Sociale cohesie

Posted on: 25 augustus 2021 by: Sharon

Als je dit leest ben je waarschijnlijk oud genoeg om al op minstens twee decennia van levensjaren te kunnen terugblikken. Mogelijk heb je zelfs meerdere decennia van de vorige eeuw bewust meegemaakt. En als je zelf niet in de vorige eeuw hebt rondgelopen, dan heb je vast wel uit persoonlijke verhalen van degenen die behoren tot de generaties vóór jou begrepen dat heel veel ontwikkelingen die een flinke impact op ‘leven als mens in de westerse wereld’ hebben gehad in een razendsnel tempo zijn verlopen sinds de nadagen van de grote wereldoorlogen.

Het kan je dan niet ontgaan zijn dat de sociale cohesie die van oudsher mensen met elkaar verbindt binnen netwerken van medemenselijkheid gaandeweg de vorige eeuw steeds meer ‘gesloopt’ is en dat individualisme meer en meer hoogtij is gaan vieren.

‘Traditionele’ gezins- en familieverbanden waarin er sprake was van een stevige portie cohesie werden in de afgelopen eeuw steeds ‘losser’, door tal van factoren. Hand in hand daarmee kwamen er steeds meer mogelijkheden om je primair als individu ergens op te richten of mee bezig te houden. Deze mogelijkheden werden over het algemeen massaal als positieve ontwikkelingen gezien want hé, we konden ons op steeds meer manieren ontwikkelen als individu, konden steeds meer kiezen voor de dingen die we als individu graag wilden doen, vrij van gezins- en familieverbanden die door menigeen vaak als ‘knellend’ of ‘fnuikend’ werden ervaren.

Individualisme won meer en meer terrein, ten koste van sociale cohesie.
We ‘wonnen’ een hoop, maar daar hing wel een prijskaartje aan. De ‘kleine ikjes’ die zo blij waren met alle nieuwe mogelijkheden en de ’toegenomen vrijheden’ zouden op een later moment de rekening van de gevolgen van deze vernieuwingen gepresenteerd gaan krijgen – een rekening die hoger was dan ze destijds voorzagen.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Het is een mooie zomerse dag in augustus, in het kalenderjaar 2021.
Terwijl boven een monteur bezig is met het reviseren van mijn CV-ketel, reflecteer ik in het zonnetje over de talloze ontwikkelingen die in de westerse wereld in en voorafgaand aan mijn levensjaren hebben plaatsgevonden en die ons als ‘vooruitgang’ gepresenteerd zijn. Terwijl ik daarbij oog poog te houden voor – belangrijke – nuanceringen, onderbreekt Lux mijn mentale triatlon op de wijze die haar zo eigen is: rauw en wellicht wat kort door de bocht, met het hart op de tong.

“Natúúrlijk moest de sociale cohesie de afgelopen decennia gesloopt worden en moest het individualisme hoogtij gaan vieren. Alleen dán kun je mensen tegen elkaar opzetten” zegt Lux.

“Mensen die nog in een hecht sociaal verband leven en op talloze manieren nog échte, fysieke verbindingen met elkaar maken, mensen die dagelijks aan den lijve ervaren dat ze elkaar nodig hebben, dat dingen prettig en goed functioneren bij de gratie van samen, dat onderling respect de ‘lijm’ is van werkelijk SAMEN-leven en dat IEDERS leven ertoe doet, verdedigd en geëerd dient te worden… die mensen krijg je niet opgezet tegen elkaar en zijn niet te verleiden tot haat naar anderen alleen maar omdat anderen anders denken of zich anders gedragen. Die mensen springen VOOR ELKAAR in de bres, vormen een front en zijn niet uiteen te spelen.”

Ik hoor wat ze zegt.
En ik voel de waarheid in haar woorden.

Dié mensen, die Lux beschrijft… dat waren wij eens – en dat zijn wij ten diepste nog stééds, wanneer we alle onzin die ons is aangepraat van ons afwerpen. Wanneer we ons weer herinneren en weer gaan voélen wat het is om MENS te zijn.

Mens is van nature een voelend sociaal wezen, een groepsdier mét empathie. Of onze ‘kleine ikjes’ met al hun individuele belangen, noden, wensen en meningen het nu leuk vinden of niet: mensen zijn tribal creatures. En de tribe gedijt bij wezens die zich met elkaar verbonden voelen, elkaar respecteren en zich niet tegen elkaar keren.

De tribe, de groep, kan – en zal – alléén overleven wanneer er sprake is van cohesie, van samenhang, onderling respect en wederkerigheid en respect voor álle leven, van elk groepslid. Niet in ‘opgelegde’ varianten waarin ons vanuit autoritaire posities wordt toegeschreeuwd “we moeten het samen doen!” maar in een sfeer waarin dat wat ons ten diepste met elkaar verbindt wordt gevoeld, ervaren – en ons van daaruit aanzet tot datgene dat het meest natuurlijke is om te doen.

