willen leven dan het verhaal waar we in zitten.
Op dat soort momenten kunnen verhalen die ánders luiden dan het verhaal waar we in verstrikt zijn geraakt, krachtige inzichten aanreiken. Ze kunnen onze neus een andere kant op zetten en ons nieuwe mogelijkheden laten zien. Ze kunnen lucht geven aan een binnenwereld die zwaar en somber is gaan voelen door alle gedachten, emoties en verhaallijnen die daar leven. En ze kunnen sleutels bevatten die we kunnen gebruiken om de schatkist te openen die zich diep in ons binnenste bevindt, verborgen onder alle verhalen die daaroverheen zijn komen te liggen.

Ik help je graag jouw verhalen te ontwarren, te duiden en er een licht op te schijnen dat behulpzaam voor je kan zijn. Maar bovenal reik ik je graag bekrachtigende verhalen aan, zodat jij jezelf kunt bevrijden van de verhalen die jou niet meer dienen en je zelf een nieuw verhaal kunt gaan schrijven – een verhaal dat past bij wie en hoe jij werkelijk bent en dat uitgelijnd is met jouw authentieke kern. Een verhaal waarin je ziel doorschijnt. Een verhaal dat getuigt van een transformatie. Een verhaal dat duidelijk maakt dat de oude verhalen getransformeerd zijn in een verhaal dat een authentieke kern bevat – een verhaal met een ziel.

Soulful Stories & Tools for Transformation.
Dat is wat ik te bieden heb en waar alles om draait voor mij.
Dat is waar ik voor leef, en waarmee ik een bijdrage kan leveren aan het pad dat jij gaat.

☼ © Sharon Kersten, 7 juni 2022

Opnieuw… opnieuw

Posted on: 28 mei 2022 by: Sharon

Op 15 mei 2014 publiceerde ik de tekst Opnieuw (hieronder toegevoegd) op mijn website.
Het was de vrucht van bespiegelingen die tussen medio maart en medio mei 2014 hadden plaatsgevonden en ik wist, die 15 mei in 2014, toen de woorden eenmaal door mijn vingertoppen waren gestroomd en op het virtuele papier waren beland, dat ik een tekst geschreven had die verder reikte dan slechts dat ene voorjaar, nu 8 jaar geleden.

Vandaag, werkend aan mijn website om deze beter uit te lijnen met de manieren van werken waar ik nu, in 2022, de voorkeur aan geef, kwam Opnieuw weer onder mijn aandacht. En het trof me hoe wáár die tekst ook nu weer is, in deze meimaand 8 jaar later – niet alleen voor mij, maar voor eenieder die net als ik niet anders kan dan zichzelf telkens weer opnieuw uitvinden.

Vandaag draag ik Opnieuw op aan alle mensen die zich erin herkennen.

Aan de dappere dodo’s die de blik telkens weer naar binnen durven te richten, pijnlijk als dat soms is maar desondanks eerlijk tegenover zichzelf tot op het bot, niets schuwend van alle dingen die in de binnenwereld om aandacht staan te roepen.

Aan de gevoeligen die niet alleen in fijne gevoelens willen rondzwemmen maar óók de gevoelens durven te voelen die nieuwe vraagtekens opwerpen en die uiteindelijk, onvermijdelijkerwijs, zullen leiden tot nieuwe keuzemomenten.

Aan de wonderlijke wezens die simpelweg niet in staat zijn innerlijke frictie te negeren en die niet anders kúnnen dan de frictie onderzoeken, graven tot ze de wortels ervan hebben blootgelegd en vervolgens, pijnlijk als het is, de angel van de frictie eruit halen, opdat er geen nieuw ‘gif’ meer wordt toegevoegd dat het systeem verontreinigt en er een nieuwe vorm van zijn kan gaan ontstaan – een vorm van zijn die past, nu, bij wie ze inmiddels geworden zijn.

Aan de ‘loslaatexperts’, pro’s geworden in loslaten niet omdat ze ooit ambieerden een professional in loslaten te worden maar omdat ze hebben begrepen, geleerd, door het leven zelf, dat nieuwe dingen alleen kunnen ontstaan wanneer daar ruimte voor beschikbaar is – ruimte die vrijkomt door oude dingen los te laten.

Aan de ‘afpellers’ wiens ware zelf steeds een beetje meer zichtbaar wordt, met elk aangenomen laagje dat ze afpellen en achter zich laten – als een jasje dat niet langer past maar is gaan knellen en dat bewegen volgens hun ware aard steeds meer is gaan belemmeren.

Aan alle prachtige mensen in wording voor wie stilstand gewoonweg geen optie is.
Omdat in hen het leven stroomt en ze, ondanks alles, nog steeds met het leven zijn uitgelijnd.
Het leven, dat nooit stilstaat.
Het leven, dat niet niét kan stromen.
Het leven, dat cyclisch van aard is en dat je telkens weer dezelfde dingen lijkt te presenteren – maar dat je de kans geeft diezelfde dingen te ervaren vanaf nét even een andere trede op de wenteltrap, als je hebt durven doorstappen en niet stil bent blijven staan.
Het leven, waarin je ten volle kunt worden opgenomen als je maar bereid bent je over te geven aan haar natuurlijke cycli van transformatie en regeneratie.
Het leven, dat als een overweldigende golf over je heen kan slaan als je je schrap zet en je je voor haar bewegingen probeert te behoeden, maar waardoor je je gedragen kunt weten en gegrond kunt voelen als je maar bereid bent méé te bewegen met wat zij je probeert duidelijk te maken…

Opnieuw

Jezelf opnieuw uitvinden, telkens weer.
Jezelf onder de loep leggen,
kijken wie je inmiddels geworden bent
en voelen of wat je doet
nog wel in lijn is met wie, en waar op je pad, je nu bent.

