“I love not man the less, but Nature more”

Posted on: 28 april 2021 by: Sharon

12 mieren op een blad, gepositioneerd in 4 groepjes van 3 rondom een waterdruppel.

Door de specifieke verdeling in 4 groepjes zorgen de mieren ervoor dat de waterdruppel in balans blijft, waardoor deze niet van het blad af rolt. De mieren werken samen en verdelen het water gelijkmatig onder allen, zodat elk een gelijk deel krijgt.

Hoe langer ik hier in deze maffe ervaring genaamd ‘leven op Aarde’ rondloop, hoe meer het me begint te dagen dat de soort genaamd ‘mens’ misschien wel tot de minst intelligente wezens op Aarde behoort.

De mens meent ‘slim’ te zijn en kijkt neer op allerlei vormen van leven die hij als ‘minder intelligent’ beschouwt maar is, op de keper beschouwd, in veel opzichten vooral enorm hoogmoedig, arrogant, leidend aan grootsheidswaanzin en aan een superioriteitscomplex dat zijn weerga niet kent, laatdunkend neerkijkend op allerlei andere levenssoorten die een hoge mate van intelligentie aan de dag leggen, terwijl hij zijn eigen habitat – op macroniveau én op microniveau – structureel beschadigt, sloopt, vergiftigt en om zeep helpt.

Wat een gigantische kosmische grap – en een enorm hard gelag – zou het zijn als na ons leven in deze ervaring genaamd ‘leven op Aarde’ zou blijken dat deze dimensie niet aan ons toebehoort, maar aan de organismen die wij kennen als ‘dieren’ en ‘planten’…
Als dan duidelijk zou worden dat wij hier slechts wat mochten rondwandelen opdat middels onze acties onomstotelijk duidelijk zou worden hoe het gesteld is met onze vermeende ‘ontwikkeling’ en ‘intelligentie’ en waar wij ons nou eigenlijk werkelijk op het pad van groei en bewustwording bevinden…

Wat als ‘karma’ straks het gezicht blijkt te hebben van alle planten die we vertrapt en vergiftigd hebben en alle dieren waar we compleet achteloos mee om zijn gegaan, alles grosso modo zonder een greintje respect voor het leven en het bewustzijn dat zij belichamen en alles dat zij ons geven?

Wat hebben we een gigantische schade aangericht, als mensen.
Wat zijn we ongelooflijk stupide, kortzichtig en egoïstisch bezig geweest. Egocentrisch. Arrogant. Mis-handelend. Tiranniek. En vérre van intelligent.

Hoe meer tijd er hier verstrijkt, hoe duidelijker zichtbaar wordt ‘waar mensen staan’, hoe kortzichtig en weinig intelligent velen van deze soort zijn en met hoe weinig respect voor leven en **het natuurlijke** de meeste mensen leven.

En ik realiseer me opeens heel scherp: van wezens die, op talloze manieren, het niet-natuurlijke verkiezen boven het natuurlijke kan niet verwacht worden dat zij ooit goed zorg zullen dragen voor de Natuur en alle leven dat daar deel van uitmaakt.
Het natuurlijke lijdt, en masse, onder de waan van mensen die hun eigen connectie met het natuurlijke zijn kwijtgeraakt. Van zoiets kan nooit iets goeds komen. Waar leven niet geëerd wordt, kan alleen het pad van verval, verderf en dood bewandeld worden.

Ik heb altijd een groot hart gehad voor mensen, in velerlei ‘soorten en maten’ en van allerlei allooi en pluimage. Maar hoe langer ik hier rondloop, hoe meer ik me thuis voel niet bij mensen maar bij planten en dieren, en hoe meer ik wil samenzijn met en opgaan in de Natuur. Al het andere schijnt me meer en meer toe als niks minder dan totale, collectieve waanzinnigheid.

Na al mijn omzwervingen en ervaringen in deze merkwaardige ervaring die ‘leven op Aarde’ heet, kom ik meer en meer uit op de woorden waarmee George Gordon Byron zijn ervaringen eens beschreef. Na 46 jaren op ‘Aarde’ geldt voor mij steeds meer: ‘I love not man the less, but Nature more’.

There Is Pleasure In The Pathless Woods

There is a pleasure in the pathless woods,
There is a rapture on the lonely shore,
There is society, where none intrudes,
By the deep sea, and music in its roar:
I love not man the less, but Nature more,
From these our interviews, in which I steal
From all I may be, or have been before,
To mingle with the Universe, and feel
What I can ne’er express, yet cannot all conceal.