Ik realiseer me: terug naar voelen is de enige manier om het opgelegde tij dat mensen nu op allerlei manieren tegen elkaar opzet te keren. Terug naar voelen, en terug naar samen. In elkaars nabijheid zijn, elkaar écht aankijken, elkaar aanraken, weer voelen dat die ander net als jij een levend wezen is dat nét zo veel leven en keuzevrijheid verdient als jij, en dan sámen naar oplossingen zoeken zónder mensen uit te sluiten.

Wanneer we voelen met elkaar verbonden te zijn en elkaar nodig te hebben om als groep succesvol te kunnen functioneren en met en vanuit medemenselijkheid met elkaar te kunnen SAMEN-leven, wíllen we elkaar niet uitsluiten en zijn we er niet op uit elkaar op naargeestige wijzen te behandelen. Het is pas wanneer de factor medemenselijkheid ondermijnd is geraakt en het voelen afgestompt is geraakt dat mensen zich tegen elkaar kunnen keren.

“Onze natuurlijke sociale en empathische aard is preciés datgene wat gesloopt wordt – structureel, stapje voor stapje, al héél lang.” zegt Lux. “Verdeel en heers werkt alléén wanneer het lukt verdeeldheid te zaaien.”

“Laat je niet uitspelen” vervolgt ze. “Herinner je weer wie en wat je bent – MENS… : een sociaal, voelend wezen met empathie voor de anderen van ‘de groep’ die nét zo waardevol zijn als jij.

Menen dat je het allemaal alleen wel kunt, drijft je regelrecht in de klauwen van de krachten die slechts vrij spel hebben wanneer wij ons tegen elkaar laten uitspelen. Ja, je kunt veel alleen, heel veel. Maar de teloorgang van onze sociale cohesie is het ergste verlies dat we als mensheid kunnen lijden.

Zonder sociale cohesie verliezen we onze menselijkheid.
Zonder mede-menselijkheid verliezen we elkáár.
En zonder elkaar verliezen we allemáál…”

☼ © Sharon Kersten, 25 augustus 2021

Schaduwen en afstand

Posted on: 31 juli 2021 by: Sharon

De enige manier waarop we kunnen voorkomen dat we met elkáár in de clinch komen te liggen, is werken aan onze eígen schaduwaspecten – onze persoonlijke pijnen, verwondingen, irritaties, frustraties en allerlei daaraan gekoppelde gevoelens en emoties.

Weten waar je ‘pijnpunten’ zitten en hoe / waar / wanneer / waardoor deze geraakt kunnen worden, geeft je een belangrijk stuk regie in handen: de regie bewust te kunnen kiezen waar je je op enig moment wel – en waar je je op enig moment niet – aan blootstelt.

Wanneer we weten wat de situaties of dingen zijn die het potentieel hebben pijnpunten of andere schaduwaspecten te triggeren (met alle mogelijk destructieve gevolgen van dien) kunnen we de keuze maken ons met bepaalde situaties niet in te laten of ons aan bepaalde zaken niet bloot te stellen – of niet op dat moment, of niet ‘zonder meer’. En in de ruimte die dan ‘vrijkomt’ kunnen we aan onze eigen schaduwaspecten werken, opdat de hoeveelheid ’triggerbare’ dingen die we in onszelf dragen kan gaan afnemen.

Tijdelijk afstand nemen van mensen of situaties kan aldus vaak by far de ‘betere’ (wijzere, zinvollere, constructievere, strategisch slimmere) keuze zijn dan per sé ‘nu’ samen door een deur willen gaan die een groot ’trigger-gevaar’ met zich meebrengt.

Afstand nemen is helemaal niet per definitie een kwestie van ergens voor ‘weglopen’.
Soms is afstand nemen de grootste daad van liefde, om dat wat inherent goed is te beschermen.

Door niet weg te lopen voor, maar weg te lopen van dat wat een potentieel ‘slagveld’ is en in plaats daarvan te gaan werken aan de eigen schaduwaspecten, kan voorkomen worden dat iets goeds averij oploopt alleen maar doordat de ‘kleine ikjes’ nog niet in staat zijn hun eigen triggers te managen op een constructieve, volwassen, verantwoordelijke wijze die niet in méér pijn of schade resulteert.

Deze wijze van ‘afstand nemen’ is allesbehalve laf.
Wie afstand neemt om, teruggeworpen op zichzelf, actief aan de eigen schaduwaspecten te gaan werken, in plaats van ervoor te kiezen getriggerde schaduwaspecten maar naar boven te laten komen en te botvieren op een ander, doet iets waar vele malen méér kracht en moed voor nodig is dan voor ‘blijven en er een puinhoop van maken’.

Hurt people hurt people. Zolang we pijnen en frustraties in ons dragen waar we geen verantwoordelijkheid voor nemen en waar we niet op een constructieve manier mee weten om te gaan, zullen ketenen van pijn alleen maar verlengd worden in onze interacties met anderen.

Het helen van de eigen wonden en schaduwkanten is de enige manier om ketenen van pijn tot een einde te brengen.