Voelen hoe het voelt, nu.
Objectief kijken naar wat stroomt en wat niet, en naar waarom dat zo is.
Luisteren naar de fluistering van je ziel
die precies weet hoe jouw pad zich verder mag ontvouwen.

Beseffen dat je sommige dingen moest doen
omdat je ziel die ervaringen nodig had –
niet omdat in die activiteiten je levensmissie besloten ligt,
maar omdat je die ervaringen, stuk voor stuk, nodig had
om invulling te kunnen geven
áán je levensmissie.

Zien dat dat wat doelen leken
geen doelen op zich waren,
maar fasen op je pad die nodig waren
om zo goed mogelijk vorm te kunnen geven aan wat wél je doel is.

Komen tot de kern, steeds een beetje meer, stap voor stap, laag voor laag.

Jezelf opnieuw uitvinden, telkens weer
omdat niets in deze wereld onveranderlijk is
en ‘jij’ telkens anders bent –
net als elk ander onderdeel van de schepping
continu aan transformatie onderhevig.

☼ © Sharon Kersten, 28 mei 2022

Een zomer van loslaten

Posted on: 12 augustus 2021 by: Sharon

Misschien is het je recent opgevallen bij mensen in je omgeving, misschien heb je het wel gemerkt aan dynamieken in jezelf: het loslaten van van alles en nog wat is deze zomer een waar thema in het leven van velen. Opvallend veel mensen zijn deze periode van alles aan het opruimen, wegdoen, herzien en loslaten.

Wanneer je deze vaststelling met een astroloog deelt, zal hij of zij dit naar alle waarschijnlijkheid al snel koppelen aan de retrogradegang van een heleboel planeten die deze periode gaande is. Zou je deze vaststelling met mij delen, dan zou ik je vertellen dat de huidige retrogradegangen van een heel stel planeten wellicht een krachtenveld vormen dat ertoe leidt dat veel mensen nu eindelijk tot de actie van het loslaten overgaan, maar dat het toegroeien náár het loslaten van de dingen die nu losgelaten worden al veel eerder is ingezet – zoals ik in talloze consulten met mensen heb kunnen vaststellen en jij wellicht ook in jezelf hebt kunnen vaststellen.

De stappen die mensen momenteel maken, de besluiten die velen nu nemen ten aanzien van het loslaten van dingen (situaties, activiteiten, gewoontes, bagage, verbindingen), zijn veelal een aan de buitenkant zichtbare expressie van de gevolgen van innerlijke processen die al een hele tijd geleden hebben aangevangen – soms al jaren geleden maar in veel gevallen ergens gaandeweg het jaar 2020.

Grote transities
Het jaar 2020 heeft het begin van een belangrijke nieuwe fase in onze levens ingeleid: een fase die in het teken staat van grote transities, zowel in onze binnenwereld als in de buitenwereld (in het voorjaar van 2020 schreef ik daar de tekst 2020-2025: Tijden van Transitie over).

Op 21 december 2020 kwam het toenmalige Zonnejaar / de toenmalige natuurlijke jaarcyclus ten einde en dat moment werd astrologisch en energetisch bezien gemarkeerd door de grote conjunctie van Jupiter en Saturnus die toen, tijdens ‘midwinter’, plaatsvond. Toen een paar dagen later, op 25 december 2020, het moment van Sol Invictus het begin van een nieuwe jaarcyclus markeerde, zijn we ons eerste Zonnejaar in het zogeheten Watermantijdperk gestart.

Hoewel astrologische gebeurtenissen op een tijdlijn zijn te plaatsen, is het (natuurlijk) niet zo dat dingen opeens radicaal anders zijn zodra er een specifiek astrologisch fenomeen plaatsvindt. Er is niet ‘opeens’ sprake van een compleet andere realiteit en overduidelijk een heel ander tijdperk sinds het staartje van 2020. En voor onze binnenwereld en alle processen die daarin plaatsvinden, geldt hetzelfde: ook daarin is niet ‘opeens’ een heleboel veranderd sinds die laatste dagen van het kalenderjaar 2020. Of we het nu hebben over de processen in de buitenwereld of de processen in onze binnenwereld: we hebben het niet over schakelaars die opeens worden ‘omgezet’; we hebben het over processen die een verloop kennen en die niet op één specifiek punt op de tijdlijn te pinpointen zijn maar zich gedurende een bepaalde fase afspelen – met als uiteindelijke uitkomst een verandering in de binnenwereld die op enig moment zichtbaar kan worden middels een verandering ‘aan de buitenkant’.