– George Gordon Byron

☼ © Sharon Kersten, 28 april 2021

De onzichtbare erfenis

Posted on: 12 april 2021 by: Sharon

We zijn op talloze manieren verbonden met tijden die aan ons leven vooraf zijn gegaan, de mensen die ons zijn voorgegaan en de dingen die zij hebben meegemaakt. Wat onze ouders en voorouders is overkomen leeft door in ons, in het lichaam/systeem dat wij nu ‘hebben’, het biologisch-energetische systeem dat we in het hier en nu belichamen.

Traumatiserende gebeurtenissen uit eerdere tijden en plekken leven voort in ons; aspecten daarvan en zelfs (onbewuste) herinneringen daaraan zijn aanwezig in het lichaam-systeem dat wij nu bewonen.

Ongeacht door welke lens je naar dit gegeven kijkt (vanuit het perspectief van miasma’s (overerfd of verworven), intergenerationeel trauma, DNA, reïncarnatie): in ons zijn elementen aanwezig van traumata die personen geschaad hebben in andere tijden en plaatsen.

En wat gebeurt er wanneer ons lichaam-systeem in het hier en nu bestookt wordt met elementen die een connectie hebben met traumata waar wij elementen van in ons lichaam-systeem dragen? :

De prikkel die in het hier en nu op ons wordt ‘afgevuurd’ kan een hele lading oude traumata activeren, waardoor mensen buitensporig OVER-reactief reageren op een prikkel die an sich, in het hier en nu, éigenlijk niet voldoende zou moeten zijn om zó’n heftige reactie (met veel emotionele intensiteit) te triggeren. Maar de ‘pijl’ die in het hier en nu wordt afgevuurd, raakt van alles dat in onze diepste lagen verborgen ligt, waar de meesten van ons zich totaal geen rekenschap van geven en niet of nauwelijks een bewustzijn over hebben. En lukt het eenmaal het oude trauma, of de oude traumata te activeren, dan zullen ook een heleboel aan dat trauma of die traumata gekoppelde **gedragingen** worden geactiveerd – in ons, in het hier en nu.

Wanneer je je afvraagt hoe het in vredesnaam mogelijk is dat je zo veel mensen om je heen in deze tijden van extreme (over)spanning zo veel idiote dingen ziet doen en zo merkwaardig ziet meebewegen in de dingen die over ons worden uitgestort en op ons worden afgevuurd… neem dan ook bovenstaande in ogenschouw.

Het is niet alleen een kwestie van structurele over-spanning, cognitieve dissonantie, onwetendheid omtrent feiten en/of het slaafs willen voldoen aan wat ‘Vadertje Staat’ of andere vermeende autoriteiten vragen of opleggen. We worden non-stop bestookt met prikkels die in staat zijn allerlei oude traumata te triggeren, te her-activeren, IN ONS. En wie zich geen rekenschap geeft van dit soort dynamieken, hier geen zicht en grip op heeft, is de facto niet in staat zich NIET te laten triggeren en niet in de gedragingen te schieten die de afgevuurde prikkels beogen te creëren.

We dragen allemaal een onzichtbare ‘erfenis’ in ons, in het diepst van ons wezen. Een erfenis waar de meesten zich niet van bewust zijn maar die er desondanks wel ís en die een grote wissel op ons functioneren trekt. Zolang we deze ‘erfenis’ niet erkennen kunnen we middels onze ‘blindheid’ ten aanzien van dit aspect enorm bespeeld en gemanipuleerd worden. Over dat we we niet erkennen, kunnen we zelf immers geen enkele bewuste regie ter hand nemen. En op alle terreinen waarop we niet zelf bewust de regie in handen kunnen nemen zijn we in wezen niet veel meer dan ‘Pavlov-poppetjes’: marionetjes die in een bepaalde ‘houding’ schieten zodra de juiste prikkel daartoe geleverd wordt.

‘De geschiedenis herhaalt zich’ wanneer deze zich kán herhalen omdat we het nalaten onszelf ten voeten uit te leren kennen. Pas wanneer we zelf heel goed weten hoe we in elkaar zitten, wat zich allemaal in ons herbergt en wat we kunnen doen om ons eigen gedrag te bevrijden van onzichtbare ketenen en marionettentouwtjes maken we een kans in de buurt te komen van iets dat we ‘vrijheid’ zouden kunnen noemen.

Ware vrijheid kan en zal nooit ‘gegeven’ worden door externe partijen.
Ware vrijheid is an inside job.
Het start, volledig, bij jou. Bij zelfkennis en zelfwerk, betrekking hebbend op jou en alles dat in jou leeft.

Gnothi seauton luidde de eerste inscriptie in de pronaos van de tempel van Apollo in Delphi. Ken Uzelf.
En dat voert véél verder en dieper dan je wellicht ‘comfortabel’ vindt.