En dat helen gebeurt in beginsel in solitude, in een staat van alleen-zijn, teruggeworpen op jezelf, dealend met wat er in jou speelt, leeft, gebeurt. Niet langer met een focus op de schaduwen op de muur – vruchten van projecties die als coping mechanisme dienen om niét te hoeven dealen met de essentie van dingen en de pijnen, angsten, frustraties die in onszelf leven en allerlei emoties die daaraan gekoppeld zijn – maar doorvoelend wat er in de kern werkelijk in jezélf aanwezig is, geraakt wordt, opgeslagen ligt.

Om het innerlijke alchemistische werk van het omsmeden van ‘lood’ in ‘goud’ te kunnen verrichten, is een afstand nemen van ‘de ander’ soms noodzakelijk – een ‘weglopen’; geen weglopen vóór, maar een weglopen van een situatie om aan jezelf te kunnen werken.

Échte transformatie kan alleen maar plaatsvinden wanneer we bereid zijn écht naar binnen te gaan en echt volledig met onszelf te ‘dealen’. It’s an inside job – alles.

Een weglopen van is soms de eerste stap van een transformatie die realiteiten diepgaand, ten goede, kan veranderen.
Maar dat kunnen we alleen ontdekken wanneer we bereid zijn… weg te lopen van…
… op weg náár… het potentieel levensveranderende alchemistenwerk in onszelf.

☼ © Sharon Kersten, 31 juli 2021

Het goud van diepgaand luisteren

Posted on: 2 mei 2021 by: Sharon

Een tijd geleden kwam ik deze prachtige tekst tegen, geschreven door John Fox:

Écht gehoord worden, door iemand die echt kan luisteren.
Het is zo belangrijk.
Zo waardevol.
En zo zeldzaam.

Onderzoek heeft uitgewezen dat zo’n 80% van de mensen die zich tot een therapeut, psycholoog of coach wenden vooral een diepgaande behoefte heeft eindelijk eens een keer echt gehóórd te worden door iemand. De specifieke onderwerpen waar in therapeutische, psychologische of coachsessies over gesproken wordt hebben uiteraard hun plaats en bestaansrecht, maar er gaat vooral een diepgaand helend effect uit van het feit dat er eindelijk iemand is die werkelijk naar de ander kan luisteren en de ander kan hóren.

Het is een diepgewortelde menselijke behoefte werkelijk gehoord te worden door een ander. En het is een verdrietige realiteit dat veel mensen pijnlijke beschadigingen in zich dragen, juist ten aanzien van dit punt; beschadigingen die vaak oude wortels hebben en die vaker wel dan niet in hun huidige verbindingen met regelmaat weer worden aangeraakt. Want écht luisteren naar een ander en een ander werkelijk hóren… dat is een vaardigheid die maar weinig mensen zich hebben eigengemaakt. Een heel verdrietige stand van zaken, maar helaas wel de naakte, pijnlijke waarheid.

Wil je je affectie, je genegenheid, je liefde aan een ander tonen? Train jezelf dan in wérkelijk kunnen luisteren naar een ander, zonder de ander te onderbreken of, erger nog, joúw visie ten gehore te brengen wanneer de ander zich in kwetsbaarheid uit.

Iemand in je leven hebben die écht naar je kan luisteren en je écht kan horen, iemand die je de safe space kan bieden waarin je niet alleen de ruimte krijgt er helemaal te zijn maar waarin het ook *veilig* voor je is er te zijn, je te laten zien en je te uiten, met en in al je kwetsbaarheid, en daarin erkend, gezien en gehoord worden, zonder verstoringen, onderbrekingen en projecties van de ander, is misschien wel het grootste cadeau dat je ooit in dit aardse leven kunt ervaren.

Probeer zo iemand te zijn voor anderen.
Je zult zien dat dat tot heel mooie dingen kan leiden en dat die ander je er immens dankbaar voor zal zijn, terwijl het ook jou enorm verrijkt op die wijze in je verbindingen te (leren) staan.

Is dat makkelijk? Voor de meesten niet.
Is het de ‘moeite’ waard? O ja. Absoluut.

– – – – – – – – – –

☼ © Sharon Kersten, 2 mei 2021

Over ‘empaths’, grenzen en verantwoordelijkheden

Posted on: 1 mei 2021 by: Sharon

Er is iets dat elke ‘empath’* op enig moment gaat inzien, wanneer hij/zij eenmaal actief aan de slag is gegaan met oprechte zelfreflectie, eerlijke introspectie en bewuste persoonlijke groei en ontwikkeling:

het gaat, in de verbindingen die een empath aangaat met anderen en de dingen waar hij/zij dan tegenaan loopt, allemaal om persoonlijke en interpersoonlijke grenzen, en verantwoordelijkheden dáár plaatsen en laten waar ze thuis horen: die van de ander bij de ander, die van jezelf bij jezelf.

Lieve empath,

Het is niet jouw taak als ‘boksbal’ voor de triggers, pijnpunten en schaduwkanten van een ander te fungeren. Je hoeft niemand te ‘redden’ en je hoeft niemands ‘voetveeg’ te zijn, noch iemands energetische tankstation of ‘emotionele kliko’ waar maar in gedumpt kan worden al naar gelang de behoeften van de ander.