‘Herbezinning’
Wat ik in mijn consulten met mensen heb gemerkt, is dat veel mensen al in de aanloop náár het staartje van 2020 bezig waren met innerlijke processen die in het teken stonden van wat we ‘herbezinning’ zouden kunnen noemen. Gedurende het kalenderjaar 2020 zijn heel veel mensen bezig geweest met zich herbezinnen op kwesties als ‘wie ben ik?’, ‘waar sta ik (voor)?’, ‘waar houd ik me mee bezig – en klopt dat nog wel voor mij?’, ‘hoe sta ik in het leven en ben ik daar nog wel congruent mee?’, ‘hoe voel ik me eigenlijk onder de manier waarop ik mijn leven heb ingericht?’, ‘past de manier waarop ik in mijn werk / mijn relatie / mijn verbindingen / de maatschappij / de wereld sta eigenlijk nog wel bij me, of zou ik het eigenlijk liever anders willen gaan vormgeven?’ et cetera.

Opvallend méér mensen dan in voorgaande jaren gingen in het jaar 2020 aan de slag met allerlei innerlijke processen die gerelateerd waren aan een zoektocht naar ‘zelf’, naar de eigen essentie, naar normen en waarden die intern gevoéld werden, naar meer authenticiteit en soevereiniteit en naar manieren om (meer) expressie te geven aan datgene waar men zich werkelijk congruent mee voelde of wist te zijn.

Voor vrijwel alle mensen met wie ik in 2020 gewerkt heb gold dat deze processen al lang en breed van start waren gegaan ruim voordat het staartje van 2020 aanbrak. Voor hen lijkt de aanvang van het nieuwe natuurlijke jaar dat eind december zijn beslag kreeg niet zozeer het ‘begin’ van de innerlijke processen te zijn geweest, maar veeleer de start van een fase waarin men toegroeide naar het maken van de concrete stappen die nu, deze zomerperiode, zichtbaar worden ‘aan de buitenkant’.

Daarnaast is er een groep mensen die gaandeweg het jaar 2020 wel ‘uitnodigingen’ heeft gekregen met innerlijk werk aan de slag te gaan (de ‘zachte duwtjes’ daartoe zijn aan velen uitgedeeld, vaak meer dan eens) maar daar, om uiteenlopende redenen, steeds niks mee deed en vervolgens ergens aan het begin van 2021 tóch gehoor is gaan geven aan ‘de oproep’ die telkens weer bleef terugkomen. Voor deze groep lijkt het erop dat de intensivering van krachten die sinds 21 december 2020 op gang is gekomen ertoe heeft geleid dat zij alsnóg met allerlei persoonlijke processen van start zijn gegaan, waarin zij in rap tempo flinke stappen hebben kunnen maken. Dat was vaak pittig en behoorlijk heftig, maar de geboekte progressie die ik bij heel wat mensen uit deze groep heb mogen aanschouwen in termen van zelfkennis, een betere uitlijning met de eigen essentie en een krachtigere belichaming van de eigen authenticiteit is in veel gevallen niks minder dan lovenswaardig.

De winds of change die sinds 21 december 2020 waaien zijn zeer intens en voor eenieder die de eigen processen is aangegaan ín de ‘snelkookpan’ waarin we ons momenteel bevinden, neem ik mijn hoed af en maak ik een diepe buiging – want ik weet uit ervaring hoe heftig ‘de reis naar binnen’ vaak is, eens te meer wanneer we deze afleggen in onstuimige tijden en te midden van chaos en onzekerheden op allerlei fronten.

Nieuwe keuzes
Terug naar het concrete hier en nu, waar we deze zomerperiode dus zien dat heel veel mensen momenteel bezig zijn met allerlei processen van loslaten – een loslaten dat, zoals ik hierboven schreef, een gevolg is van innerlijke processen die de afgelopen periode in hen hebben plaatsgevonden.

Mensen maken massaal nieuwe keuzes momenteel: keuzes die recht doen aan wie en hoe zij nú zijn, aan de andere kant van het veranderingsproces dat de afgelopen maanden in hun binnenwereld heeft plaatsgevonden.

Sommigen hebben recent besloten hun baan op te zeggen en iets anders te gaan doen. Anderen hebben onlangs de keuze gemaakt hun huidige woonplek te gaan verlaten en hun leven op een heel andere manier te gaan invullen. Heel wat mensen hebben zich de afgelopen periode weten te bevrijden van verslavingen van allerlei aard die nu zijn losgelaten. Velen hebben recent de keuze gemaakt afscheid te nemen van activiteiten en gewoontes die hen geen voldoening meer gaven en hebben besloten in plaats daarvan meer activiteiten te gaan ondernemen die meer voldoening, meer levensvreugde en/of meer gezondheid in hun leven brengen. En veel, heel veel mensen, hebben ervoor gekozen verbindingen los te (gaan) laten die niet meer aansluiten bij wie en hoe zij inmiddels, aan de andere kant van het doorgemaakte veranderingsproces, zijn – vaak helemaal niet omdat ‘de ander’ niet meer aardig gevonden zou worden, maar omdat de meer authentieke versie van zelf die nu belichaamd wordt onvoldoende ruimte ervaart om binnen het stramien van de ‘oude’ verbinding zichzelf te kunnen zijn zoals dat nu het geval is.