Jij bent een schakel in een heel lange keten, niet losstaand van degenen die jou zijn voorgegaan. Een schakel met een ‘erfenis’. Wil je weten wie jij bent en hoe jij in elkaar zit en wil je in staat zijn zélf je gedrag te bepalen, actief en bewust, vanuit vrijheid in jezelf, dan ontkom je er niet aan je óók rekenschap te geven van de onzichtbare erfenis die je in je draagt en de manieren waarop deze jou beïnvloedt.

Zolang mensen er massaal voor blijven kiezen zich niét met dit soort dingen bezig te houden, zal ‘de geschiedenis herhaalt zich’ een gegeven blijven, op heel veel méér manieren en niveaus dan we doorgaans in de gaten hebben…

☼ ® Sharon Kersten, 12 april 2021

Opsplitsen

Posted on: 8 april 2021 by: Sharon

“Mag ik je iets vragen?”

‘Natuurlijk, Lux.”

“Wanneer gaan we de mensheid opsplitsen? In een groep die doorgaat op de wegen die nu ingeslagen zijn – en die dat, blijkens hun gedrag, ook wíl – en een groep die hier niks voor voelt en liever in een ándere samenleving leeft, een parallelle samenleving die bestaat náást de huidige, maar waar andere normen en gedragscodes gelden?
Het lijkt mij zo langzamerhand de enige manier om een einde te maken aan alle verdeeldheid en aan alle boosheid en frustraties die deze verdeeldheid met zich meebrengt.”

“Jeetje, Lux, daar zeg je nogal wat…”

“Ik zeg het met alle rust en helderheid die in me is. Het is inmiddels overduidelijk: er is een enorme groep mensen die het huidige systeem wél steunt. En die mensen wíllen helemaal niet horen dat het anders kan, dat er andere mogelijkheden zijn, dat we niet gedoemd zijn door te lopen op het pad dat ‘voor ons’ wordt uitgerold. Het heeft geen nut deze mensen te bestoken met andere zienswijzen, andere denkbeelden, de mogelijkheid van alternatieven. Want dat wíllen ze helemaal niet horen, niet weten. Welnu, laten we dan gewoon in sereniteit afscheid gaan nemen van elkaar.

Laten we ‘het collectief’ gewoon in tweeën splitsen, maar dan op een manier die beide ‘partijen’ recht doet. Wie zich goed voelt bij het huidige bestel, kiest er gewoon voor dáár deel van uit te blijven maken. Wie zich er niet goed bij voelt, verenigt zich met anderen, gelijkgestemden met wie een ándere visie omtrent mens-zijn wordt gedeeld.

Geen ruzies, geen vetes, geen oorlogen, gewoon een afsplitsing, een schisma. En in het verlengde daarvan 2 samenlevingen die los staan van elkaar, omdat ze simpelweg volledig onverenigbaar zijn. Ik zie geen andere ‘goede’ mogelijkheid dan deze.”

“Maar… ‘verdeeldheid’ is toch nooit goed? Is het niet juist de bedoeling dat we ons niet uit elkaar laten spelen en dat we meer één worden?”

“Dat is een prachtig denkbeeld. Maar kijk om je heen. Het is overduidelijk dat er geen eenheid ís en dat het bereiken van eenheid, op een organische en gezonde manier, nog héél ver van ons verwijderd is. De enige ‘eenheid’ die hier, nu, wellicht gerealiseerd zou kunnen worden is een opgelegde eenheid. Een niet-natuurlijk iets. En wat is zo’n geforceerde ‘eenheid’ waard, eens te meer wanneer er binnen die kunstmatige eenheid onrust heerst?”

“Maar Lux, is het dan niet de bedoeling dat we de gelederen sluiten, onze strijdbijlen gaan begraven en dat we allemaal samen gaan staan voor een leven in vrijheid? Als het ons zou lukken de ogen te openen van degenen die nu nog zo vast zitten in…- ”

“Vergeet niet: niet iedereen is hier gekomen om het pad van leven in vrijheid te bewandelen. Velen zijn kennelijk gekomen om een leven te leven waarin alles door ánderen voor hen wordt uitgestippeld. En: dat mag. Dat is helemaal prima. ‘All there is, is lessons/experiences.’ Maar het zou verstandig zijn als we, in beide ‘kampen’, zouden stoppen met elkaar te willen ‘bekeren’. Want dat heeft geen enkel nut en wérkt niet.

Is keuzevrijheid niet ons hoogste goed?
Welnu, laten we er dan voor gaan zorgen dat er iets te kiezen ís.
En laat vervolgens ieder de keuze maken die hem of haar goeddunkt. In sereniteit. Volgens mij is dit het enige zinnige dat we kunnen doen.”