Jouw taak is zelf de verantwoordelijkheid nemen voor jouw eigen welzijn. En dat behelst: je grenzen kennen, stellen en bewaken en werken aan je éigen triggers, pijnpunten en schaduwkanten.

Verbindingen waarin emotionele chaos, leegloop aan energie en toxiciteit hoogtij vieren worden stuk voor stuk gekenmerkt door de afwezigheid van duidelijke persoonlijke en interpersoonlijke grenzen die bewaakt en gerespecteerd worden, verstrikkingen omtrent misplaatste verantwoordelijkheden en een veelvoud aan projecties van éigen wonden, pijnpunten en andere schaduwaspecten op de ander, al dan niet over en weer.

Niemand zal ooit een ander kunnen veranderen.
Jouw ‘job’ is niet het sleutelen aan een ander.
Jouw ‘job’ is aan de slag gaan met jezelf, zodat jíj gezond in verbindingen kunt gaan staan, met bewustzijn omtrent al deze dingen, een gedegen dosis zelfkennis en eerlijke introspectie zonder vooringenomenheid, en voldoende kracht om je éigen verantwoordelijkheden te dragen – en die van de ander bij de ander te laten.

*) De term ‘empath’ wordt in Engelstalige literatuur gebruikt om te refereren aan mensen die in staat zijn de emoties van anderen in het eigen lichaam/systeem te ervaren. Het is van belang deze term niet te verwarren met het woord ‘empathisch’, dat refereert aan de eigenschap empathie voor anderen te kunnen voelen. Een ‘empath’ zijn is niet de overtreffende trap van empathisch zijn. In de woorden van psychiater Judith Orloff: “Being empathetic is when your heart goes out to someone else; being an empath means you can actually feel another person’s happiness or sadness in your own body.”

☼ © Sharon Kersten, 1 mei 2021

Onthaasten

Posted on: 29 april 2021 by: Sharon

Ik schreef onderstaande tekst op 3 april 2012, inmiddels alweer 9 jaren geleden.
Maar het is nooit niét actueel en is in deze periode misschien wel belangrijker dan ooit tevoren.

In de waanzinnige snelheid en drukte van de wereld waarin we vandaag de dag leven, is ‘onthaasten’ en bewust momenten van rust creëren een groot goed voor wie in balans wil blijven.

Het reduceren en reguleren van prikkels, het stellen, aangeven en bewaken van je grenzen, het niet meer meedoen aan de gekte van ‘altijd maar bereikbaar zijn’: het zijn allemaal geen ingrediënten van een ‘luxe-statement’ maar is niks minder dan pure noodzaak voor wie uitgerust is met een hoogsensitief systeem en niet overvoerd en gevloerd wil raken.

Onthaasten, om jezelf niet kwijt te raken.
Onthaasten, en je herinneren dat je levensdagen niet gemaakt zijn om continu onder spanning van ’to do klusje’ naar ’to do klusje’ te rennen.
Onthaasten, om in balans te blijven, met je energetische lichaam ín je fysieke lichaam – in plaats van ergens daar buiten zwevend omdat het ín je fysieke lichaam voor je energetische lichaam gewoon niet te doen is als je de hoeveelheid prikkels geen halt toeroept.
Niet meer altijd bereikbaar zijn, om een prettiger mens te zijn wanneer je er wél bent.
Prikkels reguleren, omdat je systeem ook tijd nodig heeft om alle prikkels te verwérken.
Het roer (weer) zelf in handen nemen en doen wat goed is voor joú, in je eigen tijd en tempo, of de buitenwacht dat nou snapt of niet.
Onthaasten.
Afbouwen.
Minder ruimte voor de waan, meer ruimte voor jezelf.

En je herinneren: “Nee” is ook een antwoord.

☼ © Sharon Kersten, 3 april 2012

“I love not man the less, but Nature more”

Posted on: 28 april 2021 by: Sharon

12 mieren op een blad, gepositioneerd in 4 groepjes van 3 rondom een waterdruppel.

Door de specifieke verdeling in 4 groepjes zorgen de mieren ervoor dat de waterdruppel in balans blijft, waardoor deze niet van het blad af rolt. De mieren werken samen en verdelen het water gelijkmatig onder allen, zodat elk een gelijk deel krijgt.

Hoe langer ik hier in deze maffe ervaring genaamd ‘leven op Aarde’ rondloop, hoe meer het me begint te dagen dat de soort genaamd ‘mens’ misschien wel tot de minst intelligente wezens op Aarde behoort.

De mens meent ‘slim’ te zijn en kijkt neer op allerlei vormen van leven die hij als ‘minder intelligent’ beschouwt maar is, op de keper beschouwd, in veel opzichten vooral enorm hoogmoedig, arrogant, leidend aan grootsheidswaanzin en aan een superioriteitscomplex dat zijn weerga niet kent, laatdunkend neerkijkend op allerlei andere levenssoorten die een hoge mate van intelligentie aan de dag leggen, terwijl hij zijn eigen habitat – op macroniveau én op microniveau – structureel beschadigt, sloopt, vergiftigt en om zeep helpt.