Al deze processen… ik hoor ze wekelijks veelvuldig voorbij komen in de consulten die ik met mensen heb – al een hele tijd, maar deze zomer héél erg vaak. De thematiek ‘nieuwe keuzes maken’ is overduidelijk aanwezig in de maanden waarin we momenteel verkeren.

Vreemde eend?
Mocht jij iemand zijn die soms het gevoel heeft de enige ‘vreemde eend in de bijt’ te zijn die deze periode opeens op allerlei fronten het roer omgooit, weet dan dat je absoluut niet de enige bent die momenteel met dit soort dingen bezig is! Er zijn veel, héél veel mensen die deze periode net als jij met dit soort processen en acties van loslaten bezig zijn. Het is het logische gevolg van de innerlijke processen waar jij en velen met jou de afgelopen maanden doorheen zijn gegaan en het is allemaal deel van de grote transities die nu gaande zijn – en die zowel onze binnen- als buitenwereld betreffen.

Dus nee, je bent geen ‘vreemde eend’. Wat je bent, als je nu keuzes maakt die meer of beter passen bij wie jij nu, op dit moment, werkelijk bent, is iemand die voldoende van zichzelf houdt om keuzes te maken die jou recht doen en die jou in staat stellen je authentieke zelf zo goed mogelijk te belichamen en met (zelf)respect en (zelf)liefde te bejegenen. Dat is niet alleen belangrijk, maar in veel opzichten niks minder dan essentieel en cruciaal – en kan daarnaast bovendien enorm inspirerend zijn voor iedereen die heimelijk óók wel dat soort stappen zou willen maken maar dat nog niet durft…

“[…] as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same” schreef Marianne Williamson in het stuk van haar hand getiteld ‘Our Greatest Fear’ (een tekst die velen kennen dankzij de inauguratierede van Nelson Mandela).

Als jij deze periode keuzes maakt die beter passen bij wie jij nu werkelijk bent, ben ik je dankbaar, namens allen voor wie jouw keuzes inspirerend kunnen zijn – dankbaar dat jij nu keuzes maakt die getuigen van moed en krachtige zelfexpressie, waarmee je ook aan anderen een signaal afgeeft dat het oké is dat te doen.

Het siert je dat je nu keuzes maakt die jou recht doen, keuzes die jou eren en die eraan bijdragen dat jij méér je authentieke zelf kunt zijn en kunt laten zien in deze wereld. Als er iets is dat deze wereld heel hard nodig heeft momenteel, is het: méér mensen die vrij zijn van jukken van conventies, restricties en vervormingen, méér mensen die zichzélf zijn en laten zien in de wereld, méér mensen wiens handelen congruent is met wie zij wérkelijk zijn en met waar zij werkelijk, ten diepste, voor staan. Ik ben je dankbaar voor de bijdrage die jij daaraan levert, als jij nu keuzes maakt die jou in staat stellen meer authenticiteit te belichamen en daarmee een signaalfunctie aan anderen geeft dat het oké is dat te doen. Dat maakt van jou geen ‘vreemde eend’, maar een ‘dappere dodo’ – en dat verdient niks minder dan respect. 🙂

PS Lees nog even verder onder deze afbeelding…

De ‘winds of change’ die hevig waaien hebben ook mij niet ongemoeid gelaten en hebben ook hier tot een aantal nieuwe keuzes geleid. Een zichtbare uiting daarvan is dat ik niet langer actief aanwezig ben op social media platforms*) en niet langer met nieuwsbrieven zal werken. Eén dezer dagen verzend ik de laatste nieuwsbrief en vanaf dat moment zal deze website het enige kanaal zijn waar ik geschreven content en informatie over mijn diensten en creaties publiceer.
Ik maak daarmee een bewuste keuze voor minder externe technologie, zodat ik me nog meer kan wijden aan de ‘interne technologie’ van mens-zijn – waar het mij uiteindelijk allemaal om te doen is.
Wil je nieuwe ‘zaailingen’ van mijn hand voortaan automatisch ontvangen, in de omgeving van de reader die jouw voorkeur heeft, klik dan op de SubToMe knop onder deze post of bovenaan de rechterkolom van deze pagina.

*) Er is één ‘social media’ platform waar ik in de nabije toekomst wel gebruik van zal gaan maken en dat is YouTube: een platform dat ik ga benutten om video-materiaal te publiceren. Daarover meer in 2022.

☼ © Sharon Kersten, 12 augustus 2021

De wedstrijd

Posted on: 13 oktober 2020 by: Sharon

Uiteindelijk spelen we allemaal dezelfde wedstrijd, vaak vele decennia lang: de wedstrijd om gezien te worden… erkend te worden… voor wat we kunnen, maar vooral: voor wie we zijn.
“Kijk dan!”
“Zié mij dan!”
“Zié eens wie ik ben – en hoe graag ik juist door jou gezien wil worden en erkend wil worden zoals ik ben.”

Het is de wedstrijd waarvan de inzet erkenning is. De wedstrijd die al begon in onze kinderjaren en die we vervolgens nog héél lang en vaak spelen, bewust, minder bewust of onbewust, soms te pas en te onpas, vaak met de mensen die ons het meest dierbaar zijn.