“Ik geloof dat je gelijk hebt, Lux…”

“Zoals John Denver zong: ‘My bags are packed, I’m ready to go.’
Ik ben benieuwd waar ik terecht ga komen en wie ik daar zal wederzien. Ik heb er zin in. Zin om te gaan bouwen aan die andere samenleving, waar mensen mens kunnen zijn zoals het volgens mij bedoeld is.
Ga je mee?”

☼ © Sharon Kersten, 8 april 2021

Voorouders

Posted on: 7 april 2021 by: Sharon

“You are the result of the love of thousands” schreef Linda Hogan.

Zonder je voorouders was jij hier nu niet geweest.
Zonder hun liefde was jij hier nu niet geweest.
Zonder hun ontberingen, en hun volharding, was jij hier nu niet geweest.

Denk je er wel eens aan, aan alles dat in het universum heeft moeten samenkomen en gebeuren voordat jij in dit leven geboren kon worden?
Aan de vele liefdes waaraan jij ontsproten bent, het bloed dat door je aderen stroomt en dat je deelt met je voorouders, de cellen die nu jouw lichaam vormen en het genetische materiaal dat daarin opgeslagen ligt, afkomstig van je voorouders?

En realiseer je je dan ook wat velen vóór jou hebben moeten doorstaan en doen, opdat jij nu hier kunt zijn?

Besef je dat je voorouders strijd hebben geleverd en tegen verdrukkingen zijn opgestaan, opdat het leven zou zegevieren?

Realiseer je je dat je voorouders hebt die hun leven hebben geriskeerd en in een aantal gevallen zelfs hebben gegeven, opdat hun nageslacht in vrijheid zou kunnen leven?

Kijk in de spiegel.
Schouw diep in je ogen.
Kun je het vinden, daar, in die weerspiegeling van jouw ziel: het licht van je voorouders?

Kijk goed.
Voel.
Verbind.

Doe jij je voorouders eer aan, nu?
Kunnen ze trots op je zijn, op hoe jij nu in het leven staat – jouw leven, dat zonder hen nooit mogelijk zou zijn geweest?

Zo veel van je voorouders leeft voort in jou.
Maak hen trots.

Zij kunnen het verschil in het hier en nu niet meer maken.
Jij wel.

☼ © Sharon Kersten, 7 april 2021

Midwinter, Sol-stasis & Sol Invictus: de wedergeboorte van het Licht

Posted on: 25 december 2020 by: Sharon

Op 21 december, nu vier dagen geleden, was het op het Noordelijk halfrond Midwinter.
Het was het etmaal waarin de nacht het langst was, de dag het kortst was en de winter officieel begon.

Midwinter (ook wel het wintersolstitium of de winterzonnewende genoemd) wordt altijd gevolgd door een aantal dagen waarin de Zon lijkt stil te staan: de dagen van Sol-stasis. Kijken we die dagen vanaf het Noordelijk halfrond naar de baan van de zon, dan lijkt Sol, de zon, in stasis te zijn: in een staat van bewegingloosheid. Die staat van ogenschijnlijke bewegingloosheid eindigt vervolgens altijd op (ongeveer) 25 december, wanneer – kijkend vanaf het Noordelijk halfrond – weer duidelijk zichtbaar is dat de hoeveelheid zonlicht per etmaal weer toeneemt en dat de Zon weer aan het ‘winnen’ is.

25 december is het jaarlijkse moment van Sol Invictus, de onoverwonnen zon die het weer gewonnen heeft van het donker en dan aan zijn zegetocht langs de hemel begint. Het is de overwinning van het Licht op het donker, een moment van vreugde en nieuwe hoop – want nu de Zon weer gewonnen heeft, weten we dat het leven weer voort kan gaan. Zonder Zonlicht immers geen leven, geen groei van gewassen én geen groei in termen van bewustwording – want in de stralen van de Zon ligt veel méér dan alleen maar licht, warmte en levenskracht besloten: het licht dat van onze Zon afkomstig is, bevat informatie die ’tot ons komt’ met elke lichtstraal die onze ogen bereikt en via die wijze ons systeem binnenkomt.

Het immense belang van de Zon, voor het leven hier op Aarde, wordt al erkend zolang er mensen op deze planeet rondwaren. En dat rond deze dagen in het jaar de Zon, het Licht, zegeviert op het donker, werd al gevierd ver voordat georganiseerde religies hun intrede deden.

Volkeren die nauw verbonden zijn met de Natuur en haar cycli hebben het moment van ‘zege’ van de Zon altijd gevierd. Zij wisten als geen ander hoe enorm belangrijk de Zon en het Zonlicht zijn – voor hun gewassen, voor het leven van talloze wezens, voor hun innerlijke processen én voor de spirituele aspecten van hun leven en bestaan. Landbouwers, jager-verzamelaars, degenen die hen voorgingen: allen wisten hoe ontzettend belangrijk de Zon was en eerden en vierden om die reden de terugkeer van het Zonlicht.

