“Lux?”
– “Ja…”
“Waar ben je?”
– “In de keuken!”
……
“Ah, daar ben je…. Jemig, wat ben jíj van plan met al die spullen?”
– “Ik ga een taart bakken.”
” Nice! Maarre… zomaar, of is er een aanleiding?”
– “Jij bent de aanleiding.”
“Ik?”
– “Ja, jij.”
” Eh… ik volg je even niet. Hoezo ik? Ik ben niet jarig… Ik heb niets bijzonders te vieren vandaag… Waaraan heb ik dan een taart te danken?”
– “Aan iets dat nog komen gaat. En iets dat je nooit uit het oog mag verliezen. Vandaar de taart.”
“…. je spreekt in raadselen, Lux…. enne… ik wil niet ondankbaar klinken, maar… ik zie daar de ingrediënten en… ik ben glutenintolerant….”
– “Dat weet ik.”
“… en toch ga je een glutenrijke taart voor me bakken…?”
– “Ja!”
“Je begrijpt dat ik je even niet kan volgen nu hè…?”
– “Ja! Volkomen! En dat is hartstikke mooi.”
“Hoezo is het mooi dat ik je niet kan volgen?”
– “Omdat dat geweldig goed bijdraagt aan mijn bedoeling met deze taart.”
“Wat ís je bedoeling dan met deze taart… die ik niet kan eten?”
– “Ah! Aannames!”
“Huh?”
– “Wie zegt dat ik een taart voor je bak die jij moet eten?”
“Eh… wat zou ik er anders mee moeten, Lux?”
– “Mijn bedoeling is dat je deze taart nooit vergeet. En ik kan je eigenlijk nu al garanderen dat ik mijn doel ga realiseren. Heeft er ooit eerder iemand een taart voor je gebakken, speciaal voor jou, die je niet kon opeten?”
“Nee…. Maar waarom kríjg ik hem dan?”
– “Om iets te vieren.”
“En… wat is er dan te vieren?”
– “Dat er iets komen gaat dat je nu nog niet weet maar dat een belangrijke wending aan dingen gaat geven, waar je heel blij mee zult zijn.”
” Oké… en dat gaan we nu al vieren, met een taart die ik niet kan eten, terwijl het nog helemaal niet in mijn leven is?”
– “Yes!”
“Ik vind het wel een beetje raar hoor, Lux…”
– “Wat precies?”
“Nou ja, dat je een taart voor me maakt die ik niet mag eten sowieso. Maar ook dat we iets gaan vieren dat er nog niet is en waarvan ik niet eens weet wát dat dan is, of gaat zijn.”
– “Maar daar gáát het nou juist om!”
“Leg uit, alsjeblieft…?”
– “Deze taart is om te vieren dat er altijd, ook wanneer niets dat doet vermoeden, dingen in aantocht zijn die ons leven opeens een heel andere wending kunnen geven – ten goede. Om nú al te vieren dat er goede wendingen verderop het pad liggen, die elke dag een beetje dichterbij komen. En om dat nooit uit het oog te verliezen. Ik wil gewoon heel graag dat je nooit vergeet dat er nog positieve dingen in het verschiet liggen – altijd.”
“Nu klink je net als ik… Je verwoordt de basis van míjn levensinstelling…”
– “Dat weet ik. Maar ik merk ook dat er soms momenten zijn waarop je die basis eventjes lijkt te vergeten. En ik zou graag willen dat je het niet meer vergeet. Dus heb ik iets onvergetelijks bedacht.”
“Een taart die voor mij gebakken is, maar die ik niet kan opeten…”
– “Ja!”
“Je bent een wonderlijk wezen, Lux…”
– “Zeg eerlijk: ga je dit ooit vergeten?”
“Waarschijnlijk niet…”
– “Dan is mijn missie nu al geslaagd. Maar ik ga de taart evengoed nog voor je bakken hoor. Oh, enne: gefeliciteerd!”
“Met…?”
– “Met wat nog komen gaat!”
“Right… dankjewel, alvast. O, en Lux… niet dat het heel belangrijk is voor een taart die ik toch niet kan eten, maar puur uit nieuwsgierigheid: kruimel, of ….?”
– “Absoluut géén kruimel. Jouw tijd van kruimels is voorbij. Begin maar vast te wennen aan consistentie.”
☼ © Sharon Kersten, 19 september 2021