Het is de wedstrijd die we telkens weer aangaan met anderen, waarbij er in veel gevallen uiteindelijk alleen maar verliezers zijn. De wedstrijd “die je niet winnen kan… en het gaat maar tegen één man”, zoals Bram Vermeulen zong.

Pas wanneer we inzien dat we deze wedstrijd steeds weer opnieuw pogen uit te spelen tegen iemand búiten onszelf en dat deze per definitie niet gewonnen kan worden omdat een ander ons nooit kán zien en erkennen zoals wij ten diepste graag gezien en erkend willen worden, kunnen we onze verwoede pogingen om de wedstrijd te winnen, gaan staken.

Pas wanneer we onszelf het ‘zien’ en de erkenning gaan geven waar we zo naar snakken, kunnen we stoppen met de wedstrijd die nooit gewonnen kan worden – die wedstrijd tegen maar één man (of vrouw), die helemaal niet ‘gewonnen’ hoeft te worden, maar gestaakt en afgelast mag worden…

Het lied ‘De Wedstrijd’ van Bram Vermeulen vind je hier.

☼ © Sharon Kersten, 27-08-2020

Loslaten

Posted on: 11 oktober 2020 by: Sharon

In deze intense tijden worden velen van ons geconfronteerd met processen van loslaten. Visies, conditioneringen, levenswijzen, gedachtegoed, manieren van zijn en manieren van dingen doen: er wordt massaal van alles losgelaten.

Hand in hand daarmee zien velen zich nu ook geconfronteerd met het moeten loslaten van mensen – mensen met wie we eens van alles deelden, beleefden en gemeen hadden, maar met wie we nu nog onvoldoende ‘common ground’ ervaren om nog langer samen door één deur te kunnen gaan op een wijze die voor beide partijen prettig of acceptabel is of die beide partijen recht doet.

Deze loslaatprocessen zijn vaak allesbehalve makkelijk – en in veel gevallen ronduit moeilijk, pijnlijk en verdrietig makend. Maar soms is laten gaan de keuze die het meest van liefde en respect getuigt – méér dan per se willen vasthouden en zo in fricties verstrikt raken die alleen maar tot verkrampingen en ‘gevechten’ leiden.

Liefde en respect betekent soms ook: loslaten.
Zodat er weer ‘lucht’ kan komen en beide partijen weer het ‘Lebensraum’ krijgen dat zij, ieder voor zich, verdienen.

Wijsheid is weten wanneer los te laten.

En loslaten in rust, met vrede in je hart, ís mogelijk.
Ook al lijkt dat soms niet zo en kan het even duren voordat je zo ver bent….

Liedje: ‘Elk einde is een nieuw begin‘.

☼ © Sharon Kersten, 26-08-2020, toen gepubliceerd op deze Facebookpagina (die niet meer actief is sinds ik in 2021 met Facebook ben gestopt).

Je kunt een rups niet meenemen naar vlinderland

Posted on: 11 juni 2020 by: Sharon

Well… you can try, but it’s a recipe for disaster.

Het wereldbeeld en de ervaringen van een vlinder zijn wezenlijk en diepgaand anders dan het wereldbeeld en de ervaringen van een rups. En hoewel een vlinder nog herinneringen kan hebben aan hoe het was een rups te zijn, is het onmogelijk een rups al te laten zien, weten of ervaren hoe het is een vlinder te zijn. De rups ís daar nog niet en kan zich van veel dingen die de vlinder al ervaren heeft nog totaal geen idee maken, simpelweg omdat deze behoren tot een andere ‘realiteit’ dan de realiteit van de rups.

Als de rups het pad van zijn evolutie volgt, doorgroeit en zich verder ontwikkelt, zal ook hij op een dag kunnen ervaren hoe het is een vlinder te zijn. Maar tot die dag spreken vlinder en rups in veel opzichten een totaal andere taal, gebaseerd op een compleet ander wereldbeeld en wezenlijk andere ervaringen.

Hoe graag we het als ‘vlinders’ soms ook zouden willen: we kúnnen ‘rupsen’ niet bij de hand pakken en meenemen naar de fase van groei, ontwikkeling en ‘evolutie’ waarin wij ons bevinden. Elke rups heeft zijn eigen pad te gaan en moet zélf willen uitgroeien tot vlinder en doen wat ervoor nodig is dat te laten gebeuren – zoals ook wij dat zelf hebben moeten doen. Pas dán zullen we ‘dezelfde taal’ met elkaar kunnen spreken en kan communicatie stromen zonder wederzijdse frustraties en zonder in ‘strijd over gelijk’ te ontaarden.

Aan alle ‘vlinders’ die het prachtige vlinder-potentieel kunnen zien dat de rups in zich draagt en die niets liever willen dan dat hun geliefde rups zo snel mogelijk de vlinder zal zijn die zij al kunnen zien, voelen en gewaarworden: je kunt je geliefde rups niet meetrekken naar ‘vlinderland’, hoe graag je dat ook zou willen. Sommige dingen hebben we zélf te doen, allemaal. En op het pad van evolutie en transformatie dat een rups in een vlinder transformeert kan geen enkele fase worden overgeslagen.