Sol Invictus, ‘de onoverwonnen zon’, werd in 274 na Christus de officiële zonnegod van het latere Romeinse Rijk. Keizer Aurelianus besloot ‘Sol Invictus’ toen tot een officiële cultus in het Romeinse Rijk te maken en dat deed hij op… 25 december van dat jaar. Er stonden toen echter al meerdere tempels in Rome die aan Sol gewijd waren; Rome heeft doorlopend een cultus van de Zon gekend, net zoals ook het oude Egypte een lange traditie van Zon-verering kende.

Het Christendom, erg bekwaam in het ‘recyclen’ van elementen van reeds bestaande gebruiken en rituelen die hun wortels in heel ándere tradities hebben, heeft diverse elementen van de zonnecultus geadopteerd. Hierdoor kreeg Christus een ‘zonnekroon’, werd het zonnerad of zonnewiel een Christussymbool en viert men binnen het Christendom de ‘geboorte’ van een ‘kindje’, op 25 december – op het moment waarop de Zon weer ‘wint’, het Licht het donker overwint en er, daardoor, weer nieuw leven, nieuwe groei en nieuwe bewustwording mogelijk wordt.

25 december is de dag van het Licht dat ‘wint’.
Het is het moment van Sol Invictus, de onoverwonnen Zon die aan zijn zegetocht langs het hemelgewelf begint.
Het is het moment waarop er een nieuwe Zonnecyclus start, rijk aan nieuwe kansen tot groei & bloei.
Een dag om bij stil te staan, in vrede en met vreugde en dankbaarheid, beseffend dat er zonder het Licht van de Zon maar bar weinig mogelijk zou zijn hier op Aarde.

Ik wens je een mooie, vruchtbare nieuwe Zonnecyclus toe, vol Licht en Zonnestralen.
Fiat Lux! ☼
… en laat ook joúw Licht schijnen! ♥

*Mijn viering van en eerbetoon aan Sol Invictus in ‘mijn achtertuin’, de prachtige Leudalbossen, op 25 december 2020.*

☼ ♥ © Sharon Kersten, 25 december 2020

De wedstrijd

Posted on: 13 oktober 2020 by: Sharon

Uiteindelijk spelen we allemaal dezelfde wedstrijd, vaak vele decennia lang: de wedstrijd om gezien te worden… erkend te worden… voor wat we kunnen, maar vooral: voor wie we zijn.
“Kijk dan!”
“Zié mij dan!”
“Zié eens wie ik ben – en hoe graag ik juist door jou gezien wil worden en erkend wil worden zoals ik ben.”

Het is de wedstrijd waarvan de inzet erkenning is. De wedstrijd die al begon in onze kinderjaren en die we vervolgens nog héél lang en vaak spelen, bewust, minder bewust of onbewust, soms te pas en te onpas, vaak met de mensen die ons het meest dierbaar zijn.

Het is de wedstrijd die we telkens weer aangaan met anderen, waarbij er in veel gevallen uiteindelijk alleen maar verliezers zijn. De wedstrijd “die je niet winnen kan… en het gaat maar tegen één man”, zoals Bram Vermeulen zong.

Pas wanneer we inzien dat we deze wedstrijd steeds weer opnieuw pogen uit te spelen tegen iemand búiten onszelf en dat deze per definitie niet gewonnen kan worden omdat een ander ons nooit kán zien en erkennen zoals wij ten diepste graag gezien en erkend willen worden, kunnen we onze verwoede pogingen om de wedstrijd te winnen, gaan staken.

Pas wanneer we onszelf het ‘zien’ en de erkenning gaan geven waar we zo naar snakken, kunnen we stoppen met de wedstrijd die nooit gewonnen kan worden – die wedstrijd tegen maar één man (of vrouw), die helemaal niet ‘gewonnen’ hoeft te worden, maar gestaakt en afgelast mag worden…

Het lied ‘De Wedstrijd’ van Bram Vermeulen vind je hier.