Wat een gigantische kosmische grap – en een enorm hard gelag – zou het zijn als na ons leven in deze ervaring genaamd ‘leven op Aarde’ zou blijken dat deze dimensie niet aan ons toebehoort, maar aan de organismen die wij kennen als ‘dieren’ en ‘planten’…
Als dan duidelijk zou worden dat wij hier slechts wat mochten rondwandelen opdat middels onze acties onomstotelijk duidelijk zou worden hoe het gesteld is met onze vermeende ‘ontwikkeling’ en ‘intelligentie’ en waar wij ons nou eigenlijk werkelijk op het pad van groei en bewustwording bevinden…

Wat als ‘karma’ straks het gezicht blijkt te hebben van alle planten die we vertrapt en vergiftigd hebben en alle dieren waar we compleet achteloos mee om zijn gegaan, alles grosso modo zonder een greintje respect voor het leven en het bewustzijn dat zij belichamen en alles dat zij ons geven?

Wat hebben we een gigantische schade aangericht, als mensen.
Wat zijn we ongelooflijk stupide, kortzichtig en egoïstisch bezig geweest. Egocentrisch. Arrogant. Mis-handelend. Tiranniek. En vérre van intelligent.

Hoe meer tijd er hier verstrijkt, hoe duidelijker zichtbaar wordt ‘waar mensen staan’, hoe kortzichtig en weinig intelligent velen van deze soort zijn en met hoe weinig respect voor leven en **het natuurlijke** de meeste mensen leven.

En ik realiseer me opeens heel scherp: van wezens die, op talloze manieren, het niet-natuurlijke verkiezen boven het natuurlijke kan niet verwacht worden dat zij ooit goed zorg zullen dragen voor de Natuur en alle leven dat daar deel van uitmaakt.
Het natuurlijke lijdt, en masse, onder de waan van mensen die hun eigen connectie met het natuurlijke zijn kwijtgeraakt. Van zoiets kan nooit iets goeds komen. Waar leven niet geëerd wordt, kan alleen het pad van verval, verderf en dood bewandeld worden.

Ik heb altijd een groot hart gehad voor mensen, in velerlei ‘soorten en maten’ en van allerlei allooi en pluimage. Maar hoe langer ik hier rondloop, hoe meer ik me thuis voel niet bij mensen maar bij planten en dieren, en hoe meer ik wil samenzijn met en opgaan in de Natuur. Al het andere schijnt me meer en meer toe als niks minder dan totale, collectieve waanzinnigheid.

Na al mijn omzwervingen en ervaringen in deze merkwaardige ervaring die ‘leven op Aarde’ heet, kom ik meer en meer uit op de woorden waarmee George Gordon Byron zijn ervaringen eens beschreef. Na 46 jaren op ‘Aarde’ geldt voor mij steeds meer: ‘I love not man the less, but Nature more’.

There Is Pleasure In The Pathless Woods

There is a pleasure in the pathless woods,
There is a rapture on the lonely shore,
There is society, where none intrudes,
By the deep sea, and music in its roar:
I love not man the less, but Nature more,
From these our interviews, in which I steal
From all I may be, or have been before,
To mingle with the Universe, and feel
What I can ne’er express, yet cannot all conceal.

– George Gordon Byron

☼ © Sharon Kersten, 28 april 2021

De onzichtbare erfenis

Posted on: 12 april 2021 by: Sharon

We zijn op talloze manieren verbonden met tijden die aan ons leven vooraf zijn gegaan, de mensen die ons zijn voorgegaan en de dingen die zij hebben meegemaakt. Wat onze ouders en voorouders is overkomen leeft door in ons, in het lichaam/systeem dat wij nu ‘hebben’, het biologisch-energetische systeem dat we in het hier en nu belichamen.

Traumatiserende gebeurtenissen uit eerdere tijden en plekken leven voort in ons; aspecten daarvan en zelfs (onbewuste) herinneringen daaraan zijn aanwezig in het lichaam-systeem dat wij nu bewonen.

Ongeacht door welke lens je naar dit gegeven kijkt (vanuit het perspectief van miasma’s (overerfd of verworven), intergenerationeel trauma, DNA, reïncarnatie): in ons zijn elementen aanwezig van traumata die personen geschaad hebben in andere tijden en plaatsen.

En wat gebeurt er wanneer ons lichaam-systeem in het hier en nu bestookt wordt met elementen die een connectie hebben met traumata waar wij elementen van in ons lichaam-systeem dragen? :

De prikkel die in het hier en nu op ons wordt ‘afgevuurd’ kan een hele lading oude traumata activeren, waardoor mensen buitensporig OVER-reactief reageren op een prikkel die an sich, in het hier en nu, éigenlijk niet voldoende zou moeten zijn om zó’n heftige reactie (met veel emotionele intensiteit) te triggeren. Maar de ‘pijl’ die in het hier en nu wordt afgevuurd, raakt van alles dat in onze diepste lagen verborgen ligt, waar de meesten van ons zich totaal geen rekenschap van geven en niet of nauwelijks een bewustzijn over hebben. En lukt het eenmaal het oude trauma, of de oude traumata te activeren, dan zullen ook een heleboel aan dat trauma of die traumata gekoppelde **gedragingen** worden geactiveerd – in ons, in het hier en nu.