Wens je geliefde rups alle liefde toe die in je is, maar staak je pogingen de rups naar ‘vlinderland’ te trekken. Zo werkt het simpelweg niet. Nooit. Een rups kan nu, op dit moment, alleen maar de rups zijn die hij/zij nu is.
Het pad om een vlinder te worden is beschikbaar voor je rups, zoals dat voor elke rups beschikbaar is. Of dat pad genomen en volbracht gaat worden, kan alleen de rups zelf bepalen.

Je kunt de rivier niet duwen.
Je kunt gras niet sneller laten groeien door eraan te trekken.
En je kunt een rups niet meenemen naar vlinderland.
Hoe graag je dat ook zou willen.

❤️

☼ © Sharon Kersten, 11-06-2020

Become…

Posted on: 13 mei 2020 by: Sharon

Me: Hey Source.
Source: Hello…..

Me: I’m falling apart. Can you put me back together?
Source: I would rather not.

Me: Why?
Source: Because you aren’t a puzzle.

Me: What about all of the pieces of my life that are falling down onto the ground?
Source: Let them stay there for a while. They fell off for a reason. Take some time and decide if you need any of those pieces back.

Me: You don’t understand! I’m breaking down!
Source: No – you don’t understand. You are breaking through. What you are feeling are just growing pains. You are shedding the things and the people in your life that are holding you back. You aren’t falling apart. You are falling into place.
Relax. Take some deep breaths and allow those things you don’t need anymore to fall off of you. Quit holding onto the pieces that don’t fit you anymore. Let them fall off. Let them go.

Me: Once I start doing that, what will be left of me?
Source: Only the very best pieces of you.

Me: I’m scared of changing.
Source: I keep telling you – YOU AREN’T CHANGING!! YOU ARE BECOMING!

Me: Becoming who?
Source: Becoming who you truly are! A person of light and love and charity and hope and courage and joy and mercy and grace and compassion. You are so much more than the shallow pieces you have decided to adorn yourself with that you cling to with such greed and fear. Let those things fall off of you. I love you! Don’t change! … Become! Become! Become who you truly are. I’m going to keep telling you this until you remember it.

Me: There goes another piece.
Source: Yep. Let it be.

Me: So … I’m not broken?
Source: Of course not! – but you are breaking like the dawn. It’s a new day. Become!!!

~ Auteur van de oorspronkelijke dialoog: John Roedel.

– – – – – – – – – –

(Tekst op een aantal punten wat aangepast door mij, aangezien ik geen fan ben van het concept van de ‘God’ van de monotheïstische religies die ons ‘gemaakt’ zou hebben (waar de oorspronkelijke auteur gebruik van maakte) maar ik een groot voorstander ben van het idee dat we allemaal ontspruiten aan ‘Source’ en dat we ten diepste zijn wat we altijd geweest zijn en altijd zullen zijn voorbij de illusies en beperkingen van het 3D-script waar we ons hier en nu in bevinden ~ Sharon)

Lééf

Posted on: 11 september 2018 by: Sharon

Het is duidelijk een tijd van veranderingen. Van grote bewegingen. Van radicale ommezwaaien die geheel nieuwe hoofdstukken inleiden.

Hoewel we elk jaar een zogeheten ‘eclips-seizoen’ hebben en eclipsen erom bekend staan dat ze dingen “je leven in eclipsen” én dingen “je leven uit eclipsen”, heeft het eclipsseizoen van dit jaar op velen een uitwerking gekend die ik in eerdere jaren niet in die mate gezien of ervaren heb. Wat is er veel ‘om’ gegaan, en nog aan het gaan, in de levens van velen!

Ik zie en spreek deze weken grote hoeveelheden mensen die opeens stappen maken die, ook voor henzelf, een half jaar geleden nog totaal niet (te) voorzien waren. Huizen die jarenlang ontzettend dierbaar waren worden tegen alle voorgaande verwachtingen in nu ‘opeens’ losgelaten, van woonplekken waarvan mensen dachten dat ze deze nooit zouden verlaten wordt ‘opeens’ liefdevol afscheid genomen om dóór te kunnen, carrièrepaden die jarenlang van immens belang waren (of leken te zijn) worden ‘opeens’ aan de wilgen gehangen, relaties – van welke aard ook – die al lange tijd wiebelig waren maar toch doorsudderden worden nu ‘opeens’ beëindigd en met levensstijlen die jarenlang, soms decennialang goed bevielen wordt nu ‘opeens’ gebroken. En dat alles gebeurt niét vanuit impulsiviteit (zoals het woord ‘opeens’ zou kunnen doen vermoeden) maar juist vanuit sereniteit en een diep innerlijk weten: weten dat het tijd is om dóór te gaan, op een manier die past bij wie we nú zijn.

Hoewel eclipsperiodes vaak gezien worden als tijden van ‘sudden changes‘, zijn de veranderingen die zij kunnen helpen teweegbrengen op een dieper niveau vaak allesbehalve ‘sudden‘ of impulsief. Zij zijn het resultaat van allerlei dingen die, doorgaans op een minder bewust of zelfs onbewust niveau, al lange tijd aan het ‘pruttelen’ waren. Dingen die zich al langere tijd aan het roeren waren in ons innerlijk, maar die tijd – en vele processtapjes – nodig hadden om tot rijping en tot wasdom te komen. Wat de energie van eclipsen vervolgens doet, is ons en onze processen voorzien van een flinke ‘boost‘ energie die ons kan helpen de moed, de daadkracht en de liefde voor onszelf te mobiliseren die nodig zijn om de gewenste of zelfs benodigde stappen echt te gaan máken.

