– “Een kwartje voor je gedachten.”
“…..”
– “Hallooooooo, Aarde voor Sharon…”
“Ja, ik hoor je wel, Lux…”
– “Maar….?”
“Maar right now... ben ik aan het nadenken over hoé ik je kan vertellen wat me bezighoudt. Welke woorden te kiezen. Of waar te beginnen, überhaupt.”
– “Ojee, dat klinkt serieus…”
“Ja, dat is het ook wel.”
– “Well… shoot. Spit it out. I’m all ears.”
“I know…. maar ik weet nog steeds niet hoe te beginnen.”
– “Oké, geef me een sleutelwoord. Wat is de kern van dat wat je nu bezighoudt?”
“Heling.”
– “Heling…. als in…. heling van een wond? Heling van een coachee? Heling van een trauma? Heling van iemand die je kent? Je eigen heling?”
“Heling als woord. Of beter gezegd misschien: heling als concept.”
– “Please explain…”
“Ik denk de laatste tijd vaak na over dat woord en wat mensen daar zoal onder verstaan. En over allerlei gedoe dat dat weer met zich meebrengt.”
– “Gedoe als in….?”
“Aannames. Veronderstellingen. Misconcepties. Verwachtingen die vaak niet alleen niet waargemaakt kunnen worden, maar ook niet realistisch zijn.”
– “Aha, dat spoor…”
“Yup, dat spoor. Punt is: als je in mijn ’tak van sport’ werkzaam bent en over de inhoud van je werk praat, ontkom je er niet aan het soms te hebben over ‘heling’, ‘helen’ of ‘meer heel-wording’. Maar ik vind het zo’n lastige termen omdat er al snel van alles onder verstaan wordt dat er niet mee bedoeld wordt, of dat ík er althans niet mee bedoel. Het zijn van die woorden die veel te makkelijk tot Babylonische spraakverwarringen kunnen leiden, omdat eenieder er een éigen idee over heeft, een eigen invulling aan geeft en er eigen associaties bij heeft. Van die woorden waarvoor geldt dat twee mensen die hetzelfde woord gebruiken, het over twee compleet verschillende dingen kunnen hebben zonder dat ze dat in het gesprek in de gaten hebben. Riskante woorden, dus.”
– “En toch gebruik je ze…”
“Ja… en het zit me soms niet lekker dat mensen daar dan van alles aan toedichten dat ík er helemaal niet mee bedoel.”
– “Onvermijdelijk, lijkt me…”
“Ik peins me al weken suf over een betere term, die voor mijn gevoel beter de lading dekt van wat ik eronder versta. Maar ik kom er niet uit. Ik heb het nog niet gevonden… Dus mocht jij een briljante ingeving hebben, Lux, dan hoor ik het graag…”
– “Zodra ik iets weet, ben je de eerste die het hoort…”
“Thanks, Lux.”
– “Vertel eens… wat stoort je het meest aan deze kwestie?”
“Huh?”
– “Ik ken je door en door, ik weet hoe jouw gedachte- en bespiegelingsprocessen zoal verlopen en ik weet als geen ander hoeveel waarde jij hecht aan zorgvuldige nuanceringen. Dus ik meen met behoorlijk grote zekerheid te kunnen stellen dat het je irriteert wanneer mensen het woord ‘heling’ vertalen als ‘weer puntgaaf worden, alsof er niets gebeurd is en alle pijnen en ongemakken nooit gebeurd zijn.”
“Spot on…“
– “Maar jij bent communicatief meer dan vaardig genoeg om mensen preciés uit te kunnen leggen wat jíj eronder verstaat – wat je er wel, en vooral ook wat je er niét onder verstaat.”
“Ja, dat is waar. Eigenlijk heb ik er in de praktijk ook nooit misverstanden over gehad. En wanneer ik bespeur dat een potentiële coachee onder processen van heling en de aard van heling iets heel anders verstaat dan ik, maak ik dat direct bespreekbaar en maak ik heel duidelijk wat ik er wel, en wat ik er niet onder versta.”
– “Dus het is geen ‘feitelijk’ probleem, in relatie tot je werk, maar meer een… filosofische kwestie. Zeg ik dat goed?”
“Ja, dat zeg je goed.”
– Bon. En in die filosofische kwestie… wat stoort je daarin het meest? Waar komt dat bedrukte koppie vandaan waar ik nu al veel langer dan me lief is naar zit te kijken?”
“De illusie van maakbaarheid…”
– “….”
“De waanzin van het gedachtegoed dat alles maakbaar en dus ook ‘heelbaar’ zou zijn…”
– “Aha. Now we are talking.”