Wanneer je je afvraagt hoe het in vredesnaam mogelijk is dat je zo veel mensen om je heen in deze tijden van extreme (over)spanning zo veel idiote dingen ziet doen en zo merkwaardig ziet meebewegen in de dingen die over ons worden uitgestort en op ons worden afgevuurd… neem dan ook bovenstaande in ogenschouw.

Het is niet alleen een kwestie van structurele over-spanning, cognitieve dissonantie, onwetendheid omtrent feiten en/of het slaafs willen voldoen aan wat ‘Vadertje Staat’ of andere vermeende autoriteiten vragen of opleggen. We worden non-stop bestookt met prikkels die in staat zijn allerlei oude traumata te triggeren, te her-activeren, IN ONS. En wie zich geen rekenschap geeft van dit soort dynamieken, hier geen zicht en grip op heeft, is de facto niet in staat zich NIET te laten triggeren en niet in de gedragingen te schieten die de afgevuurde prikkels beogen te creëren.

We dragen allemaal een onzichtbare ‘erfenis’ in ons, in het diepst van ons wezen. Een erfenis waar de meesten zich niet van bewust zijn maar die er desondanks wel ís en die een grote wissel op ons functioneren trekt. Zolang we deze ‘erfenis’ niet erkennen kunnen we middels onze ‘blindheid’ ten aanzien van dit aspect enorm bespeeld en gemanipuleerd worden. Over dat we we niet erkennen, kunnen we zelf immers geen enkele bewuste regie ter hand nemen. En op alle terreinen waarop we niet zelf bewust de regie in handen kunnen nemen zijn we in wezen niet veel meer dan ‘Pavlov-poppetjes’: marionetjes die in een bepaalde ‘houding’ schieten zodra de juiste prikkel daartoe geleverd wordt.

‘De geschiedenis herhaalt zich’ wanneer deze zich kán herhalen omdat we het nalaten onszelf ten voeten uit te leren kennen. Pas wanneer we zelf heel goed weten hoe we in elkaar zitten, wat zich allemaal in ons herbergt en wat we kunnen doen om ons eigen gedrag te bevrijden van onzichtbare ketenen en marionettentouwtjes maken we een kans in de buurt te komen van iets dat we ‘vrijheid’ zouden kunnen noemen.

Ware vrijheid kan en zal nooit ‘gegeven’ worden door externe partijen.
Ware vrijheid is an inside job.
Het start, volledig, bij jou. Bij zelfkennis en zelfwerk, betrekking hebbend op jou en alles dat in jou leeft.

Gnothi seauton luidde de eerste inscriptie in de pronaos van de tempel van Apollo in Delphi. Ken Uzelf.
En dat voert véél verder en dieper dan je wellicht ‘comfortabel’ vindt.

Jij bent een schakel in een heel lange keten, niet losstaand van degenen die jou zijn voorgegaan. Een schakel met een ‘erfenis’. Wil je weten wie jij bent en hoe jij in elkaar zit en wil je in staat zijn zélf je gedrag te bepalen, actief en bewust, vanuit vrijheid in jezelf, dan ontkom je er niet aan je óók rekenschap te geven van de onzichtbare erfenis die je in je draagt en de manieren waarop deze jou beïnvloedt.

Zolang mensen er massaal voor blijven kiezen zich niét met dit soort dingen bezig te houden, zal ‘de geschiedenis herhaalt zich’ een gegeven blijven, op heel veel méér manieren en niveaus dan we doorgaans in de gaten hebben…

☼ ® Sharon Kersten, 12 april 2021

Voorouders

Posted on: 7 april 2021 by: Sharon

“You are the result of the love of thousands” schreef Linda Hogan.

Zonder je voorouders was jij hier nu niet geweest.
Zonder hun liefde was jij hier nu niet geweest.
Zonder hun ontberingen, en hun volharding, was jij hier nu niet geweest.

Denk je er wel eens aan, aan alles dat in het universum heeft moeten samenkomen en gebeuren voordat jij in dit leven geboren kon worden?
Aan de vele liefdes waaraan jij ontsproten bent, het bloed dat door je aderen stroomt en dat je deelt met je voorouders, de cellen die nu jouw lichaam vormen en het genetische materiaal dat daarin opgeslagen ligt, afkomstig van je voorouders?

En realiseer je je dan ook wat velen vóór jou hebben moeten doorstaan en doen, opdat jij nu hier kunt zijn?

Besef je dat je voorouders strijd hebben geleverd en tegen verdrukkingen zijn opgestaan, opdat het leven zou zegevieren?

Realiseer je je dat je voorouders hebt die hun leven hebben geriskeerd en in een aantal gevallen zelfs hebben gegeven, opdat hun nageslacht in vrijheid zou kunnen leven?

Kijk in de spiegel.
Schouw diep in je ogen.
Kun je het vinden, daar, in die weerspiegeling van jouw ziel: het licht van je voorouders?