Ik zie mensen deze weken de meest geweldige geheel nieuwe keuzes maken, die stuk voor stuk getuigen van meer liefde voor henzelf en nieuwe levenslust. Het oude wordt in dankbaarheid en liefde losgelaten en daarmee wordt ruim baan gemaakt voor het nieuwe, voor dat wat past bij wie mensen nú zijn. En ik realiseer me hoezeer dit naadloos aansluit bij de essentie van het leven zoals we dat hier op deze planeet, in deze realiteit kennen: panta rhei. Alles stroomt. Niks dat leven bevat staat ooit stil en de enige constante die we hier kennen is verandering.

Ik geniet van wat ik zie en hoor van de mensen om me heen en van degenen die ik zie en spreek in mijn consulten – én van wat ik zelf beleef deze periode. Ook in mij is er van alles aan het schakelen en veranderen, zijn en worden oude dingen losgelaten en begint het nieuwe te ontstaan. “The times, they are a-changing” zong Bob Dylan ooit. Maar ik zie dat het niet zozeer de tijden zijn die aan het veranderen zijn, maar de mensen zelf. Doordat ze meer en meer in contact komen met hun kern, met wie ze wérkelijk zijn, en steeds meer dúrven voelen wat wérkelijk in lijn is met wie zij zijn – en daar gehoor aan durven geven. Ik zie meer zelfkennis en een toegenomen eerlijkheid over ‘zelf’ en over wat we nodig hebben om te doen wat we gekomen zijn te doen. Meer moed ook, om te gaan stáán voor wat onze waarheid is en wat onze ware behoeften en verlangens zijn. Meer sereniteit, die het mogelijk maakt op een gezonde en gebalanceerde manier nieuwe keuzes te maken. En bovenal: meer liefde. Voor het unieke individu dat we zijn en de wereld om ons heen. En het lijkt erop dat het bij steeds meer mensen begint te dagen: als je voluit bent wie jij werkelijk bent, geef je de wereld iets van onschatbare waarde, iets dat alleen jíj aan deze wereld kunt geven, aangezien er niemand anders net zo is als jij.

Lééf je uniciteit. BEN wie je waarlijk bent. En maak keuzes en stappen die dáárbij passen. Zelfs als de mensen om je heen daar (nu) geen snars van snappen. Volg je innerlijke kompas, want dat weet de weg, beter dan wie of wat dan ook buiten jezelf. Leef JOUW leven. En zorg dat dat een ervaring is die jou zielsgelukkig maakt, een glimlach op je gezicht brengt en een prachtig lied vanuit je hart doet weerklinken. Hoe dan ook, waar dan ook, met wie dan ook.

Lééf.

Opnieuw

Posted on: 15 mei 2014 by: Sharon

Jezelf opnieuw uitvinden, telkens weer.
Jezelf onder de loep leggen,
kijken wie je inmiddels geworden bent
en voelen of wat je doet
nog wel in lijn is met wie, en waar op je pad, je nu bent.

Voelen hoe het voelt, nu.
Objectief kijken naar wat stroomt en wat niet, en naar waarom dat zo is.
Luisteren naar de fluistering van je ziel
die precies weet hoe jouw pad zich verder mag ontvouwen.

Beseffen dat je sommige dingen moest doen
omdat je ziel die ervaringen nodig had –
niet omdat in die activiteiten je levensmissie besloten ligt,
maar omdat je die ervaringen, stuk voor stuk, nodig had
om invulling te kunnen geven
áán je levensmissie.

Zien dat dat wat doelen leken
geen doelen op zich waren,
maar fasen op je pad die nodig waren
om zo goed mogelijk vorm te kunnen geven aan wat wél je doel is.

Komen tot de kern, steeds een beetje meer, stap voor stap, laag voor laag.

Jezelf opnieuw uitvinden, telkens weer
omdat niets in deze wereld onveranderlijk is
en ‘jij’ telkens anders bent –
net als elk ander onderdeel van de schepping
continu aan transformatie onderhevig.

Ode aan de vrouw die opnieuw geboren wordt

Posted on: 20 april 2013 by: Sharon

Dit keer geen blog van eigen hand, maar een prachtige ode aan De Vrouw die Opnieuw Geboren wordt. Van Fabio Volo, door mij voor jullie vertaald uit het Italiaans.

“Het absoluut prachtigste dat er bestaat, mooier dan een zonsondergang, prachtiger dan de vlucht van een vogel, is een vrouw die opnieuw geboren wordt.

Wanneer ze weer opstaat na de catastrofe, na de val.
Wanneer iemand zegt: ‘”Nu is het afgelopen met haar”.
Nee, het is nooit afgelopen voor een vrouw.
Een vrouw staat altijd weer op, ook als ze er niet in gelooft, ook als ze het niet wil.