“Ik vind het een kwalijke zaak Lux, hoe in de westerse wereld het idee is gaan woekeren dat alles maakbaar en dus ook ‘heelbaar’ zou zijn. Het idee dat alles ‘goed’ of zelfs ‘perfect’ moet zijn en dat dingen die dat niet zijn, niet alleen niet oké worden bevonden maar ook coûte que coûte weer hersteld moeten worden in een staat van ‘perfectie’ of ‘ongeschondenheid’, willen ze nog voor vol worden aangezien of überhaupt méédoen. En ik erger me soms groen en geel aan het compleet misplaatste en volkomen idiote idee dat dingen die niet meer heel zijn dat wél weer zouden kunnen worden als men dat maar voldoende zou willen, of daar maar voldoende hard zijn best voor doet – eens te meer wanneer die dingen mensen zijn…”
– “Ik hoor je….”
“Niemand van ons is een onbeschreven blad. We hebben allemaal al een heleboel ‘leven’ achter de rug en dat ‘leven’ heeft in ieder van ons deuken en krassen achtergelaten. En niet alle deuken en krassen kunnen worden weggepolijst of ‘gefixt’. Oppervlakkige krasjes in de lak kunnen hersteld worden, met enige toewijding, net als kleine deukjes. Maar sommigen krassen en deuken zijn te diep om ooit nog ‘weggewerkt’ te kunnen worden….”
– “…. en wanneer men mensen met dát soort krassen en deuken het idee geeft dat ze pas weer meedoen als ze weer ‘heel’ zijn geworden, wordt er iets heel kwalijks gedaan…”
“Precies. Het is mede daarom dat ik een enorme hekel heb aan de New cAge pseudo-spiritualiteit die claimt dat alles ’te manifesteren’ zou zijn als je het maar écht wilt en dat je alles zelf in de hand zou hebben en overal 100% zelf verantwoordelijk voor zou zijn… Ze konden er niet méér naast zitten… en zouden er goed aan doen eens een paar weken mee te gaan lopen in een praktijk waar mensen komen die diepgaande traumata hebben waar ze op geen enkele wijze ooit zelf om gevraagd hebben…”
– “I hear ya…”
“Het zet zoveel scheef, dat soort misplaatste ideeën. Om nog maar te zwijgen over wat menigeen zichzélf aandoet die in dat soort onzin gelooft.”
– “Wat bedoel je?”
“Er lopen legio mensen rond die diepe krassen en deuken hebben, ten gevolge van serieuze traumata, en die door de New cAge pseudo-spiritualiteit zijn gaan geloven dat alles dat zij in termen van beschadiging hebben opgelopen op één of andere manier ‘ongedaan’ kan worden gemaakt, als ze het maar graag genoeg willen, maar toegewijd genoeg zijn aan hun ‘manifestatiewerk’ of maar de juiste ‘heler’ weten te vinden… Mensen die een volkomen misplaatst idee over heling hebben… Mensen die daadwerkelijk menen dat iemand anders hen zou kunnen helen, of dat een kracht buiten henzelf de opgelopen schade zou kunnen ‘wegpoetsen’… Mensen die het zichzélf kwalijk nemen dat ze nog steeds niet ‘heel’ zijn, volgens de compleet onhaalbare verwachting van ‘heel zijn’ die zij hebben ontwikkeld, en die zo alleen maar méér schade oplopen… Mensen met een rugzak vol misconcepties die alleen maar kunnen ‘falen’ in de missie die zij ondernomen hebben, omdat dat wat ze zijn gaan geloven helemaal niet haalbaar is…”
– “… Triest… dieptriest….”
“Dat is het ja. Intens triest. En ik ben dankbaar voor elk consult waarin ik één van dat soort mensen mag ondersteunen in het weer bijeenrapen en integreren van de ontstane brokstukken, maar de totale waanzin van wat er zoal geroeptoeterd wordt maakt me op momenten furieus. Want daar wordt zo veel méér schade mee berokkend dan er toch al was…”
– “Gelukkig doe jij wat je doet…”
“Tsja. Maar het voelt vaak als een druppel op de fameuze gloeiende plaat. En het heeft er dus toe geleid dat ik steeds meer moeite heb met het gebruik van de woorden ‘heling’ en ‘heel-worden’, puur vanwege de misplaatste connotaties die daarover zijn gaan woekeren en de plank finaal misslaan.”
– “Dat snap ik – volkomen.”
“Niet alles kan geheeld worden, Lux. Sommige dingen kunnen alleen maar gedragen worden.”
– “En met het leren dragen van die dingen is soms de rest van het leven gemoeid…”
“Precies. En dáár gaat heling dan over. Over voldoende ‘stevig’ worden om jezelf inclusief die dingen steeds een beetje beter te kunnen dragen… omdat jij en die dingen samen hoe dan ook….een geheel vormen…”

☼ © Sharon Kersten, 23 februari 2022 | dag 61 van het natuurlijke jaar

---