Kijk goed.
Voel.
Verbind.

Doe jij je voorouders eer aan, nu?
Kunnen ze trots op je zijn, op hoe jij nu in het leven staat – jouw leven, dat zonder hen nooit mogelijk zou zijn geweest?

Zo veel van je voorouders leeft voort in jou.
Maak hen trots.

Zij kunnen het verschil in het hier en nu niet meer maken.
Jij wel.

Midwinter, Sol-stasis & Sol Invictus: de wedergeboorte van het Licht

Posted on: 25 december 2020 by: Sharon

Op 21 december, nu vier dagen geleden, was het op het Noordelijk halfrond Midwinter.
Het was het etmaal waarin de nacht het langst was, de dag het kortst was en de winter officieel begon.

Midwinter (ook wel het wintersolstitium of de winterzonnewende genoemd) wordt altijd gevolgd door een aantal dagen waarin de Zon lijkt stil te staan: de dagen van Sol-stasis. Kijken we die dagen vanaf het Noordelijk halfrond naar de baan van de zon, dan lijkt Sol, de zon, in stasis te zijn: in een staat van bewegingloosheid. Die staat van ogenschijnlijke bewegingloosheid eindigt vervolgens altijd op (ongeveer) 25 december, wanneer – kijkend vanaf het Noordelijk halfrond – weer duidelijk zichtbaar is dat de hoeveelheid zonlicht per etmaal weer toeneemt en dat de Zon weer aan het ‘winnen’ is.

25 december is het jaarlijkse moment van Sol Invictus, de onoverwonnen zon die het weer gewonnen heeft van het donker en dan aan zijn zegetocht langs de hemel begint. Het is de overwinning van het Licht op het donker, een moment van vreugde en nieuwe hoop – want nu de Zon weer gewonnen heeft, weten we dat het leven weer voort kan gaan. Zonder Zonlicht immers geen leven, geen groei van gewassen én geen groei in termen van bewustwording – want in de stralen van de Zon ligt veel méér dan alleen maar licht, warmte en levenskracht besloten: het licht dat van onze Zon afkomstig is, bevat informatie die ’tot ons komt’ met elke lichtstraal die onze ogen bereikt en via die wijze ons systeem binnenkomt.

Het immense belang van de Zon, voor het leven hier op Aarde, wordt al erkend zolang er mensen op deze planeet rondwaren. En dat rond deze dagen in het jaar de Zon, het Licht, zegeviert op het donker, werd al gevierd ver voordat georganiseerde religies hun intrede deden.

Volkeren die nauw verbonden zijn met de Natuur en haar cycli hebben het moment van ‘zege’ van de Zon altijd gevierd. Zij wisten als geen ander hoe enorm belangrijk de Zon en het Zonlicht zijn – voor hun gewassen, voor het leven van talloze wezens, voor hun innerlijke processen én voor de spirituele aspecten van hun leven en bestaan. Landbouwers, jager-verzamelaars, degenen die hen voorgingen: allen wisten hoe ontzettend belangrijk de Zon was en eerden en vierden om die reden de terugkeer van het Zonlicht.

Sol Invictus, ‘de onoverwonnen zon’, werd in 274 na Christus de officiële zonnegod van het latere Romeinse Rijk. Keizer Aurelianus besloot ‘Sol Invictus’ toen tot een officiële cultus in het Romeinse Rijk te maken en dat deed hij op… 25 december van dat jaar. Er stonden toen echter al meerdere tempels in Rome die aan Sol gewijd waren; Rome heeft doorlopend een cultus van de Zon gekend, net zoals ook het oude Egypte een lange traditie van Zon-verering kende.

Het Christendom, erg bekwaam in het ‘recyclen’ van elementen van reeds bestaande gebruiken en rituelen die hun wortels in heel ándere tradities hebben, heeft diverse elementen van de zonnecultus geadopteerd. Hierdoor kreeg Christus een ‘zonnekroon’, werd het zonnerad of zonnewiel een Christussymbool en viert men binnen het Christendom de ‘geboorte’ van een ‘kindje’, op 25 december – op het moment waarop de Zon weer ‘wint’, het Licht het donker overwint en er, daardoor, weer nieuw leven, nieuwe groei en nieuwe bewustwording mogelijk wordt.

25 december is de dag van het Licht dat ‘wint’.
Het is het moment van Sol Invictus, de onoverwonnen Zon die aan zijn zegetocht langs het hemelgewelf begint.
Het is het moment waarop er een nieuwe Zonnecyclus start, rijk aan nieuwe kansen tot groei & bloei.
Een dag om bij stil te staan, in vrede en met vreugde en dankbaarheid, beseffend dat er zonder het Licht van de Zon maar bar weinig mogelijk zou zijn hier op Aarde.

Ik wens je een mooie, vruchtbare nieuwe Zonnecyclus toe, vol Licht en Zonnestralen.
Fiat Lux! ☼
… en laat ook joúw Licht schijnen! ♥

*Mijn viering van en eerbetoon aan Sol Invictus in ‘mijn achtertuin’, de prachtige Leudalbossen, op 25 december 2020.*

Je hebt geen New (c)Age of externe redder nodig. Het gaat om jou, hier, nu.