☼ © Sharon Kersten, 27-08-2020

Het vlinder-effect

Posted on: 12 oktober 2020 by: Sharon

“Je moet blijven. En je moet luid en duidelijk blijven.
Je bent bang de verkeerde keuzes te maken maar de waarheid is: de kleinste acties zullen de koers van de rest van je leven beïnvloeden en daar kun je geen controle over uitoefenen.
Zo veel factoren spelen een rol in jouw aanwezigheid hier vandaag: een vertraagde trein, een extra kop thee, het aantal seconden dat je ouders erover gedaan hebben de straat over te steken. Dit is chaostheorie. Sensitiviteit. Wiskunde. Jij bent hier. En elke keuze die je ooit hebt gemaakt heeft naar dit moment geleid, naar het moment waarop jij dit leest.
Wanneer je leeft, doet elke beweging en elk moment ertoe; die slechte keuzes hebben je naar de beste dagen van je leven geleid, zoals je zou zien als je de film van je leven zou terugspoelen en in omgekeerde volgorde zou bekijken. Dus laat ze gaan, laat het los. Er zal verandering komen. Ook als je stilstaat. Vlinders zullen blijven doorgaan met het fladderen met hun vleugels, waarmee ze orkanen veroorzaken. Dus: maak je keuzes, en maak ze luid en duidelijk. Vertrouw je buikgevoel. Vertrouw energie.
En als je zou ophouden te bestaan? Oh, dat zou het Universum zeker opmerken. De puinhoop die daardoor veroorzaakt zou worden. De harten die daardoor zouden breken. Dus blijf gewoon. Blijf om slechte keuzes te maken. Blijf om geweldige keuzes te maken. Blijf. Veroorzaak nog maar een aantal orkanen.”

Opeens zag ze het

Posted on: 12 oktober 2020 by: Sharon

Opeens zag ze het, kraakhelder:
dat het nooit had kunnen werken,
dat ze nooit had kunnen slagen
en dat het nooit had moéten lukken.

Dat er waarheid in die spreuk lag:
‘Rejection is God’s protection’
en dat ergens kunnen zijn
nog niet betekent dat je er moet blijven.

Dat het doel soms helemaal niet is dat iets lukt
maar dat er iets geleerd wordt uit dat wat niet lukt.
Dat ‘mislukken’ soms precies is
wat nodig is om bewuster en wijzer te worden.

Opeens zag ze het, loepzuiver:
hoe alles wat mislukt leek, in wezen helemaal klopte.
Hoe ze faliekant gefaald had in wat ze wilde realiseren
en hoe dat niet anders had kúnnen verlopen dan het gegaan was.

Hoe ze heel hard had gewerkt om gezien te worden
in een omgeving waarin ze volledig onzichtbaar was.
Hoe ze duizenden woorden had gesproken om gehoord te worden
in een taal die niemand om haar heen überhaupt kon verstaan.

Opeens zag ze het, toen alle sluiers neergingen:
hoe ze maandenlang vergeten was wie zíj ook alweer was
en hoe ze daardoor verworden was
tot een schim van zichzelf
die haar vanuit de spiegel aankeek
met grote ogen vol verbazing.

Opeens zag ze het, wat haar een hele tijd ontgaan was
doordat ze zo was opgegaan in haar best doen
om maar te slagen in haar goede intenties:
hoe ze had gepoogd te zijn wat ze helemaal niet is,
zoals wanneer je een stervormpje
in de uitsparing voor een driehoekje probeert te duwen,
of wanneer je een vis probeert te laten lopen,
of een hond probeert te laten vliegen.

Opeens zag ze alles, zonder de vervormingen die waren opgetreden
en toen ze het eenmaal allemaal zag,
zo helder als het maar gezien kon worden,
scheen alles haar zo absurdistisch toe
dat ze uitbarstte in een schaterlach.

Er was van alles ‘mis’ gelopen,
maar het klopte allemaal volledig.
Niks was wat het had geleken
en alles was precies zoals het moest zijn.

Ze moest denken aan Shakespeare’s woorden:

“All the world’s a stage,
And all the men and women merely players;
They have their exits and their entrances,
And one man in his time plays many parts”

Eenieder had zijn rol met verve gespeeld
en had precies gedaan wat nodig was
en dat had alle betrokkenen exact gebracht
wat ervaren, beleefd en geleerd moest worden,
ook al zou menigeen dat pas veel later gaan beseffen.

Ze zag het nu, en wist het weer:
de afspraken waren nagekomen,
de geschenken uitgewisseld
en de contracten vervuld.

Het was goed zo, precies zoals het was.
Ze kon weer zien.
Ze wist het weer.

☼ © Sharon Kersten, 12-10-2020

Zij…

Posted on: 8 oktober 2020 by: Sharon

Ik wist het wel, dat ze een rol in zijn leven speelde, maar ik had geen idee hoe groot haar rol was.

Ik wist van haar bestaan; daar had hij nooit over gezwegen.
En ik geloofde hem toen hij me zei dat niet zij, maar hij de regie in handen had.
Dat hij controle over haar had. En dat haar invloed op hem wel meeviel.
Ik geloofde hem, toen hij dat zei.
Omdat ik hem wílde geloven.
Omdat ik mensen op hun woord wil kunnen geloven, ook al is me dat in dit leven al vaak duur komen te staan.

