Jezelf opnieuw uitvinden, telkens weer. Jezelf onder de loep leggen, kijken wie je inmiddels geworden bent en voelen of wat je doet nog wel in lijn is met wie, en waar op je pad, je nu bent.
Voelen hoe het voelt, nu. Objectief kijken naar wat stroomt en wat niet, en naar waarom dat zo is. Luisteren naar de fluistering van je ziel die precies weet hoe jouw pad zich verder mag ontvouwen.
Beseffen dat je sommige dingen moest doen omdat je ziel die ervaringen nodig had – niet omdat in die activiteiten je levensmissie besloten ligt, maar omdat je die ervaringen, stuk voor stuk, nodig had om invulling te kunnen geven áán je levensmissie.
Zien dat dat wat doelen leken geen doelen op zich waren, maar fasen op je pad die nodig waren om zo goed mogelijk vorm te kunnen geven aan wat wél je doel is.
Komen tot de kern, steeds een beetje meer, stap voor stap, laag voor laag.
Jezelf opnieuw uitvinden, telkens weer omdat niets in deze wereld onveranderlijk is en ‘jij’ telkens anders bent – net als elk ander onderdeel van de schepping continu aan transformatie onderhevig.
“Waarom heb je me achter een schild geplaatst?” vroeg het hart. – “Voor je eigen bestwil” antwoordde het hoofd.
“Hoe dat zo?” vroeg het hart. – “Het schild zal je beschermen tegen pijn” zei het hoofd.
“Weet je dat zeker?” vroeg het hart. – “Behoorlijk zeker, ja” antwoordde het hoofd.
“Maar vraag je je wel eens af of ik wel blij ben met deze situatie?” vroeg het hart. “Je hebt mij nooit gevraagd of ik achter een schild wilde leven. Je hebt het daar gewoon geplaatst, op de dag dat jij besloot dat dat nodig was.”
– “En vanaf die dag heb je geen hartenpijn meer gehad, toch?” reageerde het hoofd.
“Dat is wat jij denkt,” zei het hart “maar dat is slechts gedeeltelijk waar…”
“Het is waar dat mij sinds die dag geen pijn meer is aangedaan door mensen die zo dichtbij konden komen dat ze me pijn konden doen. Maar pijn heb ik wel, continu. Want ik ben hier alleen achtergelaten, ben hier helemaal in mijn uppie en niemand, zelfs jij niet, verbindt zich nog met mij. Ik ben een hart, en liefde is mijn levensenergie. Ik ben op m’n best wanneer ik zowel liefde kan geven als ontvangen. Maar niets van dat alles gebeurt nog. Vanwege het schild. Het schild dat jij besloot voor me te plaatsen, zonder mij te vragen hoe ik dat vond… Ik weet dat je het geplaatst hebt vanuit de beste intenties, maar het schild doet me meer kwaad dan goed. Ik ben een hart! Ik moet liefhebben! Liefde voelen! Liefde geven! Liefde ontvangen! Als ik dat niet kan doen, wat voor nut heeft het dan dat ik er überhaupt ben?”
Het hoofd was stil nu. Verward. Het begreep dat het hart zojuist iets heel belangrijks had gezegd. Maar hoe moest het dan met de angsten? Hoe zat het met bescherming? Zonder het schild zou het hart zo vreselijk kwetsbaar zijn! Het zou gekwetst kunnen worden. Weer. En dat was altijd erg pijnlijk…
– “Maar hart,” zei het hoofd ” zou je werkelijk liever zonder het schild willen leven? Wil je echt dat ik het schild wegneem, waardoor ik je blootstel aan zo veel gevaren, aan de mogelijkheid dat je weer gekwetst wordt?