Posted on: 28 oktober 2020 by: Sharon

Nu meer en meer New (c)Age ‘grootheden’ zich opwerpen als voorstanders van pro-establishment maatregelen die in veel gevallen haaks staan op wat de ‘grootheden’ zelf zoal gepredikt hebben, zou velen duidelijk moeten worden wat ik en vele anderen met mij al jaren lang roepen: de New Age beweging is een beweging die doelbewust gecreëerd is om mensen te misleiden. *)

Slim inspelend op de menselijke behoefte aan zingeving en spiritualiteit in tijden van ontzuiling, heeft de New Age beweging de afgelopen decennia op structurele basis via de sandwichmethode (een laagje waarheid, een laagje leugen, een laagje waarheid) bizarre verdraaiingen aan spirituele waarheden gegeven, waar velen klakkeloos in mee zijn gegaan – omdat het allemaal zo mooi en fantastisch klonk: alles zou uiteindelijk alleen maar ‘licht en liefde’ zijn en er zou weldra een ‘gouden tijd’ aan komen, een fantastische ‘nieuwe wereld’ die het gevolg zou zijn van een ‘kwantumsprong in bewustzijn’ die de hele mensheid ‘5D’ in zou katapulteren.

Begint het iemand inmiddels te dagen dat de binnen New Age gelederen zo bezongen ‘nieuwe wereld’ een kreet is die twee woorden bevat die ook in de kreet ‘nieuwe wereld orde’ voorkomen?
Dat de ‘New Age’ beweging een new CAGE is, wéér een begoocheling, wéér een ‘kooitje’ waarin mensen zich hebben laten ‘parkeren’, wéér een wortel die mensen is voorgehouden om onderwijl heel ándere plannen ten uitvoer te brengen? – plannen waar wij machteloos tegenover staan zolang we menen dat alles ‘licht en liefde’ is, ‘alles goed komt’, ‘verlichting nabij is’, de mensheid weldra een ‘kwantumsprong in bewustzijn zal gaan maken’ en we passief toekijkend wachten op het moment waarop één of andere ‘redder’ ons opeens een ‘prachtige nieuwe wereld’ zal gaan geven…

Als we echte, wezenlijke veranderingen willen die gezondere tijden mogelijk maken, zullen we het zélf en samen moeten doen en zal de verandering in óns moeten beginnen, in het concrete hier en nu – niet alleen in termen van bewustwording maar ook in termen van actie.

Het wachten op een ‘externe redder’ is een diepgewortelde programmering die het écht in onze eigen kracht en soevereniteit stappen belemmert – zoals elke georganiseerde religie maar al te goed weet.

Ons welzijn in handen leggen van een ‘vadertje Staat (of welke externe autoriteit ook) die het beste met ons voorheeft’, is ook zo’n diepgewortelde programmering – ééntje die ons zelfstandig denk- en onderscheidingsvermogen in slaap sust, ‘slaafs gedrag’ in de hand werkt, onze soevereine kracht ondermijnt en ons enorm manipuleerbaar maakt.

Menen dat uiteindelijk ‘het goed altijd wint van het kwaad’ is nog zo’n diepgewortelde programmering – ééntje die ons in afwachtende passiviteit vasthoudt terwijl het ons ‘hopium’ geeft: een hoop die onze actie verlamt en die ons kostbare tijd laat verspillen met ‘in hoopvolle afwachting zijn’.

Menen dat ‘alle mensen in wezen goed en hetzelfde zijn’, is een andere diepgewortelde programmering die velen misleidt. Het is er één die aantoonbaar niet op waarheid berust en die bijdraagt aan het verkeren in een staat van ‘hopium’. De geschiedenis staat bol van gebeurtenissen die het tegendeel van deze programmering al ruimschoots hebben aangetoond.

Je hebt geen ‘open derde oog’ nodig om de realiteit van de stand van zaken in deze aardse realiteit te kunnen zien.
Je twee fysieke ogen goed openen is stap 1 van welke gewenste positieve verandering ook.
We moeten het zélf doen, samen met elkaar, wij ‘gewone mensen’.
In het HIER en NU.
In en vanuit onze eigen kracht.
Startend op het vierkante metertje waarop we ons bevinden.

Zoals Melissa Etheridge al zong: “We are the ones we’ve been waiting for”.

*) Neem niks van mij aan, maar doe je eigen onderzoek naar de ontstaansgeschiedenis van de New Age beweging. Daar is van alles over te vinden online. Een waarschuwing daarbij: wees bereid een aantal wellicht diepgekoesterde denkbeelden los te laten. En weet: spiritualiteit is géén synoniem van ‘New Age’. Spiritualiteit is in joú te vinden, vanuit het aardse hier en nu, op je eigen vierkante metertje. Jij. Hier. Nu.

☼ © Sharon Kersten, 28 oktober 2020

Sharon Kersten

Tools for coming home to yourself

bewust-zijn