Ik heb het niet alleen over de immense pijnen, over die wonden die de dood of een ziekte je bezorgen en die lijken op verwondingen die zijn aangebracht door op een mijn te trappen.

Ik heb het over jou, over dat deze periode niet meer lijkt te eindigen; over jou die je bestaan op het spel zet in een zware baan die elke ochtend als een examen voelt, erger dan de examens uit je schooltijd. Over jou, de meedogenloze scheidsrechter van jezelf, die op grond van hoe je baas naar je kijkt besluit of je goed genoeg bent of dat je jezelf moet veroordelen.
Zo gaat het elke dag, en deze proeftijd eindigt nooit.
En jij bent degene die het laat voortbestaan.

Of ik heb het over jou, die bang is om zelfs maar met een man te slapen; jij die doodsbang bent dat een romance je de adem beneemt, jij die met niemand flirt omdat je o zo bang bent dat iemand in jouw leven infiltreert.
Erger nog: als jij in het verhaal verstrikt blijft, is je lijden immens.

Je bent moe: er is altijd wel iemand tegenover wie je je moet rechtvaardigen, iemand die jou wil veranderen, of die jij moet veranderen om hem dicht bij je te houden.
Zo cultiveer je de eenzaamheid in je eigen huis.
En toch maak je jezelf van alles wijs, ook wanneer je met anderen praat: “Het gaat goed met mij. Ik heb het goed zo, voel me beter zo.”
En de hemel komt weer een stukje verder naar beneden.

Of je bent gaan samenwonen met die jongen, je hebt er meerdere keren Kerst en Pasen mee doorgemaakt. Aan die man heb je je ziel en zaligheid gegeven en er is zó veel tijd voorbij gegaan, en je hebt er zó veel ziel en zaligheid in gegooid, dat je op een dag jezelf begint te zoeken in de spiegel, omdat je niet meer weet wie je geworden bent.

Hoe het ook is gegaan, nu ben je hier en ik weet dat er een moment is geweest waarop je naar beneden hebt gekeken en zag dat je voeten in cement verankerd waren.
Waar je ook was, je zat er vast en het paste je niet meer: je relatie, je baan, je eenzaamheid.
Het was een crisis, en je hebt gehuild.

Mijn God wat huilen jullie veel!
Er ontspruit een bron van water aan jullie maag.
Je hebt gehuild terwijl je door een drukke straat liep, terwijl je bij de bushalte stond, terwijl je op je scooter zat.
Zomaar, geheel uit het niets. Je kon het niet meer binnenhouden.
En die nacht dat je de auto gepakt hebt en uren lang bent gaan rijden, opdat de donkere lucht je tranen zou drogen…

En vervolgens heb je in jezelf gegraven, heb je gepraat – wat praten jullie veel, meiden!
Tranen en woorden. Om te begrijpen, om bij een heel lange wortel te komen die enige zin kan geven aan je pijn en je verdriet.
“Waarom doe ik dit? Hoe kan het dat ik steeds hetzelfde patroon herhaal? Ben ik misschien gek?”
Alle vrouwen hebben zich deze vragen gesteld.
En dus daal je af, ga je graven in je persoonlijke geschiedenis, met twee, vier handen tegelijk, en komen er duizenden puzzelstukjes naar buiten. Een onontwarbare puzzel.

En het is hier, op dit punt, dat alles begint. Wist je dat niet?
Het is vanuit die enorme leeuwenmoed, die er voor nodig is om zo naar jezelf te kijken, naar jezelf in duizend stukjes, dat je opnieuw begint.

Want een vrouw begint hoe dan ook opnieuw, draagt een instinct in zich dat haar altijd weer voorwaarts zal doen gaan.
Je zult een strategie nodig hebben, je zult een nieuwe vorm moeten verzinnen voor een nieuwe jij. Want het is zover gekomen dat je jezelf opnieuw moest leren kennen, dat je jezelf opnieuw aan jezelf moest voorstellen.
Je kunt niet meer zijn wie je eerst was. Wie je was voordat je begon te graven.

Word je er niet enthousiast van? Dat zal langzaam maar zeker wel komen.
Opnieuw verliefd worden op jezelf, of voor de eerste keer verliefd worden op jezelf, is als een diesel. Het start langzaam, en het is zaak vol te houden.
Maar als het eenmaal op gang komt, gaat het hard.

Het is een avontuur, jezelf opnieuw construeren.
Het grootste avontuur dat er bestaat.
Het maakt niet uit waarmee je begint – met het huis, met de kleur van de gordijnen of met je kapsel.
Ik heb jullie altijd geadoreerd, vrouwen die opnieuw geboren worden, vanwege deze wonderbaarlijke wijze waarop jullie naar de wereld schreeuwen “Ik ben nieuw!”, met een gebloemde rok of een frisse blonde krul.
Omdat iedereen moet begrijpen en zien: “Pas op: hier is werk in uitvoering, en we zijn ook voor jullie aan het werk. Maar vooral voor onszelf.”

Mooier dan de dageraad, prachtiger dan de zon: een vrouw die opnieuw geboren wordt is het prachtigste dat er bestaat.
Voor wie haar ontmoet, en voor zichzelf.
Het is de lente in november.
Wanneer je het het minst verwacht…”