“Ja” zei het hart. “Want ik ben niet gemaakt om achter een schild te leven. Dan kan ik net zo goed doodgaan. Achter een schild kan ik niets doen van alle dingen die ik te doen hebt. Ik kan niet ademen. Ik kan niet delen. Ik kan mijn energie niet laten stromen. Ik kan niet ZIJN wie ik ben, in feite. Ik begrijp je zorgen, maar begrijp alsjeblieft ook dit: achter het schild zal ik sterven, en dan zal mijn leven zinloos zijn geweest, want dan ben ik niet in staat geweest mijn energie aan de wereld te geven… Ik heb het echt nodig dat je het schild wegneemt. Zodat ik kan LEVEN en ZIJN, volledig, helemaal… Je zult verrast worden door de dingen die we zullen ervaren zonder schild. Er zijn zoveel GOEDE dingen beschikbaar voor ons, als we dat schild maar zouden weggooien! Vertrouw me… en help me, alsjeblieft… Help me door me te vertrouwen en door aan mijn zijde te staan… Heb vertrouwen dat de kracht van mijn energie veel, veel sterker is dan de kracht van de angsten en zorgen die in jou leven. En weet dat ik, zelfs als ik gekwetst word, altijd in staat zal zijn weer te helen. Vertrouw me daarin. Ik kan het aan. Het is het leven. Als ik het leven niet aan zou kunnen, zou ik hier niet zijn…”
Dit keer geen blog van eigen hand, maar een prachtige ode aan De Vrouw die Opnieuw Geboren wordt. Van Fabio Volo, door mij voor jullie vertaald uit het Italiaans.
“Het absoluut prachtigste dat er bestaat, mooier dan een zonsondergang, prachtiger dan de vlucht van een vogel, is een vrouw die opnieuw geboren wordt.
Wanneer ze weer opstaat na de catastrofe, na de val. Wanneer iemand zegt: ‘”Nu is het afgelopen met haar”. Nee, het is nooit afgelopen voor een vrouw. Een vrouw staat altijd weer op, ook als ze er niet in gelooft, ook als ze het niet wil.
Ik heb het niet alleen over de immense pijnen, over die wonden die de dood of een ziekte je bezorgen en die lijken op verwondingen die zijn aangebracht door op een mijn te trappen.
Ik heb het over jou, over dat deze periode niet meer lijkt te eindigen; over jou die je bestaan op het spel zet in een zware baan die elke ochtend als een examen voelt, erger dan de examens uit je schooltijd. Over jou, de meedogenloze scheidsrechter van jezelf, die op grond van hoe je baas naar je kijkt besluit of je goed genoeg bent of dat je jezelf moet veroordelen. Zo gaat het elke dag, en deze proeftijd eindigt nooit. En jij bent degene die het laat voortbestaan.
Of ik heb het over jou, die bang is om zelfs maar met een man te slapen; jij die doodsbang bent dat een romance je de adem beneemt, jij die met niemand flirt omdat je o zo bang bent dat iemand in jouw leven infiltreert. Erger nog: als jij in het verhaal verstrikt blijft, is je lijden immens.
Je bent moe: er is altijd wel iemand tegenover wie je je moet rechtvaardigen, iemand die jou wil veranderen, of die jij moet veranderen om hem dicht bij je te houden. Zo cultiveer je de eenzaamheid in je eigen huis. En toch maak je jezelf van alles wijs, ook wanneer je met anderen praat: “Het gaat goed met mij. Ik heb het goed zo, voel me beter zo.” En de hemel komt weer een stukje verder naar beneden.
Of je bent gaan samenwonen met die jongen, je hebt er meerdere keren Kerst en Pasen mee doorgemaakt. Aan die man heb je je ziel en zaligheid gegeven en er is zó veel tijd voorbij gegaan, en je hebt er zó veel ziel en zaligheid in gegooid, dat je op een dag jezelf begint te zoeken in de spiegel, omdat je niet meer weet wie je geworden bent.
Hoe het ook is gegaan, nu ben je hier en ik weet dat er een moment is geweest waarop je naar beneden hebt gekeken en zag dat je voeten in cement verankerd waren. Waar je ook was, je zat er vast en het paste je niet meer: je relatie, je baan, je eenzaamheid. Het was een crisis, en je hebt gehuild.