Ik wist van haar bestaan en ik wist dat ze regelmatig tijd samen doorbrachten, vaak met name in de kleine uurtjes.
En eigenlijk heb ik ook altijd wel geweten dat hij méér tijd met haar doorbracht dan hij mij vertelde, meer uren en op meer momenten in de week dan hij beweerde, maar hij vertelde me telkens dat het allemaal geen kwaad kon en geen bedreiging was voor ons, en ik koos ervoor hem te geloven.
Als ik hem niet op zijn woord kon geloven, wat hadden we dan überhaupt samen?

Ze bleek echter wel degelijk een bedreiging te zijn. Op allerlei manieren die ik niet had voorzien – manieren die ik niet had kúnnen voorzien, aangezien ik niet eerder met dit bijltje had gehakt.

Ze lag niet met hem in bed, maar kaapte wel zijn geest.
Ze deed niets dat ik ‘overspel’ zou kunnen noemen, maar berokkende wel schade op vele fronten.

Ze vertroebelde zijn geest, structureel.
Ze vormde een aanslag op zijn fysieke gestel, op zijn nachtrust en op zijn gemoedsrust.
En ze voedde zijn angsten en onzekerheden, hetgeen zich meer en meer tegen míj ging keren.

Onder haar invloed werd ík steeds meer als ‘de vijand’ gezien.
Door haar invloed ging hij kwaad spreken over míj, omtrent zaken waar ik part noch deel aan had en die alleen maar aan háár influisteringen ontsproten waren – aan haar influisteringen en de sabotage-acties die híj daardoor in onze relatie bracht.

De mensen tegen wie hij zich negatief over mij uitte, wisten echter niets van de schaduwen op de wand die hij meende te zien, onder invloed van haar.
Zij wisten niets van de spoken in zijn geest die zíj liet uitgroeien tot monsters.
Zij wisten niet dat zijn smaad over mij slechts berustte op door háár gecreëerde hersenspinsels en de acties waar zij hem toe aanzette, gericht tégen mij.

Listig als ze was, plantte ze zaadjes van verderf en wantrouwen in zijn geest en bouwde ze in stilte aan schimmen die hem uit zijn slaap hielden.
En langzaam maar zeker wist ze het zo te draaien dat hij mij als een vijand, een bedreiging ging zien – een bedreiging van de status quo van wat zíj met elkaar hadden.

Hoe meer tijd hij met haar doorbracht, hoe vermoeider hij werd en hoe slechter hij eruit ging zien.
En hoe meer hij haar aan zijn lippen liet komen, hoe verwarder hij werd en hoe meer moeite hij kreeg met in het hier en nu aanwezig zijn wanneer ík bij hem was.

Steeds vaker sprak hij kwetsende woorden en deed hij rare dingen, onder invloed van haar.
Dingen die absoluut niet oké waren, maar die ik vaak met de mantel der liefde bedekte en liet passeren – niet altijd, maar vele malen vaker wel dan niet.
Slechts wanneer het écht niet door de beugel kon wat er onder haar invloed gebeurde, gaf ik tegengas.
Maar vele malen zweeg ik liever, omdat ik zo graag de liefde wilde laten winnen, en wilde laten zien dat mijn liefde wél echt was – in tegenstelling tot wat zij hem wijsmaakte.

Maar hoe groot de mantel der liefde ook was die ik over hem en ons heen spreidde, telkens weer: het mocht niet baten.
Zij, met haar verleidelijke vormen en listige streken, won steeds meer terrein.
En hij had het niet door. Zag het niet. Of wílde het misschien niet zien…

Hoe het ook zij: zíj had hem in haar macht en de liefde die hij voor mij had sneuvelde onder haar invloed meer en meer.
Hij werd harder, steeds harder. Botter. Steeds kwetsender.
De empathie die eens in hem was brokkelde steeds verder af, terwijl het egocentrisme groeide.
Logisch, zie ik nu: zíj was gebaat bij zijn egocentrisme, en zeker niet bij empathie naar anderen.

Waar ik probeerde dingen een gezondere richting op te sturen door hem tot inzichten en groei aan te zetten, keerde zij zich steeds feller tegen mij. Uiteraard: zij was fel gekant tegen elke verandering ten goede die voor háár verhouding met hem het einde zou betekenen…

Zij was duidelijk niet blij met mijn aanwezigheid in zijn leven en naarmate de tijd verstreek begon ze hem steeds meer te manipuleren en zijn geest steeds meer te vergiftigen.

Onder haar invloed begon hij steeds meer leugens te vertellen.
Werd ik steeds vaker zwartgemaakt, terwijl zij volledig buiten schot werd gehouden.
En nóg bedekte ik hem met mijn mantel der liefde, omdat ik zag wie hij óók was, op de zeldzame momenten waarop zij niét aan de touwtjes trok.

Hij had me gezegd dat het allemaal wel meeviel.
Dat zij geen bedreiging was.
En dat hij de controle over haar had.
Maar niks was minder waar, weet ik nu.

Zij heeft altijd álle controle gehad.
En hoe meer ik zijn hart aanraakte en zijn ziel beroerde, hoe feller zij ging strijden om hem voor haarzelf te behouden.

Door haar toedoen is de liefde kapot gemaakt – zó vaak gekwetst en geschoffeerd dat de liefde uiteindelijk niet anders meer kón dan met een gebroken hart en haar mantel en ziel onder de arm het pand verlaten.

Waar zij heerst, kan liefde niet leven, niet winnen.
Waar zij heerst, worden alleen maar mensen diepgaand gekwetst en beschadigd en kunnen harten niet anders dan sneuvelen.
Waar zij heerst, wordt alles dat goed is kapot gemaakt.

Zij, met haar verleidelijke vormen, haar bedwelmende aard en haar vertroebelende effect…

Zij, de listige verleidster die haar prooi kost wat kost wil vasthouden in het alles verwoestende web waar zij hem in gevangen heeft…

Zij, de giftige verleidster genaamd Alcohol.

Op 8 oktober 2020 gepubliceerd, na schriftelijk akkoord van ‘hem’ die ik met heel mijn hart toewens dat hij de kracht en de moed gaat vinden zich van ‘haar’ te ontdoen. Ik ben hem dankbaar voor zijn akkoord bovenstaande tekst te delen met een breder publiek, opdat velen er iets aan kunnen hebben.

Hoe ik er nu op terugkijk, lees je hier.

Je kunt een rups niet meenemen naar vlinderland

Posted on: 11 juni 2020 by: Sharon

Well… you can try, but it’s a recipe for disaster.

Het wereldbeeld en de ervaringen van een vlinder zijn wezenlijk en diepgaand anders dan het wereldbeeld en de ervaringen van een rups. En hoewel een vlinder nog herinneringen kan hebben aan hoe het was een rups te zijn, is het onmogelijk een rups al te laten zien, weten of ervaren hoe het is een vlinder te zijn. De rups ís daar nog niet en kan zich van veel dingen die de vlinder al ervaren heeft nog totaal geen idee maken, simpelweg omdat deze behoren tot een andere ‘realiteit’ dan de realiteit van de rups.

Als de rups het pad van zijn evolutie volgt, doorgroeit en zich verder ontwikkelt, zal ook hij op een dag kunnen ervaren hoe het is een vlinder te zijn. Maar tot die dag spreken vlinder en rups in veel opzichten een totaal andere taal, gebaseerd op een compleet ander wereldbeeld en wezenlijk andere ervaringen.

Hoe graag we het als ‘vlinders’ soms ook zouden willen: we kúnnen ‘rupsen’ niet bij de hand pakken en meenemen naar de fase van groei, ontwikkeling en ‘evolutie’ waarin wij ons bevinden. Elke rups heeft zijn eigen pad te gaan en moet zélf willen uitgroeien tot vlinder en doen wat ervoor nodig is dat te laten gebeuren – zoals ook wij dat zelf hebben moeten doen. Pas dán zullen we ‘dezelfde taal’ met elkaar kunnen spreken en kan communicatie stromen zonder wederzijdse frustraties en zonder in ‘strijd over gelijk’ te ontaarden.

Aan alle ‘vlinders’ die het prachtige vlinder-potentieel kunnen zien dat de rups in zich draagt en die niets liever willen dan dat hun geliefde rups zo snel mogelijk de vlinder zal zijn die zij al kunnen zien, voelen en gewaarworden: je kunt je geliefde rups niet meetrekken naar ‘vlinderland’, hoe graag je dat ook zou willen. Sommige dingen hebben we zélf te doen, allemaal. En op het pad van evolutie en transformatie dat een rups in een vlinder transformeert kan geen enkele fase worden overgeslagen.

Wens je geliefde rups alle liefde toe die in je is, maar staak je pogingen de rups naar ‘vlinderland’ te trekken. Zo werkt het simpelweg niet. Nooit. Een rups kan nu, op dit moment, alleen maar de rups zijn die hij/zij nu is.
Het pad om een vlinder te worden is beschikbaar voor je rups, zoals dat voor elke rups beschikbaar is. Of dat pad genomen en volbracht gaat worden, kan alleen de rups zelf bepalen.

Je kunt de rivier niet duwen.
Je kunt gras niet sneller laten groeien door eraan te trekken.
En je kunt een rups niet meenemen naar vlinderland.
Hoe graag je dat ook zou willen.

❤️

Sharon Kersten

Tools for coming home to yourself

Varia