Mijn God wat huilen jullie veel! Er ontspruit een bron van water aan jullie maag. Je hebt gehuild terwijl je door een drukke straat liep, terwijl je bij de bushalte stond, terwijl je op je scooter zat. Zomaar, geheel uit het niets. Je kon het niet meer binnenhouden. En die nacht dat je de auto gepakt hebt en uren lang bent gaan rijden, opdat de donkere lucht je tranen zou drogen…
En vervolgens heb je in jezelf gegraven, heb je gepraat – wat praten jullie veel, meiden! Tranen en woorden. Om te begrijpen, om bij een heel lange wortel te komen die enige zin kan geven aan je pijn en je verdriet. “Waarom doe ik dit? Hoe kan het dat ik steeds hetzelfde patroon herhaal? Ben ik misschien gek?” Alle vrouwen hebben zich deze vragen gesteld. En dus daal je af, ga je graven in je persoonlijke geschiedenis, met twee, vier handen tegelijk, en komen er duizenden puzzelstukjes naar buiten. Een onontwarbare puzzel.
En het is hier, op dit punt, dat alles begint. Wist je dat niet? Het is vanuit die enorme leeuwenmoed, die er voor nodig is om zo naar jezelf te kijken, naar jezelf in duizend stukjes, dat je opnieuw begint.
Want een vrouw begint hoe dan ook opnieuw, draagt een instinct in zich dat haar altijd weer voorwaarts zal doen gaan. Je zult een strategie nodig hebben, je zult een nieuwe vorm moeten verzinnen voor een nieuwe jij. Want het is zover gekomen dat je jezelf opnieuw moest leren kennen, dat je jezelf opnieuw aan jezelf moest voorstellen. Je kunt niet meer zijn wie je eerst was. Wie je was voordat je begon te graven.
Word je er niet enthousiast van? Dat zal langzaam maar zeker wel komen. Opnieuw verliefd worden op jezelf, of voor de eerste keer verliefd worden op jezelf, is als een diesel. Het start langzaam, en het is zaak vol te houden. Maar als het eenmaal op gang komt, gaat het hard.
Het is een avontuur, jezelf opnieuw construeren. Het grootste avontuur dat er bestaat. Het maakt niet uit waarmee je begint – met het huis, met de kleur van de gordijnen of met je kapsel. Ik heb jullie altijd geadoreerd, vrouwen die opnieuw geboren worden, vanwege deze wonderbaarlijke wijze waarop jullie naar de wereld schreeuwen “Ik ben nieuw!”, met een gebloemde rok of een frisse blonde krul. Omdat iedereen moet begrijpen en zien: “Pas op: hier is werk in uitvoering, en we zijn ook voor jullie aan het werk. Maar vooral voor onszelf.”
Mooier dan de dageraad, prachtiger dan de zon: een vrouw die opnieuw geboren wordt is het prachtigste dat er bestaat. Voor wie haar ontmoet, en voor zichzelf. Het is de lente in november. Wanneer je het het minst verwacht…”
Deze website maakt gebruik van cookies. Door gebruik te maken van deze website ga je hiermee akkoord. Meer informatie
Deze website maakt gebruik van essentiële cookies die als doel hebben de website goed te laten functioneren en van eenvoudige cookies die je in staat stellen de content van deze website te delen via een aantal social media platformen. Deze website maakt géén gebruik van cookies die aan advertenties of gerichte tracking-doeleinden gerelateerd zijn. Meer informatie over cookies en de bepalingen die daarover middels de Cookiewet zijn vastgelegd vind je op de pagina 'Cookieverklaring', te bereiken via de hyperlink 'Cookieverklaring' onderaan deze webpagina. Meer informatie over het cookie-gebruik van www.sharonkersten.com en de redenen daarvan vind je in de privacyverklaring, te bereiken via de hyperlink 'Privacyverklaring' onderaan deze webpagina.
Door verder te navigeren op c.q. gebruik te maken van deze website ga je akkoord met het cookie-gebruik van www.sharonkersten.com.
Als je niet akkoord bent met het cookie-gebruik van deze website word je vriendelijk verzocht geen gebruik te maken van deze website.
